Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Στο ποστ μου ΣΙΚΑΓΟ 1Η ΜΑΙΟΥ 1886 , γράφω πως μετά τα γεγονότα εκεί την παραπάνω ημερομηνία, οδήγησαν τους Ευρωπαίους ηγέτες εργατικών κινημάτων και σοσιαλιστικών κομμάτων, στην ομόφωνη απόφαση της Δεύτερης Διεθνούς κατά το ιδρυτικό της συνέδριο στο Παρίσι, το 1889, να καθιερωθεί η εργατική Πρωτομαγιά από την επόμενη χρονιά για την προβολή των εργατικών διεκδικήσεων και με βασικό αίτημα το οκτάωρο καθημερινής εργασίας.
 "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο" ήταν το σύνθημα που επικράτησε τότε,  γιατί στις ΗΠΑ άλλα και στην Ελλάδα, ίσχυε 10ωρη και 12 ωρη εργασία στα εργοστάσια και τα ορυχεία.
 Όπως η πλειονότητα των Αμερικανών δεν έχει ιδέα ότι η γιορτή της Πρωτομαγιάς καθιερώθηκε μετά την μεγάλη και αιματηρή  απεργία που έγινε  στο Σικάγο την 1η Μαΐου 1886 με  αίτημα την καθιέρωση του 8ωρου, το ίδιο και οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε πως, 30 χρόνια μετά το Σικάγο, έγινε στην Σέριφο πολύνεκρη απεργία με το ίδιο αίτημα, όπως γράφω στο ποστ μου Η ΠΟΛΥΝΕΚΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 8ΩΡΟ ΣΤΗΝ ΣΕΡΙΦΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟΥ
To ωραίο της ιστορίας είναι ότι δεν γιορτάζεται την 1η Μάϊου  η Εργατική Πρωτομαγιά στις ΗΠΑ και τον Καναδά, αλλά υπάρχει μια αντίστοιχη μέρα η Labor Day την πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη.
Η Πρωτομαγιά από την αρχαιότητα σήμαινε την έναρξη της άνοιξης και γιόρταζαν τα Ανθεσφόρια  στα οποία οι νέες κοπέλες και τα κορίτσια στόλιζαν τα μαλλιά τους με λουλουδένια στεφάνια, προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της κόρης της Περσεφόνης.
Με τον εκχριστιανισμό της Ευρώπης οι παγανιστικές γιορτές απαγορεύτηκαν και χάρις βέβαια στην Αγία Βαλπουργία ενσωματώθηκαν στην χριστιανική θρησκεία.
Η Βαλπουργιανή Νύχτα είναι η παραμονή της ονομαστικής εορτής της  Αγίας  και γιορτάζεται τη νύχτα της 30ης Απριλίου προς 1η Μαΐου. Μνημονεύει την αγιοποίηση της Βαλπουργίας και τη μεταφορά των λειψάνων της στο Άιχστετ της Βαυαρίας την 1η Μαΐου 870 μ.Χ.
Στα χρόνια του Μεσαίωνα  ήταν συνδεδεμένη με την μαγεία  και τις μάγισσες, ενώ στις μέρες μας έχει γίνει δημοφιλής  λαογραφική  εκδήλωση συνδεδεμένη με τον Μάιο, τα ξωτικά  και τον ερχομό της άνοιξης.
Σχετικά με την σημερινή αλλά και την μελλοντική Εργατική Πρωτομαγιά είναι ενδιαφέρουσες οι απόψεις δύο αξιόλογων καθηγητών (σκίτσο της Έφης  Ξένου στην αρχή) και μια μικρή περίληψη των όσων είπαν  μεταφέρω εδώ. 
Στον διάλογο μεταξύ του πρώην καθηγητού στο Πάντειο Δημήτρη Ψυχογιού (Ψ) και της καθηγήτριας Σύγχρονης Ιστορίας και Διαπολιτισμικών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Ιωάννας Λαλιώτου(Λ), που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της 27/4/25, ο (Ψ) αναφέρει πως στην Γαλλία που έχει ζήσει, όταν το ΚΚ Γαλλίας ήταν ισχυρό η Πρωτομαγιά ήταν σημαντική μέρα.
Την ίδια ακριβώς αίσθηση είχα και εγώ όταν βρέθηκα μια Πρωτομαγιά στην τότε «κόκκινη» Μπολόνια.
Και προσθέτει,  ο (Ψ): Στην Ελλάδα νιώθω ότι η Εργατική Πρωτομαγιά δεν απέκτησε ποτέ την ίδια σημασία, όπως δεν απέκτησε την ίδια σημασία και το τραγούδισμα της «Διεθνούς» Ίσως επειδή εμείς ποτέ στην πραγματικότητα  δεν είχαμε ισχυρή εργατική τάξη και ισχυρά συνδικάτα. Άλλωστε την Πρωτομαγιά ως αργία και εργατική εορτή ο Μεταξάς την καθιέρωσε, όπως και τις μαθητικές παρελάσεις.
Συμφωνώντας η (Λ) προσθέτει ότι σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας αφορά τον τριτογενή τομέα πια, ο οποίος έχει γιγαντωθεί στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες και είναι ο τομέας παροχής υπηρεσιών σε όλα τα επίπεδα.
Προσθέτει δε ο (Ψ) στο ερώτημα ποιοι σήμερα μπορεί να θεωρηθούν εργατική τάξη ότι : Σε παλαιότερες δεκαετίες του 60΄ και του 70΄΄ κορυφαίες ήταν οι απεργίες των οικοδόμων και γενικότερα οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των συνδικάτων τους. Σήμερα είναι  οι διανομείς που κάνουν επιτυχημένες κινητοποιήσεις με τις οποίες διεκδικούν -και κερδίζουν….
Από την Ελλάδα της οικοδομής στην Ελλάδα του καφέ.
Θεωρεί δε ξεπερασμένη την μαρξιστική θεωρία ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού επιτυγχάνεται μέσω της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης του προλεταριάτου, καθώς σήμερα η υπεραξία δημιουργείται  μέσω της κατανάλωσης.
Ενδιαφέρον δε είναι, όπως λέει η (Λ) ότι σήμερα δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας γιατί ένα μεγάλο μέρος σήμερα της παραγωγής αφορά προγραμματιστές, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις εργάζονται μόνοι τους σε απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη.
Προσθέτει δε ο (Ψ) ότι η έννοια της εργατικής τάξης αρχικά αφορούσε τα τεράστια εργοστάσια που συγκέντρωναν  χιλιάδες εργαζόμενους που επιπλέον ζούσαν σε γειτονικές γειτονιές. Η ανάπτυξη της «ταξικής συνείδησης»  απαιτούσε σχέσεις συμβίωσης.
Ολοκληρώνοντας τον διάλογο τους και οι δύο πιστεύουν ότι οι νέες γενιές εργαζομένων θα συνεχίσουν με τον δικό τους τρόπο να διεκδικούν και να κερδίζουν την ευημερία και την ευτυχία τους, καθώς όπως τονίζει ο (Ψ): οι σημερινοί νέοι είναι καλύτεροι από εμάς, έχουν περισσότερα εφόδια, πιο ανοικτούς   ορίζοντες, ζουν και δρουν σε δημοκρατικό περιβάλλον, στην Ευρωπαϊκή Ένωση  και όχι στην απομονωμένη μετεμφυλιακή Ελλάδα. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.