Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

ΧΑΪΔΕΨΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!



Κάθε φορά που κατεβαίνω στην Κρήτη μου έρχονται στο μυαλό διάφορες αναμνήσεις από τα 3 χρόνια που έζησα παλιά εδώ.
Θυμήθηκα λοιπόν προχθές κάτι που μου είχε πει ο μακαρίτης ο πεθερός μου που ήταν ένας γνήσιος Κρητίκαρος.
Έβλεπε εμένα και τη γυναίκα μου να παίζουμε και να χαϊδεύομε την κόρη μας όταν ήταν μικρή, και σε μια στιγμή εκ βαθέων ειλικρίνειας μας είπε σαν να μονολογούσε με τον εαυτό του:
Σας βλέπω να χαϊδεύετε το παιδί σας και σας ζηλεύω. Σκέφτομαι ότι εγώ δεν χάιδεψα ποτέ τα δικά μου γιατί ντρεπόμουνα. Στην εποχή μου θεωρούσαν ντροπή οι άντρες να χαϊδεύουν τα παιδιά τους. Και το ήθελα τόσο πολύ!
Αυτή την κουβέντα θα την είχα ξεχάσει αν δεν είχα ακούσει μια αντίστοιχη ιστορία από μια άλλη συγχωριανή της γυναίκας μου από τους πλέον επιτυχημένους σήμερα επιστήμονες εδώ.
Όταν ήταν μικρή στο κεντρικό δρόμο του χωριού περνώντας ένα αυτοκίνητο την τραυμάτισε σοβαρά.
Έτρεξαν όλοι αλαφιασμένοι, ειδοποίησαν τον ταλαίπωρο τον πατέρα της και με ένα αυτοκίνητο κρατώντας το παιδί του στην αγκαλιά την μετέφεραν στα Χανιά.
Από όλη αυτή την μεταφορά αυτό που της έμεινε παρά τους πόνους και την θολούρα από το κτύπημα ήταν αυτή η καταπληκτική φράση που μου είπε:
Ήμουνα σχεδόν ευτυχισμένη γιατί τότε μόνο κατάλαβα ότι ο πατέρας μου που με είχε στην αγκαλιά του με αγαπούσε και με αγαπούσε πολύ!
Είναι δε χαρακτηριστικό, της τότε εποχής και της αντιμετώπισης των κοριτσιών στην Κρήτη, ότι όταν την πήγαν στην κλινική μαζί με αυτήν πήγαν και ένα νεαρό σοβαρά τραυματισμένο και αυτόν από τροχαίο. ο οποίος την άλλη μέρα πέθανε.
Περνώντας ο γιατρός από το κρεβάτι της τον άκουσε να λέει:
Για δες τούτο έζησε ενώ χάθηκε το παλικάρι !
Ευτυχώς στην εποχή μας πια αυτή η νοοτροπία έχει εξαλειφθεί και ακόμα και οι Κρητικοί όταν γεννιούνται κορίτσια λένε στους γονείς τους- να σας ζήσει!- και όχι όπως όταν γεννήθηκε η κόρη μου-δεν πειράζει, το άλλο θα είναι αγόρι!
Όλα αυτά τα γράφω γιατί το χάδι είναι αναγκαίο σε όλα τα παιδιά.
Θυμάμαι ένα βαφτιστήρι μου που ενώ η μάνα του τον φρόντιζε να είναι φαγωμένος, πλυμένος, ντυμένος ,να κοιμάται στην ώρα του, να μην κτυπήσει τρέχοντας, δεν τον χάιδευε ποτέ.
Ερχόταν μικρός το καλοκαίρι και καθόμαστε στην βεράντα και είχα από την μια μεριά την κόρη μου και από την άλλη αυτόν και τους χάϊδευα, τους τσιμπούσα η τους γαργαλούσα και έβλεπε κανείς πόσο ανάγκη το είχαν αυτό τα παιδιά.
Γι΄ αυτό ποτέ μην θεωρήσετε χαμένο χρόνο τον χρόνο που θα διαθέσετε στα παιδιά σας παίζοντας, σαχλαμαρίζοντας ,χαϊδεύοντας τα δείχνοντας τους με αυτό τον τρόπο την αγάπη σας που δεν φτάνει να είναι απλά λεκτική.


ΣΧΕΤΙΚΟ: Ενδιαφέρουσες ιατρικές πληροφορίες για τα παιδιά σας δίνει και πρόκειται να συνεχίσει να δίνει, ένα καινούργιο μπλόγκ ενός νέου παιδιάτρου (όσοι είναι κάτω των 40 νέους τους βλέπω!) που αν και Αθηναίος ερωτεύτηκε στο/ και το Ρέθυμνο και εγκαταστάθηκε εκεί.
http://nikopediatre.blogspot.com/


ΑΣΧΕΤΟ: Δυστυχώς εδώ με την ταχύτητα που έχω στο ιντερνέτ δεν μπορώ να γράψω σχόλια σε αρκετά μπλογκ γιατί ορισμένα δεν τα ανοίγει και άλλα μέχρι να τα ανοίξει μπορείς να φτιάξεις καφέ,να τον πιείς και να πλύνεις και το φλυτζανάκι!

18 σχόλια:

  1. Μα δε νομιζω να υπαρχει ομορφοτερη στιγμη απο το να αγκαλιαζεις και να χαιδευεις το παιδι σου!!

    Ξερεις ποιο ειναι το παραπονο μου??
    Η κορη μου πλησιαζει τα 17 και μου λεει
    "μαμα, μεγαλωσα πια".....

    Απο τη μητερα μου εχω ακουσει πως και ο δικος της ο μπαμπας ποτε δε χαιδεψε τα παιδια του και να σκεφτεις πως ηταν στην Αθηνα και οχι σε νησι που οσο ναναι η νοοτροπια ειναι/ηταν διαφορετικη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο αθεόφοβε...Οι πιό ευτυχισμένες στιγμές της κάθε ημέρας μου είναι όταν χαϊδεύω, αγκαλιάζω και γενικά αγγίζω τα παιδιά μου - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κι εκείνα έρχονται στην αγκαλιά μου και μου ζητάν την επαφή...αυτή η επαφή δημιουργεί την ηρεμία, την γαλήνη, την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την οικογένεια....both ways....

    Υ.Γ. Με γειά το νέο πρόσωπο...βέβαια, επειδή ήταν μπλέ, μου άρεσε το προηγούμενο, αλλά περί ορέξεως....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Sinkinitiko post... ta "epusiodh" panta vriskoun tropo na mas fanerononte.

    Kaloriziko to neo "look"

    Kalhmera :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωραίο ποστ!
    ".. μέσα στα απλά είναι τα ωραία"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με γεια το καινούργιο teblate! Είναι πιο καλοκαιρινό!

    Στο θέμα μας. Έτσι είναι. Παλιότερα οι πατεράδες ήταν κατά κάποιο τρόπο αποκομμένοι από τα παιδιά. Επειδή ακριβώς δεν βοηθούσαν στην φροντίδα τους, δεν δένονταν τόσο, έτσι ώστε η κίνηση να απλώσουν το χέρι στα παιδιά τους να είναι φυσική και αυτόματη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. annamaria-
    Οι εποχές αλλάζουν αλλά τα παιδιά μεγαλώνοντας παραμένουν τα ίδια παντού!

    blusmartoulis-
    Η αλλάγή έγινε γιατί μου έιχαν πάει τα πλαϊνά στον πάτο μόνα τους και δεν μπορούσα να τα επαναφέρω.

    mhxeirotera-
    Παλιώτερα δεν τα θεωρούσαν απλά επουσιώδη τα θεωρόύσαν ότι τους μείωνε τον ανδρισμό!

    zalig-
    Ακριβώς!

    debby-
    Μπά,νομίζω ότι ντρέπονταν μην τους θεωρήσουν ότι μοιάζουν με τις γυναίκες στην τρυφερότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια και για το ποστ που με συγκίνησε. Μην ξεχνάτε τις δικές μου 13μηνών χαϊδοευτυχίες…
    Χθες τρομάρα μου πήγα να τους κάνω μάθημα να κοιμούνται χωρίς να κλαίνε… τα κατάφερα για ..20λεπτά. Τελικά τα μωρά μου για άλλη μια φορά αποδείχθηκαν σοφότερα του πατέρα τους. Αποκοιμήθηκαν και τα δύο στην αγκαλιά μου και για δώρο, μου έδειξαν στο καθρέφτη της ψυχούλας τους, την αντανάκλασή του πιο ευτυχισμένου άνθρωπου στον κόσμο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. όντως τα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι να τους δείχνεις ότι τα αγαπάς.
    'Ετσι κι εμένα το ξαδελφάκι μου όλο και βρίσκει μια δικαιολογία να το σκάσει από το σπίτι του και να έρθει στο δικό μας (μια πόρτα απόσταση). Και πόσες φορές καθόταν μαζί μου στη βεράντα, εγώ να σιδερώνω τα ατελείωτα και να πιάνουμε την κουβέντα. Κι ας του κάνω μάθημα, κι αε του κάνω κύρηγμα, κι ας του λέω ιστορίες. Δεν τον ενδιαφέρει, αρκεί να μιλάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. pediatre-
    Χαζομπαμπά!

    iris-
    Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό το μπλά μπλά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έχεις δίκιο, τα παιδιά θέλουν συνέχεια την απόδειξη της αγάπης σου.
    Πόσο μου αρέσει όταν μου έρχονται για παιχνίδι και για χαζολόγημα και κουρνιάζονται στην αγκαλιά μου, φαντάζομαι τι θα κάνω όταν γίνω μάνα...

    κΑΛΌ σΑΒΒ/κΟ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και τα παιδια μας αγαπάν,όσο τους είμαστε χρήσιμοι.Μετά......
    Όπως ακριβώς και μεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. fibi-
    Θα κάνεις ότι κάνουν όλες οι μανάδες,θα τα αγαπάς τρελλά!

    νικος-
    ...μετά σου συμπεριφέρονται όπως τους έχεις φερθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η αγάπη της μάνας προς τα παιδιά έχει νόημα. Είναι αυτή πού έσωσε το ανθρώπινο γένος σε δύσκολες εποχές «εποχή παγετώνων». Των παιδιών προς τους γονείς δεν έχει. Όσο για τον πατέρα; Αυτό θέλει πολύ κουβέντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. αχ τι μου θυμησες..οταν γεννησα την κορη μου(πρωτο παιδι)μεσ το καμαρι εγω..ξερεις τι μου ελεγαν??
    ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ!!!αν ειναι δυνατον..
    μετανοιωνω που δεν εκανα στην κορη μου οση αγκαλια ηθελα..ακουγα μαμα και θειες(23 ημουν αν αυτο ελαφραινει τη θεση μου)που ελεγαν μη το παιρνεις αγκαλια 'θα μαθει'..
    το αχτι μου ολο το εβγαλα στο δευτερο παιδι μου,στο γυιο μου..οπου δεν ακουγα κανεναν μα κανεναν..κι απο αγκαλιες αλλο τιποτα..
    ωραιο ποστ..καλη σου μερα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. το χάδι και πάλι το χάδι, το φιλί, η κατανόηση. Απαραίτητα συστατικά για το μεγάλωμα των παιδιών, χώρια του ότι η πράξη μας δίνει και σαν γονείς μεγάλη χαρά.

    Εγώ πάντως δεν αφήνω μέρα να πάει χαμένη με τα παιδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. νίκος-
    Δεν νομίζω ότι έχει διαφορά και για τον πατέρα.

    φεγγαροαγκαλιασμένη-
    Πάντα το παιδί θέλει την αγκαλιά και όταν δεν μιλάνε ξέρουν και κλαίνε δυνατά τα άτιμα μέχρι να τα σηκώσεις!.

    roidis-
    Αυτό που λές είναι το σημαντικώτερο πράγμα για τα παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το χάδι είναι αναγκαίο για να δείχνει στον παραλήπτη ότι αγαπιέται. Χαίρομαι που χαϊδεύεις τα παιδιά σου. Τους δείχνεις πέρα απο την αγάπη σου, στοργή και στήριξη.
    Η παλιά γενιά μάθαινε να μην αγγίζει. Δεν θυμάμαι ποτέ την μητέρα μου να με φιλάει ή να με αγκαλιάζει. Και μετά όταν έτυχε σε μιά κουβέντα είχε πεί ότι πολύ το ήθελε αλλά δεν μπορούσε να το κάνει μήπως την περάσουμε για αδύναμη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εγώ προσωπικά ημουν τυχερός.Και οι δύο γονείς μου ήσαν τρυφεροί μαζί μου και τα χάδια της μάνας μου κόπηκαν από μένα γύρω στα 12 που θεωρούσα πια τον εαυτό μου μεγάλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή