ΤΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΞΕΩΝ

Αν σε κάτι θαυμάζω μερικούς άνδρες είναι πως έχουν πείσει τις γυναίκες τους πως είναι παντελώς ανίκανοι για οποιαδήποτε δουλειά στην κουζίνα.

 Δεν ξέρω αν αυτό  το έχουν πετύχει όσοι στο παρελθόν είχαν διαβάσει δύο εξαιρετικά βιβλία, δεν θυμάμαι δυστυχώς πλέον τον όνομα του συγγραφέα αλλά μόνο τους τίτλους. Το πρώτο ονομαζόταν Πως να αποφύγετε τον γάμο και το δεύτερο, όταν παρά τις συμβουλές του παντρεύτηκε, Πως να επιζήσετε σε αυτόν.

 Η ευφυής λοιπόν συμβουλή που έδινε με το προσωπικό του παράδειγμα, ήταν πως αμέσως μετά τον γάμο προθυμοποιήθηκε να φτιάξει πρωινό στην γυναικούλα του και να της το σερβίρει στο κρεββάτι.
Αφού έκανε μπάχαλο την κουζίνα με χυμένα βούτυρα και μαρμελάδες παντού και ενώ βέβαια και  το νερόπλυμα που της σερβίρισε για καφέ δεν πινότανε, από την επομένη μέρα έπινε αυτός τον καφέ του στο κρεββάτι!
Δυστυχώς βλακωδώς από την στιγμή που γνώρισα την σύζυγο ,χάρις στον ανόητο εγωισμό μου, επιδίωξα το ακριβώς αντίθετο, πως είμαι δηλαδή ικανός να κάνω τα πάντα, κάτι που βέβαια δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα και αυτό το εκμεταλλεύτηκε και αυτή από την αρχή.     
 Οι σκέψεις αυτές  μου  ήρθαν στο μυαλό το Πάσχα  καθώς με μεγάλη χάρη, σαν φαντάρος σε αγγαρεία, καθάριζα μια στοίβα από πατάτες για το αρνί στο φούρνο.
Την προηγούμενη  μέρα βέβαια είχα πλύνει μια ανθοδέσμη από μαρούλια και κρεμμυδάκια για την μαγειρίτσα αν και φέτος , προς μεγάλη μου χαρά, γλύτωσα και εκείνο το φρικαλέο κόψιμο σε κομματάκια της συκωταριάς, χάρις σε δύο λόγους. Πρώτον την αγόρασα την περασμένη εβδομάδα που δεν υπήρχε και κανένας άλλος για κρέας στο σουπερμάρκετ και δεύτερον χάρις στο γοητευτικό μου χαμόγελο και την ιδιαίτερη γλύκα με την οποία είπα στην εξαιρετική κοπέλα που ήταν στο χασάπικο: θα εκτιμήσω πολύ αν μου την κόψεις κιόλας, όπερ και εγένετο!
Η αδικία πάντως που υφίσταμαι και καταγγέλλω, αλλά μετά από χρόνια πια την έχω συνηθίσει, είναι ότι η σύζυγος και δικαίως λόγω του αρίστου αποτελέσματος αυτών που μαγειρεύει, συγκεντρώνει τα συγχαρητήρια όσων τα ντερλίκωσαν, ενώ βεβαίως ο αφανής βοηθός για την επιτυχία  αυτή δεν συγκεντρώνει κανένα.
Όλοι έχουν να πουν κάποιο καλό λόγο στην οικοδέσποινα, για το ωραία στολισμένο τραπέζι που βρίσκουν έτοιμο, αλλά κανείς δεν ρωτάει ποιος ήταν ο χαμάλης που κουβάλησε όλα αυτά που υπάρχουν στο τραπέζι.
Η κατάφορη  δε αυτή αδικία ολοκληρώνεται  με την αποχώρησή των χορτάτων  όταν μετά τους τελευταίους αποχαιρετισμούς ακούγεται η κλασσική ατάκα: Ξεπατώθηκα! Πάω να ξαπλώσω! Μάζεψτα!
Οπότε χάρις στον ιδεοψυχαναγκασμό που με διακατέχει, για κανένα δίωρο καθαρίζω τα υπολείμματα από τα πιάτα, μαζεύω το ατελείωτο πλήθος από ποτήρια και ποτηράκια, βάζω  τα διάφορα υπολείμματα από ταψιά και ταψάκια σε ταπεράκια και στην συνέχεια ασχολούμαι  να συμμαζέψω το χάος, από όλα αυτά που έχουν πέσει πάνω στο μυριοστό από όσα έχει «καλό» τραπεζομάντηλο (λες και έχει κανένα κακό!)  αλλά και όσα έχουν πέσει στο πάτωμα και διάφοροι απρόσεκτοι έχουν φροντίσει να τα πατήσουν! Ο ιδεοψυχαναγκασμός μου τελικά ταξινομεί και τοποθετεί σαν σε στρατιωτικό σχηματισμό τα άπλυτα στο πλυντήριο των πιάτων οπότε τότε πλέον τελείως εξουθενωμένος πηγαίνω να αναπαυθώ στις αγκάλες του Μορφέα. 
Δεν είναι λοιπόν άξιοι συγχαρητηρίων όσοι έχουν πείσει τις γυναίκες τους ότι είναι ανίκανοι για οποιαδήποτε δουλειά γιατί κινδυνεύουν  να τα κάνουν όλα μπάχαλο;