ΟΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΊΣΤΟΙΧΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε είναι Οι μαθητικές εργασίες 1943-1948  (εκδ. University Studio Press) του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Σε αυτό υπάρχει μια επιλογή από σχολικές του εκθέσεις που ξεκίνησε να κάνει ο ίδιος, σε 11 τετράδια, από το 1946 σε ηλικία 15 ετών.
Τα τετράδια βρέθηκαν σε έναν φάκελο στο αρχείο του, το οποίο παραχώρησε ο ίδιος στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2016.
Όπως γράφει ο ίδιος στον φάκελο στα τέλη του 1990   : «Το καλλίτερο ενθύμιο, μου φαίνεται ότι είναι εκτός απ’ τις παιδικές μας αναμνήσεις και τις καλές μας πράξεις, οι εκθέσεις και γενικά τα όσα γράψαμε στην παιδική μας ηλικία. Τις εκθέσεις θεωρώ σαν ένα καθρέφτη ο οποίος μας παρουσιάζει ολάκερη την παιδική μας ζωή και μας δείχνει την εξέλιξή μας στο στάδιο του γραφτού λόγου και τι επιδράσεις είχαμε από ορισμένους παράγοντες όταν είμασταν μικροί».
Οι εκθέσεις, γραμμένες στο διάστημα από τα δώδεκα ως τα δεκαεπτά του χρόνια, παρουσιάζουν εντυπώσεις από την παιδική ηλικία και την καθημερινή ζωή στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια του πολέμου και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Τα θέματά τους είναι κοινά για τις ηλικίες αυτές: «Πώς περνώ την ημέραν μου στο σχολείο», πώς γιορτάζεται η 25η Μαρτίου, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, αποκριάτικα ήθη και έθιμα, εκθέσεις στις οποίες παρουσιάζεται η οικογενειακή ζωή και η συγκρότηση του μαθητή («Τι θέλω να γίνω», «Γιατί αγαπώ τους γονείς μου», «Με τι αισθήματα περιμένω τις εξετάσεις»), αλλά και εκθέσεις ιδεών για τις τέχνες, τη θρησκεία, την πατρίδα, την τιμιότητα.
Ήδη από αυτή την ηλικία είχε διαφανεί η ποιητική του ιδιότητα, όπως τονίζει ο νεοελληνιστής Δημήτρης Κόκορης, συστηματικός μελετητής του έργου του Χριστιανόπουλου, στον εξαιρετικά ουσιαστικό και περιεκτικό πρόλογό του, μιας και είχε δημοσιεύσει με το ψευδώνυμο «Χριστιανόπουλο» το 1945 το ποίημα «Παράπονο ξενιτεμένου» στο περιοδικό Ελληνόπουλο. Το ποίημα και σχετικά για αυτή την δημοσίευση μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο του Νίκου Σαραντάκου  Ένα Χριστιανόπουλο γράφει στο Ελληνόπουλο.
Όπως γράφει η Λαμπρινή Κουζέλη : στις εκθέσεις αυτές υπάρχουν, ενδεικτικά, στοιχεία για την οικοδόμηση της σχέσης του με τη θρησκεία και τα κατηχητικά: «Από μικρός ήθελα να ακολουθήσω ένα κακό, πολύ κακό επάγγελμα. Τώρα δε με τη βοήθεια του Θεού άλλαξα την γνώμην αυτήν και θα κάνω το αντίθετο επάγγελμα. Θα γίνω δηλαδή θεολόγος. Α! τι ωραίον επάγγελμα είναι αυτό! Θα μελετώ διάφορα θρησκευτικά στοιχεία και θα θαυμάζω το κτίσμα του Θεού…» γράφει στην έκθεση «Τι θέλω να γίνω». Αλλού σημειώνει πόσο πολύ ευχαριστήθηκε τη γιορτή της 25ης Μαρτίου 1943 στα κατηχητικά σχολεία, με τις χορωδίες και το συσσίτιο και τα ποιήματα: «Πρώτην φοράν εδοκίμασαν τέτοιαν χαράν». Στοιχεία βιογραφικά, που μεταφέρουν και μια εικόνα της ζωής στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια του πολέμου.

Διαβάζοντας τα σχετικά με αυτό το βιβλίο θυμήθηκα πως σε ένα ντουλάπι υπάρχουν καταχωνιασμένες  εκθέσεις που έγραφα στο φροντιστήριο για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο στα 18 μου χρόνια.
Είχα την τύχη να έχω εκεί καθηγητή τον Ανδρακάκο ένα εκπληκτικό φιλόλογο και δάσκαλο με όλη την σημασία της λέξης, που σε αυτόν οφείλω ότι έμαθα στην ζωή μου από ορθογραφία, γραμματική, συντακτικό και επεξεργασία μιας έκθεσης, πράγματα που 6 χρόνια στο Γυμνάσιο κανένας δεν μας τα είχε διδάξει. Είχε εκδώσει ένα βιβλιαράκι 29 σελίδων που αντικαθιστούσε ουσιαστικά τα πολυσέλιδα βιβλία γραμματικής και συντακτικού του σχολείου.
Θυμάμαι ακόμα τα πρώτα του λόγια όταν μπήκε στο τμήμα.
-Δεν πρόκειται να σας κάνω λογοτέχνες, αλλά να σας μάθω να γράφετε μια σωστή έκθεση για μπείτε στο Πανεπιστήμιο!
Και το πέτυχε! Ένας ανορθόγραφος σαν και μένα (τουλάχιστον 10 λάθη σε μία σελίδα), έγινα ορθογράφος με αποτέλεσμα σε 3 διαφορετικές σχολές με διαφορετικά θέματα και διαφορετικούς εξεταστές να πάρω στην έκθεση 8 και στις 3,με άριστα το 10.
Μας έμαθε να μην χαζολογάμε αλλά με το ρολόι στο χέρι, τόση ώρα να γράψουμε την έκθεση στο πρόχειρο, τόση να ελέγξουμε ορθογραφία και σύνταξη, πόσο μεγάλος να είναι ο πρόλογος, πόσος ο επίλογος ,πόσο η ανάπτυξη του θέματος, πόσο χρόνο απαιτεί  η αντιγραφή στο καθαρό με γράμματα που να ξεχωρίζουν μεταξύ τους για να διαβάζονται κτλ
Έμπαινε στο τμήμα την μία φορά με τα χέρια δεμένα πάνω από το κεφάλι του και την άλλη, πάνω πάλι από το κεφάλι του αλλά ανοικτά, προκαλώντας μας θυμηδία, αλλά έτσι όλοι έμαθαν πως γράφεται σωστά το Οφείλω και το  Ωφελώ, ρήματα πολύ συχνά στις εκθέσεις.
Έμπαινε στην τάξη άλλη φορά λέγοντας γρήγορα  να, αν, εάν ίνα, ας, όπως, όταν,  προκαλώντας πάλι θυμηδία, αλλά έτσι όλοι μάθαιναν όταν τα βρίσκουν πριν από ένα ρήμα, αυτό θέλει η, γιατί είναι υποτακτική.  
Ήταν αυστηρός, αλλά δίκαιος στην κρίση του που έγραφε στο τέλος της έκθεσης, και ενδεικτικά μεταφέρω εδώ μερικές  παρατηρήσεις του, σε τυχαία επιλογή από εκθέσεις από διαφορετικούς μήνες.

Μεταφέρω εδώ επίσης , με μονοτονικό, μια από τις τελευταίες εκθέσεις που έγραψα με θέμα Η αστυφιλία και τα εξ αυτής προβλήματα, που την χαρακτήρισε αρκετά καλή, μιας και δεν διόρθωσε (οι διορθώσεις με κόκκινο) παρά  ασήμαντα λάθη, αλλά συμπληρώνοντας , Κακογραφία για τα γράμματα μου! Δυστυχώς η κακογραφία χειροτέρεψε τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα μόνο η  για χρόνια γραμματέας μου να μπορεί να διαβάζει τα γραπτά μου! 

Η χώρα η οποία ευρίσκεται εν αναπτύξει αντιμετωπίζει πολλά και διαφόρου είδους προβλήματα.  
Εν εξ αυτών είναι και η αστυφιλία.
Η αστυφιλία αποτελεί εν εκ των πλέον χαρακτηριστικών προβλημάτων της εποχής μας.
Ανέκαθεν όλα τα έθνη ευρέθησαν αντιμέτωπα με το πρόβλημα της αστυφιλίας αλλά η οξύτης την οποία προσέλαβε σήμερον είναι τεραστία.
Τούτο οφείλεται αναμφιβόλως εις τον μεγάλον βαθμόν της τεχνολογικής προόδου, η οποία υπάρχει εις την εποχήν μας.
Ως είναι δε φυσικό όλα τα νέα επιτεύγματα της επιστήμης ευρίσκουν εφαρμογήν πρώτον εις τα μεγάλα κέντρα εκάστης χώρας.
Τοιουτοτρόπως τα μεγάλα κέντρα εκάστης χώρας αποτελούν μαγνήτας δια τους κατοίκους της υπολοίπου υπαίθρου χώρας,οι οποίοι κατά μεγάλους αριθμούς εγκαταλείπουν τας περιοχάς των και εγκαθίστανται εις τα μεγάλας πόλεις.
Εκ της μετακινήσεως αυτής προκύπτουν πλείστα όσα προβλήματα. Κατ΄αρχάς τεράστιαι αγροτικαί περιοχαί νεκρούνται με αποτέλεσμα την μείωσιν της αγροτικής παραγωγής η οποία έχει ως αποτέλεσμα την επιβράδυνσιν της αναπτύξεως του έθνους.
Αλλά και τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζουν οι νέοι κάτοικοι δεν είναι ολίγα.
Κατ΄αρχάς, ως είναι αναπόφευκτον, αυτοί αποτελουν τα πτωχοτέρας τάξεις μιας πόλεως.
Αντιμετωπίζουν οξύτατον στεγαστικόν πρόβλημα διότι η στέγη είναι ακριβή εν συγκρίσει με την ιδιαιτέραν πατρίδαν των.Αντιμετωπίζουν επισιτιστικόν πρόβλημα  διότι αφ΄ενός μεν τα τρόφιμα είναι ακριβότερα αφ΄ετέρου δε τα έσοδα των είναι μικρά λόγω του ότι οι πλείστοι είναι  ανειδίκευτοι εις τας διαφόρους εργασίας.
Αλλά και τα ψυχολογικά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει είς νέος κάτοικος δεν είναι μικράς σημασίας.
Από το σχεδόν οικογενειακόν περιβάλλον της ιδιαιτέρας των πατρίδας εις το οποίον όλοι  ήσαν λίγο πολύ γνωστοί ευρίσκεται εις το άξενον περιβάλλον της μεγάλης πόλεως, εις το οποίον η ανθρωπίνη μονάς είναι ασήμαντος δια το σύνολον των κατοίκων.
Αλλά παρ΄όλην την κοινωνικήν αναστάτωσιν την οποίαν προκαλεί η αστυφιλία και τα βλάβας τας οποίας προκαλεί εις το έθνος δεν δύνατια να μην αναφερθή  και το ότι η μετακίνησις αυτή των κατοίκων της υπάιθρου προς τας μεγάλας πόλεις έχει ως ωφέλειαν την ανανέωσιν του ανθρωπίνου υλικού των πόλεων ούτως ώστε να διατηρούν αι πόλεις την ακμήν και την πρόοδον.
Εκ των ανωτέρω λοιπόν βλέπομεν  ότι η αστυφιλία αποτελεί οξύτατον πρόβλημα δι έν έθνος και το οποίον δύναται να προκαλέση μεγάλην βλάβην εις την πρόοδον ενός κράτους. αυτού
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.