Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ



Η πρόσκληση της αγαπητής μου ιντερνετικής φίλης Blusmatoulis να γράψω για τα τραγούδια που μου αρέσουν ήταν μαζί εκτός από πρόσκληση και πρόκληση.
Και ήταν πρόκληση γιατί μέσα από τόσα μουσικά ακούσματα που σε έχουν συνοδεύσει τόσα χρόνια στην ζωή σου δεν είναι τόσο εύκολο να ξεχωρίσεις μερικά.
Γι΄ αυτό και θα κάνω μια μεγάλη βουτιά στο χρόνο για να θυμηθώ όλα αυτά που «μου χάραξαν πορεία »που λέει και το τραγούδι.
Η πρώτη και σημαντική φωνή που με συντάραξε παιδί ήταν ο Little Richard .
Μη έχοντας εικόνα για το ποιος είναι ,το άκουσμα αυτής της άγριας πρωτόγονης ανδρικής φωνής στο Loucille με συντάραξε. Αργότερα όταν πήρα χαμπάρι ότι αυτός ο μικρόσωμος , ομοφυλόφιλος μαύρος ήταν ο τραγουδιστής έμεινα κατάπληκτος. Το 45ρι της Loucille με το Send me some lovin στην άλλη όψη, έλειωνε συνεχώς στο πικ απ. Πριν 4-5 χρόνια μέσω e-bay κατάφερα να αποκτήσω μέχρι και το τελευταίο σπανιότατο 45ρι που έχει κυκλοφορήσει, αποκτώντας έτσι και την νοοτροπία του συλλέκτη !
Πριν καμιά 15ρια χρόνια κατάφερα να τον δω και live στο Λονδίνο μαζί με τον Chuck Berry σε μία 4ωρη συναυλία ενώ ο τρίτος μεγάλος της βραδιάς ο Fats Domino λόγω κάποιου καρδιακού επεισοδίου δεν εμφανίστηκε.
Αυτόν όμως ευτυχώς τον είχα δει σε μία συναυλία στην Βουδαπέστη.
Ένα βράδυ κατά τις 12 ακούγοντας τον Αμερικάνικο σταθμό της τότε Βάσης στο Ελληνικό έμεινα άφωνος με αυτό που άκουγα. Ήταν μια άλλη συγκλονιστική φωνή σε ένα διονυσιακό τραγούδι με ένα ρυθμό που σε διέγειρε. Ο Ray Charles τραγουδούσε το What I say part I και στην συνέχεια το οργιαστικό part II .
Έκτοτε αγόρασα όλα τα LP του και είναι πάνω από 60,και όλα τα 45ρια του (εκτός από ένα, ας είναι καλά πάλι το e-bay !)
Η αγορά των δίσκων ,ιδίως αυτής της μουσικής εκείνη την εποχή, ήταν σαν το κυνήγι του θησαυρού. Ήταν εισαγωγής και ελάχιστα κομμάτια. Ξεκίναγες από την Ομόνοια και έφτανες στο Σύνταγμα και ρώταγες στα δισκάδικα :μήπως έχετε κανένα δίσκο του…ή το τραγούδι… ;
Θυμάμαι ακόμα την αγωνία μου να τρέξω πρωί –πρωί την Δευτέρα στο ΜΑΜΠΟ που ήταν στην Πανεπιστημίου ,μεταξύ Πατησίων και πλατείας Ομονοίας ,γιατί είχα δει το Σάββατο το βράδυ ένα extended play 45ρι από την Γαλλία του Ray Charles με έγχρωμο εξώφυλλο που προφανώς θα ήταν και το μόνο που θα είχαν!
Το πρώτο LP που απέκτησα ήταν του Fats Domino.Το ζαχάρωνα για κανένα 2μηνο στην βιτρίνα ενός δισκάδικου στην στοά Ορφανίδη. Όμως στο νεανικό βαλάντιο οι 200 δραχμές που έκανε ήταν τεράστιο ποσό. Έχοντας μαζέψει 180 δραχμές και έχοντας διαπιστώσει ότι ο δίσκος παραμένει απούλητος αυτό το διάστημα, η επιθυμία μου να τον αποκτήσω κατανίκησε την ντροπή μου και έτσι μπήκα στο κατάστημα και ρώτησα πόσο κάνει. Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη.
-200 δραχμές ,αλλά και η δική μου όμως από πριν έτοιμη.
-Α, έχω μόνο 180! Πανευτυχής ο καταστηματάρχης που θα πούλαγε ένα αζήτητο τόσο καιρό δίσκο τον αποκαθήλωσε αμέσως από την βιτρίνα και ένας πανευτυχής Αθεόφοβος έτρεξε σπίτι του να τον ακούσει.
Όσοι έχουν μεγαλώσει στην εποχή του CD που έχεις την δυνατότητα και την ευκολία να βρεις ότι μουσική θέλεις, δεν μπορούν να καταλάβουν ίσως την χαρά που σου έδινε η απόκτηση ενός δίσκου που ίσως ήταν και ο μοναδικός που είχε έρθει στην Ελλάδα.
Επίσης οι δίσκοι δεν είχαν χρονολογία λήξης. Το Send me some lovin του Little Richard ή το Blueberry Hill του Fats Domino παίζονταν για χρόνια στα πάρτυ και γενεές ολόκληρες τα χόρεψαν στο ημίφως που βοηθούσε τους εφήμερους και μόνιμους έρωτες.
Ακολουθούν όλοι οι μεγάλοι μαύροι μουσικοί.Wilson Pickett ,James Brown, Solomon Burke, (για την συναυλία του στο Ηρώδειο έχω γράψει εδώ), Etta James και από τους λευκούς οι Rolling Stones και πολύ αργότερα οι Beatles που τα πρώτα τους τραγούδια μου φαίνονταν σαχλοτράγουδα.



Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μεγάλη συναυλία που έγινε στην Αθήνα στον Παναθηναϊκό πριν την δικτατορία, με τους Rolling Stones .Σε μία ατμόσφαιρα που μύριζε μπαρούτι από την αστυνομοκρατία που υπήρχε ,είχαν τοποθετήσει από ένα αστυνομικό σε όλα τα σκαλάκια σε όλες τις κερκίδες και δεν επέτρεπαν σε κανένα να σηκωθεί όρθιος να χορέψει ,ούτε όταν ο θεϊκός Mick Jagger τραγούδησε το Satisfaction .Δυστυχώς ήταν μια συναυλία που σταμάτησε πρόωρα και με επεισόδια όταν ή αστυνομία κτύπησε τον Jagger όταν πλησίασε το κοινό να του μοιράσει κόκκινα ,άρα κομμουνιστικά ,γαρύφαλλα από μια ανθοδέσμη που του είχαν δώσει.

Εκτός των τραγουδιών του Μάνου Χατζηδάκι ,του Μίκη Θεοδωράκη και του Σταύρου Ξαρχάκου τα λαϊκά ήσαν εξοβελιστέα τότε για μένα ακούσματα.
Από τότε όμως πίστευα ,όπως ακόμα το πιστεύω ότι δεύτερη φωνή σαν του Μπιθικώτση δεν θα υπάρξει. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας μέχρι τώρα δεν κατάφερε να τον ξεπεράσει στο Αξιον Εστί ή ακόμα και στην Δραπετσώνα.
Αντίθετα τότε ο Καζαντζίδης,εκτός από την Μαντουβάλα δεν μου έλεγε τίποτα.
Ο πρώτος Ελληνικός δίσκος που έτρεξα και τον πήρα 3 μέρες μετά την δικτατορία, γιατί προέβλεπα την απαγόρευση των δίσκων του Θεοδωράκη, ήταν η Ρωμιοσύνη που το «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες » το είχα πρωτακούσει να τραγουδιέται στις διαδηλώσεις και με είχε ενθουσιάσει.
Ακριβώς εκείνη την εποχή ,δηλαδή δύο-τρεις μέρες πριν την δικτατορία γίνεται μια συναυλία της ΕΦΕΕ σε ένα κατάμεστο Κεντρικόν, ένα θέατρο που δεν υπάρχει πια . Εκεί όρθιος ακούω πρωτόγνωρα πράγματα. Την Φαραντούρη να τραγουδά τα Νέγρικα του Λοϊζου και ένα καινούργιο τραγουδιστή που τραγουδάει κομμάτια με μουσική και στοίχους που δεν είχαμε μέχρι τότε ξανακούσει. Ακούω για πρώτη φορά κατάπληκτος την Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, το Ήλιε, ήλιε Αρχηγέ και από τότε ανήκω και εγώ σε αυτούς που ο Διονύσης Σαββόπουλος χαρακτηρίζει «του 60 οι εκδρομείς» και είμαι από αυτούς που βλέπω κάθε νέα συναυλία του και αγοράζω την δισκογραφία του ανελλιπώς.

Μας κάθεται σε λίγο η δικτατορία στο σβέρκο, όλη η πνευματική και μουσική πρωτοπορία της Ελλάδας βρίσκεται σε διωγμό και εγώ αισθάνομαι μια έντονη απέχθεια για οτιδήποτε Αμερικανικό και ανακαλύπτω τότε το γνήσια λαϊκό τραγούδι μέσα από το Να χαρείς τα μάτια σου καλέ του Χρηστάκη. Αρχίζω να ακούω τότε όλα τα λαϊκά που μέχρι τότε σνομπάριζα
Μέσα από διάφορα κανάλια του εξωτερικού έρχονται παράνομα οι Αρκαδίες του Θεοδωράκη και ευφραίνουν τα αυτιά μας και μέσα στην μαυρίλα της χούντας έρχεται μια μοναδική φωνή να μας δώσει ελπίδα με το Πότε θα κάνει ξαστεριά .
Ένας τραγουδιστής ,που εκτός από τους δίσκους με τις ανεπανάληπτες εμφανίσεις του στην Λήδρα με τα τραγούδια του Μαρκόπουλου είναι από αυτά που δεν μπορεί κανείς της γενιάς μου να ξεχάσει.
Ο Ξυλούρης, ο σεμνός αυτός Κρητικός λεβεντάνθρωπος κατάφερε ξεκινώντας από τα ριζίτικα να ερμηνεύσει με την ίδια ευκολία τον Στράτη Θαλασσινό ανάμεσα στους αγαπάνθους του Σεφέρη και πρόλαβε να μας προειδοποιήσει ότι μπήκαν στην πόλη οι εχθροί πριν να μας εγκαταλείψει πρόωρα για να γυρίζει στους ουρανούς σαν Πραματευτής.
Με την πτώση της χούντας γεμίζουν τα στάδια της Αθήνας και νέες ζωντανές φωνές σαν του Νταλάρα ,της Αλεξίου του Μητσιά ,της Φαραντούρη, της Γαλάνη και τραγουδάνε όλα αυτά που ήταν για 7 χρόνια απαγορευμένα
Ένας θεϊκός Μίκης να διευθύνει με τα χέρια ανοικτά σαν φτερούγες και να τραγουδά όχι μόνο με δύο και τρείς ούτε με χίλιους δεκατρείς αλλά μαζί με ένα ολόκληρο στάδιο με μια φωνή Την Ρωμιοσύνη μην την κλαίς και σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.
Όταν αρχίζει να εδραιώνεται η δημοκρατία μπορούμε πια να πάμε στα θερινά τα σινεμά και να ακολουθήσουμε ένα μοναχικό καουμπόϋ σαν τον Λουκιανό μέχρι το πάρτυ στην Βουλιαγμένη.
Συγχρόνως μου φεύγει ο έντονος αντιαμερικανισμός και αρχίζω να ακούω καθυστερημένα ότι δεν είχα ακούσει τα χρόνια της χούντας.
Ανακαλύπτω σε έκταση την Janis Joplin ,τους Credence Clearwater Revival,τους Doors, τον Bobby Bland,τον Jimmy Hendrix,τον αδικοχαμένο Tim Backley ,τον Bo Diddley,τον Van Morisson , τον Screaming Jay Hawkins ,τον Buster Benton και αρκετούς από τους νέγρους μπλουζίστες.
Παράλληλα μέσα από τον Keith Jarrett ανακαλύπτω τον J.S.Bach και αρχίζω να ακούω και κλασσική μουσική που μέχρι τότε την απέφευγα.

Τελικά φτάνοντας στην εποχή του ιντερνέτ και του Νapster πρώτα και μετά του WinMX και του LimeWire βρίσκομαι να κατεβάζω κομμάτια που ούτε είχα φανταστεί ότι θα τα εύρισκα ποτέ στην ζωή μου και να ανακαλύπτω καλλιτέχνες σαν την Denisse Lasalle που θα έχω κατεβάσει πάνω από 10 LP της ,χωρίς να έχω δει ποτέ ούτε ένα δίσκο της στην Ελλάδα ,ή την Natacha Atlas που είχα την ευκαιρία να την δώ ζωντανή και σε συναυλία πριν 1-2 χρόνια εδώ.
Τελειώνοντας εδώ αυτό το μουσικό οδοιπορικό θέλω να πω ότι η μουσική είναι καλή και κακή.
Ενώ βασικά οι προτιμήσεις μου είναι η μαύρη μουσική ακούω ότι είναι αξιόλογο από την Ελληνική ή την ξένη μουσική, από σύγχρονη ή παλιότερη .
Έτσι μπορεί να ξεκινήσω να ακούω αρχικά Νικόλα Άσημο, μετά Πετρολουκά Χαλκιά ,μετά Ημισκούμπρια και να καταλήξω με Joss Stone ή Amy Winehouse.

Από πάνω προς τα κάτω

1-Little Richard


2-Ray Charles

3-Fats Domino

4-Wilson Pickett

5-James Brown



6-Solomon Burke





7-Etta James



8-Credence Clearwater Rivaval


9-Bobby Bland

10-Tim Backley





11-Bo Diddley

12-Screaming Jay Hawkins

13-Denisse LaSalle

14-Natacha Atlas





UPDATE

Μόλις έλαβα αυτή την ανακοίνωση και πιστεύω ότι θα είναι μία ενδιαφέρουσα συναυλία.


18 σχόλια:

  1. αχ βρε αθεόφοβε,νασαι καλά.
    Τί μου θύμισες τώρα.
    Εσείς τουλάχιστον οι αθηναίοι καλά τα βρίσκατε τα δισκάκια στην .
    Εμείς στην επαρχία γλυφόμασταν σαν τα πεινασμένα τα σκυλιά.
    Γιατί βέβαια, δεν είχαμε και τον αμερικάνο.
    Ευτυχώς όμως που είχαμε κάτι θείους στα καράβια, και μαζί με τα αργεντίνικα τάνγκο που κουβάλαγαν ,έφερναν και καμμιά τρελλή παραγγελιά.
    Ούτε και γώ ξέρω να κατεβάζω τραγούδια στο μπλογκάκι,
    αλλά άν ήξερα θα σου αφιέρωνα fantasmagoria in two- Tim Buckley.
    δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αρχικά, σ΄ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες...
    Πολύ ωραίες οι μουσικές σου επιλογές, αλλά δεν θα θεωρηθώ αντικειμενική, μιάς και τα 60's ήταν η εποχή στην οποία θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουνα στην εφηβεία...
    Όσο για το γιούτιούμπ! πανεύκολο. Μπαίνεις στο www.youtube.com και βρίσκεις το τραγούδι που επιθυμείς, επιλέγοντας τα videos (δίπλα από εκεί που εμφανίζει την επιλογή Home).
    Μόλις το βρείς, το επιλέγεις κάνοντας κλίκ επάνω του. "Ανοίγει" το βίντεο και στα δεξιά του βρίσκεται το όνομα του χρήστη που "ανέβασε" το βίντεο, από κάτω about this video - δίνει κάποιες λεπτομερειούλες και από κάτω υπάρχει το "embed". Σ΄ένα πλαίσιο υπάρχει μία φράση που πάντα ξεκινά έτσι: object width... Εάν κάνεις κλίκ πάνω στο πλαίσιο μπορείς να κάνεις copy (αντιγραφή) όλο αυτό το link. Στη συνέχεια πάς εκεί που ξεκινάς τις αναρτήσεις και κάνεις paste (επικόλληση) στην επιλογή "Νέα ανάρτηση" αλλά όχι στην επιλογή "Σύνθεση" αλλά στο δίπλα "αυτάκι" "Επεξεργασία HTML". Μόλις ανεβάσεις το πόστ, βγαίνει το βίντεο.
    Εύχομαι να βοήθησα...
    Καληνύχτα και καλή επιτυχία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ο bluesmartoulis τα λέει πολύ σωστά και αναλυτικά, είναι κάτι πανεύκολο για ένα ξύπνιο άνθρωπο όπως εσύ (λέμε τώρα!).

    Αθεόφοβε, για άλλη μια φορά είσουν ιδιαίτερα απολαυστικός, δεν σου κρύβω ότι ζηλεύω ιδιαίτερα τις εγγραφές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ομορφιές και μουσικά ταξίδια.
    τα σέβη μου μαίτρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είμαι λάτρης της Ελληνικής μουσικής για το λόγο πως δεν γνωρίζω καμιά ξένη γλώσσα-μη βαράτε,ούτε και ο Θέμος γνωρίζει!
    Αυτό δεν σημαίνει πως απορρίπτω τις δημιουργίες των μεγάλων μουσουργών...
    Θεωρώ κορυφαίο συνθέτη τον Θεοδωράκη,με τους υπόλοιπους να συνωστίζονται για την δεύτερη θέση-με επικρατέστερο το Χατζιδάκη.
    Σχετικά με τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση και για το ποιός είναι ο πρώτος,χωρίς δεύτερη σκέψη ψηφίζω Καζαντζίδη.
    Και βέβαια κανείς δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα το ¨αξιον εστί¨ αλλά και κανένας δεν θα μπορούσε να ερμηνεύση τραγούδια του Καζαντζίδη,χωρίς τον κινδυνο του εξευτελισμού.
    Για φαντασου-λέει- τον Μπιθικώτση να ερμηνεύει το ¨¨Βράχο-βράχο¨, ¨της γερακίνας γιός¨, ¨δυό πόρτες έχει η ζωή¨,¨δεν θα ξαναγαπήσω¨...
    Άκουσα τον Καζαντζίδη στον ¨καημό¨ και σε μερικά ακόμα του Μίκη και δεν είδα να υστερεί σε κάτι,σε σχέση με την εμηνεία του Μπιθικώτση.
    Βέβαια,μιλώντας για Καζαντζίδη και Μπιθικώτση,συγκρίνουμε ανόμοια πράματα.
    Είναι κάτι σαν αυτό που λέει η Παπαρήγα με τις μπανάνες και τα μήλα (ή κάπως έτσι..)τα οποία δεν μπορείς να τα ανταμώσεις και να φτιάξεις κάτι ενιαίο...
    Άλλο οι μπανάνες και άλλο τα μήλα-καιρό είχα να συμφωνήσω με την Αλέκα!
    Κατά τα λοιπά συμφωνώ για τον Λουκιανό,τον Ξυλούρη και γενικά με όλους,χτεσινούς και σημερινούς,που δεν προσβάλουν την αισθητική μας.
    Σε σχέση με τον Πετρολούκα που αναφέρεις,με ξαφνιάζεις.
    ΄Εχω Ηπειρώτικη καταγωγή και όπως καταλαβαίνεις...
    Έσύ,πόθεν λάτρης του δημώδους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. demetrat-
    Έχω όλους τους δίσκους του Tim Buckley και είναι εξαιρετικό το τραγούδι αυτό ,αλλά εγώ θα σου αφιέρωνα όλο το LP Lorca.

    bluesmartoulis-
    Μόλις το δοκιμάσω και επιτύχει η αιωνία μου ευγνωμοσύνη θα σε ακολουθεί!

    μανουσακης-
    Ξύπνιος μάλλον είμαι αλλά βαριέμαι αφόρητα να ανακαλύπτω μόνος μου τα διάφορα κόλπα του ιντερνέτ για ένα βασικό λόγο:τα ξεχνάω μετά γρήγορα και άντε πάλι απο την αρχή!

    ellinida-
    Δεκτά αγαπητή μου κυρία!

    syneas-
    Ο Μπιθικώτσης είχε πεί ένα ωραίο σχετικά με αυτόν και τον Καζαντζίδη.
    Εγώ είμαι σαν τον αρχηγό της Αστυνομίας και ο Στέλιος σαν τον αρχηγό της Χωροφυλακής !
    Όσο για τα ηπειρώτικα και τον Πετρολούκα τα έχω ανακαλύψει από καιρό και έχω πάει και σε δύο συναυλίες με πολυφωνικά συγκροτήματα της Ηπείρου.
    Άμα σ΄αρέσει η μουσική δεν μπορεί να μην σου αρέσουν τα Ηπειρώτικα.
    Μια φορά η Αλεξίου τραγουδούσε ένα ηπειρώτικο και στην άλλη στροφή το γύρναγε σε νέγρικο μπλούζ.
    Ηταν η πρώτη φορά που κατάλαβα πως συγγενέυουν δύο τόσο φαινομενικά ασχετες μουσικές όποτε κατάλαβα γιατί μου άρεσαν και τα ηπειρώτικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μουσική πανδαισία που θα ζήλευαν πολλοί djs. Ωραία η αναφορά στον Νίκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οχι κι ευκολη δουλειά,να κανεις αυτη τη βουτιά στον χρονο,να ανασυρεις και να ξεχωρισεις τα σημαδιακά ακουσματα απο τα πιο 'εποχιακά",κανοντας ταυτοχρονα αθελητα,αλλά σιγουρα και μια αναδρομή ζωης...

    Βιοι παραλληλοι λοιπον Αθεοφοβε,και γω,αν και αρκετα νεωτερος ξεκινησα ακουγοντας σχεδον αποκλειστικα μονο ξενη μουσικη,και μαλιστα κυριως ακουσματα πολυ προγενεστερα μου,μεγαλωνοντας εκτιμησα και αρκετα ειδη και διαμαντια της ελλην.μουσικης(πολλα εκ των οποιων αναφερεις...),και τα τελευταια αρκετα χρονια απεκτησα ενδιαφερον και για την jazz...Μαλλον η πορεια της ωριμανσης ειναι κοινη...

    Πρωτος μου δισκος?
    Abbey Road,Beatles φυσικά,αποκτηθεις καπου το 1979!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. vasikos metoxos-
    Το να βλέπεις και να ακούς τον Ξυλούρη ήταν μοναδική εμπειρία.
    Αυτό δε που ήταν εξαιρετικό επίσης ήταν η ρύθμιση του ήχου που υπήρχε στην Λήδρα.
    Από τότε δεν έχω ξανακούσει τόσο σωστή ρύθμιση πουθενά.

    squarelogic-
    Όσο μεγαλώνει κανείς διαπιστώνει ότι ύπάρχει μόνο αυτό που έγραψα :καλή και κακή μουσική.
    Μόνο που στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δυστυχώς υπερτερεί η κακή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για τις μουσικές επιλογές του Αθεό δεν έχω να πω κουβέντα. Εκτός των γνώσεων είναι και τυχερός αφού λόγω ηλικίας έχει προλάβει να δει όλους τους μεγάλους ζωντανούς! :)))))

    Μία σημείωση για κάτι που με τσίγκλισε στα comments. Που όποτε το ακούω/διαβάζω δεν το αφήνω να πέσει κάτω.

    Τα blues δεν έχουν καμία σχέση με τα ηπειρώτικα. Ούτε με τα ρεμπέτικα όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι.
    Ισχύει και το αντίστροφο. Τα ηπειρώτικα δεν έχουν καμία σχέση με τα blues.

    Αυτά είναι μύθοι – θρύλοι – παραδόσεις που έχουν να κάνουν περισσότερο με τον συμπλεγματικό επαρχιωτισμό των ελλήνων, παρά με τη μουσική, αυτή κάθε αυτή.
    Φτάσαμε κάθε αυτοσχεδιασμό στο κλαρίνο να τον ονομάζουμε jazz. Μπορεί να μοιάζει αλλά δεν είναι jazz. Και δεν θέλει να γίνει σε καμιά περίπτωση. Τα ταξίμια άνηκαν από πάντα στην ελληνική μουσική παράδοση. Έδειχναν τη «μαστοριά» του μουσικού. Αν μπήκαν στο Μέγαρο μουσικής δεν σημαίνει ότι άλλαξαν μουσικό είδος.
    Είναι χαρακτηριστικό το κόλπο που κάνουν πολλοί κιθαρίστες με τα ρεμπέτικα. Το χόρδισμα του μπουζουκιού είναι Ρε-Λα-Ρε στο τρίχορδο, Ρε -Λα- Φα -Ντο στο τετράχορδο. Το χόρδισμα της κιθάρας για slide είναι Ρε-Λα-Φα δίεση [οι τρεις κάτω]. Δηλαδή πάω σ' έναν μπουζουξή μου δείχνει τη Φραγκοσυριανή και την παίξω αυτούσια με slide... Θα γίνει δωδεκάμετρο;
    Θα γίνουν τα 2/4 staight feel, 4/4 shuffle feel μόνο επειδή παίζει τις ίδιες ακριβώς νότες ένα άλλο όργανο και όχι το μπουζούκι που έχουμε συνηθήσει;
    Μπορεί ν' ακούγεται σαν Delta blues αλλά θα παραμένει χασάπικο. Καθαρά ελληνικός ρυθμός [άντε μικρασιάτικος]. Για να δοκιμάσει κάποιος να παίξει τη Φραγκοσυριανή με shuffle feel να δούμε πως ακούγεται... [αν αντέχει κανείς να την ακούσει].

    Έστι μεθερμηνευόμενον, αν η Αλεξίου γυρνάει τα ηπειρώτικα σε [κάτι που μοιάζει με] νέγρικο blues, σημαίνει ότι μέχρι εκεί φτάνει η φωνή της.
    Καλή η Αλεξίου για Λοΐζο, αλλά όχι για πολυφωνικό ηπειρώτικο.
    Δεν είναι το πιο εύκολο είδος η ελληνική παραδοσιακή μουσική. Ούτε να την παίξεις [τη μουσική το ξεκαθαρίζω :))) ], ούτε να την τραγουδήσεις.
    Εμείς ως έλληνες δεν έχουμε εκτιμήσει τον πλούτο και το μεγαλείο της και προσπαθούμαι κάθε φορά να την παρομοιάσουμε με κάτι άλλο, πιστευόντας ότι έτσι θα της δώσουμε αξία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αθεόφοβε, σ ευχαριστώ πολύ.
    Το βρήκα και το άκουσα όλο.Και συνειδητοποίησα πως είχα να βάλω Μπάκλυ πάνω από 10 χρόνια.
    Δυστυχώς εγώ έχω μόνο 4 δισκάκια .
    δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Έπειδή αγαπώ την μουσική αλλά μόνο σαν ακροατής, γιατί δεν έχω την παραμικρή ιδέα από παίξιμο οργάνου και διάβασμα παρτιτούρας, ζηλεύω αφόρητα ανθρώπους σαν τον chris που ξέρει και τα δύο.
    Οπότε στο σχόλιο του chris δεν έχω να πώ τίποτα εκτός από τό ότι αυτό που άκουσα από την Αλεξίου ήταν ένα καταπληκτικό ταίριασμα δύο τελείως διαφορετικών μουσικών ειδών.
    Αντίθετα μια προσπάθεια παντρέματος ρεμπέτικου και μπλούζ του Loyisiana Red με τον Στέλιο Βαμβακάρη δεν μου φάνηκε επιτυχής.
    Υστερα δεν έχω δεί δυστυχώς όλους τους μεγάλους που λέει ο chris.
    Δεν έχω δει την Janis Joplin ,τους Credence Clearwater Revival,τους Doors, τον Bobby Bland,τον Jimmy Hendrix,τον Tim Backley,την Etta James,τον Buster Benton.
    Ευτυχώς όμως είδα τον Bo Diddley,και τον Screaming Jay Hawkins στο Ρόδον και όλους τους μεγάλους που έχουν έρθει στην Ελλάδα όπως τον Van Morisson,την Tina Turner,τον Bob Dulan,τον Champion Jack Dupree,τον Randy Newman ,τον Doctor John τον James Brown,τον Jerry Lee Lewis τον Memphis Slim, την Big Time Sara,τον Albert Collins και μερικούς άλλους που δεν μου έρχονται τώρα στην μνήμη.
    Αυτά τα έγραψα για ζηλέψει με την σειρά του ο chris !!
    Από τους Έλληνες μεγάλους πρόλαβα να δώ τον Τσιτσάνη και την Μπέλλου στο κέντρο που τραγούδαγαν κάπου το 1975 και ή εικόνα ήταν απογοητευτική.
    Δυστυχώς δεν είδα ούτε τον Χρηστάκη,ούτε τον Ζαμπέτα και ούτε το Πρόδρομο Τσαουσάκη.Είναι οι 3 που θα ήθελα να έχω δει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χμ! Να γράψω κι εγώ κάτι για να "ζηλέψει" ο Αθεό (μ΄άρεσε κομμένο). Ο Χρηστάκης τραγουδούσε σ΄ένα κουτούκι στα Πατήσια. Οι γονείς μου πήγαιναν εκεί 2 φορές το μήνα. Κι επειδή δεν είχαν που να με "παρκάρουν" μ΄έπαιρναν μαζί. Έτσι έκανα το ντεμπούτο μου (στα 4 μου χρόνια) σε κουτούκι με τον Χρηστάκη να τραγουδάει μ΄εμένα στην αγκαλιά. Μάλιστα μου είχε χαρίσει και την μοναδική μου κούκλα, την Τίτη. Την έχω ακόμα.
    Ζηλέψατε? χιχιχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. demetrat-
    Είναι μοναδικός σε αυτό.

    bluesmartoylis-
    Πρέπει να ήταν από τους τραγουδιστές που έκαναν πολύ κέφι στο κέντρο.
    Ζήλεψα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εμείς είχαμε και τον πατέρα που κουβαλούσε τις μουσικές σε 45άρια απο τα μήκη και τα πλάτη του χάρτη όπου ταξίδευε και ... "μορφωνόμαστε".

    Εκείνο όμως που με ενθουσίασε, ήταν ο Σταθμός της βάσης που μου θυμήσατε τώρα......... να είστε καλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Να σου θυμίσω τότε και πως έκλεινε την εκπομπή του αυτός που έπαιζε την μεσημερινή εκπομπή με το top-20o Tom Di Castro:
    Be good,be happy and try to stay in that way,Ha !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ..Κάπως αργά είδα το request σας μάλλον, αλλά καλού κακού να σας πω ότι στο sidebar του μπλογκ μου υπάρχει σύνδεσμος που αναγράφει Video σε Post..από εκεί θα παρακολουθήσετε ένα δικό μου βιντεάκι για το πώς ακριβώς να προσθέσετε βίντεο σε ανάρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή