ΤΟ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ

Δεν ξέρω αν η παραίτηση του Τσίπρα είναι και το τέλος του ως πολιτικός, λόγω της ηλικίας του. Τον καιρό πάντως της αποστασίας αλλά και της χούντας, κανένας μας δεν πίστευε πως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνει  πρωθυπουργός μετά από μερικά χρόνια.
Η διαφορά όμως μεταξύ των δύο είναι ότι ο Μητσοτάκης διέθετε από νέος μια καλή παιδεία και δυνατότητα επικοινωνίας με τους ξένους, που ο Τσίπρας δεν απέκτησε ποτέ .
Η φωτογραφία του με τους Ευρωπαίους ηγέτες είναι χαρακτηριστική της αντιμετώπισης που είχε από αυτούς.

 Το πρόβλημα για την χώρα είναι ότι και ο εκ των πραγμάτων πιθανός ηγέτης της αντιπολίτευσης Ανδρουλάκης το ίδιο και ο Τσίπρας , όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Χαροκόπος  :  και οι δύο τους δεν μπορούν να επικοινωνήσουν έστω και με οριακό τρόπο  στην αγγλική γλώσσα, ακόμα και διαβάζοντας κείμενα που τους έχουν προετοιμάσει οι σύμβουλοι τους, σε μια χώρα και σε μια εποχή που η άριστη γνώση και χρήση τουλάχιστον της αγγλικής γλώσσας αποτελεί προαπαιτούμενο για τη πρόσληψη εργαζομένων σε θέσεις μέσης ευθύνης. Δεν θα μπορούσαν να έχουν μάθει τόσα χρόνια αγγλικά μέσω ταχύρρυθμων μαθημάτων, όταν τα παιδιά στα σχολεία μέσα σε πέντε χρόνια παίρνουν το Proficiency; Έτσι ώστε να μην αυτογελοιοποιούνται;
Και για να επανέλθω σε ένα σύντομο απολογισμό για τα χρόνια που ο Τσίπρας ηγήθηκε του ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο θετικό σχόλιο γι΄αυτόν είναι ότι κατάφερε να συνενώσει σε κόμμα  όλες αυτές τις απίθανες και αλληλοαντιμαχόμενες συνιστώσες και ομάδες που κινδυνεύουν σήμερα να επιστρέψουν στα καφενεία, στις ιδεολογικές αναζητήσεις, στις πολιτικές ζυμώσεις στην αεργία και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα πεζοδρόμια.
Εάν δε δεν είχε την ανυπόμονη επιθυμία να ανέλθει στην εξουσία ρίχνοντας τότε τον Σαμαρά με την εκλογή Προέδρου, θα είχε ανέλθει σε αυτήν με πολύ καλύτερες  συνθήκες , αν και τόσο αυτός όσο και οι δικοί του ήταν παντελώς απροετοίμαστοι.  
Ίσως επίσης δεν θα είχε αναγκαστεί να καταφύγει στην kolotumba, μετά την οποία άρχισε και η συνεχής πτώση της δημοτικότητας του, καθώς εν τω μεταξύ είχε ήδη καταρρακώσει το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς με την συγκυβέρνηση του με τους ΑΝΕΛ.  Η οποία απέδειξε  ότι η μετέπειτα συγχώνευση και απορρόφηση των ΑΝΕΛ, ήταν ευχερής γιατί ήδη ο συγχρωτισμός των δύο, είχε ήδη συμβάλλει αποφασιστικά στην δημιουργία σε πλειοψηφικό ρεύμα του δεξιού και  αριστερού λαϊκισμού της πάνω και κάτω πλατείας.
Οι υπουργοί του αλλά και ο ίδιος, ήταν κυριευμένοι με τις ιδεολογικές προκαταλήψεις της αριστεράς, δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι η άσκηση της διακυβέρνησης έχει την δική της δυναμική και ότι αυτή  δεν μπορεί να γίνει με όπλο την μαρξιστική θεωρία, όπως και η αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκύπτουν συνεχώς. 

Ο κραυγαλέος λαϊκισμός και η τοξικότητα στον πολιτικό λόγο, τόσο του ιδίου όσο και των συνεργατών του αλλά  και ο διχαστικός λόγος του εμείς (οι καλοί) και οι άλλοι (δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες κτλ)  ήταν διάχυτος στην διακυβέρνηση του, αλλά και στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, χωρίς δυστυχώς ποτέ να αντιληφθεί  ότι αυτός τελικά, σε σημαντικό βαθμό, ήταν και η αιτία της καταρράκωσης του κόμματος του.
Ακόμα και η συμφωνία των Πρεσπών, που την θεωρώ το θετικότερο επίτευγμα της κυβέρνησης του, την έκανε γιατί πίστευε πως έτσι θα μπλόκαρε τον Μητσοτάκη.

Από την άλλη μεριά ακόμα και το φερέφωνο του ο Μπαξεβάνης κατάλαβε τις αιτίες του εκλογικού του καταποντισμού και έγραψε:
Ο Μητσοτάκης είχε ξεκάθαρη πολιτική, την οποία επεδείκνυε διαμορφώνοντας ταυτόχρονα το προφίλ του ισχυρού, αποφασιστικού και ανυποχώρητου ηγέτη………………..
Πρόκειται για μια διαχρονική τραγωδία των κομμάτων της Αριστεράς, να αποδίδουν την ήττα σε βαριές ιδεολογικές υποχωρήσεις και αλλοίωση των χαρακτηριστικών τους, ενώ αυτό που κάθε φορά φέρνει τη συντριβή είναι η αποχή από την πραγματικότητα. …………………….
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραδόθηκε στον Μητσοτάκη, αλλά παραδόθηκε στην μετριότητα των συνεργατών του και την παθογένεια του χώρου του. Τα κόμματα είναι συλλογικότητες που αποφασίζουν και δρουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια λέσχη αυτοεπιβεβαιωτικών συζητήσεων, πολιτικών ινφλούεσερ, τεχνητής θεσμολαγνείας, επιλεκτικού δικαιωματισμού και δικαιωματιστών και προβληματικής αντίληψης που βαφτίστηκε προβληματισμός. Ό,τι ανοησία γεννούσε ο καθένας το βάφτιζε Δημοκρατία και όποια κριτική δεχόταν την αποκαλούσε εχθρότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τα πάντα, εκτός από σχέση με την πραγματικότητα.
Τέλος όπως γράφει και ο Παντελής Καψής για το  άνοιγμα που έκανε ο Τσίπρας προς το κέντρο και στελέχη του ΠΑΣΟΚ,  αυτό απέτυχε, σε αντίθεση με το αντίστοιχο του  Μητσοτάκη, γιατί γι΄αυτόν  :
Στο επίπεδο των συμβολισμών πάντως σίγουρα μέτρησε το ότι κατάφερε και αξιοποίησε κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας υπόσταση στο κεντρώο εκσυγχρονιστικό του άνοιγμα. Κι αυτή ήταν η διαφορά του με τον Τσίπρα. Ο Μητσοτάκης ήθελε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό που ήταν. Ο Τσίπρας τους είδε ως λάφυρα. Τελικά δεν του προσέφεραν πολλά.

Ήταν δε  παταγώδης και η αποτυχία τους από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που τους αντιμετώπισαν σαν ξένο σώμα. Σπίρτζης,  Ραγκούσης, Ξενογιαννακοπούλου, Τόλκας, Κουρουπλής, Μωραΐτης, Θεοχαρόπουλος  θα κάνουν παρέα τώρα με τον Αντώναρο!

Το πρόβλημα όμως για την χώρα δεν είναι η παραίτηση του Τσίπρα, αλλά το γεγονός ότι πάντα στην οποιαδήποτε κυβέρνηση πρέπει να υπάρχει μια σοβαρή και αποτελεσματική αντιπολίτευση. Είτε μας αρέσει είτε όχι στην σημερινή Βουλή αν αποκλείσουμε το συνονθύλευμα των απίθανων κομματιδίων που έχουν εισέλθει και το παλαιολιθικό ΚΚΕ,τα μόνα κόμματα που μπορούν να την κάνουν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.
Θα το καταφέρουν ή θα αρχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος θα υπερισχύσει στο μέλλον;
Ίδωμεν.  
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.