ΛΕΥΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΕΔΡΟ

Πολλές φορές ζει κανείς ιστορικές στιγμές αλλά αφού περάσουν αρκετά χρόνια συνειδητοποιεί την σημασία τους . Άλλες φορές όμως, όπως σήμερα, έχεις την διαίσθηση ότι τα γεγονότα που ζεις θα έχουν καθοριστική σημασία για το μέλλον.
Ο θρίαμβος λοιπόν του Ομπάμα έχω την αίσθηση ότι αποτελεί όχι μόνο μια ιστορική μέρα για την Αμερική αλλά αναπόφευκτα και για τον υπόλοιπο κόσμο.
Ίσως μερικές φορές πρέπει ένα έθνος να φτάσει στον πάτο, όπως σήμερα η Αμερική επί Μπούς, για να αρχίσει να αφυπνίζεται από τον λήθαργο που την είχε οδηγήσει.
Κατ΄ αρχάς θεωρώ πολύ σημαντικό γεγονός ότι μετά την χειρότερη και πιο αποτυχημένη σε όλους τους τομείς κυβέρνηση και μια ουσιαστική κατάρρευση της διεθνούς οικονομίας που ξεκίνησε από εκεί, ο λαός της Αμερικής συνειδητοποίησε ξανά ότι η πολιτική είναι κάτι καθοριστικό για την ζωή του και το μέλλον του και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την μαζική του προσέλευση στις κάλπες κατά 66%,ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο εδώ και ένα αιώνα ,αλλά ταυτόχρονα και την ενεργητική συμμετοχή του στην προεκλογική διαδικασία.
Ύστερα διαπιστώνει κανείς πόσο σημαντικές αλλαγές έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ σε μια κοινωνία που αν δεν ήσουν WASP (White Anglo-Saxon Protestant), δύσκολα γινόσουν αποδεκτός σε σημαντικά αξιώματα.
Χάρις στους αγώνες της 10ετίας του 60 η εκλογή στην προεδρεία ενός μιγάδα, με πατέρα μάλιστα Αφρικανό,ούτε καν αμερικανό, έφτασε να είναι αυτονόητη και εφικτή. Αν σκεφτεί κανείς ότι ,μόλις πρόσφατα το 1955, όταν καθόταν στο λεωφορείο ένας μαύρος έπρεπε να σηκωθεί για να κάτσει ένας λευκός, μπορεί να κατανοήσει τις ριζικές αλλαγές που έγιναν στην κοινωνία και τις ελπίδες που τόσο περιεκτικά περικλείονται στις παρακάτω φράσεις:
Rosa sat, so Martin could walk,
Martin walked, so Obama could run,
Obama is running, so our children can fly..
(Η Rosa Parks είναι η μαύρη που αρνήθηκε να σηκωθεί στο λεωφορείο για να καθίσει λευκός το 1955)
Η ιστορική εξέλιξη πολλές φορές γίνεται σε κύκλους.
Από τις προοδευτικές αντιλήψεις που υπήρχαν στην Αμερική την 10 ετία του 60 σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, η αμερικανική κοινωνία οπισθοδρόμησε στον Ρήγκαν και τους Μπους με την αντίστοιχη συντηρητικοποίηση του κόσμου, την ανάπτυξη του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και την άκρως επιθετική εξωτερική πολιτική με την ταυτόχρονη απαξίωση των διεθνών οργανισμών και συνθηκών.
Η εκλογή του Ομπαμα ελπίζω να αποβεί καθοριστική για το μέλλον της Αμερικής γιατί ποτέ αυτή η χώρα που επηρεάζει, είτε μας αρέσει είτε αυτονόητα στους περισσότερους δεν μας αρέσει, και το μέλλον μεγάλου μέρους της υφηλίου, δεν έχει φθάσει στην ιστορία της σε τέτοιο βαθμό απαξίωσης στην συνείδηση του κόσμου.
Είναι πιθανόν η αναγκαιότητα άμεσης επίλυσης των φλεγόντων προβλημάτων στο εσωτερικό της χώρας (ύφεση, ανεργία, στεγαστικό, υγεία κτλ) να οδηγήσουν τον Ομπάμα εξ ανάγκης, αλλά πολύ πιθανόν και από προσωπικές φιλελεύθερες αρχές, σε άμβλυνση της Αμερικανικής επιθετικότητας στο εξωτερικό που έχει από χρόνια σαν αποτέλεσμα ένα γενικότερο αντιαμερικανισμό.
Προφανώς ριζικές αλλαγές σε εδραιωμένες πολιτικές θα είναι αφελής να περιμένει κανείς, με αρκετά συζητήσιμη την αποχώρηση από το Ιράκ ,όπως έχει ήδη εξαγγείλει.
Το Ιράκ, πλην της οικονομικής αιμορραγίας της χώρας δεν απασχολεί ιδιαίτερα τις αμερικανικές οικογένειες γιατί τώρα πλέον οι στρατιώτες είναι εθελοντές και όχι κληρωτοί όπως ήσαν στο Βιετνάμ. Μόνο το 10% των ψηφοφόρων αναφέρουν ότι τους απασχολεί το Ιράκ σε αντίθεση με το 65% που τους απασχολεί η οικονομία.
Εκτός των άλλων το μεγαλύτερο ποσοστό των Αμερικανών δεν το ενδιαφέρει το τι γίνεται στις άλλες χώρες που συνήθως δεν γνωρίζει ούτε καν που βρίσκονται και ελάχιστοι, μόνο το 8% ,έχουν διαβατήριο και έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό.
Αν εξετάσουμε την εκλογή αυτή και την επίδραση της στα Ελληνικά θέματα, αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τον εγωκεντρισμό που μας διακρίνει, τότε θα πρέπει να καταλάβουμε ότι σαν κράτος σε σχέση με τα μεγέθη της Αμερικής είμαστε όσο περίπου είναι η μισή μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης.
Όπότε τα θέματα που μας απασχολούν, στην ατζέντα των Αμερικανών, είναι σε πολύ δευτερεύον επίπεδο αλλά υπάρχει η ελπίδα με την κυβέρνηση Ομπάμα να έχουν καλύτερη αντιμετώπιση από την σημερινή ή τουλάχιστον να μην έχουν χειρότερη από την νέα διακυβέρνηση.
Η επιλογή πάντως του Ομπάμα σαν υποψήφιου των Δημοκρατικών ήταν η καλύτερη δυνατή για την Αμερική και πιθανώς τελικά να αποδειχτεί καθοριστική και για ολόκληρο τον κόσμο.
Εκτός από την Αφροαμερικανική καταγωγή του και την χαμηλή εισοδηματική κατάσταση της οικογένειας του , οπότε έχει άμεση επίγνωση του τι σημαίνει να ανήκεις σε μειονότητα και να είσαι και φτωχός , ζώντας και πηγαίνοντας σε σχολείο στην Χαβάη και την Ινδονησία χάρις στον Ινδονήσιο πατριό του, έχει έρθει σε επαφή και με διαφορετικές κουλτούρες από την αμερικανική. Έχει επισκεφτεί ως μέλος του Κογκρέσου την Ανατολική Ευρώπη, την Αφρική και την Μέση Ανατολή.
Από την άλλη μεριά ως απόφοιτος από δυο από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής του Κολούμπια και της Νομικής σχολής του Χάρβαρντ εργάστηκε μεταξύ άλλων ως λέκτορας πανεπιστημίου και δικηγόρος αρμόδιος για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα εκπλήρωσης αυτού που κάθε αμερικανός πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει στην χώρα του ,δηλαδή πως με την ικανότητα σου μπορείς από το μηδέν να γίνεις μέχρι πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ίσως ο Ομπάμα ,όντας ένα ζωντανό παράδειγμα ότι το «αμερικανικό όνειρο» είναι εφικτό, να οδήγησε στην υπερψήφιση του από τα 2/3 των νέων ψηφοφόρων και των κάτω των 30 ετών.
Χωρίς βέβαια να μπορεί να θεωρηθεί ούτε καν σαν κεντροαριστερός με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, έχει ταχθεί υπέρ του τερματισμού του πολέμου στο Ιράκ, έχει ταχθεί υπέρ του ελέγχου στα συμβατικά όπλα, έχει προωθήσει νομοθεσία για τα λόμπι στις ΗΠΑ και την εκλογική απάτη, όπως επίσης για τη μείωση του φαινομένου της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Μπορεί να μας προκαλεί ιλαρότητα, αλλά μια από τις προεκλογικές κατηγορίες εναντίον του από τους ρεπουμπλικάνους ήταν ότι είναι :So liberal he's practically a socialist.!!
Έχοντας μια πανίσχυρη πλειοψηφία στο Κογκρέσο* και ένα σαφώς καλύτερο επιτελείο στελεχών να τον πλαισιώνει, έχει την δυνατότητα να επιφέρει σημαντικές αλλαγές, όπως ήταν και το σύνθημα του άλλωστε, σε μία χώρα που τις έχει άμεση ανάγκη.
Έχει επίσης την ευκαιρία στα χέρια του να αλλάξει την απαξιωμένη εικόνα της χώρας του στην διεθνή κοινότητα αλλάζοντας την επιθετική εξωτερική πολιτική των προκατόχων του μαζί με την ταυτόχρονη τήρηση των διεθνών κανόνων δικαίου.
Πιστεύω πάντως ότι όταν μια μεγάλη χώρα σαν τις ΗΠΑ έχει ενστερνιστεί την ανάγκη αλλαγής και κατά ευτυχή συγκυρία διαθέτει και έναν ηγέτη που δείχνει να έχει την ικανότητα να πάρει καθοριστικές αποφάσεις σε σημαντικά θέματα τότε, παρά τις αντιδράσεις και τα εμπόδια που μπορεί να προβάλλουν τα κατεστημένα συμφέροντα και τα διάφορα λόμπι ,μπορούν να γίνουν ριζικές αλλαγές για να βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων τόσο σε αυτήν όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.
Βέβαια η απόσταση από τα λόγια στην πράξη είναι τεράστια και μένει στον Ομπάμα να αποδείξει σε όλο αυτόν τον κόσμο που δάκρυσε με την εκλογή του, ότι δεν αποτελεί ένα ακόμα καλοπλασαρισμένο αμερικανικό προϊόν που η συσκευασία του είναι καλή αλλά το περιεχόμενο είναι κακής ποιότητας.
.
*UPDATE 7-11-08 Το Κογκρέσο αποτελείται από την Γερουσία και την Βουλη των Αντιπροσώπων.
Οι Δημοκρατικοί κέρδισαν στη Γερουσία έξι έδρες, συγκεντρώνοντας συνολικά 57 (ανάμεσά τους και δύο ανεξάρτητων που ψηφίζουν με την πλειοψηφία).
Στη Βουλή των Αντιπροσώπων, η οποία αποτελείται από 435 μέλη, οι Δημοκρατικοί έχουν κατακτήσει 254 έδρες, αυξάνοντας την πλειοψηφία τους, ενώ αναμένεται να κριθούν άλλες οκτώ έδρες.

.
Ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ έχει αναρτήσει ο locus publicus ο οποίος ζώντας στις ΗΠΑ έχει άμεση αντίληψη των πραγμάτων εκεί.
Επίσης με το θέμα έχει ασχοληθεί και ο gerasimos
.