Από το ΒΗΜΑ 2.
Μια φωτογραφία τα λέει όλα. Μετρημένοι στα δάχτυλα θεατές σε κεντρική αίθουσα της Αθήνας για να παρακολουθήσουν βραδινή παράσταση καθημερινής του «Αυστηρώς κατάλληλο» των Μιχάλη Ρέππα - Θανάση Παπαθανασίου. Σε 47 αθηναϊκές αίθουσες και σε διάστημα δύο εβδομάδων η ταινία έχει φθάσει τις 73.000 εισιτήρια, σύμφωνα με την εταιρεία διανομής της
Στον ίδιο κινηματογράφο είδα και το Αθήνα-Κωνσταντινούπολη του Νίκου Παναγιωτόπουλου στην παράσταση 9-11 μαζί με καμιά 10 άλλους θεατές.
...
..
Την πρώτη επανάσταση που πέτυχα απέναντι στην πατρική εξουσία ήταν σε ηλικία 14 ετών. Κατέκτησα τότε το δικαίωμα να πηγαίνω στον κινηματογράφο μόνος μου χωρίς τη συνοδεία γονέων ή γιαγιάδων. Σημειωτέον ότι και οι δύο γιαγιάδες ήσαν αρκούντως κινηματογραφόφιλες . Η γιαγιά από τη μεριά της μάνας μου με αλέγκρο χαρακτήρα και άνθρωπος της καλοπέρασης ήταν η πιο φανατική σε σημείο που θυμάμαι εμένα και την εξαδέλφη μου παιδιά να προσπαθούμε να την ξεκολλήσουμε και να την τραβάμε για να φύγουμε έχοντας δει πλέον την ταινία πάνω από δυόμισι φορές!
Η γιαγιά από την μεριά του πατέρα μου ήταν ακριβώς ο αντίθετος τύπος, άνθρωπος του καθήκοντος. Ενώ ψόφαγε και αυτή να πάει στον κινηματογράφο ο χαρακτήρας της δεν της επέτρεπε να το παραδεχθεί ευθέως. Έτσι γινόταν πάντα η εξής κωμική σκηνή με τον πατέρα μου. Πήγαινε και το έλεγε: Ξέρεις το παιδί θέλει να πάει κινηματογράφο τι να κάνω; οπότε και εκείνος ξέροντας πολύ καλά ότι γούσταρε πολύ να πάει, αλλά χωρίς να το παραδεχθεί, της έλεγε: άμα θέλεις εσύ να πας να πάτε, για να εισπράξει την μόνιμη και κλασική απάντηση: θα πάμε, όχι για μένα, αλλά για το παιδί!
Έτσι λοιπόν από τότε έγινα φανατικός κινηματογραφόφιλος.
Έβλεπα τα πάντα από ταινίες ποιότητος μέχρι Φράνκο και Τσίτσο.
Ως φοιτητής δε ήμουνα γραμμένος στην κινηματογραφική λέσχη και έτσι είδα όλη την πρωτοπορία από τις ταινίες που έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου από την Αμερική, τη Ρωσία, τη Γαλλία και μέχρι την Ιαπωνία.
Η γυναίκα μου, άνθρωπος που από παιδικής ηλικίας μέχρι σήμερα με δυσκολία αποχωρίζεται το κρεβάτι του άμα καταφέρει να ξυπνήσει , ακόμα θυμάται με φρίκη ότι την Κυριακή το πρωί έπρεπε να ξυπνήσει πουρνό-πουρνό για να βρίσκεται στις δέκα το πρωί στο Άστυ που ήταν η κινηματογραφική λέσχη και την περίμενε εκείνος ο Αθεόφοβος κινηματογραφόφιλος κουλτουριάρης συμφοιτητής της που από την πρώτη στιγμή που τον είδε είχε αποφασίσει ότι αυτόν ήθελε να παντρευτεί και τελικά το κατάφερε!
Έτσι λοιπόν, μαζί με την επίτευξη του τελικού στόχου που κέρδισε, απέκτησε και μια πλήρη κινηματογραφική παιδεία βλέποντας όλες τις κλασικές ταινίες από τον Αϊζενστάιν μέχρι τους σύγχρονους σκηνοθέτες.
Σαν φοιτητές λοιπόν, σχεδόν επί καθημερινής βάσης, είχαμε διατρίψει σε όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, έχοντας γνωρίσει όλους τους εξώστες των κινηματογράφων, λόγω του φθηνότερου εισιτήριου και της δυνατότητας που σου προσφέρουν τα τελευταία καθίσματα όταν η ταινία δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να προβείς σε ερωτικές διαχύσεις χωρίς τα βλέμματα των περίεργων.
Σήμερα πλέον που δεν υπάρχει εξώστης ,καθόμαστε σεμνά στο κινηματογράφο με μια θέση μεταξύ μας κενή για να ακουμπάμε με άνεση τα χέρια μας χωρίς να δίνει αγκωνιές ο ένας στον άλλο!
Με την πάροδο των ετών και τις καθημερινές υποχρεώσεις η κινηματογραφική απόλαυση αναγκαστικά περιορίστηκε σε δύο με τρεις φορές την εβδομάδα και κυρίως στους κινηματογράφους της περιοχής των Αμπελοκήπων, Αλεξάνδρας και Ιλισίων που ήταν από παλιά μια πολύ καλή κινηματογραφική πιάτσα.
Όμως η τηλεόραση και στη συνέχεια η εμφάνιση των κινηματογραφικών σουπερμάρκετ ήταν καταστροφική για τους ανεξάρτητους κινηματογράφους.
Μπορεί τα σουπερμάρκετ να διαθέτουν καλά μηχανήματα προβολής δυστυχώς όμως το κοινό που προσελκύουν βρίσκεται εκεί τις περισσότερες φορές για να βρεθεί με την παρέα του και όχι για να παρακολουθήσει μια συγκεκριμένη ταινία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μπαίνουν σε οποιαδήποτε αίθουσα αρχίζει εκείνη την ώρα και αν η ταινία ξεφεύγει λίγο από τη συνήθη αμερικανική αισθητική που έχουν συνηθίσει, τότε καθιστούν με τη φασαρία που κάνουν αδύνατη την παρακολούθηση της. Για τους λόγους αυτούς πάντα προτιμούσα να βλέπω ταινίες σε ανεξάρτητες αίθουσες.
Η περιοχή λοιπόν των Αμπελοκήπων και της λεωφόρου Αλεξάνδρας διέθετε αρκετούς ανεξάρτητους κινηματογράφους ,πολλοί δε από αυτούς ανήκουν στο δίκτυο των ευρωπαϊκών κινηματογράφων και έτσι προβάλλουν και Ευρωπαϊκές ταινίες που έχουν αποκλεισθεί από το κυρίαρχο αμερικανικό σύστημα διανομής που κυριαρχεί στους υπόλοιπους.
Στο δίκτυο αυτό ανήκουν οι κινηματογράφοι Δαναός, Ααβόρα, Ανδόρα, Απόλλων, Αστυ, Ιντεάλ, Τριανόν, Μικρόκοσμος και από τα θερινά η Ριβιέρα και το Βοξ. Μπορεί να φαίνονται λίγοι αλλά αν δει κανείς τι γίνεται στην υπόλοιπη Ελλάδα μόνο θλίψη μπορεί να τον πιάσει. Στο δίκτυο ανήκουν ΕΝΑΣ μόνο κινηματογράφος και αυτός συνήθως είναι δημοτικός και θερινός, μόνο σε άλλες 6 πόλεις της Ελλάδας και στην Κύπρο. Η μόνη πόλη που διαθέτει πάνω από ένα είναι η Θεσσαλονίκη (Απόλλων, Ολύμπιον και θερινά Αύρα και Δημοτικός Ευόσμου)
Από τους υπόλοιπους λοιπόν κινηματογράφους της περιοχής, και αναφέρομαι μόνο στους χειμερινούς, τα πρώτα κακά μαντάτα ήρθαν όταν αρχικά οι κινηματογράφοι άρχισαν να μετατρέπονται σε θέατρα. Στην αρχή το ΟΝΤΕΟΝ στην Μεσογείων έγινε το θέατρο ΠΟΡΤΑ, ακολούθησαν τα ΙΛΙΣΙΑ στην Παπαδιαμαντοπούλου και το 2003 η ΑΝΕΣΙΣ και πρόσφατα η ΖΙΝΑ στην Αλεξάνδρας. Το ίδιο διάστημα έκλεισε η ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ δίπλα από το γήπεδο του Παναθηναϊκού και το ΑΛΕΞ στα Ιλίσια.
Μερικοί από τους υπάρχοντες για να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό των σουπερμάρκετ και στην γενικότερη μείωση των εισιτηρίων, ανακαινίστηκαν και απέκτησαν και δεύτερη μικρότερη αίθουσα. Έτσι έγιναν διπλοί το ΑΘΗΝΑΙΟΝ, ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ο ΔΑΝΑΟΣ και το ΠΛΑΖΑ.
Όμως φέτος παρά την ανακαίνιση έκλεισαν το ΠΛΑΖΑ (που ανήκε στο δίκτυο Ευρωπαϊκών κινηματογράφων) και το ΑΣΤΡΟΝ ένας από τους μεγαλύτερους της Αθήνας ,750 θέσεων, και ο μοναδικός που είχε την πρώτη θέση στον εξώστη,όταν υπήρχε ακόμη ο εξώστης στους κινηματογράφους .
Έκλεισε επίσης και το ΑΛΦΑΒΙΛ που και αυτός ανήκε στο δίκτυο Ευρωπαϊκών κινηματογράφων .
Θεώρησα λοιπόν επιβεβλημένο καθήκον να γράψω αυτό το ποστ για να μείνουν τουλάχιστον σαν ανάμνηση μέσα στο αχανές διαδίκτυο έστω τα ονόματα αυτών των κινηματογράφων μέσα στους οποίους η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε ζήσει πάρα πολλές ώρες, άλλοτε γελώντας, άλλοτε δακρύζοντας, άλλοτε προβληματιζόμενοι με τις ταινίες που βλέπαμε.
Θα μου πουν μερικοί ότι σήμερα μπορεί να απολαύσεις μια ταινία αναπαυτικά στο σπίτι σου βλέποντας την στο Home cinema.
Στην ανάγκη μπορεί να το κάνεις αυτό, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει όλη τη διαδικασία από την επιλογή της ταινίας, την επιλογή της παράστασης, τη μετάβαση στον κινηματογράφο και την παρακολούθηση μιας ταινίας μαζί με άγνωστους δίπλα σου που όμως είχαν την ίδια επιλογή με σένα και φεύγοντας φεύγουν τις περισσότερες φορές με τα ίδια συναισθήματα που σου δημιούργησε η ταινία που είδατε.
.
ΥΓ. Είχα ήδη γράψει αυτό το ποστ όταν στο ΒΗΜΑ 2 της 9-11-08 διάβασα ένα σχετικό άρθρο που εξηγεί και αναλύει γιατί φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Γράφει χαρακτηριστικά ότι Υπάρχει μια πτώση στα εισιτήρια της τάξεως του 40% συγκριτικά με την ίδια περίοδο πέρυσι».
Γράφει επίσης και για άλλες αίθουσες που έκλεισαν στο λεκανοπέδιο όπως η Καλυψώ, μία από τις ιστορικότερες αίθουσες της Καλλιθέας. Επίσης λουκέτο μπήκε στη Ζέα του Πειραιά. Πληροφορίες λένε ότι αίθουσες όπως η Μαργαρίτα του Χαλανδρίου και ο Φοίβος του Περιστερίου κινδυνεύουν με εξώσεις. Ο Φοίβος και το Cine City είναι οι μοναδικές αίθουσες του Περιστερίου που εξακολουθούν να λειτουργούν σε μια περιοχή όπου κάποτε υπήρχαν 20 κινηματογράφοι. Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στο Αιγάλεω: από τα 16 σινεμά, χειμερινά και θερινά, που λειτουργούσαν κάποτε δεν έχει απομείνει κανένα.
Αλλά και στα σουπερμάρκετ τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Τα Village του Αμαρουσίου, ο πρώτος πολυκινηματογράφος στην Ελλάδα, αποτελεί από πέρυσι παρελθόν, την ώρα που οι απογευματινές παραστάσεις στα Village του Ρέντη, του Φαλήρου και του Παγκρατίου γίνονται για δυο-τρεις ανθρώπους.
Διάβασα επίσης ένα αντίστοιχο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 12-11-08,ότι παρελθόν αποτελεί και το μίνιπλεξ «Οντεόν Μαρούσι Σινεφίλ» (τρεις αίθουσες) στη λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος του Κτήματος Συγγρού.
Στο αξιόλογο μπλογκ «ωχ το μάτι μου» ,που αναφέρει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, διάβασα και ένα αντίστοιχο ρέκβιεμ για το κλείσιμο του ΠΛΑΖΑ από όπου και πήρα τις φωτογραφίες με τις καρέκλες του στο πεζοδρόμιο.Το ΠΛΑΖΑ αποτελούσε ένα από τους πιο αγαπημένους μου κινηματογράφους και ο αντίστροφος συνδυασμός του άρτος και θεάματα, με πρώτα το θέαμα στον κινηματογράφο και μετά τον άρτο με την παρέα στον γειτονικό ΦΛΟΚΑ αποτελούσε για χρόνια κλασσική Σαββατιάτικη απόλαυση.
Στα τραπεζάκια του ΦΛΟΚΑ έχουν γίνει εκτενείς αναλύσεις ταινιών, πολιτικής, κοινωνικών θεμάτων κτλ με συχνές ζωηρές διαφωνίες αλλά και με μια πλήρη ομοφωνία, ότι το παγωτό γίγας ΜΠΕΜΠΕ που είχε ήταν μια ιδιοφυής κατασκευή !
Ο λόγος ήταν απλός. Ξεκινούσες με μια μαρέγκα στην αρχή και προς τον πάτο της κούπας , που πήγαινες να λιγωθείς από τα μπαλάκια του παγωτού, είχε μια δροσερή φρουτοσαλάτα!
Στοιχεία για τους κινηματογράφους πήρα από το βιβλίο του Χαρίλαου Πατέρα Κινηματογράφοι της Αθήνας(1896-2006) Έκδοση «Συλλογές» Αθήνα
..
Στοιχεία για τους κινηματογράφους πήρα από το βιβλίο του Χαρίλαου Πατέρα Κινηματογράφοι της Αθήνας(1896-2006) Έκδοση «Συλλογές» Αθήνα
..
Όμως ένα καταπληκτικό κείμενο με τα προσωπικά της βιώματα ,καλύτερο από το δικό μου, έχει γράψει η demetrat με τίτλο ένα δύο τρία πολλά Πολυ - τεχνείαα . Μην το χάσετε!
.
ευχαριστώ για την ανάρτηση. δεν είχα δεί το άρθρο στην Καθημερινή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι λυπηρό ειδικά για τις ηλικίες 35-50 που ωρίμασαν και μεγάλωσαν μέσα σε μια αίθουσα κινηματογράφου ή και έξω από αυτή, συζητώντας το έργο που μόλις είχαν δεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚινηματογράφος!! Από τα παιδικά μου χρόνια ήταν, μετά το βιβλίο, η απόδραση στο όνειρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα όμως που το λες συνειδητοποιώ κι εγώ ότι τα τελευταία 2 χρόνια είναι ζήτημα αν πήγα 2-3 φορές στον κινηματογράφο. Μας έφαγε η καθημερινότητα και το dvd (έχω δει μερικά έργα που επιθυμούσα από DVD player).
Γεια σου Αθεόφοβε,
ΑπάντησηΔιαγραφήτην ίδια θλίψη με εσένα συμμερίζεται και ο πατέρας μου. Φανατικός κινηματογραφιλος (θυμάμαι με πήγαινε τα πρωινά των Κυριακών στο σινεμά όταν ήμουν πιτσιρικάς) αποφεύγει όσο μπορεί τους μαγάλους κινηματογράφους με τις πολλές αίθουσες. Ισως να πάει στην βραδινή προβολή και αν. Ετσι κι εγώ είχα μάθει να προτιμάω τους ανεξάρτητους κινηματογράφους.
Ο κινηματογράφος ήταν κάποτε ολόκληρη ιεροτελεστία. Μετά την ταινία ακολουθούσε ταβέρνα (ή κατι τέτοιο) στην οποία γινόταν η ανάλυση της ταινίας. Πλέον είναι δύσκολο να το κάνεις.
Οι ανεξάρτητες αίθουσες της Θεσσαλονίκης κλείνουν η μία μετά την άλλη. Το σινέμα όπως το γνωρίσαμε έχει ήδη σταματήσει να υπάρχει. Δεν το ανέφερες, αλλά ρόλο έπαιξε και το κόστος. Οταν ακόμα είχαμε δραχμές μία οικογένεια 3 ατόμων έτρωγε σε ταβέρνα ίσως και με λιγότερα από αυτά που έδινε στον κινηματογράφο (μαζί με κοκα κοκα, πατατάκια κτλ).
Καλά να πάθουν. Στεγνά. Δεν είναι δυνατόν να κοστίζει 7 και 8 ευρώ ένα εισιτήριο για να δεις μια ταινία, προς θεού δηλαδή. Οταν ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο ήταν η πιο φθηνή διασκέδαση και τώρα έχει καταντήσει είδος πολυτέλειας! Αφού θέλουν λοιπον να τα παίρνουν από τον κόσμο χοντρά καλά να πάθουν! Στην Αυστρία το εισιτήριο ήταν τόσο φθηνό που δεν αξίζει καν τον κόπο να το αναφέρω. Και δεν μιλάω για ταινίες που είναι ευρωπαϊκού cinema και τέτοιες, αλλά για ΟΛΕΣ τις ταινίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτογραφία πάνω από το Ιντεάλ δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να σκεφτεί κανείς ότι έκανε ανακαίνιση στις αρχές της δεκαετίας του '90...
το χρυσο πιπι-
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ σε ευχαριστώ για τις φωτογραφίες που τράβηξες παρά το ότι με γέμισαν θλιψη.
meropi-
Άν και έχω στίβα τα DVD από τις εφημερίδες σπάνια βλέπω κανένα γιατί την πλειονότητα έχω δεί τα έργα στον κινηματογράφο.
ndn-
nicky-
Μιας και αναφέρετε το κόστος των εισητηρίων με μια πρόχειρη ματιά που έριξα σε αρκετές χώρες της Ευρώπης το εισητήριο είναι ακριβότερο από εδώ.
Στο http://www.thisislondon.co.uk/film/article-23370981-details/London's+cinemas+are+most+expensive+in+Europe/article.do
κάνει σύγκριση των τιμών σε μερικές χώρες της Ευρώπης και οι τιμές σε λίρες, είναι οι εξής:
Leicester Square, Odeon £17.50
Putney, Odeon £8.50
Copenhagen, Vester Vov Vov£6.32
Stockholm, Filmstaden Sergel£5.82
Athens, Trianon £4.70
Berlin, Imax £4.52
Brussels, Kinepolis £4.05
Rome, Warner Village £3.70
Lisbon, Lusomundo Vasco de Gama £3.37
Madrid, Circulo de Bellas Artes £2.70
Οι φίλοι που ζούν στο εξωτερικό μπορούν να μας γράψουν τις τιμές που υπάρχουν εκεί για να κάνουμε σύγκριση.
polsemannen-
Πρέπει να είναι ο Απόλλων.
Αθεόφοβε, έχεις δίκιο ότι το εισητήριο είναι ακριβότερο τις περισσότερες φορες στην Αγγλία. Και λέω τις περισσότερες φορές γιατί οι £17.50 που αναφέρεις είναι η σημερινή τιμή για σήμερα. Αν κλείσεις πιο νωρίς βρίσκεις πολύ φτηνότερα. Επλισης κάθε σινεμά έχει δική του τιμή και εξαρτάται από το έργο. Επίσης τα συνοικιακά σινεμα είναι πολύ φτηνότερα από τα κεντρικά. Αυτό θα σημαινε ότι αν το Odeon έχει 7 ευρλω εισητήριο ένα συνοικιακό θα έπρεπε να έχει 3,5 γιατί οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι πολύ λιγότερες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος να πω ότο βρήκες τιμή στο Leicester Square, Odeon που είναι το σινεμά που γίνονται οι μισες παγκόσμιες πρεμιέρες!!
Meropi είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφή..."Τώρα όμως που το λες συνειδητοποιώ κι εγώ ότι τα τελευταία 2 χρόνια είναι ζήτημα αν πήγα 2-3 ..."
Νομίζω τα είπε όλα.....
Οι τιμές και τα άλλα, απλώς θα επιβράδυναν το τέλος , που έτσι και αλλιώς έρχετε πάντα! (50 χρόνια ... Κοντραντίεφ! Οι μαθηματικοί θα γνωρίζουν καλύτερα .....)
Άλλαξαν απλά οι ανάγκες μας...
Πρώην αιθουσάρχης
Με όλα αυτά, θυμηθηκα την πρώτη μνήμη απο τον κινηματογράφο που είχα. Με πήγαιναν στο Σινεάκ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρήκα προ ημερών και σε κάποιο άλλο μπλογκ, αφιέρωμα και το έφαγα με τα μάτια.
Το δικό σου, εξαίσιο, όπως πάντα.
ndn-
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς εδώ έχει χαθεί στην πλειονότητα των κινηματογράφων η έννοια της β΄προβολής και δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές στην τιμή των εισητηρίων.
Μόνο σε απογευματινές προβολές υπάρχουν σε ορισμένους μειωμένες τιμές.
glam-
Δεν πιστεύω ότι τα κύματα του Κοντραντίεφ, που αφορούν την κυκλικότητα της οικονομίας οι οποίοι όμως δεν έχουν αποδειχτεί, αφορούν και τον κινηματογράφο γιατί η βιομηχανία του ανθεί, απλά αλλάζει η διάθεση και η κατανάλωση του προϊόντος.
Παρεμπιπτόντως ο Κοντραντίεφ δεν ήταν μαθηματικός αλλά οικονομολόγος, θύμα και αυτός του Στάλιν.
ζουζούνα-
Θα θυμάσαι βέβαια πως στο Σινεάκ οι άνδρες που ήταν μόνοι τους καθόντουσαν χωριστά από τις γυναίκες με τα παιδιά γιατί μερικοί έβαζαν χέρι στο σκοτάδι!
Μια νοσταλγία μου φέρνει αυτό το πόστ Αθεόφοβε. Τους σινεμάδες των παιδικών μου χρόνων. Οπως λέει και ο ndn, η ιεροτελεστία χάθηκε, και αυτό είναι ο σινεμάς. Να χαθεί κανείς σε έναν άλλον κόσμο, όπου για δύο ώρες ταξιδεύει ο νούς. Σε πράγματα που δεν τα βιώνει κανείς στην καθhμερινή ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι το κόστος, έιναι όλη η κοινωνική κουλτούρα που άλλαξε, ο ρυθμός που τρέχει για όλα. Ολα πια γίνονται απο το σπίτι. Απο τον καναπέ. Που χρόνος για σινεμά, για βραδινές συναντήσεις, για συζήτηση. Είναι ένας κόσμος που χάθηκε οριστικά. Οπως ο κόσμος της λατέρνας. Ωραίο πόστ:)
Αγαπητέ μου, η μνήμη δεν με βοηθά, τόσο πολύ. Μιλώ για την ηλικία των 4-5 ετών....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μαθαίνω απο σένα όμως!
Καλημέρα κ απο μένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν ακόμα δύο παράγοντες που έχουν παίξει μεγάλο ρόλο σε αυτή την κατάσταση.
Κατα πρώτο λόγο η έλλειψη προσωπικού χρόνου για τον καθένα μας (πράγμα το οποίο σημαίνει οτι είναι χρονοβόρα ακόμα και η διαδικασία της επιλογής/μετάβασης κλπ κλπ)
Κατά δεύτερο, η ευκολία του internet που σου προσφέρει την δυνατότητα του να "κατεβάσεις" οποιαδήποτε ταινία θέλεις, πολύ πριν προβληθεί στις αίθουσες.
Η κατάσταση των κινηματογράφων νομίζω αποκαλύπτει απλά την καλλιτεχνική ένδεια των Ελλήνων. Οι κινηματογράφοι δεν είναι άδειοι. Οι ταινίες δράσεις και οι παιδικές ακόμα, μαζεύουν στα multi-plex πολλούς θεατές. Ωστόσο, το κοινό απέχει από σοβαρότερες παραγωγές (και όχι απλά κουλτουριάρικες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην κατάσταση περιπλέκει η οικονομική δυσκολία των τελευταίων 4-5 ετών. Η αύξηση της ανεργίας και οι γενικότερη οικονομικοεργασιακή κατάσταση δυσκολεύει την έξοδο στον κινηματογράφο, όταν αυτος κοστίζει συνολικά κοντά στα 20 €.
Είδα ένα ρεπορτάζ που δείχνει ότι η νέα γενιά στρέφεται προς το DVD, κυρίως για λόγους οικονομικούς. Από την άλλη, ο περιορισμός της εξόδου σε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας τους σπρώχνει στο σπίτι έτι παραπάνω.
βρε αθεόφοβε, λες να είδαμε μαζί εκείνη τη μία και μοναδική παράσταση του Γούντστοκ στην Πατησίων;
ΑπάντησηΔιαγραφήδ
α τώρα τόδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ.
δ
locuspublicus-
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο,πάντως το κλείσιμο στο σπίτι εν μέσω των μηχανημάτων τελευταίας τεχνολογίας προβολής ταινιών είναι κάτι που μου προκαλεί απέχθεια.
zouzouna-
Μπορεί το ποστ σου να μην διακρινόταν για την ιστορική του ακρίβεια διακρινόταν όμως για το συναίσθημα που είχε!
safrakiasmeno-
Έχει τώρα καμιά σχέση να βλέπεις μια ταινία στον υπολογιστή σου με την μεγάλη οθόνη;
δείμος-
Έχεις δίκιο σε γενικές γραμμές, αλλά αυτοί που θεωρούν ακριβό το σινεμά είναι οι ίδιοι που είναι διατεθειμένοι να χαραμίσουν την ώρα τους και τα λεφτά τους καθημερινά στα διάφορα καφέ.
demetrat-
Δεν αποκλείεται γιατί έπι χόυντας την είδα για πρώτη φορά και θυμάμαι χαρακτηριστικά την σκηνή με τον Αρλο Γκάρθυ γιό του μεγάλου Γούντυ Γκάρθρυ που τον δείχνει να ανεβαίνει και αμέσως μετά να καταβαίνει από την σκηνή!
Η λογοκρισία είχε κόψει το τραγούδι που έλεγε!
στο αθηνά ήταν ή στο έλλη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι μία απογευματινή παράσταση παίχτηκε.Γιατι εκει που φώναζε( ο Χέντριξ ήταν;)φάκ δι άρμι, γινόταν τις πουτάνας απ' το φακ μέσα στο σινεμά.
Στην έξοδο μας περίμεναν οι ασφαλίτες,και δεν ξαναπαίχτηκε.
Αυτά ήταν μιά σειρά αμερικάνικα, (ίζι ράιντερ, στρόουμπερυ στέιτμεντ,γούντστοκ )που πέρασαν απ τη λογοκρισία, γιατι οι μαλάκες επειδή ήταν αμερικάνικα, δεν τα λογόκριναν αυστηρά.Μετά έμαθαν.
δ
Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι ήταν στο ΠΑΛΛΑΣ με την αίθουσα κατάμεστη, το δε τραγούδι του Arlo Guthrie, Coming into Los Angeles το είχαν κόψει γιατί είχε σκηνές με τους θεατές που κάπνιζαν μαριχουάνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος θέλει να το δεί μπορεί στο
http://www.greektube.org/content/view/25071/2/
έχεις δίκιο.Στο Παλλάς παίχτηκε, ,(εκτός κιάν παίχτηκε συγχρόνως και στην πατησίων.)
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://ta-nea.dolnet.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=12252&enthDate=03032007.
Ισως να ήταν το φράουλες και αίμα που είδα στο Αθηνά,και τάχω κάνει αχταρμά, γιατί και κείνο το κόψανε αμέσως.
Και αυτο με τον Άρλο Γκαθρυ που λες, μόλις το πήρανε χαμπάρι οι κατέχοντες, έπεσε ένα δειλό γιούχα μέσα στην αίθουσα και ακολούθησαν και οι μη κατέχοντες.
δ
Τι μου θύμισες τώρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λινκ που έβαλες αναφέρεται στην ψυχή της κινηματογραφικής λέσχης του ΑΣΤΥ την Αγλαϊα Μητροπούλου που αναφέρω στο ποστ.
Η φωτογραφία που έχει το άρθρο είναι προφανώς από νεώτερη εποχή από τότε που πήγαινα και εγώ εκεί, γιατί εκείνα τα χρόνια είχε το μαλλί μια τεράστια κόκκινη αφάνα που ξεχώριζε σε όλη την αίθουσα!
Η λέσχη του ΑΣΤΥ ήταν η πιο κυριλέ και στην αρχή οι περισσότεροι βερεμένοι με τον κινηματογράφο φοιτητές πηγαίναμε σε μια άλλη λέσχη στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ που την διεύθυνση της είχε ο Ροβήρος Μανθούλης.Μια μέρα όμως ο Μανθούλης έφυγε για το Παρίσι η λέσχη αυτή διαλύθηκε και έτσι όλοι βρεθήκαμε τελικά στην λέσχη του ΑΣΤΥ.
Το Φράουλες και αίμα έχω την εντύπωση ότι το είχα δεί σε κάποια αίθουσα της Πατησίων στην οποία γινόταν της μουρλής από τον ενθουσιασμό που προκαλούσε στο νεανικό κυρίως κοινό και γι΄αυτό και την τρίτη μέρα προβολής κόπηκε.
Για τους κινηματογράφους που κλείνουν
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς C' est la vie!
Τα κουστούμια ήταν αιθητικώς κατώτερα από τις φουστανέλες και τα αυτοκίνητα από τα άλογα!
Κ.ο.κ.
Και τα ποδήλατα από τα μηχανάκια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάποιο βαθμό, αθεόφεβε, συμφωνώ. Κάποιοι προτιμούν να ξοδέψουν χρήματα σε καφέ και σκυλάδικα και κρίουν ακριβό το σινεμά. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω μία σημαντική μερίδα κόσμου που προτιμά τη θαλπωρή και την οικονομική ασφάλεια του σπιτιού. Συνήθως νέοι, φοιτητές ή μισθωτοί των 700 €.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτά και τα προηγούμενα, ας μου επιτρέψεις να συμπληρώσω ότι στο σπίτι το DVD είναι ρποτιμότερο, επειδή επιτρέπει παρέα με λίγες μπύρες να κάνει η παρέα σχόλια κτλ. Από την άλλη, για έναν επί πολλές ώρες εργαζόμενο στο σπίτι μπορεί παράλληλα με την ψυχαγωγία να ξεκουραστεί κι όλας ή να απολαύσει τη συζυγική και τεκνική παρέα. Ειδικά μάλιστα με τα νέα ηλεκτρονικά ηχητικά ακι οπτικά συστήματα, κάτι τέτοιο μάλλον είναι προτιμότερο (αν κρίνω από τις άδειες αίθουσες).
Αλλά και πάλι θυμίζω ότι τα multiplex με ταινίες εμπορικές και ονόματα της βιομηχανίας είναι γεμάτα (και κυρίως σε γιορτινές περιόδους).
Δεν ξέρω ίσως είναι πιό εύκολο στους πιό νέους, να αποστασιοποιούνται απ τη σκοτεινή αίθουσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήδ
(Τί εποχές και κείνες....
Εσεις οι αθηναίοι, ήσασταν πιό τυχεροί, εγώ επαρχιωτάκι ετών 17 τότε,έτρεχα να προλάβω.Να φανταστείς πήγαινα κινηματογράφο σχεδόν κάθε μέρα το 1970.)
Λυπηρό, δεν ήξερα ότι έκλεισε το Αλφαβιλ.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στέκια" μου, Αστυ και Μικρόκοσμος...
Το Άστυ έχει καθηριώσει μειωμένο εισητήριο για την πρώτη παράσταση.
Το ίδιο νομίζω και ο Μικρόκοσμος
Ποτέ η Μεγάλη Οθόνη δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει την Μικρή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ή κακώς όμως, ζούμε στην εποχή όπου η "μαγεία" έχει αντικατασταθεί απο την "ευκολία", οπότε το internet και τα dvd προσφέρουν μια οικονομική και εύκολη λύση
(όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο δείμος του πολίτη)
μικρή έμενα δίπλα σε ένα θερινό σινεμά τους Δελφούς και τα καλοκαίρια βγαίναμε στο πίσω μπαλκόνι μας και βλέπαμε έργα με την ψυχή μας... Όλη η γειτονιά..ή τουλάχιστον όσων τα μπαλκόνια έβλεπαν στην οθόνη,έβλεπε κάθε βράδυ σινεμά!! Ήταν υπέροχα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θυμάμαι και μου φτιάχνει η διάθεση. Στα διαλείμματα τρώγαμε και γρήγορα γρήγορα ξαναβγαίναμε στα μπαλκόνια. Τους χειμώνες το σινεμά γινόταν πάρκιν κι εμείς μπαίναμε μέσα και παίζαμε.
Οι Δελφοί κάποια στιγμή έγιναν πολυκατοικία γμτ.
Όταν τους γκρέμιζαν νομίζω πως όλη η γειτονιά έκλαιγε..
το έχεις δει?
;0)))
δείμος-
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτό σπίτι ταινία με παρέα σημαίνει ότι δεν προκειται να χαρείς την ταινία αλλά την παρέα, πράγμα πολύ ωραίο για την κοινωνικότητα σου αλλά όχι για την τέχνη του κινηματογράφου που δεν είναι παρακολούθηση ποδοσφαιρικού αγώνα με πίτσες και μπύρες.
demetrat-
Σε αυτό έχεις δίκιο,γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας και θυμάμαι από παιδί να πηγαίνω κινηματογράφο.Όταν δε αρχισα να διαβάζω θυμάμαι να βλέπω στην εφημερίδα ποια είναι τα κατάλληλα για να αρχίσω το ψηστήρι να με πάνε!
σπίθας-
Αυτό είναι πολύ καλό και είναι κάτι ανάλογο με τον εξώστη παλιότερα που ήταν φτηνότερος,αν θυμάμαι καλά 16-18 δρχ η πλατεία,11,5 ο εξώστης.
safrakiasmeno-
Ποτέ η Μεγάλη Οθόνη δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει την Μικρή.
Μάλλον το ανάποδο θέλεις να πείς!
maika-΄
Οι Δελφοί στην Αχαρνών και Ηπείρου ήταν από τους καλύτερους θερινούς της Αθήνας. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις ότι εκεί ήταν και Μάντρα του Αττικ.Μετακόμισαν το 1972 κοντά Αλκιβιάδου και Σμύρνης όταν κτίστηκε το οικόπεδο αυτό και το 1978 έκλεισε.
Άρραγε για ποιό από τους δύο γράφεις;
Τις ίδιες αναμνήσεις έχω και εγώ από την ΝΕΑΠΟΛΗ στην Ασκληπιού που έβλεπα από το μπαλκόνι ότι έπαιζε.
Καλά είναι δυνατόν να με ρωτάς αν έχω δεί το Σινεμά ο Παραδεισος;
Ντροπή !! :)))
για τους Δελφούς στην Αλκιβιάδου και Σμύρνης λέω, έμενα δίπλα ακριβώς ,επι της Αλκιβιάδου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μαμά μου μου έχει πει πως Οι Δελφοί στην Αλκιβιάδου και Σμύρνης δεν είχαν σχέση με τους παλιούς στην Αχαρνών. Μόνο ίδιο όνομα είχαν.
Ο χώρος που βρισκόταν η μάντρα του Αττίκ και μετά οι Δελφοί (Αχαρνών και Ηπείρου) χωρίστηκε στη μέση απο τους κληρονόμους του οικοπέδου (τη γιαγιά μου και τον αδελφό της που ήταν στα μαχαίρια...)
Οι Δελφοί χωρίστηκαν στη μέση κι έκλεισαν. Στο μισό των Δελφών έπαιζα εγώ μικρούλα ,και εκεί κατέβαιναν και άπλωναν οι γυναίκες απο τα γύρω σπίτια! Και κάποτε γκρεμίστηκαν όλα και ξεφύτρωσε κι εκεί μια πολυκατοικία στην οποία έμεινα κι εγώ και απο κει έβλεπα τις ταινίες απ΄το μπαλκόνι που λέγαμε!
Η γιαγιά μου έλεγε πως ένα από τα τραγούδια του ο Αττίκ το είχε γράψει για κείνη αλλά εγώ μετά άκουσα την Καλουτά να λέει ,για το ίδιο τραγούδι, πως για εκείνην ήταν γραμμένο... τελικά ποτέ δεν έμαθα την αλήθεια.
Το σινεμά ο Παράδεισος όταν πρωτοπαίχτηκε, πήγα και το είδα 5 φορές! Πολύ το αγαπάω αυτό το έργο!!
;0)))
To όμορφο άρθρο σου μου ξύπνησε δικές μου ανάλογες αναμνήσεις. Και παρόλο που έχω γράψει για το θέμα, μου έδωσες έμπνευση για ένα ακόμη σχετικό άρθρο προσεχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήTo διάβασα και διαπίστωσα την ίδια αγάπη για τον κινηματογράφο που έχω και εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος αγαπά τον κινηματογράφο αξίζει να το διαβάσει.
@ Αταίριαστε
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό, θυμίζεις ωραίες στιγμές και ταινίες του κινηματογράφου.
Πολύ καλό.
@ Αθεόφοβε
Ο "Μικρόκοσμος" έχει κάτι από την παλιά καλή ατμόσφαιρα και το καλό είναι και τα ενδιαφέροντα αφιερώματα που κάνει κατά καιρούς.
Έχεις δίκιο για τον Μικρόκοσμο.Άπλά μου πεφτει λίγο μακρυά και πρέπει να αλλάξω δύο μετρό για να φτάσω εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε που συνέδεσες το θέμα με την προσωπική σου σχέση με τα σινεμά. Πέρα από τα νούμερα και τις στατιστικές υπάρχει και η σχέση με κάποιους χώρους. Πόσοι από εμάς δεν θυμόμαστε κάποια συγκεκριμένη προβολή σε κάποιο σινεμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα για το Πλάζα που έκλεισε. Δεν το ήξερα.
Τώρα βρηκα την ευκαιρία να διαβασω το νοσταλγικό σου αφιέρωμα(ακόμα δεν εχω δει τα λινκς) στα σινεμά που κλείσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια άργησαν να αντιληφθούν τις αυξημένες απαιτησεις των θεατών,που μετά την έλευση του βίντεο είχαν για πρώτη φορά εναλλακτικη λύση.Συνέχισαν για πολλά χρόνια με παλιά,φθαρμένα,άβολα καθίσματα,φθαρμένες κόπιες,κακό ήχο και φυσιολογικά,απετέλεσαν εύκολη λεία αρχικά για όσες αίθουσες εκσυγχρονίστηκαν έγκαιρα,και μετά για τα μούλτιπλεξ.
Η έλευση του φθηνού dvd σε συνδυασμό με τις νέες μεγάλες οθόνες έδωσε μια πειστική κινηματογραφική ψευδαίσθηση για μεγάλο μέρος του κοινού που δεν είχε ταυτιστεί ιδιαίτερα με την μυσταγωγία της αίθουσας.
Σε συνδυασμό με την ιδιαίτερα αυξημένη τιμή του εισιτηρίου(ενα 20ρικο για πλάκα το ζευγάρι με τα νερά μόνο) το σινεμά καθίσταται ελκυστικό μόνο για κανένα blockbuster για τους μικρότερους και για τα σπάνια αριστουργήματα για τους πιο σινεφίλ.
Η μέση ταινία,που θα εξυπηρετούσε μόνο τη διασκέδαση 2 ωρών αρχειοθετείται πλέον σ'αυτές που μπορεί κανείς να περιμένει να βγουν σε dvd.
Για τους πιο ψαγμένους δε,όλες οι ταινίες κυκλοφορούν στο ιντερνετ ισως και νωρίτερα απ την εδώ προβολή τους.
Οπότε?
Η λύση συνεχίζει να είναι προς την κατεύθυνση της αναβάθμισης της κινηματογραφικής εμπειρίας σε συνδυασμό με μια προσπάθεια περιορισμού του κόστους.Το θέμα είναι,μπορούν έτσι οι κινηματογρ.επιχειρήσεις να παραμείνουν ανταγωνιστικές και να συνεχίσουν να ανθίστανται στις οικονομικές πιέσεις που δημιουργούν στους ιδιοκτήτες των αιθουσών άλλοι ενδιαφερόμενοι?(πχ.σουπερ μάρκετς)
Δύσκολα τα πράγματα...
Ωραίο το αφιέρωμα,συμπάσχων κι εγώ...
squarelogic-
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις δίκιο στα περισσότερα από αυτά που γράφεις.
Πάντως το ΠΛΑΖΑ και το ΑΣΤΡΟΝ ήταν αψογες αίθουσες σε αντίθεση με το ΑΛΦΑΒΙΛ που δεν είχε ανακαινιστεί ποτέ και παρά τις καλές ταινίες που έβαζε σε απωθούσε σαν αίθουσα.
Γίνεται μια προσπάθεια για να σωθεί το Άστρον Αμπελοκήπων. Περισσότερα θα βρείτε εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://astroncinema.blogspot.com/