ΔΥΟ ΚΑΥΣΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Για τα Χριστούγεννα διάλεξα δύο ποιήματα από δύο ποιητές που με καυστικό τρόπο μιλούν για αυτήν την γιορτή.
Ο πρώτος είναι ο Μικέλης Άβλιχος που σας τον έχω ξαναπαρουσιάσει. 

Διατηρήθηκε η ορθογραφία των πρωτοτύπων

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ -Μικέλης Άβλιχος
Στή φάτνη τών χτηνών Χριστός γεννάται
χωρίς της Έπιστήμης συνδρομή'
ή θεία Φύσις κάνει γιά μαμμή
κι ό δράκος, σάν άρνί, θεός κοιμάται.

Αύριον, άντρας, σά ληστής κρεμάται-
­νέα του κόσμου θέλει οiκοδομή,
Σταυρό του δίνει ό Νόμος πληρωμή -,
πλήν άγιο φώς στόν τάφο του πλανάται.

Διάκοι του Βάαλ, δέν είναι δικός σας
αύτός της φάτνης ό φτωχός Χριστός,
πού εκήρυξε γιά νόμο του τή χάρη.

Έσάς τιμή σας μόνη τό στιχάρι.
Πομπές, θεοπομπές τό ιδανικό σας,
κι ειν' ό θεός σας, σάν κι εσάς, μικρός!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - Γ. Σουρής

.

.

Το σπήλαιο, Χριστέ, κοιτώ

και γονατίζω και ρωτώ:

Γιατί και πριν στη φάτνη σου

να γεννηθείς ακόμα,

κι ανθρώπου λάβεις σώμα,

όσοι φανήκαν άνθρωποι

γεννήθηκαν σ’ αχούρια -

και σε παλάτια λαμπερά

τα ξέστρωτα γαϊδούρια;

.

Γιατί να κρύβεται, Χριστέ,

στου κόσμου τα φιλιά

φαρμακωμένος πόλεμος

και κιτρινιάρης φθόνος;

Γιατί και του προδρόμου σου

Σωκράτη τη σπηλιά

οι σήμερον σωκρατικοί

εκόπρισαν αφθόνως;

.

Γιατί, Χριστέ, στον κόσμο σου,

και πάντοτε και τώρα,

ίσα να μη μοιράζονται

των αγαθών τα δώρα,

κι άλλοι να τρώνε κάπονες

πεντέμισυ λιτρών,

κι άλλοι να βλέπουν χάσκοντες

εκείνους που τους τρων;

.

Κι άλλα πολλά ρωτήματα

ποθώ, Χριστέ, να κάνω,

μα κι εκ της γης καμιά φωνή,

αλλ’ ούτε κι από πάνω.

Και τραγουδώ μ’ ελιάς κλαδί,

στο βογγητό του πόνου:

Χριστούγεννα, πρωτούγεννα,

πρώτη γιορτή του χρόνου!

.

Εις των αλόγων άλλοτε την φάτνην εγεννήθη

Μεσσίας λογικότατος,

τυφλά φωτίσας πλήθη,

στη φάτνη δε των λογικών,

που λέγεται Βουλή,

Μεσσίαι δίχως λογικά

γεννήθηκαν πολλοί...
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.