Η ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Ακόμα θυμάμαι ότι όταν ήμουν νέος διαβάζοντας τα όσα είχαν κάνει οι Γερμανοί στους Εβραίους, δεν μπορούσα να καταλάβω πως ένας πολιτισμένος λαός με ξεχωριστή κουλτούρα και παιδεία, τόσο στην λογοτεχνία αλλά και στην μουσική, μπορούσε να ανεχθεί και να συμμετέχει στους καθημερινούς εξευτελισμούς και κατατρεγμούς αθώων ανθρώπων στα χρόνια του Χίτλερ. Και δεν μιλάω για την φρίκη των κρεματόριων που είναι σίγουρο πως ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού την γνώριζε και σιωπούσε. Μιλάω για την καθημερινή αντιμετώπιση τους στις πόλεις και τα χωριά από τους άλλους κατοίκους πριν να αρχίσουν οι μαζικές εκτοπίσεις τους στα στρατόπεδα για την «τελική λύση». Η ιδεολογία του αντισημιτισμού είχε διαβρώσει όλη την κοινωνία και δυστυχώς όχι μόνο σε αυτή την χώρα.

Αντίστοιχα  δε τις φρικαλεότητες που έγιναν και από τις δύο πλευρές κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα τις δικαιολογούσε ή κάθε πλευρά από το αβυσσαλέο μίσος που είχε αναπτυχθεί από την εποχή της κατοχής.
Διαβάζοντας πρόσφατα το βιωματικό βιβλίο  του γιατρού Γιώργου Δενδρινού -Είδες να μαδάνε την κότα-(Πατάκης) που δεν είναι μυθοπλασία αλλά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, βλέπει κανείς πως σε ένα μικρό νησί όπως η Κεφαλλονιά, που λίγο πολύ όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους ή ακόμα ήταν και συγγενείς, οι διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις τους τους οδηγούσαν στην διάπραξη φρικτών εγκλημάτων.

Και αν οι προσωπικές αντιθέσεις  διαφορές ή και μίση, μπορεί να κάνει ορισμένους να πράττουν ή να αποδέχονται και να δικαιολογούν εγκλήματα, μου είναι δύσκολο να κατανοήσω πως μπορεί κανείς να δικαιολογήσει εγκλήματα που έχουν γίνει σε άλλες χώρες  όπως οι φρικαλεότητες του Σταλινικού καθεστώτος, αλλά και του Μάο και ακόμα χειρότερα του Πολ Πότ.
Και αυτό ακόμα και από ιδιαίτερα αξιόλογους ανθρώπους όπως πχ ο Σαρτρ που υποστήριζε από τον Κάστρο στην Κούβα μέχρι τον Μάο στην Κίνα αλλά και τον εγκληματία Πολ Πότ στην Καμπότζη.( Σχετικά γράφω στο  V-ΚΑΜΠΟΤΖΗ -Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΑΟ, Ο ΠΟΛ ΠΟΤ ΚΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ )
Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι μπορούν να δικαιολογήσουν άνετα στον εαυτό τους και στους άλλους, εγκλήματα που έγιναν από άτομα ή χώρες που έχουν την ίδια ιδεολογική αντίληψη με αυτούς.
Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν ξανά στο μυαλό μετά την εισβολή στην Ουκρανία.
Όπως γράφει εύστοχα ο Σάκης Μουμτζής:
Κάπου εδώ βρέθηκαν αυτές τις ημέρες όλοι όσοι, παραβλέποντας πως υπάρχει εισβολή μιας υπερδύναμης κατά ενός ανεξάρτητου κράτους, τάσσονται γενικώς κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης -λες και υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπέρ του πολέμου και κατά της ειρήνης- λυπούνται για τα θύματα του πολέμου, χωρίς να διερωτώνται πώς προέκυψαν αυτά τα θύματα και καταδικάζουν συλλήβδην όλους τους ιμπεριαλισμούς, λησμονώντας πως για τα όσα γίνονται σήμερα στην Ουκρανία αποκλειστικά υπεύθυνος είναι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός.
Στην Ελλάδα, μια χώρα που ευδοκιμεί η ρωσοφιλία, είναι δύσκολο να καταδικαστεί η ρωσική επιθετικότητα. Από την άλλη πλευρά όμως θα είναι προκλητικό όλοι οι ρωσόφιλοι, επαγγελματίες και ιδεολόγοι, να μην πουν κάτι για την εισβολή. Να ψελλίσουν μια κουβέντα, βρε αδερφέ.
Και αποφάσισαν να καταδικάσουν όχι τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, αλλά συνολικά όλους τους ιμπεριαλισμούς, πιστοί στον προπαγανδιστικό κανόνα, πως όσο διευρύνουμε τους όρους ενός προβλήματος, τόσο χάνουμε την ουσία του. Όσο πιο πολύ το ανοίγουμε, τόσο πιο εύκολο είναι να αποπροσανατολίσουμε την κοινή γνώμη.
Με απλά λόγια μέσα στους κάθε μορφής ιμπεριαλισμούς που καταδικάζουμε, χάνεται ο ρωσικός, ο μοναδικός που θα πρέπει να δικάζεται σήμερα.

Άτομα που γνωρίζω από το παρελθόν τις ευαισθησίες τους και την συμπαράσταση που είχαν για κάθε αδικημένο άνθρωπο, είτε ήταν στην Παλαιστίνη, είτε πρόσφυγας είτε ήταν στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, σήμερα στους βομβαρδισμούς της Ουκρανίας και στο δράμα περισσότερων από 2,5 εκατομμυρίων γυναικόπαιδων προσφύγων είτε σιωπούν, είτε με ναι μεν αλλά, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον αδικαιολόγητο δικτάτορα της Ρωσίας.

Τελικά διαπίστωσα  πως τα πιστεύω μας καθορίζουν και το πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Έτσι πχ είναι απαράδεκτοι οι βομβαρδισμοί αμάχων στην Γάζα, ή την Γιουγκοσλαβία, αλλά ανεκτοί στην Ουκρανία γιατί..,  και ακολουθούν οι διάφορες δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα.
Με την στάση τους τελικά δικαιολογούν κάποιο πρόεδρο των ΗΠΑ που μιλώντας για κάποιους  άθλιους φιλοαμερικανούς στρατηγούς της Λατινικής Αμερικής είχε πει το αμίμητο:
Εντάξει, μπορεί να είναι καθάρματα αλλά τουλάχιστον είναι δικά μας καθάρματα!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.