ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΧΑΘΗΚΕ……

.....................Μόνοι μας κόβουμε μερικές φορές τον δρόμο της ζωής




Σήμερα γίνεται η κηδεία ενός αγαπητού μου φίλου και εγώ βρίσκομαι δυστυχώς μακριά.
Ένας άνθρωπος αξιαγάπητος και έντιμος που πριν 25 χρόνια, ήρθε και στάθηκε δίπλα μου μαζί με άλλους, χωρίς να με ξέρει ,απλά και μόνο γιατί είχε και αυτός ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της προσωπικής αξιοπρέπειας , όταν ένας ανόητος πήγε αυταρχικά να μας πουλήσει εξουσία και καουμποϊλίκι.
Ήταν από τους ανθρώπους που τους αισθάνεσαι δικούς σου ακόμα και αν έχεις μήνες να τους δεις.
Η αρχαιοελληνική έκφραση «καλός καγαθός» ήταν ή πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό όταν έκλεισα το τηλέφωνο με την είδηση του θανάτου του.
Ο Πέτρος ήταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος , που ποτέ δεν θα τον άκουγες να υψώνει τον τόνο της φωνής του, πάντα με μια καλή κουβέντα στο στόμα του , που μπορούσες να βασιστείς στο λόγο του, χωρίς ιδιαίτερα πάθη, με δύο μόνο αδυναμίες ,το ψάρεμα και το τσιγάρο.
Το πρώτο του έδωσε χαρές το δεύτερο τον σκότωσε.
Όντας για χρόνια καπνιστής από τα 13 μου χρόνια έχοντας φθάσει κάποτε στα 3 πακέτα την ημέρα ,μπορούσα και μπορώ να καταλάβω την ψυχολογία του καπνιστή.
Το έκοψα πριν 15 περίπου χρόνια όταν συνειδητοποίησα ότι δεν διαφέρω σε τίποτα ή μάλλον είμαι χειρότερος από τον τελευταίο ηρωινομανή ,γιατί αυτός έχει μικρότερη εξάρτηση από την ηρωίνη από ότι ο καπνιστής με το τσιγάρο.
Και όχι μόνο αυτό.
Δεν άντεχα την ιδέα να είμαι το θύμα της εκμετάλλευσης των καπνιστών από τις εταιρείες που προσθέτουν στα τσιγάρα ουσίες για να σου αυξήσουν τον εθισμό στην νικοτίνη για να πουλήσουν το προϊόν τους . Όσοι έχετε δει την ταινία The Insider (1999) που αναφέρεται σε πραγματική ιστορία καταλαβαίνετε τι λέω.
Αυτά του έλεγα όταν τον έβλεπα να ανάβει τσιγάρο και εκείνος χαμογελώντας μου απαντούσε ότι έχω δίκιο και θα το κόψει.
Αλλά δεν το έκοψε ποτέ.
Ούτε όταν ένα έμφραγμα σε νέα ηλικία του είχε βαρέσει το καμπανάκι.
Όπως δεν το έχει ακούσει ούτε ο γείτονας του, κοινός μας φίλος, που και σε αυτόν βάρεσε το καμπανάκι από καιρό και θα διαβάζει τώρα αυτό το μπλογκ με το τσιγάρο στο χέρι έχοντας γυρίσει από την κηδεία.
Τους έλεγα για τον πατέρα μου που πέθανε μέσα σε δύο μήνες από την διάγνωση του καρκίνου του πνεύμονα ,τους έλεγα για το βλέμμα που μου έριξε ο θείος της γυναίκας μου και την καθυστερημένη ντροπή που ένοιωσα όταν κατάλαβα τι σήμαινε το βλέμμα αυτό μετά τον σύντομο θάνατο του.
Είχε χειρουργηθεί πρόσφατα με πνευμονεκτομή και όταν είχε έρθει σπίτι μας τον ρώτησα με το θράσος που έχεις στα 27 σου χρόνια αν μπορώ να καπνίσω μπροστά του. Μου είπε ναι ,πέθανε μετά 2 μήνες και ακόμα με συνοδεύει αυτό το βλέμμα και μου επιτείνει την ντροπή γι΄ αυτό το τσιγάρο που κάπνισα.
Τα ίδια τους έλεγε και ο μπατζανάκη μου, άλλος θεριακλής και αυτός ,μετά από λοβεκτομή και ακτινοθεραπεία που έζησε ευτυχώς για 13 χρόνια μετά υγιής και άκαπνος, μέχρι που έκανε νέο πρωτοπαθή καρκίνο στον άλλο πνεύμονα και πέθανε σε λιγότερο από δύο μήνες. Τα 3 πακέτα την ημέρα στα 30 χρόνια που κάπνιζε είχαν σημαδέψει ανεξίτηλα τα πνευμόνια του.
Μας άκουγε ,μαζί με τους άλλους θεριακλήδες της παρέας ,συμφωνούσαν μαζί μας και το ντουμάνι πήγαινε σύννεφο.
Στο μυαλό του είχε και αυτός την ελπίδα ,όπως πολλοί ,ότι όλα αυτά σε κάποιους άλλους συμβαίνουν και όχι σε μας.
Δεν ήθελε να πιστέψει ότι αυτοί οι άλλοι είμαστε εμείς.
Το κατάλαβε όταν με πήρε τηλέφωνο ψύχραιμος να μου πει τα άσχημα μαντάτα.
Δυστυχώς ούτε η αισιοδοξία του ότι όλα θα πάνε καλά, ούτε η πνευμονεκτομή που υποβλήθηκε δεν τον έσωσε.
Δεν ξέρω ποιο συναίσθημα είναι ισχυρότερο μέσα μου.
Η θλίψη , η οργή, ή η λύπη.
Θλίψη για τον φίλο που χάθηκε, οργή για την αυτοκτονική του συμπεριφορά ,λύπη για όλους αυτούς τους γνωστούς και αγνώστους , που καθημερινά εθελοτυφλούν πιστεύοντας ότι η σφαίρα στην ρωσική ρουλέτα δεν θα είναι γι΄ αυτούς ;
Αχ, βρε Πέτρο ……..




ΥΓ Σε ένα πρόσφατο άρθρο του ο Γιώργος Βότσης ,παθιασμένος καπνιστής για 50 χρόνια, αναγκάστηκε να κόψει το τσιγάρο μετά από ένα πρόβλημα με την υγεία του που τον οδήγησε στο Ωνάσειο.
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κείμενο του λέει:
Αρειμάνιοι καπνιστές οι αγαπημένοι φίλοι (ο Δήμος, ο Δημήτρης, ο Στρατής, ο Αντώνης, ο Σωτήρης...) αλλά και ο πατέρας μου και τ' αδέλφια του, που έφυγαν πρόωρα. Αναγκάστηκαν να κόψουν το κάπνισμα, όταν πια ήταν πολύ αργά κι ανώφελο. Και τραγικό. Αφού, ανήμποροι πια, ανακάλυπταν πόσες άλλες απολαύσεις, με πρώτη την ίδια τη ζωή, είχαν θυσιάσει για την απόλαυση του καπνού. Ασύμφορη τράμπα...

(Ο Δήμος που αναφέρει ήταν ο Δήμος Μαυρομάτης ,ένας δημοσιογράφος σπάνιας αξίας και ήθους, που η συμβουλή που είχε δώσει σε μία δύσκολη στιγμή στην γυναίκα μου την βοήθησε στο να σπουδάσει)