ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΚΑΚΗΣ ΕΝΑΣ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ,ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡ΄ ΟΛΙΓΟΝ ΓΙΑΤΡΟΣ

...........................................ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΚΑΚΗΣ

22-10-09 Σήμερα μεταφέροντας στο μπλογκ Αθεόφοβος2 τα ποστ από το άλλο μου μπλογκ Αθεόφοβος, διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη ,χάρις σε ένα σχόλιο που ο Δημήτρης Μπαρσάκης είχε αφήσει αρκετό καιρό από την δημοσίευση, ότι στο κείμενο αυτό έχω κάνει μια πολύ μεγάλη πατάτα!
Είχα μπερδέψει δύο διαφορετικά άτομα με το ίδιο επώνυμο!
Τον Ανδρέα Ρικάκη με τον Δημήτρη Ρικάκη.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΙΚΑΚΗΣ

Αναγκαστικά λοιπόν οφείλω να επανορθώσω το μπέρδεμα γραφοντας πρώτα για τον Ανδρέα Ρικάκη που γι΄αυτόν άλλωστε είχα σκοπό να γράψω.
Στο ίδιο τεύχος της ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ του 1958, που είχα βρει και τον ποιητή Ανδρέα Καμπά και έγραψα το σχετικό ποστ, βρήκα και ένα άλλο αξιόλογο ποίημα από έναν νέο τότε, πολυτάλαντο αλλά και ιδιαίτερα ιδιόρρυθμο πνευματικό άνθρωπο, τον Ανδρέα Ρικάκη.
Το ποίημα που δημοσιεύει η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΠΟΧΗ λέγεται

ΑΠΩΛΕΙΑ

Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

τις ώρες
των φθινοπωρινών δειλινών
στα γυμνά και άγνωστα πάρκα,
στις φωτισμένες λεωφόρους της νύχτας,
στα πτωχά διαμερίσματα των συνοικισμών.

Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

μια βελόνα
μια γομολάστιχα
ένα κλειδί,
κάτι
που διαφεύγει την προσοχή μας
που διαφεύγει την ικανότητά μας
να συγκρατήσωμε
τα φθαρτά δεδομένα

'Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

στις τσέπες του σακκακιού του-
ίσως κάποιο σημείωμα-
ίσως εκείνο το «εισητήριο επιστροφής»
Μια «άδεια εισόδου»,
ένα μαντίλι λευκό
πάντα κάτι:
έναν αριθμό πρωτοκόλλου
μια ημερομηνία,
ένα διαθέσιμο κάθισμα
μια διεύθυνση,
την παρουσία μιας πινακίδας.

'Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

τις ώρες
των ανώδυνων -προς στιγμήν- αναχωρήσεων
μια διαβεβαίωση
μια υπόσχεση
ένα κέρμα μικράς αξίας.

'Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:

την ώρα πουκλείνουν οι ταχυδρομικές Ύπηρεσίες
και κατεβαίνουν τα ρολλά
των Δημοσίων Καταστημάτων.
Υπάρχει πάντα κάτι :
μια ταυτότητα
ένα πρόσωπο,
ένας φάκελλος μεγάλης σημασίας,
Έψαξα με προσοχή
στα βιβλία μου
στα γραπtά μου,
στους χώρους
των πολύχρωμων συναναστροφών
στα σημεία
των καθημερινών συναντήσεων

ερεύνησα
όλα τα δωμάτια της
σιωπηλής μου κατοικίας,
τα ενδύματά μου
τις επιφάνειες
των αυστηρών επίπλων του παρελθόντος'
ρώτησα
τους νυκτερινούς φίλους
των ανεύθυνων και περιττών στιγμών,
τους υπεύθυνους και σοβαρούς
ανθρώπους των στολών

πληροφορήθηκα
πως δεν ήσουν
ούτε στις λευκές προκυμαίες
των Κυριακάτικων περιπάτων­
πως- τ' όνομά σου
ήταν άγνωστο
στις αγγελίεςτων θανάτων
των ατυχημάτων,
των αυτοκτονιών
'διεπίστωσα .
την απουσία σου
στα προσκλητήρια των λεξικών,
των καταλόγων,
των επιτύμβιων χρυσών επιγραφών'
βεβαιώθηκα
πως έφυγες
απ' τη χώρα των απλών παιχνιδιών'
δεν ήσουν καν-στην ανοικτή μου παλάμη
ούτε στην αφηρημένη έκταση των 'Ωκεανών.

Υπάρχει πάντα κάτι που χάνει κανείς:
μεταξύ
των αντικειμένων,
των ανθρώπων,
των στιγμών,
μια ευκαιρία,
μια ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ
κάτι...

τα τραίνα έφυγαν
δίχως εσένα
τα πλοία σαλπάρισαν
δίχως εσένα
τα λεωφορεία ξεκίνησαν
δίχως έσένα'

ο κόσμoς έδήλωσε την παρουσία του
δίχως εσένα.

και συ,
δεν απόμεινες
σε κανένα σταθμό
δεν κάθησες
σε καμιά αποβάθρα
δεν περίμενες
σε καμιά στάση
δεν έριξες
πουθενά τη σκιά σου
Ich habe dich verlοren... »*
*Σε έχω χάσει

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΚΑΚΗΣ

Για τον Δημήτρη Ρικάκη έχει γράψει εκτενώς ο Δημήτρης Μπαρσάκης εδώ:

http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/1.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/2.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/3.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/blog-post_18.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/5.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/6.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/7.html
http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/8.html

http://dimbarsak.blogspot.com/2008/07/9.html

Ο Δημήτρης Ρικάκης γεννήθηκε το 1925 και πέθανε το 2000.
Έχει γράψει ο ίδιος το 1992 μια καταπληκτική αυτοβιογραφία γεμάτη σαρκασμό και χιούμορ.

Ο Δημήτριος Ρικάκης διήλθε την βρεφικήν ηλικίαν σε τρομώδη κατάσταση και υπέρμετρον αγάπην, που του επροξένησεν ανεξάλειπτα τραύματα μεταφυσικού χαρακτήρος. Την εφηβείαν εβίωσε μακράν των γραμμάτων ως υποτελής εις τας οικογενειακάς και εν γένει παιδαγωγικάς εντολάς, μεταξύ πραγματικότητος και ουτοπίας. Εφοίτησεν εις το εθνικόν Καποδιστριακόν Εδωδιμοπωλείον, εις την Ιατρικήν Σχολήν, αλλ' εγκατέλειψε αυτήν τελειόφοιτος, διαφωνήσας με τον τρόπον ασκήσεως της Ιατρικής Επιστήμης, καθ' ο «Ιπποκράτειος». Μνημονευθήτω ότι, από καιρού εις άλλον, ήσκησε ποικιλα όσα επαγγέλματα ή λειτουργήματα, οίον το του τυπογράφου, του δοκίμου ιερέως, του οπλίτου, αλλά και του αξιωματικού, του υπαλλήλου εταιρείας οίνων και οινοπνευμάτων, του βοηθού διευθυντού τουριστικού γραφείου εν τη αλλοδαπή, του οξυγονοσυγκολλητού εν ναυπηγείοις, του Γ΄ μηχανικού εμπορικών πλοίων, του ανέργου, του μυστικιστού και άλλων, κυρίως όμως του φαντασιοσκόπου, ουδεμίαν, φευ, εξ όλων αυτών εμπειρίαν χρήσιμον αποκτήσας, ει μη μόνον άμετρον πικρίαν και θλίψιν... Επεδόθη εις την Τέχνην εις τας Τευτονικάς χώρας, καλύψας δια της Σκηνογραφίας τας αείποτε μεταφυσικάς του αγωνίας, με λαμπράς επιδόσεις εις τον χώρο της ανευθυνότητος. Επιστρέψας εις τα πάτρια, επεδόθη εις το διαφημιστικόν σχέδιον, πλην απεποιήθη τούτο συντόμως, θεωρήσας αυτό εγκληματικήν πράξιν διαφθοράς των συνανθρώπων του. Τέλος, εγκατέλειψε τον συμβατικόν πολιτισμόν και απομακρυνθείς εις την ύπαιθρον, επεδόθη εις την δια του γραπτού Λόγου, απολογητικήν του κλίσιν εν ηρεμία και μονώσει, εν μελήματι καταγγελίας του εν γένει βλακώδους κατεστημένου της ιδιαζόντως απεχθούς εποχής του παρόντος. Απέθανεν τέλος εν γαλήνη ουδέν εκπληρώσας, ως «χρησιμάχρηστος» νοσταλγός του «Κοινού Νοός».

Ο Ρικάκης προέρχονταν από παλιά στρατιωτική οικογένεια και ήταν γιος του αξιωματικού Αντωνίου Ρικάκη και της Ιφιγένειας Αποστόλου. Παππούς του ήταν ο ιππίλαρχος Δημήτριος Α. Ρικάκης (γεν.1869) και προπάππος του ο Αντώνιος Ι.Ρικάκης (1824-1909) με κρητική καταγωγή, δικηγόρος, βουλευτής, υπουργός Δικαιοσύνης και Οικονομικών επί κυβερνήσεων Κουμουνδούρου και δύο φορές πρόεδρος της Βουλής.
Όταν εγκατέλειψε τελειόφοιτος την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πήγε και φοίτησε στην Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης,στο Γράτς και στο Σεμινάριο Reinhardt. Εργάστηκε στο εξωτερικό ως σκηνογράφος Θεάτρου πρόζας στη Βιέννη και στο Λιντς της Αυστρίας καθώς και στη Γερμανία (Βρέμη, Hofsaale).Στον πόλεμο υπηρέτησε στον στρατό στην Μέση Ανατολή. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διαφήμιση, αλλά στη συνέχεια έγινε πολέμιος της διαφήμησης «για λόγους ήθους» όπως έλεγε.
Έμεινε για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του στην Άνδρο ασχολούμενος με το γράψιμο και την ζωγραφική.
Τα τελευταία δεκα χρόνια της ζωής του είχε εγκατασταθεί στο χωριό Κήρινθος της Β. Εύβοιας.
Ζωγραφικά του έργα έχουν εκτεθεί σε μεγάλες γκαλερί της Αθήνας και του εξωτερικού(Βιέννη 1961,Φραγκφούρτη 1962).

Διηγήματά του δημοσίευσε στο γνωστό πρωτοποριακό περιοδικό «ΠΑΛΙ»στα μέσα της 10ετιας του 60 και έχουν εκδοθεί τα εξής βιβλία του:

-Ο αντιπρόσωπος (Χατζηνικολής, 1981)Ένα γνήσιο αφιέρωμα στον Γκογκόλ, διαδραματίζεται στην Τσαρική Ρωσία.
-Τα φανάρια του Ταλ (Εστία, 1986) 12 ιστορίες γραμμένες η πρώτη στο Γκράτς το 1953 και η τελευταία στην Αθήνα το 1986.
-Τα Μικρά (Γαβριηλίδης, 1991) Σύντομα διηγήματα της μιάς σελίδας που αναφέρονται σε ιστορικά πρόσωπα καλλιτεχνών ή τον Ιησού.
-Προσωπικό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό (Εστία, 1992) Εξιστορήσεις και σάτιρα υπό την μορφή λημμάτων εγκυκλοπαιδικού λεξικού.
-Ο άρχων της νυκτός (Χατζηνικολής, 1996)
-Τππελκαόπ (Γαβριηλίδης, 1999)

Το ζωγραφικό του έργο «Η κυρά της Ρω» είναι από το ένθετο «Επτά Ημέρες» της εφημ. «Η Καθημερινή» (18-2-1996)
Οι φωτογραφία,το αυτοβιογραφικό και το ζωγραφικό έργο είναι από εδώ
http://www.servitoros.gr/prosopa/view1.php/3/389/