ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Η πρόσκληση της αγαπητής μου ιντερνετικής φίλης Blusmatoulis να γράψω για τα τραγούδια που μου αρέσουν ήταν μαζί εκτός από πρόσκληση και πρόκληση.
Και ήταν πρόκληση γιατί μέσα από τόσα μουσικά ακούσματα που σε έχουν συνοδεύσει τόσα χρόνια στην ζωή σου δεν είναι τόσο εύκολο να ξεχωρίσεις μερικά.
Γι΄ αυτό και θα κάνω μια μεγάλη βουτιά στο χρόνο για να θυμηθώ όλα αυτά που «μου χάραξαν πορεία »που λέει και το τραγούδι.
Η πρώτη και σημαντική φωνή που με συντάραξε παιδί ήταν ο Little Richard .
Μη έχοντας εικόνα για το ποιος είναι ,το άκουσμα αυτής της άγριας πρωτόγονης ανδρικής φωνής στο Loucille με συντάραξε. Αργότερα όταν πήρα χαμπάρι ότι αυτός ο μικρόσωμος , ομοφυλόφιλος μαύρος ήταν ο τραγουδιστής έμεινα κατάπληκτος. Το 45ρι της Loucille με το Send me some lovin στην άλλη όψη, έλειωνε συνεχώς στο πικ απ. Πριν 4-5 χρόνια μέσω e-bay κατάφερα να αποκτήσω μέχρι και το τελευταίο σπανιότατο 45ρι που έχει κυκλοφορήσει, αποκτώντας έτσι και την νοοτροπία του συλλέκτη !
Πριν καμιά 15ρια χρόνια κατάφερα να τον δω και live στο Λονδίνο μαζί με τον Chuck Berry σε μία 4ωρη συναυλία ενώ ο τρίτος μεγάλος της βραδιάς ο Fats Domino λόγω κάποιου καρδιακού επεισοδίου δεν εμφανίστηκε.
Αυτόν όμως ευτυχώς τον είχα δει σε μία συναυλία στην Βουδαπέστη.

Ένα βράδυ κατά τις 12 ακούγοντας τον Αμερικάνικο σταθμό της τότε Βάσης στο Ελληνικό έμεινα άφωνος με αυτό που άκουγα. Ήταν μια άλλη συγκλονιστική φωνή σε ένα διονυσιακό τραγούδι με ένα ρυθμό που σε διέγειρε. Ο Ray Charles τραγουδούσε το What I say part I και στην συνέχεια το οργιαστικό part II .
Έκτοτε αγόρασα όλα τα LP του και είναι πάνω από 60,και όλα τα 45ρια του (εκτός από ένα, ας είναι καλά πάλι το e-bay !)
Η αγορά των δίσκων ,ιδίως αυτής της μουσικής εκείνη την εποχή, ήταν σαν το κυνήγι του θησαυρού. Ήταν εισαγωγής και ελάχιστα κομμάτια. Ξεκίναγες από την Ομόνοια και έφτανες στο Σύνταγμα και ρώταγες στα δισκάδικα :μήπως έχετε κανένα δίσκο του…ή το τραγούδι… ;
Θυμάμαι ακόμα την αγωνία μου να τρέξω πρωί –πρωί την Δευτέρα στο ΜΑΜΠΟ που ήταν στην Πανεπιστημίου ,μεταξύ Πατησίων και πλατείας Ομονοίας ,γιατί είχα δει το Σάββατο το βράδυ ένα extended play 45ρι από την Γαλλία του Ray Charles με έγχρωμο εξώφυλλο που προφανώς θα ήταν και το μόνο που θα είχαν!

Το πρώτο LP που απέκτησα ήταν του Fats Domino.Το ζαχάρωνα για κανένα 2μηνο στην βιτρίνα ενός δισκάδικου στην στοά Ορφανίδη. Όμως στο νεανικό βαλάντιο οι 200 δραχμές που έκανε ήταν τεράστιο ποσό. Έχοντας μαζέψει 180 δραχμές και έχοντας διαπιστώσει ότι ο δίσκος παραμένει απούλητος αυτό το διάστημα, η επιθυμία μου να τον αποκτήσω κατανίκησε την ντροπή μου και έτσι μπήκα στο κατάστημα και ρώτησα πόσο κάνει. Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη.
-200 δραχμές ,αλλά και η δική μου όμως από πριν έτοιμη.
-Α, έχω μόνο 180! Πανευτυχής ο καταστηματάρχης που θα πούλαγε ένα αζήτητο τόσο καιρό δίσκο τον αποκαθήλωσε αμέσως από την βιτρίνα και ένας πανευτυχής Αθεόφοβος έτρεξε σπίτι του να τον ακούσει.
Όσοι έχουν μεγαλώσει στην εποχή του CD που έχεις την δυνατότητα και την ευκολία να βρεις ότι μουσική θέλεις, δεν μπορούν να καταλάβουν ίσως την χαρά που σου έδινε η απόκτηση ενός δίσκου που ίσως ήταν και ο μοναδικός που είχε έρθει στην Ελλάδα.

Επίσης οι δίσκοι δεν είχαν χρονολογία λήξης. Το Send me some lovin του Little Richard ή το Blueberry Hill του Fats Domino παίζονταν για χρόνια στα πάρτυ και γενεές ολόκληρες τα χόρεψαν στο ημίφως που βοηθούσε τους εφήμερους και μόνιμους έρωτες.
Ακολουθούν όλοι οι μεγάλοι μαύροι μουσικοί.Wilson Pickett ,James Brown, Solomon Burke, (για την συναυλία του στο Ηρώδειο έχω γράψει εδώ), Etta James και από τους λευκούς οι Rolling Stones και πολύ αργότερα οι Beatles που τα πρώτα τους τραγούδια μου φαίνονταν σαχλοτράγουδα.



Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μεγάλη συναυλία που έγινε στην Αθήνα στον Παναθηναϊκό πριν την δικτατορία, με τους Rolling Stones .Σε μία ατμόσφαιρα που μύριζε μπαρούτι από την αστυνομοκρατία που υπήρχε ,είχαν τοποθετήσει από ένα αστυνομικό σε όλα τα σκαλάκια σε όλες τις κερκίδες και δεν επέτρεπαν σε κανένα να σηκωθεί όρθιος να χορέψει ,ούτε όταν ο θεϊκός Mick Jagger τραγούδησε το Satisfaction .Δυστυχώς ήταν μια συναυλία που σταμάτησε πρόωρα και με επεισόδια όταν ή αστυνομία κτύπησε τον Jagger όταν πλησίασε το κοινό να του μοιράσει κόκκινα ,άρα κομμουνιστικά ,γαρύφαλλα από μια ανθοδέσμη που του είχαν δώσει.

Εκτός των τραγουδιών του Μάνου Χατζηδάκι ,του Μίκη Θεοδωράκη και του Σταύρου Ξαρχάκου τα λαϊκά ήσαν εξοβελιστέα τότε για μένα ακούσματα.
Από τότε όμως πίστευα ,όπως ακόμα το πιστεύω ότι δεύτερη φωνή σαν του Μπιθικώτση δεν θα υπάρξει. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας μέχρι τώρα δεν κατάφερε να τον ξεπεράσει στο Αξιον Εστί ή ακόμα και στην Δραπετσώνα.
Αντίθετα τότε ο Καζαντζίδης,εκτός από την Μαντουβάλα δεν μου έλεγε τίποτα.
Ο πρώτος Ελληνικός δίσκος που έτρεξα και τον πήρα 3 μέρες μετά την δικτατορία, γιατί προέβλεπα την απαγόρευση των δίσκων του Θεοδωράκη, ήταν η Ρωμιοσύνη που το «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες » το είχα πρωτακούσει να τραγουδιέται στις διαδηλώσεις και με είχε ενθουσιάσει.
Ακριβώς εκείνη την εποχή ,δηλαδή δύο-τρεις μέρες πριν την δικτατορία γίνεται μια συναυλία της ΕΦΕΕ σε ένα κατάμεστο Κεντρικόν, ένα θέατρο που δεν υπάρχει πια . Εκεί όρθιος ακούω πρωτόγνωρα πράγματα. Την Φαραντούρη να τραγουδά τα Νέγρικα του Λοϊζου και ένα καινούργιο τραγουδιστή που τραγουδάει κομμάτια με μουσική και στοίχους που δεν είχαμε μέχρι τότε ξανακούσει. Ακούω για πρώτη φορά κατάπληκτος την Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, το Ήλιε, ήλιε Αρχηγέ και από τότε ανήκω και εγώ σε αυτούς που ο Διονύσης Σαββόπουλος χαρακτηρίζει «του 60 οι εκδρομείς» και είμαι από αυτούς που βλέπω κάθε νέα συναυλία του και αγοράζω την δισκογραφία του ανελλιπώς.

Μας κάθεται σε λίγο η δικτατορία στο σβέρκο, όλη η πνευματική και μουσική πρωτοπορία της Ελλάδας βρίσκεται σε διωγμό και εγώ αισθάνομαι μια έντονη απέχθεια για οτιδήποτε Αμερικανικό και ανακαλύπτω τότε το γνήσια λαϊκό τραγούδι μέσα από το Να χαρείς τα μάτια σου καλέ του Χρηστάκη. Αρχίζω να ακούω τότε όλα τα λαϊκά που μέχρι τότε σνομπάριζα
Μέσα από διάφορα κανάλια του εξωτερικού έρχονται παράνομα οι Αρκαδίες του Θεοδωράκη και ευφραίνουν τα αυτιά μας και μέσα στην μαυρίλα της χούντας έρχεται μια μοναδική φωνή να μας δώσει ελπίδα με το Πότε θα κάνει ξαστεριά .

Ένας τραγουδιστής ,που εκτός από τους δίσκους με τις ανεπανάληπτες εμφανίσεις του στην Λήδρα με τα τραγούδια του Μαρκόπουλου είναι από αυτά που δεν μπορεί κανείς της γενιάς μου να ξεχάσει.

Ο Ξυλούρης, ο σεμνός αυτός Κρητικός λεβεντάνθρωπος κατάφερε ξεκινώντας από τα ριζίτικα να ερμηνεύσει με την ίδια ευκολία τον Στράτη Θαλασσινό ανάμεσα στους αγαπάνθους του Σεφέρη και πρόλαβε να μας προειδοποιήσει ότι μπήκαν στην πόλη οι εχθροί πριν να μας εγκαταλείψει πρόωρα για να γυρίζει στους ουρανούς σαν Πραματευτής.
Με την πτώση της χούντας γεμίζουν τα στάδια της Αθήνας και νέες ζωντανές φωνές σαν του Νταλάρα ,της Αλεξίου του Μητσιά ,της Φαραντούρη, της Γαλάνη και τραγουδάνε όλα αυτά που ήταν για 7 χρόνια απαγορευμένα
Ένας θεϊκός Μίκης να διευθύνει με τα χέρια ανοικτά σαν φτερούγες και να τραγουδά όχι μόνο με δύο και τρείς ούτε με χίλιους δεκατρείς αλλά μαζί με ένα ολόκληρο στάδιο με μια φωνή Την Ρωμιοσύνη μην την κλαίς και σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.
Όταν αρχίζει να εδραιώνεται η δημοκρατία μπορούμε πια να πάμε στα θερινά τα σινεμά και να ακολουθήσουμε ένα μοναχικό καουμπόϋ σαν τον Λουκιανό μέχρι το πάρτυ στην Βουλιαγμένη.
Συγχρόνως μου φεύγει ο έντονος αντιαμερικανισμός και αρχίζω να ακούω καθυστερημένα ότι δεν είχα ακούσει τα χρόνια της χούντας.
Ανακαλύπτω σε έκταση την Janis Joplin ,τους Credence Clearwater Revival,τους Doors, τον Bobby Bland,τον Jimmy Hendrix,τον αδικοχαμένο Tim Backley ,τον Bo Diddley,τον Van Morisson , τον Screaming Jay Hawkins ,τον Buster Benton και αρκετούς από τους νέγρους μπλουζίστες.
Παράλληλα μέσα από τον Keith Jarrett ανακαλύπτω τον J.S.Bach και αρχίζω να ακούω και κλασσική μουσική που μέχρι τότε την απέφευγα.

Τελικά φτάνοντας στην εποχή του ιντερνέτ και του Νapster πρώτα και μετά του WinMX και του LimeWire βρίσκομαι να κατεβάζω κομμάτια που ούτε είχα φανταστεί ότι θα τα εύρισκα ποτέ στην ζωή μου και να ανακαλύπτω καλλιτέχνες σαν την Denisse Lasalle που θα έχω κατεβάσει πάνω από 10 LP της ,χωρίς να έχω δει ποτέ ούτε ένα δίσκο της στην Ελλάδα ,ή την Natacha Atlas που είχα την ευκαιρία να την δώ ζωντανή και σε συναυλία πριν 1-2 χρόνια εδώ.
Τελειώνοντας εδώ αυτό το μουσικό οδοιπορικό θέλω να πω ότι η μουσική είναι καλή και κακή.
Ενώ βασικά οι προτιμήσεις μου είναι η μαύρη μουσική ακούω ότι είναι αξιόλογο από την Ελληνική ή την ξένη μουσική, από σύγχρονη ή παλιότερη .
Έτσι μπορεί να ξεκινήσω να ακούω αρχικά Νικόλα Άσημο, μετά Πετρολουκά Χαλκιά ,μετά Ημισκούμπρια και να καταλήξω με Joss Stone ή Amy Winehouse.

Από πάνω προς τα κάτω

1-Little Richard


2-Ray Charles

3-Fats Domino

4-Wilson Pickett

5-James Brown



6-Solomon Burke

7-Etta James

8-Credence Clearwater Rivaval

9-Bobby Bland

10-Tim Backley





11-Bo Diddley

12-Screaming Jay Hawkins

13-Denisse LaSalle

14-Natacha Atlas

UPDATE

Μόλις έλαβα αυτή την ανακοίνωση και πιστεύω ότι θα είναι μία ενδιαφέρουσα συναυλία.