Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΑΣ

Ο Φλωρίδης  στην Βουλή κατήγγειλε τον τρόπο  υπεράσπισης της Κωνσταντοπούλου του "βιαστή με την τυρόπιτα",  με αποτέλεσμα την 7ετή ψυχική και οικονομική ταλαιπωρία των θυμάτων του.
Υπήρξαν όμως και μερικοί που αντέτειναν ότι ένας δικηγόρος οφείλει να υπερασπιστεί με τον καλύτερο, για τον κατηγορούμενο τρόπο, ακόμη και τον πιο ειδεχθή κακοποιό.
Την άποψη αυτή είχε υπερασπιστεί στο παρελθόν και ο αείμνηστος πρώην Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και διατελέσας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ  Τάκης Παππάς.

Η άποψη αυτή είναι απόλυτα σωστή, αλλά τι γίνεται όταν ο δικηγόρος είναι ταυτόχρονα και πολιτικός και τα εγκλήματα που έχει εκτελέσει αυτός που υπερασπίζεται ως δικηγόρος του, είναι από αυτά που αγωνίζεται να μην γίνονται και όταν γίνονται να τιμωρούνται αυστηρά; 

Η Νίκη Λυμπεράκη στο άρθρο της  Οι πελάτες που χαλάνε την βιτρίνα πιστεύω πως θέτει το θέμα στην σωστή του βάση με όσα γράφει γι΄αυτό και μεταφέρω εδώ όλο το άρθρο της. 

Οι υποσημειώσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Αλίμονο αν οι πολιτικοί κρίνονται μόνο για όσα λένε. Οσοι διεκδικούν ψήφο οφείλουν να διάγουν βίο διαφανή. Ετσι δεν λέμε; Δεν αρκεί να διακηρύσσουν αρχές, πρέπει η ζωή τους να ευθυγραμμίζεται με αυτές. Γι’ αυτό άλλωστε οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν και πτυχές της ιδιωτικής τους ζωής. Μας ενδιαφέρει, για παράδειγμα, αν ένας βουλευτής είναι βίαιος, αν πίνει ή αν τζογάρει. Αν είναι οικονομικά αφερέγγυος ή συστηματικά ψεύτης. Μας αφορά αντίστοιχα και το πώς επιλέγουν να κάνουν τη δουλειά τους οι πολιτευτές, ιδίως σε επαγγέλματα που ακουμπούν τον πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος που δημόσια καταγγέλλει εισπρακτικές, funds και πλειστηριασμούς, στο γραφείο του να συνεργάζεται μαζί τους; Δεν είναι λογικό να μας ενδιαφέρει αν ένας βουλευτής ή υπουργός έχει επιλέξει να αναλάβει υποθέσεις που ζημίωσαν σημαντικά το Δημόσιο και τους φορολογουμένους; Δεν είναι παράνομο, αλλά ο πολίτης δικαιούται να το γνωρίζει και να καταλήξει αν υπάρχει ασυνέπεια λόγων και έργων πριν πάει στην κάλπη.
Περισσότερους από 80 δικηγόρους αριθμεί η παρούσα Βουλή. Το πώς επιλέγουν να σταθούν επαγγελματικά είναι άσχετο με το ποιόν τους; Η συζήτηση δεν είναι καινούργια. Την επανέφερε όμως ο υπουργός Δικαιοσύνης με όσα επέλεξε, με αμφιλεγόμενο ύφος, να πει στη Βουλή. Η ιστορία είναι γνωστή. Ο θύτης νάρκωνε γυναίκες με τυρόπιτες για να τις βιάσει.

Πριν από τρία χρόνια είχα αναζητήσει τη Νάταλι Κάρνιφ, ένα από τα θύματα του βιαστή με την τυρόπιτα. Δέχθηκε να μου μιλήσει δημόσια, με το πρόσωπο και το όνομά της, για να διηγηθεί την τεράστια ταλαιπωρία που διαδέχθηκε το άγριο έγκλημα. Η συνέντευξη μεταδόθηκε από τη «Μεγάλη Εικόνα» στο Mega. Η Νάταλι μίλησε για τη δίκη με τις διαρκείς αναβολές για διάφορους λόγους. Από την απουσία μεταφραστή ως τη συνήγορο του βιαστή της. «Είναι δύσκολο να φανταστείς πώς μια γυναίκα υπερασπίστηκε κάποιον σαν αυτόν» μου είπε.
Το επιχείρημα ότι «ο κάθε κατηγορούμενος δικαιούται υπεράσπιση» είναι σωστό. Ωστόσο κανείς δεν υποχρεώνει κάθε δικηγόρο να την προσφέρει. Πολλοί επιλέγουν να μη χειρίζονται υποθέσεις συγκεκριμένης υφής: ναρκωτικά, παιδική κακοποίηση, σεξουαλικά εγκλήματα.
Και πάντως, όχι. Δεν υποχρέωσε κανείς την κυρία Κωνσταντοπούλου να αναλάβει τον κατηγορούμενο για τους βιασμούς. Και, ακόμα περισσότερο, ουδείς την υποχρέωσε να ασκήσει την υπεράσπιση με τον τρόπο που το έκανε. Ηταν επιλογή της, ακριβώς όσο και η απόφαση να αναλάβει την οικογένεια του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ή την κυρία Καρυστιανού.
Μπορεί λοιπόν κάποιος με το ένα του καπέλο να υπερασπίζεται έναν κατά συρροήν βιαστή και με το άλλο να κραδαίνει το λάβαρο της μάχης κατά του σεξισμού, της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας; Προφανώς και μπορεί, και η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι ζωντανό παράδειγμα. Εκείνο που δεν μπορεί όμως είναι να αξιώνει να μην κρίνεται για αυτό από τους πολίτες.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ του Χρήστου Χωμενίδη.

Είναι συγκλονιστικό το κείμενο που δημοσίευσε το ΣΚ στα ΝΕΑ ο Χρήστος Χωμενίδης με τίτλο ΠΑΝΟΥΡΓΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ, γιατί χαρακτηρίζει εύστοχα όχι μόνο την σημερινή απαράδεκτη ποιότητα αυτών που κυβερνούν αλλά  και την παθητική αποδοχή της εξουσίας τους από τους ανθρώπους.
 
Πάρε τον έναν, χτύπα τον άλλον… Από όσους πρωταγωνιστούν στην παγκόσμια σκηνή ενώ ο πλανήτης πυρπολείται, υπάρχει ένας -ένας έστω- που θα στεκόσουν στο πλευρό του; Που θα τον διάλεγες για ηγέτη σου;
Ο κοινωνιοπαθής Τραμπ, σε γεροντικό παραλήρημα μεγαλείου, να επιτίθεται εντός των συνόρων του σε θεσμούς και αξίες, να απειλεί τις βάσεις και τις εγγυήσεις του αμερικάνικου πολιτεύματος; Να κορδώνεται συνάμα ως ο ειρηνοποιός της οικουμένης ενώ οι πρωτοβουλίες του -ανιστόρητες, φανφαρόνικες, φαιδρές- ρίχνουν λάδι στη φωτιά;
Ο διεφθαρμένος Νετανιάχου που είδε τον πόλεμο ως σανίδα της προσωπικής του σωτηρίας και σκότωσε εν ψυχρώ κάθε προοπτική ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή; Που εξαπολύοντας τέτοια φρίκη στη Γάζα, αμαύρωσε διεθνώς το Ισραήλ, το καταδίκασε να επιβιώνει σε βάθος δύο γενεών με το δάκτυλο στη σκανδάλη;
Τα καθάρματα της Χαμάς; Οι Αγιατολάδες του Ιράν; Το σκοταδιστικό Ισλάμ, που θέλει τους πιστούς του αναλώσιμους, πρόθυμους να ανατιναχθούν για τον Αλλάχ; Που στερεί από τις γυναίκες στοιχειώδεις ελευθερίες; Και όποιον είναι αλλιώτικος τον λιώνει;
Ο Πούτιν μήπως, το παγωμένο αίμα, ο καγκεμπίτης με τις αυτοκρατορικές ονειρώξεις;
Ή ο μουλωχτός Σι Τζι Πινγκ; Πήγαινε στην Κίνα να φρίξεις. Δώδεκα ώρες δουλειά, έξι μέρες την εβδομάδα, αδιάκοπη παρακολούθηση των πάντων από τις κρατικές κάμερες, απόλυτη λογοκρισία, μια ελίτ επηρμένη κι ένας λαός υποταγμένος, που φτύνει τον κόρφο του επειδή έχει τα στοιχειώδη, ίσως και κάτι παραπάνω. Έτσι επιτυγχάνονται τα οικονομικά θαύματα.
Μονάχα ο Ζελένσκι διασώζεται. Του κλήρωσε να υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση της Ουκρανίας. Και το έκανε παλικαρίσια. Μπορεί να έχει χίλια στραβά μα ούτε παραδόθηκε ούτε δραπέτευσε. Αρκεί αυτό, στους καιρούς μας, για να του υποκλιθούμε.
Ποιοί να του υποκλιθούμε; Εμείς. Οι οπαδοί της ανοιχτής κοινωνίας, οι ένθερμοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του πολίτη. Που ομνύουμε στον αυτοπροσδιορισμό του καθενός, αγκαλιάζουμε τις διαφορετικότητες, πιστεύουμε στη συμπερίληψη.
Πόσοι είμαστε εμείς; Μια ισχνή μειονότητα. Σύμφωνα με ανεξάρτητους οργανισμούς, το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που ζει σε φιλελεύθερες δημοκρατίες κυμαίνεται από 6% έως 15%. Αποτελούμε την πρωτοπορία; Δίνουμε ελπίδα στους καταπιεσμένους του πλανήτη, παράδειγμα για να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν τα στυγνά καθεστώτα; Έχουμε υπαρξιακή ανάγκη να το πιστεύουμε.
Και αν συνιστούμε απλώς μια παραξενιά; Όσο διασταλτικά κι αν την ορίσουμε, η δημοκρατία κατά τον ρου της ιστορίας στάθηκε η εξαίρεση. Δισεκατομμύρια άνθρωποι έζησαν και πέθαναν ως υπήκοοι, καθόλου λίγοι ως δούλοι. Ουδαμώς συμμετείχαν στη διακυβέρνηση, πότε δεν άκουσαν για λαϊκή νομιμοποίηση της εξουσίας, για καθολική ισχύ των νόμων, για κοινωνική δικαιοσύνη. Τους μαστίγωναν και σταυροκοπιόνταν. Εάν ο βίος τους ήταν τόσο αβίωτος, θα εξεγείρονταν. Δεν θα άφηναν κανέναν να τους κάτσει στο σβέρκο. Παρατηρούμε αντιθέτως ότι συχνά την επανάσταση διαδέχεται μια καινούργια εκδοχή τυραννίας.
Ρωτάω και ανατριχιάζω. Μήπως ο άνθρωπος τρέμει όσο τίποτα την ευθύνη του εαυτού του; Και ανακουφίζεται όταν την αναλαμβάνει κάποιος χαρισματικός ηγέτης στο όνομα του έθνους ή του Θεού ακόμα καλύτερα; Σκεφθείτε μόνο τι βασανιστικά διλήμματα -μέχρι και τραγωδίες- γεννάει η ελεύθερη επιλογή ερωτικού συντρόφου. Πόσο πιο ασφαλείς μέσα στην πλήξη τους αισθάνονταν όσοι μικροπαντρεύονταν με προικοσύμφωνο και είχαν τα στέφανα στο εικονοστάσι. Κάποιοι μαράζωναν, έσκαγαν κυριολεκτικά σε τέτοιους γάμους. Μα οι συντριπτικά περισσότεροι πορεύονταν, ψιλοαγκομαχώντας που και που. Η ευτυχία άλλωστε -πόσω μάλλον η σεξουαλική ηδονή- είναι αίτημα νεωτερικό.
Διεκδικούμε μαχητικά την χειραφέτηση. Μα νοσταλγούμε σαν παράδεισο τη βρεφική μας ηλικία, όταν άλλοι αποφάσιζαν για εμάς. Ναρκισσευόμαστε να μιλάμε για τον Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο. Για την Ανθρωπιά… Ξεχνώντας ότι είμαστε μια βελτιωμένη απλώς εκδοχή χιμπατζή, με κατά 98,8% όμοιο γονιδίωμα. Ένας άτριχος, πανούργος, φονικός συχνά πίθηκος που επί 290.000 χρόνια ζούσε σε αγέλες, υπό την αρχηγία του πιο δυναμικού.
Έχουμε πάρα πολύ ακόμα δρόμο να διανύσουμε. Εάν δεν αυτοκαταστραφούμε στην επόμενη στροφή.-
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΟΥΡΜΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΚΙΠΑ του Δημήτρη Ψυχογιού

Μεταφέρω εδώ ολόκληρο το εξαιρετικό άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού Τουρμπάνια και κιπά που δημοσιεύτηκε στα  Τα Νέα στις  17/6/25

Δεν μας μετέφρασαν τι έλεγε, αλλά υποθέτω ότι η μάντιλο-φορούσα εκφωνήτρια της ιρανικής τηλεόρασης που έτρεξε να σωθεί από τις βόμβες που έριχνε το Ισραήλ της μάλλον απαντούσε με κάποιο στίχο από το κοράνι στον κιπά-φορούντα Μπενιαμίν Νετανιάχου που είχε αφήσει την περασμένη Πέμπτη στο Δυτικό Τείχος του Όρους του Ναού συγκινητική προσωπική προσευχή προς τον Γιαχβέ με τη φράση από τη Βίβλο («Αριθμοί, 23:24): «ἰδοὺ λαὸς ὡς σκύμνος ἀναστήσεται καὶ ὡς λέων γαυρωθήσεται» – η οποία συνεχίζει: «οὐ κοιμηθήσεται, ἕως φάγῃ θήραν, καὶ αἷμα τραυματιῶν πίεται», είχε γράψει το «Βήμα» την περασμένη Παρασκευή, με βάση τη σχετική ανάρτηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού στο Χ.
Στα νέα ελληνικά η μετάφραση του χωρίου σε επίσημο εκκλησιαστικό δικτυακό τόπο είναι «ιδού ο λαός αυτός θα εγερθεί ωσάν νεαρός λέων, θα καμαρώσει την μεγαλοπρέπειάν του ως μεγάλος λέων. Δεν θα κοιμηθεί πριν κατασπαράξει την λεία του και πριν πίει το αίμα εκείνων που θα φονεύσει».
Λίγες ώρες μετά το προσκύνημα, ξεκίνησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ κατά του Ιράν που ονομάστηκαν Rising Lion, «Ορθούμενος Λέων». Ήτοι, ο κατά τους υποστηρικτές του κ. Νετανιάχου πρόμαχος των «δυτικών αξιών», του διαφωτισμού και της δημοκρατίας απέναντι στο επάρατο Ισλάμ, εμπνέεται από κυριολεκτικά αιμοβόρα 3.000 χρόνων, προφητεία μάγου ονόματι Βαλαάμ (προερχόμενου κάπου από τη σημερινή Τουρκία, κατά τους ιστορικούς) ότι «ο περιούσιος λαός του Κυρίου» θα πιεί το αίμα των εχθρών του.
Υπήρξε και νεώτερη ερμηνεία ότι, επειδή η επί δυναστείας Παχλεβί σημαία του Ιράν είχε λέοντα, ο κ. Νετανιάχου εννοούσε ότι θα ξεσηκωθεί ο λαός του Ιράν, θα γκρεμίσει τους αγιατολάδες και θα επαναφέρει τη δυναστεία – για τούτο και ισραηλινοί υπουργοί διαφήμιζαν τις τελευταίες ημέρες φωτογραφίες τους με τον Ρεζά Παχλεβί, γιο του τελευταίου σάχη.
Το «Αριθμοί, 23:24» είναι εξαιρετική προπαγανδιστική επιλογή, ικανοποιεί όλα τα γούστα: τα αιμοβόρα της Ισραηλινής και παγκόσμιας Ακροδεξιάς, των αφελών παγκοσμίως υποστηρικτών της, της οικογένειας Παχλεβί αλλά και των Αμερικανών «ανορθωτών δημοκρατικών καθεστώτων». Αυτών που θα ανέτρεπαν τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Ασάντ, τους Ταλιμπάν, τον Μουμπάρακ για να φέρουν τη δημοκρατία, και άφησαν πίσω τους αίμα και θρύψαλα.
Ό,τι όμως και αν είπε η διασωθείσα εκφωνήτρια, το γεγονός είναι ότι στην Μέση Ανατολή δεν αναμετρώνται θρησκείες, ούτε πολιτισμοί ή λαοί – ούτε καν κράτη: αναμετρώνται επικίνδυνοι πολιτικοί με ηγεμονικές βουλιμίες –είτε τουρμπάνια φορούν είτε κιπά– που θέλουν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους. Όποιος και αν νικήσει, θα αντιμετωπίσει συνασπισμένους τους φοβισμένους από την ισχύ του γείτονές του, οι πόλεμοι θα συνεχιστούν. Το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν, όπως και στην Ουκρανία, είναι η ειρήνη.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΟ «ΘΑΥΜΑ» ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΝ ΤΣΕΝΑΡΟ

Ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ιταλίας που έχω επισκεφτεί, είναι η Νάπολι και έχω γράψει σχετικά γι΄αυτήν  στα ποστ μου
BELLA (?) NAPOLI και στο   ΙΙ- ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η BELLA NAPOLI ! 
Θα άξιζε όμως να την ξαναδώ κάποια από τις 3 μέρες που η πόλη γιορτάζει τον πολιούχο άγιο της, τον Σαν Τσενάρο, δηλαδή το Σάββατο πριν από την πρώτη Κυριακή του Μαΐου, στις 19 Σεπτεμβρίου και στις 16 Δεκεμβρίου.

Εκείνες τις μέρες γίνεται η περιφορά του αγάλματος του αγίου στους ώμους πιστών με πομπή που ξεκινά από τον Καθεδρικό Ναό της Νάπολης και διασχίζει τους δρόμους του ιστορικού κέντρου με τους συμμετέχοντες να φορούν παραδοσιακά ρούχα, κουβαλώντας κεριά και λουλούδια.

Ταυτόχρονα οι πάγκοι στους δρόμους προσφέρουν γαστρονομικές απολαύσεις, όπως το περίφημο zeppole di San Gennaro, τηγανητά γλυκά πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη, που αντιπροσωπεύουν ένα πραγματικό σύμβολο αυτού του φεστιβάλ.
Βέβαια εκτός από τα γλυκά ψήνουν ψητά λουκάνικα, και μαγειρεύουν ζυμαρικά και φασόλια. Επίσης   ο περίφημος cuoppo, είναι ένα πακέτο με ανάμεικτα τηγανητά φαγητά.
Η  sfugliatella ή την pastiera, είναι τυπικά επιδόρπια που κάνουν αυτή τη γιορτή ακόμα πιο ξεχωριστή.

Το ωραίο δε είναι ότι σε γιγαντοαφίσες που αναρτώνται στην Νάπολι με τον άγιο Τζενάρο όσοι Έλληνες τις βλέπουν νομίζουν ότι είναι ο Τσίπρας!
Ο Τζενάρο γεννήθηκε, το 272 στο Μπενεβέντο και πέθανε στις 19 Σεπτεμβρίου του 305. Ήταν επίσκοπος και μάρτυρας και έχει αναγνωριστεί ως Άγιος τόσο από την Καθολική όσο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Το μαρτύριό του έγινε κατά τη διάρκεια των διωγμών που διέταξε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός.
Μετά τον θάνατο του η χριστιανική μυθολογία πιστεύει ότι μια γυναίκα, που την έλεγαν Ευσέβια, μάζεψε σε δύο φιάλες αίμα του. Αυτές μαζί με τα οστά του φυλάσσονται στον Καθεδρικό Ναό της πόλης.
Βέβαια ο  Σαν Τζενάρο είχε και ένα θησαυρό που αποτελείται από 70 αντικείμενα, μεταξύ των οποίων και  ένα κολιέ αμύθητης αξίας, που θεωρείται ένα από τα ακριβότερα αντικείμενα του κόσμου και έχει μεγαλύτερη αξία ακόμη και από το Πετράδι του Στέμματος, το στέμμα της βασίλισσας Ελισάβετ.
Το αίμα του, σύμφωνα με την παράδοση,  υγροποιείται τρεις φορές το χρόνο που γιορτάζεται ο άγιος.

Ο Αρχιεπίσκοπος παίρνει στα χέρια του την φιάλη που περιέχει το ξηρό αίμα του Αγίου και αν το αίμα ρευστοποιηθεί, το ανακοινώνει στους πιστούς εν μέσω... πυροβολισμών. Αν το αίμα υγροποιηθεί σημαίνει καλοτυχία για την πόλη, αν όχι ότι έρχονται  δεινά.
Η υγροποίηση του αίματος του Σαν Τζενάρο θεωρείται από τους πιστούς ως θαύμα και ερμηνεύεται ως ένδειξη προστασίας και ευλογίας για την πόλη της Νάπολης.
Έτσι το 1631, όταν η πόλη της Νάπολης χτυπήθηκε από βίαιο έκρηξη του Βεζούβιου  οι πιστοί, τρομαγμένοι, μετέφεραν το φιαλίδιο με το αίμα του αγίου σε πομπή στους δρόμους της πόλης, παρακαλώντας τη βοήθειά του. Στο τέλος της πομπής, ο Βεζούβιος ηρέμησε και έτσι οι Ναπολιτάνοι πίστεψαν ότι η πόλη γλίτωσε από μεγαλύτερες ζημιές.
Οι Ναπολιτάνοι, γίνονται ιδιαίτερα ανήσυχοι εάν το αίμα δεν υγροποιηθεί την ημέρα της γιορτής του αγίου, στις 19 Σεπτεμβρίου, αλλά λιγότερο τις άλλες δύο ημέρες, κατά τις οποίες το φιαλίδιο τίθεται σε δημόσιο προσκύνημα.
Οι θρησκευτικές αυτές προκαταλήψεις είχαν υποδαυλιστεί πριν 45 χρόνια όταν στις 19 Σεπτεμβρίου του 1980, το αίμα του αγίου δεν είχε υγροποιηθεί και δύο μήνες αργότερα ένας τεράστιος σεισμός έπληξε τη νότια Ιταλία, σκοτώνοντας περισσότερους από 3.000 ανθρώπους. 
Για να τους καθησυχάσει ο καρδινάλιος της πόλης, Crescenzio Sepe, είπε στους πιστούς να μην είναι υπερβολικά απογοητευμένοι. «Αν κάτι πρέπει να "λιώσει", είναι οι καρδιές των ανθρώπων».

Το 2005 όμως, η επιστήμονας Μαγκερίτα Χακ, από την Ιταλική Ένωση για τη Μελέτη του Παραφυσικού, τόλμησε να αμφισβητήσει το θαύμα και να πει ότι το «αίμα» μπορεί να παρασκευαστεί ακόμη και στην... κουζίνα!
H Χακ, έχοντας τη σύμφωνη γνώμη συναδέλφων της από την Ιταλική Ένωση για τη Μελέτη του Παραφυσικού, τόνισε ότι η φιάλη περιέχει «ένα χημικό συστατικό με βάση το σίδηρο το οποίο χρονολογείται από τον Μεσαίωνα». H σκούρα καφέ γέλη είναι συμπαγής και υγροποιείται αν κάποιος την κουνήσει, είπε η καθηγήτρια. H ίδια ονόμασε το χημικό συστατικό ως ένυδρο οξείδιο του σιδήρου – FeO (ΟΗ) – το οποίο έχει τα χαρακτηριστικά του αίματος. Είναι δηλαδή ένα, όπως ονομάζεται θιξοτροπικό τζελ στο οποίο το ιξώδες αυξάνεται εάν αφεθεί χωρίς ανάδευση και μειώνεται εάν αναδευτεί ή μετακινηθεί.
H άποψή της προκάλεσε αντιδράσεις στη Νάπολι. Ο Μαρκήσιος Πιερλούτζι Σανφελίτσε, από τους επίσημους φρουρούς της φιάλης, απάντησε ότι τα αποτελέσματα δοκιμών που έγιναν στη φιάλη τη δεκαετία του ’80 έδειξαν ότι περιέχει αιμοσφαιρίνη – η βασική χρωστική των ερυθρών αιμοσφαιρίων.

 «Το πρόβλημα με τους επιστήμονες είναι ότι όταν δεν μπορούν να βρουν μια εξήγηση την εφευρίσκουν. Ας αφήσουν το θαύμα του Σαν Τζενάρο στην ησυχία του. Είναι η ψυχή της Νάπολι», πρόσθεσε η ηθοποιός Μαρίζα Λαρίτο. (η Ναπολιτάνα ηθοποιός, τραγουδίστρια και σεφ είναι πολύ γνωστή στην χώρα της από την τηλεόραση)
Στις 21 Μαρτίου 2015, το αίμα στο φιαλίδιο φάνηκε να ρευστοποιείται κατά τη διάρκεια επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου. Αυτό θεωρήθηκε ως ένδειξη της εύνοιας του αγίου προς τον πάπα. Το αίμα δεν ρευστοποιήθηκε όταν ο Πάπας Βενέδικτος XVI επισκέφθηκε το 2007.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΟΤΑΝ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ!

 

Εάν δεν υπήρχαν τα 57 αθώα θύματα στην τραγωδία του σιδηροδρομικού ατυχήματος, η όλη ιστορία με την προανακριτική των Τεμπών έχει δυστυχώς τα χαρακτηριστικά  μιας ιλαροτραγωδίας.
Στην Βουλή θα γίνει συζήτηση για σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τα Τέμπη.
Η Νέα Δημοκρατία  προτείνει έλεγχο του Κωνσταντίνου Καραμανλή για απλό πλημμέλημα.
Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ  θέλει τον πρώην υπουργό Μεταφορών ελεγχόμενο για κακούργημα και μαζί του και τους  πρώην υφυπουργούς Ι. Κεφαλογιάννη, Γ. Καραγιάννη, Μ. Παπαδόπουλο, τον πρώην Υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Χ. Σπίρτζη και τους πρώην υφυπουργούς Μ. Χρυσοβελώνη, Ν. Μαυραγάνη και Αθ. Μωραΐτη.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, αρχίζει η ιστορία να αποκτά τα στοιχεία της ιλοροτραγωδίας που προανέφερα.
Για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει δική του πρόταση για προανακριτική χρειαζόταν 30 βουλευτές και του έλειπαν τέσσερεις .
Το μόνο που κατάφερε ήταν να δεχθεί να συνυπογράψει η ανεξάρτητη, προερχόμενη από την Πλεύση Ελευθερίας, Αρετή Παπαιωάννου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να φανεί ότι είναι πιο μαχητικός από το ΠΑΣΟΚ, ήθελε  να περιλάβει στην πρόταση του και τον Μητσοτάκη.
Η Νέα Αριστερά του έριξε το πρώτο χαστούκι αρνούμενη αυτή την συμπερίληψη.
Μιας και κανένας από τους ανεξάρτητους βουλευτές δεν ήθελε να υπογράψει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ οι μόνοι βουλευτές που θα μπορούσαν να την στηρίξουν ήταν οι 6 βουλευτές του Κασελλάκη με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ως γνωστό στα μαχαίρια.
Τελικά αφού για μερικές μέρες ο Κασσελάκης έλεγε, αλλά δεν το έκανε ότι θα συνυπογράψουν οι βουλευτές του την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την επιστροφή του από το Σινά, έχοντας την ευλογία των μοναχών από εκεί,  την Τετάρτη τους έστειλε και την υπέγραψαν.
Τέλος καλό λοιπόν και όλα καλά;
Αμ δε!
Πριν να προλάβει να πάει στην θέση της η καρδιά του Φάμελλου, ήρθε το δεύτερο χαστούκι, οι 6 βουλευτές του Κασσελάκη πήγαν και απέσυραν την υπογραφή τους και έτσι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι άκυρη !
Και γιατί το έκανε αυτό ο Κασσελάκης;
 Η επίσημη αιτιολογία Κασσελάκη ήταν πως δεν ήθελε να υπάρχει καμιά πρόταση προανακριτικής άλλη που να "αδυνατίζει" το κατηγορητήριο των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών.
Βασικά ήρθε μια πρόταση, όπως λέει και ο Σάκης Μουμτζής, με την οποία  ή κάνεις καλά τη δουλειά ή δεν την κάνεις καθόλου. Αυτά τα φλώρικα «περί παράβασης καθήκοντος» δεν φτουράνε. Εσχάτη προδοσία, μπαμ και κάτω.

Ήταν η πρόταση της ολιστικής παιδιάτρου και του συλλόγου της, με την οποία συντάχθηκαν τα προσωποκεντρικά κόμματα του ξυλολίου και ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στον άσο!
 Έτσι συγκροτήθηκε αμέσως η Εθνική Παράταξη Ξυλολίου (ΕΠΞ ή Ε.ΠΑ.ΞΥ) η οποία στις δημοσκοπήσεις κινείται περί το 25%. Βελόπουλος, Ζωή, Νατσιός και Κασσελάκης, όλοι μαζί κάπου εκεί βρίσκονται. Και η εσχάτη προδοσία παραπέμπει ευθέως στις κρεμάλες των «αγανακτισμένων». Αυτή η λεπτή γραμμή που συνδέει εκείνη την περίοδο με το σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει και να καθορίζει συμπεριφορές τόσο στην κορυφή όσο και στη βάση της κοινωνίας. 
Η πρόταση του Συλλόγου Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών όμως φαίνεται ότι  βασικά εκφράζει τις απόψεις της Προέδρου του και όπως δήλωσαν η Ελένη Βασάρα, γραμματέας του ΔΣ του Συλλόγου και ο Βασίλης Παυλίδης, μέλος του ΔΣ, ουδέποτε συζητήθηκε σε συνεδρίαση του Διοικητικού του Συμβουλίου, ούτε είχαν ενημερωθεί για αυτή την κίνηση ή το περιεχόμενό της και την πρόταση την έμαθαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ.
 Ήδη δε από καιρό δύο άλλοι τραγικοί γονείς ο Πλακιάς και ο Βλάχος  έχουν δηλώσει ότι δεν πιστεύουν ότι υπήρξε παράνομο φορτίο το οποίο αναφέρει η πρόταση.
Στην πρόταση επίσης  ο σταθμάρχης είναι ανύπαρκτος, ενώ  ζητάει να διερευνηθούν οι ευθύνες για εσχάτη προδοσία(!), ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, σωματική βλάβη από ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή κτλ του Πρωθυπουργού , του  πρώην υπουργού Υποδομών Κώστα Καραμανλή, του προκατόχου του, Χρήστου Σπίρτζη, συνολικά κατά 11 πολιτικών προσώπων. ( 8 πρόσωπα η πρόταση του ΠΑΣΟΚ,  11 εμείς!) 
Και όπως γράφει ο Ηλίας Κανέλλης:
Τι λέει δηλαδή η πρόταση; Ότι ενδεχομένως ο Μητσοτάκης, με δόλο, φώναξε τους αρμοδίους και τους είπε να στείλουν στην Λάρισα ένα σταθμάρχη που θα τα έκανε ρόιδο για να σκοτώσει νέα παιδιά. Και αυτή η υπόθεση ζητείται να εισαχθεί στην Βουλή, μετά τα ξυλόλια και τα εξαερωμένα βαγόνια, να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά το σενάριο.

Και βέβαια μιλάει για συγκάλυψη με το μονόπλευρο μπάζωμα, γιατί ως γνωστό όλα τα στοιχεία που θα μας αποκάλυπταν την αλήθεια μόνο σε αυτή την πλευρά θα υπήρχαν!
Δικαιολογημένα λοιπόν γράφει ο Γ. Πρετεντέρης:
Είδατε τι έγινε στα Τέμπη; Συγκάλυψη. Και τι υπήρχε να συγκαλυφθεί; Δεν ξέρω αλλά γι’ αυτό χρειαζόταν η συγκάλυψη. Ωστε να μη μάθουμε ποτέ τι συγκαλύφθηκε. Ενώ αν ξέραμε τι έπρεπε να συγκαλυφθεί, δεν θα είχε συγκαλυφθεί. Στοιχειώδες.
Ο Νίκος Πλακιάς, που θρηνεί για 3 άτομα,  με ανάρτηση στο Χ είναι αντίθετος με την πρόταση που κατατέθηκε:
 Καμμιά προανακριτική μέχρι να τελειώσει το ανακριτικό κομμάτι.
Υπάρχουν ακόμη κρίσιμες καταθέσεις υψηλόβαθμων στελεχών του Υπουργείου Μεταφορών που μπορεί να αλλάξουν πολλά στην πορεία στο θέμα Καραμανλή και των υπολοίπων Υφυπουργών στο θέμα των ευθυνών που τους αναλογεί.
Οποιαδήποτε προανακριτική γίνει τώρα το αποτέλεσμα είναι γνωστό:
Αθώος!!!
Πλημμέλημα!!!».
Με συγκλονιστική δε απλότητα θέτει το αμείλικτο ερώτημα για την βάναυση εκμετάλλευση της τραγωδίας  που έχει γίνει για καθαρά πολιτικούς λόγους:
Έχω μια απορία γιατί στην πρόταση του συλλόγου δεν ζητούν την ευθύνη της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού για το λαθρεμπόριο που λέγανε δυο χρόνια τώρα ; Δεν είναι για ποινικές ευθύνες αυτό ; Λαθρέμπορους δεν τους έλεγαν ;
Αυτοί δεν λέγαν μαζί με τον Βελόπουλο και την Κωνσταντοπουλου για φορτία και λαθρεμπόριο ;
Ε!! Μήπως γιατί ξέρουν ότι λέγανε ψέμματα ;
Δίχασαν τον κόσμο τους συγγενείς και όλους εσάς πολιτικοποίησαν τα ΤΕΜΠΗ και εσείς ακόμα δεν θέλετε η μάλλον δεν θέλετε την αλήθεια .
Τα ΤΕΜΠΗ δεν έχουν χρώμα
Τα ΤΕΜΠΗ έχουν θάνατο και δάκρυα.
Εγώ το έχω πει πολλές φορές λευκή επιταγή δεν θα δώσω σε κανέναν!!!
Θα πληρώσουν άπαντες από όποια πλευρά και αν είναι όπου και να ανήκουν όποιον εκπροσωπούν .

Τελικά και σε αυτή την περίπτωση η αριστερά της Ζωής και του Κασσελάκη  μετά την αγαστή  συνεργασία της με τα κόμματα της ακροδεξιάς, απέδειξε πόσο  μεγάλο είναι το ηθικό της πλεονέκτημα για το οποίο και αυτοδιαφημίζεται ενώ όλοι οι άλλοι γελάνε!
Έτσι τώρα θα στηθούν 14 κάλπες στην Βουλή, δηλαδή 4 περισσότερες από την Νοβάρτις. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Όλη την χώρα την έχει συγκλονίσει η τραγική ιστορία του  87χρονου που σκότωσε την 85χρονη γυναίκα του που ήταν σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου και αυτοκτόνησε.
Από εκείνη την μέρα επανήλθε στο προσκήνιο το θέμα της ευθανασίας.
Γράφει γεμάτη αγανάκτηση η Ρέα Βιτάλη στο άρθρο της Γιατί τον κάνατε δολοφόνο;
Απολίτιστοι! Απολίτιστοι! Να βράσω τον πολιτισμό πού δήθεν καμαρώνουμε ότι κατακτήσαμε οι απόγονοι των αρχαίων. Βάρβαροι! 87χρονος αναγκάστηκε να ελευθερώσει με το όπλο του τη γυναίκα του, η οποία μαρτυρικά πέθαινε «ζωντανή», χτυπημένη από καρκίνο τελικού σταδίου, και να αυτοκτονήσει ο ίδιος. Πώς του το κάνατε αυτό; Πώς του βάλατε τόση έγνοια στο κεφαλάκι των 86 ετών του; Πώς του οπλίσατε το χέρι; Σπαράζει η ψυχή μου να τον σκέφτομαι. Να καιροφυλακτεί να φύγει το εγγόνι του από το δωμάτιο, να υποκριθεί στον γιο του ότι θα ήθελε να μιλήσει στη γυναίκα του και να τον κλειδώνει στο μπαλκόνι, να βγάλει το όπλο… Τη συνόδευσε στην εκκλησία, στο πλευρό του. Την καμάρωσε Γυναίκα του. Ταίρι ζωής. Εκαναν παιδιά, αξιώθηκαν εγγόνια. Περπάτησαν γήρας. Συμπονέθηκαν όσο και αγαπήθηκαν. Ενώθηκαν τα χρώματά τους όπως των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων… Πού να ξεχωρίσει ο ένας από τον άλλον; Ηταν η ώρα να τη συνοδέψει και στον άλλον κόσμο; Ηταν δική του ευθύνη; Αφού κανένας του πολιτισμένου κράτους δεν αναλάμβανε! Την έλαβε ακέραια. Βράχος τής στάθηκε. Εσείς; Εσείς, κύριοι της Βουλής των Ελλήνων; Εχετε άλλο συμβόλαιο με τον Θεό από όλους εμάς; Δικό σας το έγκλημα! Ολοδικό σας! Ούτε καν Ανακουφιστική Φροντίδα. Χρόνια και χρόνια αγωνίζομαι, εγώ προσωπικά, με ό,τι μέσον διαθέτω. Ούτε καν Ανακουφιστική Φροντίδα!
Εξίσου  συγκλονιστική είναι και η προσωπική μαρτυρία της Πέπης Ραγκούση στο άρθρο της Δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.
Έζησα αυτό το κρυφτούλι με την αξιοπρέπεια επί δεκαεπτά συναπτά χρόνια.
Από το 2005 που αρρώστησε ο πατέρας μου με καρκίνο των οστών έως το 2022 που έσβησε η μητέρα μου. Και είδα δύο ανθρώπους που έζησαν όλη την ζωή τους απόλυτα αξιοπρεπείς, να λιώνουν μέσα σε μια συνθήκη σοκαριστικής αναξιοπρέπειας.
Το μυαλό του πατέρα μου που ήταν ως λίγους μήνες πριν από τον θάνατο του ήταν ξυράφι, έγινε σουρωτήρι από τις μορφίνες. Έλεγε ακατάληπτα, γελούσε σαν χάχας, ο γιατρός μου εξήγησε ότι ήταν ο μόνος τρόπος να μην πονάει, προσπαθούσα να καταλάβω  αυτό το «δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι» ήταν εγωιστικό από μέρους μου. Με την μητέρα μου τα πράγματα ήταν χειρότερα.
Μετά τον θάνατο του πατέρα μου άρχισε να βυθίζεται στην άνοια και στα επόμενα χρόνια κατέβηκε όλα τα σκαλοπάτια της σωματικής και πνευματικής εξαθλίωσης.
Η γυναίκα που όταν περπατούσε  έτριζαν τα πεζοδρόμια, ήταν ένα κουβαράκι πάνω στο κρεβάτι που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον δεν μπορούσε να κινηθεί.  Έλιωνε όσο πύκνωναν τα σκοτάδια του μυαλού της, το βλέμμα της δεν έβλεπε τίποτα λίγους μήνες πριν από τον θάνατο της είχε αρχίσει να λιώνει, ένα κουβάρι ήταν με μια καρδιά που δούλευε ακόμα.
Αλλά ποια είμαι εγώ ή η αδελφή μου που θα αποφασίζαμε για τις ζωές τους; Κι αν οι ίδιοι ήθελαν να ζήσουν έστω και λίγες μέρες παραπάνω παρότι οι γιατροί δεν έδινα την παραμικρή ελπίδα; Ε, δεν ήθελαν.
Το κατάλαβα από κάτι μισόλογα του πατέρα μου. Και από ένα βλέμμα τα μάνας μου που κάποια στιγμή σαν να ζωντάνεψε και ήταν σαν να μου έδινε χαστούκι, σαν να μου έλεγε «Δεν ντρέπεσαι που με άφησες.
Επανέρχομαι δε στο άρθρο της Ρέας Βιτάλη επειδή θίγει και άλλο ένα μεγάλο και σχετικό πρόβλημα που δυστυχώς υπάρχει στην χώρα μας, της φροντίδας των ασθενών τελικού σταδίου:
Στον χάρτη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου κατέχουμε την 46η θέση στις παροχές Ανακουφιστικής Φροντίδας. Είμαστε πάνω από το Τουρκμενιστάν και το Κόσοβο. Καμαρώστε μας! Ακούσατε αυτό το στατιστικό στοιχείο να απασχολεί κανέναν; Κυβέρνηση, αντιπολίτευση; Ακούσατε κανέναν να το εκλαμβάνει ως επείγον; Είδατε κανέναν να ανεμίζει χαρτιά από το βήμα της Βουλής; Αν ούτε αυτό δεν φιλοτιμήθηκαν ακόμα να ολοκληρώσουν, πού να φτάσουμε στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία; Πού να φτάσουμε στην ευθανασία;
………………………………..
Αναμένουμε… Αναμένουμε… Εσαεί. Υπομένοντας ο καθένας ένα δικό του μαρτύριο. Κάθε σπίτι και ένας σταυρός. Ατεχνοι «νοσοκόμοι»-παιδιά, φιλότιμοι συγγενείς, μια κυρία από τη Βουλγαρία, μια κυρία από τη Γεωργία, «μήπως ξέρετε καμία κυρία;». Σιχάθηκα, βαρέθηκα.

Πριν 14 χρόνια στο ποστ μου Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ, Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ, ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ  έχω επεξηγήσει γιατί  ο όρκος αυτός για τα σημερινά δεδομένα είναι πια ξεπερασμένος
Πριν ένα χρόνο είχα γράψει  ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΗΓΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ και σε αυτό αναφέρω μερικές ακόμη  χώρες που έχει νομιμοποιηθεί η ευθανασία πέρα από αυτές που είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ.
Σουμάροντας τις χώρες που αναφέρονται στα δύο αυτά  ποστ, συν μερικές ακόμη από εδώ, τα επικρατούντα για την ευθανασία παγκοσμίως είναι τα εξής:
Αλβανία: η ευθανασία νομιμοποιήθηκε το 1999.
Βέλγιο: Το Κοινοβούλιο νομιμοποίησε την πρακτική της ευθανασίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2002. Το 2014 επεκτάθηκε και σε ανηλίκους υπό αυστηρά κριτήρια.
Ελβετία: Παραμένουν απαγορευμένες όλες οι μορφές ευθανασίας μεταξύ των οποίων και η θανατηφόρα ένεση. Η ελβετική νομοθεσία ορίζει μόνο την προμήθεια μέσων για να διαπράξει κανείς αυτοκτονία.
Ιαπωνία: Δε διαθέτει επίσημους νόμους για την ευθανασία.
Λουξεμβούργο: Η ευθανασία νομιμοποιήθηκε με νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο στις 20 Φεβρουαρίου του 2008 και η επίσημη έγκρισή του έγινε στις 16 Μαρτίου του 2009.
Ολλανδία: Το 2002 η χώρα νομιμοποίησε την ευθανασία, ανάμεσα στα άλλα και με τη μορφή της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας από γιατρό.
Βρεττανία: Νομοσχέδιο του Νοεμβρίου 2024 αφορά αποκλειστικά τους ασθενείς που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας τους και έχουν λάβει έξι μήνες ζωής ή και λιγότερο από δύο γιατρούς και έναν δικαστή. Έχει ακόμη κοινοβουλευτική διαδικασία ώστε να γίνει νόμος του κράτους.
Σκωτία: έκανε τον Μάιο 2025  ένα βήμα προς τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης ευθανασίας , καθώς το Κοινοβούλιο ενέκρινε σε πρώτη ανάγνωση το νομοσχέδιο "Assisted Dying for Terminally Ill Adults (Scotland) Bill", το οποίο θα επιτρέπει σε ασθενείς τελικού σταδίου να ζητούν ιατρική βοήθεια για να θέσουν τέλος στη ζωή τους..
Ιρλανδική Δημοκρατία: Η ευθανασία είναι παράνομη.
Ισπανία: Το 2021 ενέκρινε νόμο που επιτρέπει την ευθανασία για άτομα με σοβαρές και ανίατες παθήσεις που προκαλούν αφόρητο πόνο.
Γερμανία: Το 2020, το Συνταγματικό Δικαστήριο αποποινικοποίησε την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Καναδάς: Από το 2016 εφαρμόζεται η Ιατρική Υποβοήθηση στον Θάνατο (MAID) για ενήλικες με σοβαρές και ανίατες παθήσεις. Ο νόμος επεκτάθηκε το 2021 και από το 2027 θα περιλαμβάνει περιπτώσεις ψυχικών ασθενειών.
Ηνωμένες Πολιτείες: Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμη σε ορισμένες πολιτείες, όπως Καλιφόρνια, Κολοράντο, Χαβάη, Όρεγκον, Βερμόντ, Ουάσινγκτον και άλλες. Κάθε πολιτεία έχει αυστηρούς κανόνες, που συνήθως περιλαμβάνουν διάγνωση τελικής νόσου.
Κολομβία: Η ευθανασία αποποινικοποιήθηκε το 1997 για ασθενείς με τερματική ασθένεια. Το 2022, το Συνταγματικό Δικαστήριο επέκτεινε το δικαίωμα και σε μη τερματικούς ασθενείς που βιώνουν σοβαρό πόνο.
Αυστραλία: Το 1995 η ευθανασία νομιμοποιήθηκε στο Βόρειο Διαμέρισμα.
Νέα Ζηλανδία: Ο Νόμος για την Επιλογή Τέλους Ζωής του 2019, που τέθηκε σε ισχύ το 2021, επιτρέπει την υποβοηθούμενη ευθανασία για  άτομα με τερματική ασθένεια, υπό αυστηρές προϋποθέσεις.
Ινδία: Το 2018, το Ανώτατο Δικαστήριο νομιμοποίησε την παθητική ευθανασία, επιτρέποντας την απόσυρση υποστήριξης ζωής για ασθενείς με μόνιμη φυτική κατάσταση ή ανίατη ασθένεια, βάσει προηγούμενης συγκατάθεσης.
Ταϊλάνδη: Στις 20 Μαρτίου του 2007 τέθηκε σε ισχύ Πράξη για την Εθνική Υγεία, στην οποία περιγράφονται οι όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται η ευθανασία.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΕΝΝΗΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟ!

Ο William James Durant (1885 –1981) ήταν ιστορικός και φιλόσοφος  ιδιαίτερα γνωστός για τι 11τομο βιβλίο του  The Story of Civilization, που αναφέρεται στην ιστορία του πολιτισμού της Ανατολής και της Δύσης.
Το φθινόπωρο του 1930 ο Will Durant ήταν έξω από το σπίτι του στο Lake Hill της Νέας Υόρκης, και μάζευε  φύλλα που είχαν πέσει από τα δέντρα. Τον πλησίασε ένας καλοντυμένος άνδρας και του είπε με σιγανή φωνή  ότι επρόκειτο να αυτοκτονήσει εκτός αν ο φιλόσοφος μπορούσε να του δώσει έναν εύλογο λόγο να μην το κάνει. Ξαφνιασμένος ο Durant προσπάθησε να δώσει στον άνδρα λόγους για να συνεχίσει την ύπαρξή του. Στοιχειωμένος από τη συνάντηση με τον απελπισμένο άγνωστο, ο Durant επικοινώνησε με 100 προσωπικότητες της τέχνης , της πολιτικής, της θρησκείας και των  επιστημών, προκαλώντας τους να απαντήσουν όχι μόνο στο θεμελιώδες ερώτημα του νοήματος της ζωής (αφηρημένα) αλλά και να αναφέρουν πώς ο καθένας (συγκεκριμένα) βρήκε νόημα, σκοπό και εκπλήρωση στη ζωή του. Μεταξύ αυτών ήταν ο Mahatma Gandhi, ο Sinclair Lewis, ο George Bernard Shaw, ο Bertrand Russell, και ο  Will Rogers.  Ο Durant συγκέντρωσε όλες τις απαντήσεις στο On The Meaning of Life που κυκλοφόρησε το 1932.

Γράφει λοιπόν ο Μιχάλης Μητσός ότι:
Τροφή για το σημερινό σημείωμα έδωσε η δεκαετής αναζήτηση ενός βρετανού συγγραφέα, του Τζέιμς Μπέιλι. «Τον Σεπτέμβριο του 2015», γράφει στην Guardian, «ήμουν άνεργος, καταστενοχωρημένος, ζούσα μόνος μου στο τροχόσπιτο του μακαρίτη του παππού μου και αναρωτιόμουν ποιο είναι το νόημα της ζωής, πού θα βρω χαρά, ή σκοπό, ή περιεχόμενο. Τότε, όπως κάθε millennial, κατέφυγα στην Google για απαντήσεις. Κι έπεσα πάνω στο βιβλίο του Ντυράν».

Ο Μπέιλι άρχισε λοιπόν να στέλνει κι αυτός επιστολές σε ενδιαφέροντες ανθρώπους της εποχής μας και να τους ρωτά ποιο είναι κατά τη γνώμη τους το νόημα ή ο σκοπός της ζωής.
Μεταξύ αυτών είναι η Dame Jane Goodall, η Dame Hilary Mantel, ο Yusuf/Cat Stevens, η Rupi Kaur, ο  Sir Alan Ayckbourn, ο  Sir John Major, ο Πρόεδρος Carter, ο καθηγητής  Lord Robert Winston, ο  Julian Fellowes, ο Oliver Burkeman, η  Roxie Nafousi, η  Bindi Irwin, η  Dr Sara Kuburic, και πολλοί άλλοι.

Πέρασαν πολλές εβδομάδες για να πάρει την πρώτη απάντηση. Κι ύστερα άρχισαν να πέφτουν βροχή οι επιστολές, που έγιναν – το μαντέψατε – κι αυτές βιβλίο («The meaning of life», εκδ. Robinson).

Η Χίλαρι Μαντέλ (1952-2022) το σκεφτόταν δεκαπέντε μέρες. Κι ύστερα αποφάσισε ότι το νόημα δεν είναι ίδιο με τον σκοπό. «Δεν είμαι σίγουρη ότι η ζωή έχει κάποιο νόημα», του έγραψε η ιρλανδή συγγραφέας. «Μπορεί όμως να έχει σκοπό, αν εσύ το αποφασίσεις, και η προσπάθεια εκπλήρωσης αυτού του σκοπού παρέχει και το νόημα. Είναι σαν την αλχημεία. Οι αλχημιστές, πιστεύουμε, βρίσκονταν σε μια αέναη αναζήτηση. Δεν υπήρχε μια φιλοσοφική λίθος και δεν μπορούσαν να παρασκευάσουν χρυσό. Αφού έκανε όμως υπομονή για πολλά χρόνια, ο αλχημιστής ανακάλυψε ότι είχε επιδείξει επιμονή, ελπίδα, ακρίβεια και είχε αναπτύξει ένα όραμα – μια σειρά από λεπτές αρετές. Είχε βρει τον πνευματικό χρυσό και είχε κατανοήσει υπό αυτό το πρίσμα τη ζωή του. Είχε ανακαλύψει λοιπόν το νόημα».

Η επιστολή του Μπέιλι απασχόλησε για μέρες και τον 64χρονο αμερικανό περιβαλλοντολόγο Μπιλ ΜακΚίμπεν. «Πιστεύω ότι το νόημα της ζωής είναι να συνεχιστεί το αξιοσημείωτο παιχνίδι της ανθρώπινης ύπαρξης», απάντησε. «Στο παρελθόν, αυτό σήμαινε πάνω απ’ όλα αναπαραγωγή. Σήμερα σημαίνει πάνω απ’ όλα προστασία της πλάκας πάνω στην οποία παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Και καθώς τώρα βάζουμε φωτιά σ’ αυτή την πλάκα, η δουλειά μας είναι να σβήσουμε τη φωτιά».

Eνας άνθρωπος που κλείνει σήμερα τα 86 του χρόνια θα είχε θεωρητικά πολλά να πει για το νόημα της ζωής. Κι όμως, ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Αλαν Εϊκμπορν λέει ότι θα απαντούσε εύκολα σε αυτό το ερώτημα πριν από εξήντα χρόνια, όταν αισθανόταν ότι είχε τον κόσμο στα πόδια του. Σήμερα, νιώθει τον κόσμο στην πλάτη του. «Δεν έχω ιδέα γιατί γράφω», λέει, «ούτε καν γιατί είμαι ακόμη ζωντανός. Το γράψιμο είναι μάλλον για μένα ένα αντανακλαστικό ανάλογο με την αναπνοή. Μόνο αυτό μπορώ να πω. Ζητώ συγγνώμη, με πιάσατε στη λάθος άκρη της ύπαρξής μου. Η σύντομη απάντησή μου: τι σημασία έχει;».

H απάντηση της 94χρονης Σούζαν Πόλακ, που πριν από ακριβώς ογδόντα χρόνια βγήκε ζωντανή από το στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, δεν ήταν τόσο σύντομη. Όταν οι βρετανικές δυνάμεις μπήκαν στο στρατόπεδο, στις 15 Απριλίου 1945, εκείνη είχε χάσει εντελώς την ανθρώπινη φύση της, ήταν τρομοκρατημένη και μόνη, μιλούσε μόνο ουγγρικά, δεν είχε λεφτά, δεν είχε κανένα σύστημα στήριξης και δεν μπορούσε να περπατήσει. Ένας στρατιώτης τη σήκωσε από τη λάσπη και την απέθεσε απαλά σε ένα από τα μικρά ασθενοφόρα. Από εκείνη την ημέρα, νιώθει να την καθοδηγεί μια θαυματουργή καλή θέληση. Μεταφέρθηκε στη Σουηδία για να ανανήψει. Δεν θα ξεχάσει έναν από τους συντονιστές που της έβαζε να ακούει Μπετόβεν. Δεν θα ξεχάσει και τον γιατρό που την πήρε στην αγκαλιά του για να τη μάθει να περπατάει και της είπε ότι είχε μια κόρη σαν εκείνη. «Τα λόγια του αντηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου. Λατρεύω τα ευγενικά λόγια. Είναι η προωθητική δύναμη για τη συνέχιση του ταξιδιού».
 
Είναι ο πιο διαβόητος φυλακισμένος της Αγγλίας, αφού μπήκε για πρώτη φορά φυλακή για ένοπλη ληστεία το 1974. Έκτοτε έχει καταδικαστεί επανειλημμένα για ληστείες και διάφορες βίαιες πράξεις, περιλαμβανομένης της σύλληψης 11 ομήρων σε 9 διαφορετικά επεισόδια. Πρόσφατα απορρίφθηκε για άλλη μια φορά αίτημά του να αποφυλακιστεί, αφού το Συμβούλιο δεν μπόρεσε να εγγυηθεί ότι δεν θα προσφύγει και πάλι στη βία. «Η ζωή είναι για μένα ένα δώρο», έγραψε στον Μπέιλι. «Πρέπει να το σέβεσαι. Να το εκτιμάς. Να κρατιέσαι απ’αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι άνθρωποι που τα παρατάνε δεν το αξίζουν. Πέρασα σαράντα πέντε χρόνια της ζωής μου σε μια τρύπα, κι όμως τα απήλαυσα. Τα έκανα να αποκτήσουν νόημα για μένα. Γιατί βρήκα τον «εαυτό μου»». Στο πίσω μέρος της σελίδας πρόσθεσε: «Μην κατουράς ποτέ έναν κροταλία!»
 
 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.