Κάρπισε πριν να προλάβει να ανθίσει!
Η φράση αυτή μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό όταν με σπαραγμό έμαθα για τον αναπάντεχο θάνατο 31 ετών του Φαίδωνα Αναστασιάδη, γιου δυο από τους πιο πολύτιμους φίλους που έχουμε εδώ και πολλά χρόνια η γυναίκα μου και εγώ.
Τον Φαίδωνα Αναστασιάδη μπορώ να τον χαρακτηρίσω σαν το στρείδι.
Είναι αδύνατο να δεις το μαργαριτάρι που κρύβει μέσα του αν δεν το ανοίξεις .
Το ίδιο ήταν και ο Φαίδωνας.
Όταν είδαμε κατάπληκτοι το θησαυρό που έκρυβε στο ερμητικά κλειστό κέλυφος του δυστυχώς ο Φαίδωνας δεν ήταν πια μαζί μας.
Ο Φαίδωνας Αναστασιάδης ζωγράφιζε ασταμάτητα χωρίς να δεσμεύεται από τεχνοτροπίες και τεχνικές. Ζωγράφιζε, όπως όλοι οι γνήσιοι δημιουργοί με την ψυχή του και για την σωτηρία της ψυχής του, γιατί μόνο έτσι μπορούσε να εκφράσει και να εξωτερικεύσει τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο που είχε.
Δεν τον ενδιέφερε να εντυπωσιάσει κανένα, δεν επιζητούσε την επιβράβευση κανενός, δεν είχε την ανάγκη να ευτελίσει την τέχνη του για να πουλήσει και γι΄ αυτό ποτέ δεν εξέθεσε στο κοινό την κατάθεση του τόσο ευαίσθητου εσωτερικού κόσμου που είχαν οι πίνακες του.
Χρώματα έντονα ,πολλές φορές σκληρά που καθηλώνουν το βλέμμα σου στον πίνακα για ώρα, μεταδίδοντας σου, όπως γίνεται με την αληθινή τέχνη, τα συναισθήματα που οδήγησαν τον καλλιτέχνη στην ανάγκη να απεικονίσει το συγκεκριμένο θέμα.
Χωρίς να έχω τις γνώσεις ενός τεχνοκριτικού, ώστε η γνώμη μου να έχει και την αντίστοιχη βαρύτητα, βλέποντας τους πίνακες του έχω την αίσθηση ότι από μικρή ηλικία έχει έρθει σε επαφή και γνωρίζει τα διάφορα ρεύματα της ζωγραφικής παίρνοντας από αυτά τα στοιχεία που του κέντριζαν το ενδιαφέρον χωρίς όμως να προσπαθεί να μιμηθεί τυφλά τους γνωστούς δημιουργούς.
..................................-Χωρίς τίτλο 1989
.
Μόνο ένας πίνακας (ο επάνω), που τον ζωγράφισε σε ηλικία 19 ετών, ενώ έχει την προσωπική σφραγίδα του Φαίδωνα, μου δημιουργεί την εντύπωση ότι έχει σαφή επίδραση από το κλασσικό έργο Etant donnés του Marcel Duchamp, που βρίσκεται στο μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφειας. Γράφει ο Γάλλος τεχνοκριτικός Πιέρ Καμπάν για τον Marcel Duchamp :Τα όσα πραγματοποίησε, σε χρονολογική σειρά, διαγράφουν την προοδευτική απελευθέρωση ενός ανθρώπου σε σχέση με την οικογένειά του, το περιβάλλον του, την εποχή του, την πραγματικότητα, την τέχνη του καιρού του, τους κανόνες της και τα παραδοσιακά της μέσα.
Έχω την πεποίθηση ότι ο Αναστασιάδης θα προσυπέγραφε το κείμενο αυτό και σαν δική του στάση ζωής απέναντι σε όλα αυτά.
Γράφει ο Φαίδων στο ημερολόγιο του σαν να διαισθανόταν ότι ο χρόνος δεν τον περιμένει :«Θέλω να προλάβω, να προφτάσω, να προχωρήσω στο βάθος. Να τρέχει η ζωγραφική στα τοπία στα αντικείμενα . Να τρέχει το χρώμα να προλάβει μορφές, αντικείμενα, τοπία. Το χρώμα σε κίνηση. Το χρώμα που κάνει ένα τοπίο, το ίδιο όπως και ένα αντικείμενο να ακούγεται μουσική. Κίνηση, ρυθμός, παλμός..»
Θεωρούσε ότι η μουσική είναι αναπόσπαστα δεμένη με την ζωγραφική γι΄ αυτό και μετά την κιθάρα άρχισε να χρησιμοποιεί ένα αρμόνιο και με την βοήθεια ενός drum Machine και μιας μικρής κονσόλας άρχισε να γράφει τις πρώτες του μουσικές συνθέσεις και να πειραματίζεται μαζί τους φίλους του με διάφορους ήχους προερχόμενους από αντικείμενα μέχρι ηχογραφήσεις από το δρόμο.
....................................................Η μαμά 1973
.
Όμως η ζωγραφική ήταν ή μεγάλη του αγάπη και η κλίση του γι΄ αυτήν εκδηλώθηκε από πολύ μικρή ηλικία.
Όπως γράφει στον τόμο που επιμελήθηκε γι΄ αυτόν η τεχνοκριτικός Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν
«Η άκρως ιδιαίτερη έφεση που είχε ο Φαίδων στην αποκρυπτογράφηση του ψυχισμού ενός ατόμου στο πρόσωπο του…….ήταν ήδη ώριμη και εμφανής στο εκπληκτικό πρώιμο παιδικό κεφάλι (ακουαρέλα) που ζωγράφισε σε ηλικία μόλις 3 ετών. Μαρτυρία της αδιαφιλονίκητης ,ήδη από την νηπιακή ηλικία, ιδιοφυΐας του.
Όντως το παιδικό αυτό κεφάλι ιδωμένο με μια εκπληκτική αίσθηση της έκφρασης/ κίνησης του προσώπου, προαναγγέλλει άμεσα τις αριστουργηματικές μορφές που θα πλάσει αργότερα στη σύντομη ζωή του. Μορφές ιδωμένες πάντοτε με επίκεντρο το ανθρώπινο δράμα, τη μοναξιά, τη μελαγχολία, την ενδοσκόπηση. Ούτε είναι τυχαίο που η έντονη τραγικότητα του παιδικού αυτό κεφαλιού- αίσθηση ερμηνευμένη μέσα από τον τρόπο που έχουν αντιμετωπισθεί ζωγραφικά τα μάτια και το ρυθμικό, σχεδόν ανάγλυφο, περίγραμμα σε μια ευρηματική αντίστιξη με την κίνηση/ κλίση του προσώπου-, το καθιστά αντάξιο ενός Μπουζιάνη.»
Ξεφυλλίζοντας τον τόμο με τα έργα του σε εντυπωσιάζει η ποικιλία των θεμάτων που τον ερέθισαν να ζωγραφίσει . Εσωτερικοί χώροι , τοπία, μορφές διάφορες, μορφές περιθωριακές αποτελούν μια κυριαρχούσα θεματολογία στο έργο του. Αυτό όμως που καθηλώνει περισσότερο το θεατή, ίσως γιατί υπάρχει και η συναισθηματική φόρτιση από την πρόωρη απώλεια του, είναι οι αυτοπροσωπογραφίες του.
Σε αυτές μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές εναλλαγές της ψυχικής διάθεσης του καλλιτέχνη. Βλέποντας τες έχει την αίσθηση ότι ο ζωγράφος ανοίγει μαζί σου ένα διάλογο θέλοντας να σου αποκαλύψει όσα κρύβει μέσα στα μύχια της ψυχής του.
Δυστυχώς όλο αυτό τον πλούτο που έχει εναποθέσει ο Φαίδωνας στους πίνακες του δεν θέλησε και δεν επεδίωξε να μας το δείξει όσο ήταν ακόμη κοντά μας.
Η πρώτη έκθεση των έργων του έγινε, μαζί με την παρουσίαση του βιβλίου που γράφτηκε γι΄ αυτόν, στις 24 Φεβρουάριου 2003.
Έκτοτε τα έργα του έχουν εκτεθεί σε διάφορους χώρους την Ελλάδα, με τη φροντίδα των γονιών του, και τα έσοδα από την πώλησή τους έχουν διατεθεί για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Το πάνω από 200 σελίδες βιβλίο με τα έργα του, επιμελήθηκε η τεχνοκριτικός Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν, και έχει τίτλο Φαίδων Αναστασιάδης, στη δίνη της δημιουργίας , διαθέτει δε και παράλληλη μετάφραση του κειμένου στα αγγλικά. Εκδόσεις Αδάμ 2002.
Νομίζω ότι αντί να γράψω άλλα λόγια , είναι προτιμότερο να παραθέσω ένα αναγκαστικά μικρό δείγμα από τους 130 πίνακες που διαθέτει το βιβλίο για να αποκτήσετε και σεις μια προσωπική αντίληψη της τέχνης του.
...................................................-Χωρίς τίτλο 2000
Ο Φαίδων Αναστασιάδης γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1970 στην Αθήνα, όπου και πέθανε σε ηλικία μόλις 31 ετών( 23 Ιουνίου 2001)
1987-. 1990 Κέντρο Εικαστικών Διακοσμητικών και Εφαρμοσμένων Σπουδών ΒΑΚΑΛΟ.
1990- 1991 Polytechnic of Central London-Harrow College
1991- 1994 Wolverhampton University Πτυχίο Bachelor Τεχνών.
1993 Koninkje Academie voor Schone Kunsten:Stad (Γάνδη-Βέλγιο)
1995- 1996 Στρατιωτική θητεία
1996- 1997 Εικονογράφος στην ΑΡΤΟΟΝ
2000- 2001 Συνεργασία με την Mediascriptum
.ΠΡΟΣΘΗΚΗ 28-3-2012
Καλημέρα Αθεόφοβε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήομολογώ ότι δεν τον ήξερα τον καλλιτέχνη αυτό. Πολύ πολύ ενδιαφέρουσα η Τέχνη του μου φάνηκε. Και πιο πολύ μου έκανε η ζωγραφιά του σε ηλικία 3 χρόνων. Καταπληκτική!!
Καλημέρα, καλή εβδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό το ποστ.
Να μαθαίνουμε κι'εμείς τα ωραία και τα καλά.
Ωραίος ο Φαίδωνας..!
Ευχαριστώ που μού γνώρισες το πολύ αξιόλογο αυτό έργο- κρίμα να σβήσει τόσο πρόωρα ο ταλαντούχος δημιουργός του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνώριζα τον Φαίδωνα. Με τα μάτια ενός ασχέτου με την τέχνη της ζωγραφικής δηλώνω ότι είναι πολύ καλός. Ειδικά ο πίνακας με θέμα τα Εξάρχεια είναι πολύ καλός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι χάθηκε πάνω στην καλύτερη και δημιουργικότερη δεκαετία.
doctor
ζωγράφιζε πολύ όμορφα και ήταν κι ο ίδιος πανέμορφος!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκρίμα που έφυγε ρε γμτ...
κρίμα..
Κρίμα για το παιδί που έφυγε και κρίμα και για τους γονείς του. Πρόσεξα ότι είναι φίλοι σου, επομένως θα έζησες από κοντά τον πόνο τους. Τα συλληπητήρια μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογώ ότι είμαι άσχετος από ζωγραφική, αλλά οι πίνακες του είναι πολύ καλοί αισθητικά.
Καλό σου βράδυ Αθεοφοβε.
Eίχα την τύχη πριν 2 ή 3 νομίζω χρόνια να παρακολουθήσω έκθεση έργων του εδώ στη Ρόδο στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης & πραγματικά μου είχε κάνει αίσθηση η ιδιαιτερότητα της τεχνικής του αλλά & η πολυπλοκότητα της θεματολογίας του. Θυμάμαι μάλιστα πως από όσα έργα του είχα δει, σχεδόν σε όλα αισθάνθηκα να αποπνέουν μια περίεργη μελαγχολία... Ίσως ήταν απλά η μελαγχολική διάθεση που έτσι κι αλλιώς συνήθως χαρακτηρίζει τους μεγάλους καλλιτέχνες ή όπως λες κι εσύ, η δική μου συναισθηματική φόρτιση που πήγαζε από τη γνώση πως ο ζωγράφος είχε φύγει τόσο νέος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα πραγματικά μια που πιστεύω πως είχε πολλά ακόμη να δώσει. Κι ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στους γονείς του που αντιμετωπίζουν με τόσο σεβασμό τη μνήμη του όπως & τα έργα του...
Πηγαίος σημαίνει ατάλαντος;
ΑπάντησηΔιαγραφή