ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ Η ΜΥΚΟΝΟΣ, Η L-DOPA ΚΑΙ Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ν. ΚΥΡΙΑΚΟΣ;

Σύνηθες θέαμα εις την Ψαρού που οι γυναίκες της παρέας διαπίστωσαν κυτταρίτιδα, πάχος, πτώση του στήθους και ελαττωματικό λοβίο του ωτός που δεν διακρίνεται στη φωτογραφία.

Τι να πολυλογούμε; Η Μύκονος έχασε πολύ από την προηγούμενη της αξία. Οι κύκλοι είναι τέτοιοι, που να γίνεται ο τόπος κοσμοπολιτικό σαλόνι. Άνθρωποι σαν και μας που ήρθαν με την ιδέα να απολαύσουν την μυστικοπάθεια του τόπου ,τα στενά, την Παραπορτιανή, το λιμάνι, το μουσείο, ευρίσκονται προ συνεχούς διωγμού. Πας στην Παραπορτιανή το βράδυ; Άκούς τον Mister Brown να σε χαιρετάει μέσα από το σεληνόφως*.
Το κείμενο αυτό δεν έχει γραφτεί σήμερα αλλά στις 3-9-1934 !!
Είναι απόσπασμα από επιστολή που έγραψε 16 ετών ο μετέπειτα καθηγητής Ιατρικής στην Βοστώνη Γιώργος Κοτζιάς στον φίλο του γιατρό Θεόκλητο Τριανταφυλλίδη.
Ο Γιώργος Κοτζιάς ήταν γιός του Δημάρχου Αθηναίων Κώστα Κοτζιά και ήταν από τους βασικούς συντελεστές στην ανακάλυψη της l-dopa.
Την άποψη που εκφράζει ο Κοτζιάς για την Μύκονο την έχω ακούσει και από αρκετούς άλλους τα τελευταία χρόνια.
Η Μύκονος είναι ένα νησί που για πολλούς λόγους από παλιά ελκύει τον κόσμο να την επισκεφτεί. Ένας βασικός λόγος ήταν η Δήλος.
Οι επισκέπτες όμως που έρχονταν να θαυμάσουν τις μοναδικές αρχαιότητες της Δήλου, εκτός από αυτήν βρίσκονταν μπροστά στην μοναδική ομορφιά ενός κυκλαδίτικου οικισμού που ανώνυμοι λαϊκοί μάστορες με σοφία είχαν κατασκευάσει.
Από στόμα σε στόμα έγινε γνωστή στον κόσμο η ομορφιά του νησιού και οι μοναδικές παραλίες του και ευτυχώς με την έγκαιρη ανακήρυξη του οικισμού σε διατηρητέο, με την επακόλουθη ανάπτυξη που είχε δεν καταστράφηκε και κατάφερε να φθάσει να γίνει σήμερα το πιο κοσμοπολίτικο μέρος της Ελλάδας.
Βέβαια επακόλουθο αυτής της κατάληξης ήταν να προσελκύσει και πλήθη νεοβάρβαρων νεόπλουτων οι οποίοι έφτιαξαν σπίτια ή έρχονται στο νησί απλά και μόνο γιατί θεωρείται στους κύκλους τους πολύ in.
Οι περισσότεροι από αυτούς μπορεί να ξέρουν πιο είναι σήμερα το μπάρ του συρμού αλλά αν τους ρωτήσεις τι έχει επάνω της και γιατί είναι τόσο σημαντική η Δήλος μπορεί να σε κοιτάνε με το απλανές βλέμμα του άσχετου.
Στην Μύκονο μπορείς να κάνεις ότι ζωή θέλεις.
Από την πιο κοσμική μέχρι την πιο απλή. Μπορείς να την αράξεις στην παραλία και να χαζεύεις τα ποικιλόχρωμα πλήθη των επισκεπτών της από τις μαμάδες να σέρνουν τα καροτσάκια των παιδιών τους μέχρι τις πιο φαντεζί και εξαντρίκ εμφανίσεις.
Αν ο κόσμος σε ενοχλεί μπορείς να ρομαντζάρεις το φεγγάρι στα βράχια κάτω από την Παραπορτιανή ενώ ο αέρας θα κυματίζει τα μαλλιά σου.(Αυτό αφορά εκείνους που έχουν ακόμα μαλλιά!)
Από την άλλη μεριά παρά την έντονη τουριστική κίνηση οι ντόπιοι διατηρούν τις παραδόσεις τους με αποτέλεσμα την παραμονή της Παναγίας η Άνω Μέρα να έχει κατακλυστεί από τους Μυκονιάτες.
Επειδή από τα νεανικά μου χρόνια φιλοξενούμαι σε ένα παραδοσιακό σπίτι της Χώρας , βλέπω πια το νησί όπως οι ντόπιοι .
Το σπίτι, που μένω και σας γράφω, ηλικίας άνω των 150 ετών, παρά τις αναπόφευκτες τροποποιήσεις που έχει υποστεί διατηρεί το χρώμα και την απλότητα που είχε από την κατασκευή του.
Σήμερα βέβαια έχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις αλλά θυμάμαι την εποχή που η Μύκονος δεν είχε δίκτυο ύδρευσης και αναγκαστικά κάναμε μεγάλη οικονομία στο νερό της στέρνας που έπρεπε να φθάσει για όλο τον χρόνο.
Ένα καλοκαίρι για 15 μέρες το μόνο νερό που άγγιζε τα σώματα των δύο μελών μιας τριανδρίας που μέναμε εκεί, ήταν καθημερινά της θάλασσας.
Ο τρίτος υποχόνδριος με την καθαριότητα ήθελε καθημερινά να κάνει ΝΤΟΥΣ (παθαίνω αλλεργία όταν διαβάζω όλο και πιο συχνά να γράφουν ντουζ !) οπότε για να μην σπαταλάει το πολύτιμο νερό οι έτεροι δύο καθισμένοι με την έννοια της εξεταστικής επιτροπής εξοικονόμησης υδατίνων πόρων, τον καθοδηγούσαμε ώστε να στάξει με φειδώ λίγο νερό εκεί που είχε μείνει σαπουνάδα .
Το μόνο που πλέναμε ήταν τα πόδια μας γιατί κυκλοφορούσαμε ξυπόλυτοι προσέχοντας όμως να μην πατήσουμε τις καβαλίνες από τα μουλάρια που τότε κυκλοφορούσαν στα στενά για τις μεταφορές.
Το σπίτι που η οικογένεια το κατοικεί συνεχώς από την κατασκευή του μας είχε φυλάξει και μια μεγάλη χαρά όταν ανακαλύψαμε σε ένα πατάρι ένα μπαούλο με παλιά βιβλία.
Εκτός από πολλά βιβλία όπως τους Βίους Παράλληλους του Πλουτάρχου σε μετάφραση του Ραγκαβή του 1866 και το Ηροδότου Μούσαι σε έκδοση της Λειψίας ή την σειρά από τα Hμερολόγια του Σκόκου από το 1888 με ενδιαφέρον βρήκαμε και την παραφιλολογία της εποχής.
Ο πολυγραφότατος Αριστείδης Ν.Κυριάκος εκπροσωπείται από το εκ 1514 ! σελίδων πόνημα του Οι Λησταί του Δήλεσι -Ιστορικόν πρωτότυπον έργον μετά καλλιτεχνικών εικόνων και από το εκ 1235 σελίδων βιβλίο Ίρμα η Τσιγγάνα –Θαυμάσιον Περιπετειώδες Μυθιστόρημα ενώ στο τέλος του βιβλίου προαναγγέλλεται η έκδοση σε φυλλάδια του νέου έργου του ο Χορός του Ζαλόγγου ή «ή Σουλιώτισσαις» που χαρακτηρίζεται ως το πατριωτικώτερον, εθνικώτερον και τερπνότερον εν ταυτώ των έργων.
Εκτός όμως του Κυριάκου και ο Γεράσιμος Βώκος δεν πήγαινε πίσω με το εκ 1128 σελίδων Ιστορικόν του Μυθιστόρημα Η Κατοχή του 1905.
Συντομότερος όλων ήταν ο Λεωνίδας Αγγ. Βασσάκος με το βιβλίο του Δήμας Γήστας –Οι μετά του Χριστού συσταυρωθέντες Λησταί και ο απολυθείς Βαραββάς.
Όσοι αγαπούν τα παλιά βιβλία μπορούν να καταλάβουν με τι ευφορία τα ξεφυλλίζαμε όταν τα ανακαλύψαμε.
Εδώ όμως θα σταματήσω γιατί αν αρχίσω να γράφω για τις αναμνήσεις που έχω από την Μύκονο δεν πρόκειται να τελειώσω ούτε την Δευτέρα.
.
.
*Μύκονος -Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης 1908-1977 Ελευθερουδάκης 2007

Το σαλόνι του σπιτιού που έχει διατηρηθεί όπως το άφησε η προηγούμενη γενιά.

Η αλτάνα, δηλαδή η εσωτερική αυλή του σπιτιού.

Η παλιά βρύση του σπιτιού.

Τα κρινάκια της Παναγίας που ανθίζουν κάθε Δεκαπενταύγουστο στο κηπάριο της αλτάνας.

Το πατάρι της κουζίνας που βρήκαμε το μπαούλο με τα βιβλία.

Η παλιά πόρτα της κουζίνας.

Ο στενότερος δρόμος της Χώρας δίπλα στο σπίτι που διαθέτει είσοδο και από εκεί.