Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ



Αριστούχος της 3ης Δημοτικού κουρεμένος με την ψιλή.
Η φωτογραφία αυτή, μαζί με άλλους αριστεύσαντες διαφόρων δημοτικών της Ελλάδας, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ . Αμ΄πως!!

Οταν ήμασταν παιδιά (το πότε, είναι προσωπικό δεδομένο!) ανάμεσα στα πολλά παιχνίδια μας ήταν να μαζεύουμε «μάρκες» (κουτιά) από τσιγάρα και καπάκια από λεμονάδες που τα κάναμε «τράμπα» μεταξύ μας: Αλλάζαμε όσα είχαμε διπλά και τριπλά, με αυτά που δεν είχαμε αλλά τα είχαν άλλα παιδιά παραπανίσια, κι έτσι, οι συναλλασσόμενοι, βολευόμασταν αμοιβαίως.
Το παραπάνω κείμενο του Πέτρου Μανταίου στην Ε, με γύρισε και μένα στα παιδικά μου χρόνια (το πότε, είναι και για μένα προσωπικό δεδομένο!) που πράγματι τα καπάκια από τις λεμονάδες και τις πορτοκαλάδες γέμιζαν τις τσέπες μας και στην μνήμη μου εκείνη η εποχή είναι συνυφασμένη με ένα αίσθημα ελευθερίας και την πρώτη απελευθέρωση μου από την γονική επιτήρηση .
Όταν ήρθε η ώρα να πάω στο Δημοτικό επειδή και οι δύο γονείς μου, γιατροί και οι δύο, ήσαν εργαζόμενοι και με άτακτο ωράριο ,απεφάσισαν να με στείλουν σε ένα ιδιωτικό οπότε ένα σχολικό αυτοκίνητο θα ερχόταν να με παίρνει και να με φέρνει από το σπίτι.
Το σχολείο ήταν σε ένα νεοκλασικό σπίτι στην οδό Ηπείρου, πολύ αυστηρό με μία μέγαιρα διευθύντρια που έπρεπε να της φιλάμε το χέρι όταν κατεβαίναμε την σκάλα φεύγοντας!
Το χειροφίλημα δεν με ενοχλούσε τόσο όσο το ότι μας ανάγκαζε να είμαστε κουρεμένοι με την ψιλή ,έχοντας απλώς ένα μικρό πονπον πάνω από το μέτωπο, εκεί που σήμερα λάμπει η περήφανη φαλάκρα μου!
Εκεί τελείωσα την πρώτη και την τρίτη Δημοτικού πηδώντας την δεύτερη, τα μαθήματα της οποίας τα έκανα το καλοκαίρι , με κάποιο νομικό τερτίπι με την ημερομηνία γέννησης μου.
Ο πατέρας μου που είχε τελειώσει το σχολείο στα 16 και το πανεπιστήμιο στα 21 είχε την αντίληψη ότι αν μπορείς να κερδίσεις χρόνο στα χρόνια της εκπαίδευσης κάντο και δεν πρόκειται να βγεις χαμένος.
Έτσι με έστειλαν αρχικά σχολείο στα 5, που απ΄ ότι θυμάμαι δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά ευτυχώς για μένα και δυστυχώς για όσους νόσησαν, μια επιδημία πολιομυελίτιδας φόβισε τους γονείς μου, με σταμάτησαν από το σχολείο και πήγα κανονικά στα 6 όπου πλέον σαν γνήσιος αθεόφοβος διακρίθηκα πλέον από τότε για την ευφυΐα μου και την μετριοφροσύνη μου!
Στην συνέχεια αρίστευσα και στην 3η τάξη που βρέθηκα πηδώντας την δεύτερη, μιας και σε αυτή την ηλικία δεν μπορούσα να πηδήξω τίποτα άλλο!
Ο θάνατος της μέγαιρας οδήγησε σε κλείσιμο του σχολείου με αποτέλεσμα να βρεθώ από το αυστηρό Χόγκουαρτς στην σχολή Χατζηδάκη στο Γαλάτσι που ήταν μπάτε σκύλοι αλέστε. Εκεί από πρώτος μαθητής που ήμουνα μέχρι τότε απέκτησα σε όλη μου την σχολική σταδιοδρομία τον χαρακτηρισμό που ένας αντιπαθέστατος μεν αλλά καίριος στην παρατήρηση του καθηγητής είπε στον πατέρα μου :είναι της ήσσονος προσπαθείας!
Πράγματι είχε δίκιο γιατί σε όλη μου την σχολική σταδιοδρομία η μόνη μου φιλοδοξία ήταν να μην μείνω μετεξεταστέος, πράγμα που ευτυχώς το πέτυχα, φροντίζοντας επίσης, και στις υπεράριθμες τάξεις της εποχής, να εφαρμόζω και το δόγμα του λάθρα βιώσαι !
Στο σημείο λοιπόν αυτό τελειώνει η σταδιοδρομία μου στην ιδιωτική εκπαίδευση και βρίσκομαι να συνεχίζω πανευτυχής την εκπαίδευση μου στην δημόσια, στο δημοτικό που είναι στα Εξάρχεια.
Λέω δε πανευτυχής γιατί επειδή είχα το ευτύχημα να έχω γονείς με ανοικτό μυαλό που παρ΄ όλον ότι ήμουνα μοναχογιός δεν θεωρούσαν ότι το μονάκριβο βλαστάρι τους έπρεπε να το έχουν στην γυάλα .
Έτσι από 9 χρονών άρχισα να κυκλοφορώ ελεύθερος και μόνος μου στην Αθήνα πηγαίνοντας στο σχολείο μου στα Εξάρχεια από την οδό Πειραιώς που ήταν το σπίτι μου.
Βέβαια , χωρίς να το ξέρω, 2-3 φορές με παρακολούθησε από πίσω ο πατέρας μου και βεβαιώθηκε ότι μπορώ να κυκλοφορώ στο κέντρο της Αθήνας προσέχοντας τα αυτοκίνητα.
Έπίσης είχα υποσχεθεί ότι δεν πρόκειται να καβαλήσω στον επικρουστήρα των πράσινων τραμ Νο 4 Ομόνοια -Ρούφ ,συνήθης τότε τρόπος τζάμπα μεταφοράς των πιτσιρικάδων αλλά και με μερικά θύματα από πτώσεις και συγκρούσεις.



Η ελευθερία αυτή κινήσεων μαζί με το χαρτζιλίκι που μου έδιναν για τα εισιτήρια του τράμ, το οποίο βεβαίως ποτέ δεν έπαιρνα γιατί το περπάτημα και η περιπλάνηση στην πόλη από τότε μου άρεσε, με οδήγησαν στο να γνωρίσω όλους τους δρόμους και τα στενά του κέντρου της Αθήνας όπως και τα καταστήματα που υπήρχαν σε αυτά.
Έτσι ανακάλυψα μια τρύπα που πούλαγε παλιά τεύχη του περιοδικού ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ, που δεν έβγαινε πια, το οποίο με οδήγησε σιγά σιγά στον πλούσιο κόσμο της τότε παραφιλολογίας του ΓΚΑΟΥΡ-ΤΑΡΖΑΝ της ΜΑΣΚΑΣ και του ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ.
Ευτυχώς τον ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ τον χρηματοδοτούσε η γιαγιά μου που αποτελούσε τον δεύτερο φανατικό αναγνώστη του μετά από μένα!
Βέβαια όλη αυτή η παραφιλολογία με την πάροδο των ετών οδήγησε τον μαθητή «της ήσσονος προσπαθείας» να καταβροχθίζει τουλάχιστον ένα εξωσχολικό λογοτεχνικό βιβλίο κάθε 2-3 μέρες από τις βιβλιοθήκες του σπιτιού και των φίλων μου, μέχρι να έρθει η φρικαλέα εποχή που έπρεπε να διαβάσει κανένας για τις εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο.
Τότε πλέον προέκυψε το πρόβλημα δύο επιλογών.
Ή πάω να δουλέψω σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων ενός φίλου του πατέρα μου ,όπως μου έλεγε βάσει των σχολικών μου επιδόσεων, με σαρδόνιο χαμόγελο ο πατέρας μου, ή να στρώσω τον κώλο μου να διαβάσω εκτός από τα εξωσχολικά και όσα βιβλία έπρεπε για τις εισαγωγικές.
Έτσι λοιπόν ο μαθητής που πήγε να πάρει το απολυτήριο μόνος του, γιατί ο πατέρας του δήλωσε ότι αυτός ντρέπεται να πάει να το πάρει λόγω της βαθμολογίας του 12 και 7/11 που είχε , αποφάσισε ότι από εδώ και πέρα δεν μπορεί να συνεχίσει με το λάθρα βιώσαι και την ήσσονα προσπάθεια οπότε αναγκαστικά έστρωσε, τον τότε όχι και τόσο ευτραφή κώλο του, και μπήκε 11ος μεταξύ 2500 υποψηφίων στο Πανεπιστήμιο.
Το κείμενο όμως της αρχής που με οδήγησε σε όλη αυτή την απεραντολογία αναμνήσεων, μου έφερε στην μνήμη μια σχετική εικόνα του αγώνα που κάναμε να αποκτήσομε καπάκια από σπάνιες γκαζόζες που υπήρχαν εκείνη την εποχή από διάφορα μικρά εργαστήρια.
Είχα εντοπίσει ,κάπου προς την Αχαρνών, ένα καταστηματάκι με πάγκο στον δρόμο που πουλούσε αναψυκτικά μιας σπάνιας μάρκας.
Το κακό ήταν ότι τα καπάκια δεν τα πέταγε όπως οι περισσότεροι τότε στο πεζοδρόμιο και τον δρόμο αλλά σε ένα καλάθι πίσω από τον πάγκο.
Με ένα φίλο μου λοιπόν που μοιραζόμαστε την συλλογή με τα καπάκια, επειδή ντρεπόμαστε να του πούμε να μας δώσει από το καλάθι που τα πέταγε, αποφασίσαμε συνενώνοντας το χαρτζιλίκι μας, να πάρουμε μια γκαζόζα , την οποία θα την πίναμε μισή μισή, βεβαίως-βεβαίως , οπότε πριν να πετάξει το καπάκι δικαιωματικά πλέον θα του το ζητάγαμε να μας το δώσει!
Η απογοήτευση όμως που νιώσαμε μου έχει μείνει από τότε ανεξίτηλα στην μνήμη!
Μας έδωσε την γκαζόζα αλλά προς μεγάλη μας απελπισία ήταν σε μπουκάλι που είχε βούλωμα από πορσελάνη στηριγμένο με σύρμα κάτω από το στόμιο ,εμφιάλωση αρκετά συνήθη εκείνα τα χρόνια!
Κάπου εκεί έληξε και η συλλογή από καπάκια και άρχισε η συλλογή από χάπα-χούπες ή αλλιώς χαρτάκια με φωτογραφίες ποδοσφαιριστών.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Μαθητής της 5ης Δημοτικού μετά της μητρός σε καλλιτεχνικό φωτογραφείο.



39 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω αν είσαι τόσο γλυκούλης τώρα, αλλά τότε ήσουν επαρκώς γλυκούλης Αθεόφοβε μου!
    Αχ κι εγώ τότε την παλαι ποτε εποχή "πήδηξα" τάξη, δεν έκανα την Α΄τάξη Δημοτικού, λόγω "μέσου". Είχα τον πατέρα μου δάσκαλο μου! Χα χα χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η γλυκύτητα ήταν χαρακτηριστικό μου παιδιόθεν λόγω και των γλυκών που κατέβαζα!
    Πάντως χάρις στην αθωόφατσα που είχα στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου την περασα καλά γιατί ήμουνα η συμπάθεια της φιλολόγου που είχαμε.
    Έλεγε στην μάνα μου:είναι λίγο αδυνατούλης (στα μαθήματα βέβαια εννοούσε!),αλλά να μην μου το κακοκαρδίσετε!
    Θυμήθηκα και άλλο ένα ποστ που περιγράφω τι κάνει ένας αδιάβαστος για να περάσει τις εξετάσεις
    ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ, Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚ ΠΑΧΟΥΣ ΒΟΗΘΕΙΑ
    http://atheofobos.blogspot.com/2006/12/blog-post_08.html?zx=754e5a5375ba1b67

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με ιδιαίτερη χαρά και περηφάνεια βλέπω τον παραληλισμό των σχολικών βαθμών και χρόνων του ήρωά μας της μπλογκόσφαιρας με την ταπεινώτητά μου! Στο απολυτήριο του γυμνασίου όμως τελειώνουν οι παραληλισμοί, γιατί, όπως φαίνεται, απο κεί και πέρα η ακαδημαϊκή πορεία του ενός μιμήθηκε εκτόξευση από το ακροτήριο Κανάβεραλ, ενώ του άλλου προεσέγγειση του Χίντεμπεργκ στο Νιού Τέρσεϋ.

    Αλλο ένα σημείο που ο παραληλισμός σταματά είναι στην προσπάθεια να μην μείνη κανείς μετεξεταστέος: με προσωπικές θυσίες οι γονείς μου με βάλανε σ’ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά της χώρας. Στην 3η γυμνασίου, Μάϊο, ένας Φιλόλογος του σχολείου (όχι ο δικός μου) τους κάλεσε να με συζητήσουνε σε μιά καφετέρια βράδυ όπου τους εξήγησε ότι ο γιόκας τους, μεταξύ του 9 και του 11 στα Αρχαία, μπορεί να μείνη για Σεπτέμβριο και χρειάζεται βοήθεια. Η έκφραση ευγνωμοσύνης του πατέρα μου άλλαξε σε έκφραση γκράν γκινιόλ όταν ο Φιλόλογος συνέχισε και είπε πως η «βοήθεια» θα ήταν 5.000 δραχμές για «υψηλά πρόσωπα». Βατραχοπέδιλα, Αστερίξ και Θουκιδίδης εκείνο το καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανεξάρτητα απο το ως είθισται απολαυστικό κείμενο, έχω κάποιες απορίες που μάλλον άπτονται προσωπικών δεδομένων.
    Μέχρι τώρα πίστευα απο τις αφηγήσεις σας ότι είστε περίπου στο μέσο της εβδόμης δεκαετίας του βίου σας, όμως γράφετε για συλλογές καπακιών αναψυκτικών και αργότερα για συλλογή φωτογραφιών ποδοσφαιριστών- αυτός ο Κόλλιας του Πανιωνίου που δεν βρέθηκε ποτέ μου είναι απωθημένο- που τα έκανε και ο γράφων περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 60. Σημειώστε ότι ο πρεσβύωπας είδε τον κόσμο τον Απρίλη του 56.
    Πρεσβύωψ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καπάκια δεν μάζευα ποτέ μου, χαρτάκια ποδοσφαίρου σπάνια (καθότι απέφευγα και αποφεύγω να αγγίξω οτιδήποτε έχει άλλο σήμα πλην του αγαπημένου μου ΠΑΟΚ), αλλά και εγώ πήγαινα σε δημόσιο σχολείο σχετικά μακριά από το σπίτι, πάντοτε με τα πόδια, χούι που μου έχει μείνει ακόμα και σήμερα και με έχει οδηγήσει να γνωρίζω κάθε στενάκι από το Fulham μέχρι το City. Από την άλλη διαβαστερό παιδί ήμουν πάντα και υπάρχουν 5 αριστεία να το βεβαιώνουν. Κι εκεί έρχεται το ζουμί του σχολίου...για το 6ο (που χάθηκε) η μάνα νοιώθει ακόμα ντροπή για τους βαθμούς των τελικών εξετάσεων του Ιουνίου. Εφταιγε που εκείνη την χρονιά (Α' Λυκείου) γιόρταζα τα 15 χρόνια σχέσης (μας είχαν τάξει όταν γεννηθήκαμε) και δεν είχαμε χρόνο να διαβάσουμε. Για την ιστορία να σου πω ότι στα 17 χρόνια, όπως άλλωστε και οι ισοβίτες με καλή διαγωγή, η "ποινή" μας έληξε και αφού πρώτα είχαμε γιορτασει την κατάληψη της 6ης θέσης στην πολυτεχνική σχολή από τον NdN, με τη μητέρα του να απορεί ακόμα πως το 8 της χημείας στη Α' Λυκείου, μετατράπηκε σε άριστα στις Πανελλαδικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πάντα απολαυστικές οι αναμνήσεις του πάλαι ποτέ πιτσιρικά,που ανακαλύπτει τον εαυτό του και την ανεξαρτησία του εν μέσω των γραφικών (και άλλον ασφαλών)σοκακίων της Αθήνας του 50(σωστά?).
    Καθένας μας έχει να θυμηθεί κάποιες ανάλογες ιστορίες,με τις αναπόφευκτες αλλαγές που η παροδος των 10ετιών επιφέρει,πάντα με την ηδύτητα που η ανάμνηση της παιδικής-εφηβικής ηλικίας συνδυάζεται...Νάσαι καλά Αθεόφοβε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. thinks -
    Ευτυχώς στο 1ο Πρότυπο Γυμνάσιο της Πλάκας στο οποίο φοίτησα , μπορεί να έπεφτε άγριο τσεκούρι ,λόγω του ότι είχε μεγάλη ζήτηση από όλη την Αθήνα ,με αποτέλεσμα κάπου το 1/3 να χάνουν την χρονιά τους, αλλά ποτέ δεν ακούστηκε ότι έπρεπε να τα ακουμπήσεις για να περάσεις.

    Πρεσβύωψ-
    Αυτές οι συλλογές είναι διαχρονικές.
    Πάντα δε υπήρχαν μερικά χαρτάκια σπάνια έτσι ώστε να μην συμπληρώνεται εύκολα όλη η συλλογή και να παίρνεις το δώρο που υπήρχε.

    NdN-
    Και εγώ ήμουνα διαβαστερό παιδί μόνο που διάβαζα ότι εγώ ήθελα από Μίκυ Μάους και κλασσική λογοτεχνία ,μέχρι στις τελευταίες τάξεις ακόμα και Φρόιντ και το Συμπόσιο του Πλάτωνα (βέβαια όχι στο πρωτότυπο αλλά στην μετάφραση του Συκουτρή).
    Το μόνο δε βραβείο που επεδίωκα ήταν να μην μείνω μετεξεταστέος αν και μια φορά την γλύτωσα παρά τρίχα.
    Α΄εξάμηνο Αλγεβρα . 1ο τρίμηνο 9, 2ο τρίμηνο 9, γραπτά 3,ΜΟ εξαμήνου 6!!
    Φρίκη!
    Αναγκαστικά στρώνομαι στο διάβασμα στην Γεωμετρία του Β΄εξαμήνου που μου άρεσε κόλας, με αποτέλεσμα όμως παρά το ότι έσκισα στα προφορικά ,ο μαθηματικός βλέποντας τα χάλια του πρώτου εξαμήνου να μου βάλει 10 και 10.
    Για να πάρω την πολυπόθητη βάση έπρεπε να γράψω για 18, ό και εγένετο, και έτσι πήρα το βραβείο να κάνω ξένοιαστες διακοπές το καλοκαίρι!
    Το ωραίο δε της ιστορίας είναι ότι οι γονείς μου δεν πήραν χαμπάρι από όλη αυτή την ιστορία γιατί τότε όλοι οι γονείς ,και όχι μόνο οι δικοί μου, δεν ασχολιόντουσαν ασφυκτικά ,όπως εμείς, με το σχολείο των παιδιών τους.

    squarelogic-
    Είναι αυτό που στην ψυχιατρική ονομάζεται εξωραϊσμός του παρελθόντος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάντως, αν είχε τη φωτογραφία σου η εφημερίδα "Σκριπ" θα μπορούσαμε να φανταστούμε και την ηλικία σου! χαχαχα
    Δεν μας είπες όμως πότε κόλλησες την ... αθεοφοβία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γοητευτικέ και φινετσάτε (δε μπορεί... θα είσαι ακόμη) Αθεόφοβε, ειλικρινά συγκινούμαι όταν διαβάζω (σου το έχω ξαναπεί) όσα με ιδιαίτερη αγάπη για τους γονείς σου περιγράφεις.

    ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ασκαρδαμυκτί-
    Την αθεοφοβία την απέκτησα μάλλον από την μέρα που με βαφτίσανε κάπως καθυστερημένα, θα ήμουν κοντά 4 χρονών, και είχα καβαλήσει την κολυμπήθρα και δεν έμπαινα μέσα με τίποτα αφού εν τω μεταξύ αμυνόμενος είχα βουτήξει και την γενειάδα του παπά ο οποίος φώναζε αγανακτισμένος: τι το αφήσατε να μεγαλώσει τόσο!

    ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ-
    Αυτό το γοητευτικέ και φινετσάτε το διάβασα αμέσως στην γυναίκα μου η οποία με κοίταζε με απαξιωτικό βλέμμα καθώς χάιδευα με χάρη το γοητευτικό , φινετσάτο και καμπυλωτό υπογάστιον μου!
    Εύχομαι καλές γιορτές σε όλη την γλαροοικογένεια !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σημβαίνουν και αυτά κι ας μην ακούγονται... και στην 6η Γυμνασίου, πού πάλι δεν τα πήγαινα καλά, κατα τα Χριστουγεννα τους ήρθε ότι άν ήθελα να τελειώσω και τα 12 χρόνια στο ίδιο σχολείο, θέλανε να με αλλάξουνε από πρακτικό σε κλασσικό. Ετσι, εντατικά επί δύο μήνες, έμαθα δύο ετών Λατινικά, περασα ένα διαγωνισμό, μπήκα στην 6Δ αφήνοντας τους φίλους μου στην 6Β και τέλειωσα το Γυμνάσιο... Και μετά, ελεύθερος πλέον, πήγα για ανώτερες σπουδές στο Λονδίνο, το οποίο ετύχαινε σε άλλη χώρα και άλλη γλώσσα απο την φυσικά επομένης του σχολείου μου. Πάντως, αργότερα, συμφιλιώθηκα θερμά με την πρώτη ξένη μου γλώσσα μέσα απο ορισμένες αριστουργηματικές ταινείες, η πρώτη των οποίων ακολουθεί ενα 15χρονο παιδί από την οικογένειά του, στο αναμορφωτήριο, και, αφού δραπέτευσε, μέχρι την παραλία του ωκεανού πού δεν είχε δεί ποτέ μέχρι τότε.

    Περίεργα, οι ποιό έντονες και ζεστές αναμνήσεις από το σχολείο, ήταν οι μέρες του Πολυτεχνείου, και η συναδελφηκότητα που μας είχε για μιά δυό βδομάδες κυριεύσει όλους... Για μας, 15χρονους τότε, ψάχνοντας τον σταθμό στα τρανζίστορ την ώρα του μαθήματος, μιλώντας για αυτούς που είχαν τελειώσει απο την αυλή μας τον Ιούνιο και ήταν τώρα εκεί... θέλοντας και εμείς να βρισκόμαστε εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αχ αυτά τα Λατινικά!
    Είχα την ατυχία στην τελευταία τάξη να έχω στην Ιστορία και τα Λατινικά εκείνον τον στριμμένο, τυπολάτρη και αντιπαθέστατο φιλόλογο που είπε στον πατέρα μου ,δικαίως όμως, ότι ήμουνα -της ήσσονος προσπαθείας.
    Ήθελε να με αφήσει μετεξεταστέο βάζοντας μου από ένα 9 και στα δύο!
    Ευτυχώς τον έπιασε ο υποδιευθυντής, και του είπε, όπως έμαθα εκ των υστέρων -τι πας να κάνεις, αυτός δεν θα δώσει εξετάσεις σε θεωρητική σχολή -όποτε δέησε και μου έβαλε 10 στην ιστορία, που όσοι διαβάζετε αυτό το μπλογκ γνωρίζετε πια ότι μου ενδιαφέρει ιδιαίτερα!
    Βέβαια το απολυτήριο μου έχει ένα εξαιρετικό 9 στα Λατινικά !
    Όμως δεν μπορώ να μην πώ και δυό λόγια για τον υποδιευθυντή ,που ονομαζόταν Κοφινάς και ήταν ένας δάσκαλος και άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης.
    Κατάφερνε μια ολόκληρη τάξη να κρέμεται από τα χείλια του ακούγοντας τον να μας αναλύει το βαθύτερο νόημα που περιέχουν τα κείμενα της αρχαιοελληνικής μας γραμματείας και διδάσκοντας μας την Αντιγόνη από λογοτεχνική μετάφραση επιτυγχάνοντας έτσι να προβληματιστούμε απάνω στο μεγάλο ηθικό δίλημμα που περιέχει.
    Μπορεί να μην μάθαμε πολύ καλή γραμματική και συντακτικό όμως οι περισσότεροι αγαπήσαμε και καταλάβαμε την αξία αυτών των κειμένων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αχ αυτό το άσπρο γιακαδάκι πάνω στη μπλέ ποδιά! Ποτέ δε μούκατσε καλά.

    Καπάκια, μπίλιες, κάρτες (με εθνικές ενδυμασίες από τις γκοφρέτες) - ποδόσφαιρο στην αλάνα - Κυριακάτικη οικογενειακή έξοδος για πεϊνιρλί στη Δροσιά (με το ραδιόφωνο να παίζει τους αγώνες στην επιστροφή και τα "θήλεα" να διαμαρτύρονται) - "Ωρκίσθη κυβέρνησις υπό τον κ. Γεώργιον Αθανασιάδη-Νόβα" (πώς μού'ρθε αυτό το ραδιοφωνικό άκουσμα;).

    Αυθόρμητοι συνειρμοί και αναμνήσεις από μια άλλη εποχή (που ευτυχώς την έζησα).
    "Νάταν τα νιάτα δυό φορές", έλεγε εκείνο το τραγουδάκι.
    ΑΑΤ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Είχαμε τα τελευταία δύο χρόνια γιά Φυσική έναν ελιτιστή καθηγητή που προκαλούσε δέος, και διάλεγε τους 4-5 εκλεκτούς του μαθητές και οι υπόλοιποι να φουντάρουν. Στο Αμφιθέατρο, άν δεν μπορούσα να απαντήσω σωστά σε κάτι εβγαινα έξω απο την πόρτα τοιμωρία. Εικοσι χρόνια αργότερα ετυχε να είμαι εδώ και πήγα να δώ το σχολείο μου. Ο Φυσικός ήταν σε μάθημα στο Αμφιθέτρο. Στα είκοσι αυτά χρόνια η Φυσική και Αστροφυσική είχαν γίνει το χόμπυ και Πιστεύω μου. Περίμενα λοιπόν 15 λεπτά έξω από την πόρτα του Αμφιθέατρου. Οταν χτύπησε το κουδούνι και άνοιξε η πόρτα, τα παιδιά άρχισαν να βγαίνουν σαν ζόμπι, και τον είδα μέσα στο πηγαδάκι των πέντε του εκλεκτών. Καθώς έβγαινε του λέω χαμογελαστά, «περιμένω εδώ έξω είκοσι χρόνια. Μπορώ τώρα να μπώ μέσα;»

    Μιλήσαμε κάπου μισή ώρα και δεν μπορεσε να καταλάβει το νόημα ή την έννοια των ερωτήσεων πού του έκανα σχετικά με quantum physics, και, μέχρι που χαιρετιστήκαμε ποτέ δεν με θυμήθηκε. Ο αγαπημένος μου δάσκαλος όμως της 4ης και 5ης Δημοτικού με θυμήθηκε «απο το περπάτημά μου» με πολύ ζεστό χαμόγελο, και έφυγα λυτρωμένος. Εκείνος τουλάχιστον φάνηκε να με έχει συγχωρήσει για την ορθογραφία μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι μας θύμησες τώρα!
    Βέβαια απέχουμε “παρασάγγας” ως προς το “περιβάλλον” (ορεινό χωριό στην Καρδίτσα, πρωτάκι με κοντύλι και πλάκα, τα τετράδια ήταν μόνο για τους “μεγάλους”, 50-60 ημιάγριοι μαθητές , 6 τάξεις, 1 δάσκαλος, πολύ ξύλο!) αλλά όσον αφορά την “μαθησιακή” διάθεση ο χαρακτηρισμός “της ήσσονος προσπαθείας” μας αντιπροσωπεύει ικανοποιητικά!!

    Από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις : τα διαλείμματα πάντα!

    Υγ Λόγου του καιρού, θυμήθηκα, ότι τον χειμώνα όταν πάγωνε το χιόνι, για να “προσεγγίσεις” το σχολείο, έπρεπε να περάσεις από μια απότομη κατηφοριά 40-50 μέτρα , η μόνη “αποδεκτή” λύση ήταν να τσουλήσεις καβάλα στην τσάντα, αναπτύσσοντας “ιλιγγιώδη” ταχύτητα.

    Αυτό ίσχυε βέβαια μόνο για τα πρωτάκια, οι υπόλοιποι έπρεπε να “διανθίσουν” την κατάβαση και με “πιρουέτες” .....εξ ου και κάποια σημάδια που κρύβει επιμελώς η πλούσια, ακόμη, κόμη μας:))
    Νά είσαι καλά, που μας τα θύμησες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μου άρεσε η όλη ιστορία με τα καπάκια αλλά και η αιτία που σε έκανε αθεόφοβο.
    Έτσι, μιας και τόφερε η κουβέντα, θάθελα να σου πω ότι κι εγώ αθεόφοβε είχα τη συλλογή μου όταν πήγαινα στο δημοτικό. Μάζευα τα παλιά φτερά χήνας που πετούσαν οι δάσκαλοι, επειδή έτσι γράφαμε τότε, αφού δεν είχαν εφευρεθεί οι πένες και ούτε φυσικά τα στυλό διαρκείας-πόσο μάλλον τα καπάκια από τις λεμονοπορτοκαλάδες!

    Και να υπήρχαν όμως οι λεμονοπορτοκαλάδες τότε που πήγαινα σχολείο (σε χωριό της Ηπείρου), κανένας από τα παιδία-συμμαθητές μου δεν θα μπορούσε να το ξέρει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Α.Α.Τ.-
    Μετά από χρόνια ξαναπήγα για πεϊνιρλί στην Δροσιά εκεί που πηγαίναμε από παλιά στο παλαι ποτέ ξενοδοχείο ΠΕΥΚΑΚΙ, που είχανε πάει τους πολιτικούς όταν έγινε η χούντα, και με χαρά μου διαπίστωσα ότι μετά από τόσα χρόνια έχει κρατήσει την ίδια ποιότητα.

    thinks-
    Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο συνάντησα στον δρόμο αυτόν τον καθηγητή που ήθελε να με αφήσει μετεξεταστέο στην Ιστορία και τα Λατινικά που ερχόταν τώρα χαμογελαστός να με συγχαρεί.
    Του γύρισα την πλάτη και έμεινε σύξιλος.

    glam-
    Καταπληκτική αυτή η αφήγηση με την κατηφοριά!

    syneas-
    Τότε δεν θα πρόλαβες ούτε τα στρογγυλά μελανοδοχεία που αν τα γυρνούσες αναποδα δεν έτρεχε το μελάνι και που στο τέλος της χρονιάς έκτινασσόντουσαν σαν χειροβομβίδες στους τοίχους των σχολείων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μα από 2 χρονών μέχρι σήμερα ήξερα ότι ΤΟ πεϊνιρλί στη Δροσιά είναι του Ελευθεριάδη (αν και νομίζω ότι δεν είναι όπως ήταν). Λέτε να δοκιμάσω Πευκάκι; (αυγό, παστουρμά, φυσικά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. thinks-
    Δεν το λένε πια Πευκακι αλλά είναι στο ίδιο κτήριο.
    Όσο για την ορθογραφία άμα γράφεις στο Word βλέπεις αμέσως την σωστή ορθογραφία της λέξης σύμφωνα με τους νυν κανόνες της δημοτικής.

    ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ-
    Όλο μου λέει για τα κιλά που έχω πάρει εγώ και για τα κιλά που επι μονίμου βάσεως προτίθεται να χάσει αυτή!
    Είναι δε ικανή να αναπτύσσει επί ώρες το αγαπημένο της θέμα που είναι οι δίαιτες τρωγωντας!
    Γι΄αυτό και δεν λέω πια το έτερον μου ήμισυ αλλά τα έτερα 3/4 !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μάϊστα! Τα Αμερικάνικά μου προγράμματα και πληκτρολόγια παρουσίαζαν μια κάποια δυσκολία, μα, όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος! Γράφω τάρα με την βοήθεια του άρτι αγορασθέντος απ’την Microsoft: Greek Language Pack, και, από τώρα, όποτε τα κάνω θάλασσα θα κοιτάω το ηλεκτρονικό μου σκονάκι (άχ… η τεχνολογική πρόοδος ήρθε τόσο αργά… θα’χα κάτι άριστα με έπαινο τώρα…). Το μόνο πρόβλημα που παραμένει είναι να θυμάμαι ότι το «ω» είναι στο «v», το «ψ» στο «c», το «ξ» στο «j», κλπ… Και να θυμηθώ πού ήταν το Πευκάκι! Thank you!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Από τα γραφόμενα, υπολογίζω ότι είμαι αρκετά μικρότερη (και για το λόγο αυτό το χαμόγελο της ματαιοδοξίας μου φτάνει μέχρι τα αυτιά!!) και έτσι δεν μπορώ να πω ότι έχω αντίστοιχες παραστάσεις από τα παιδικά μου χρόνια.

    Μεγαλωμένη στην - πάλαι ποτέ καλή - περιοχή του Γκύζη και γεννημένη φύτουλας (χαρακτηριστικό που ενίσχυσε η έλευση του απεχθούς, για πολλά χρόνια, αδερφού, τον οποίο απέφευγα - όταν δεν προσπαθούσα να δολοφονήσω με ύπουλες μεθόδους - δια του διαβάσματος!), τα πρώτα μαθητικά χρόνια μου (νηπιαγωγείο, πρώτη δημοτικού) πέρασα σε ιδιωτικό σχολείο με δόγμα το "όλα συγχωρούνται αρκεί να πληρώνει ο μπαμπάς", γεγονός που οδήγησε τη μητέρα μου (και Κέρβερο στην ανατροφή των τέκνων - σε αντίθεση με τον μπαμπά μου) να με βάλει σε δημόσιο σχολείο, στο οποίο προσγειώθηκα ανώμαλα (με ατελείωτες σφαλιάρες από το δάσκαλο της β' δημοτικού, διότι δεν μπορούσα να σταματήσω να βάζω τη δασεία στο όνομα μου και τη μήνιν των συμμαθητών μου διότι, όπως προείπα ήμουν γεννημένη φύτουλας!).

    Η λοιδωρία από τους συμμαθητές δεν σταμάτησε ποτέ καθ' όλη τη διάρκεια των επόμενων σχολικών ετών. Τελειώνοντας το λύκειο, εννοείται αριστεύοντας (παρά το γεγονός ότι η Γεωμετρία ήταν για μένα ό,τι η εγκεφαλική λειτουργία στην αμοιβάδα, μετά όμως τη συμφωνία με τον μαθηματικό, όπου για καθε βαθμό πάνω από το 17 στα μαθήματα της θεωρητικής κατεύθυνσης θα μου έβαζε 2 βαθμούς, βρέθηκα με 15 πάνω στη Γεωμετρία!) εισήχθην μετά βαίων και κλάδων στη μοναδική σχολή που είχα συμπληρωσει στο μηχανογραφικό μου, προς μεγάλη απογοήτευση του φιλόλογου που μας έκανε έκθεση και προς τέρψιν των υπολοίπων καθηγητών μου, αφού ήμουν το αγαπημένο τους παιδί (γεγονός που φυσικά εξαγρίωνε έτι περαιτέρω τους συμμαθητές μου, ίσως περισσότερο και από τα αριστεία και τη μη συμμετοχή μου στα εξωσχολικά δρώμενα - βλ. πάρτυ - εξαιτίας της απαγορεύσεως κυκλοφορίας μετά την 8η βραδυνή που επέβαλε η μαμά - Κέρβερος).

    Τελείωσα το πανεπιστήμιο στα 21 (ήτοι ακιρβώς στα 4 χρόνια), γεγονός για το οποίο ακόμη οικτίρω τον εαυτό μου (μια χαρά περνούσα σαν φοιτήτρια, ας όψεται που ποτέ δεν απηλλάγην από την τάση της υπερβολής) με Λίαν Καλώς (έπεσα από το άριστα, διότι μεταξύ άλλων στο πανεπιστήμιο ανακάλυψα και τις "χάρες" του έτερου φύλου!!!).

    Το τρόπαιο όμως των "βασανισμένων" παιδικών χρόνων μου (!) είναι μια ατελείωτη συλλογή βιβλίων (πιθανών και απίθανων) την οποία ο μπαμπάς ασμένως εμπλούτιζε, άσχετα με τις κατά καιρούς αταίριαστες επιλογές της κόρης του, συλλογή που συνέχισα και συνεχίζω να εμπλουτίζω μετά μανίας (και πιστή στις απολύτως αταίριαστες επιλογές) και η οποία έχει οδηγήσει σε φαινόμενα ασφυξίας στο πατρικό μου και στο νυν σπίτι μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αθεόφοβε...
    σας αγαπώ πολύ
    παρακαλώ δε την κυρία Αθεόφοβου, να διαβάσει μετα ψυχραιμίας την δήλωσιν μου ταύτην
    σας αγαπώ ένεκα που απομυθοποιείτε με αυτην την αφοπλιστική ειλικρίνειά σας, και διήγησίν σας ωσαύτως, τα ιερά και τα όσια των "πρέπει" μου
    παρ' όλα αυτά, δεν θα σας "δώσω" στην κόρη μου να σας διαβάσει, διότι για ένα ρόλο ζούμε σε αυτή την κοινωνία κι εγώ εκτός από μήτηρ, τυγχάνω και καθηγήτρια
    ευτυχώς ποτέ των παιδιών μου... :))

    * ελπίζω να πραξατε αναλόγως ως πατήρ της δεσποινίδος Αθεόφοβου!!!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. thinks -
    Είπα και γώ!
    Πως έγινε από την μέρα στην άλλη ο Μπόστ,λάθος ο thinks, ορθογράφος;
    Ήρθε άραγε στην Ελλάδα και έφαγε πεινιρλί με παστουρμά,πήγε μετά να φιλήσει την Ιταλίδα του,εκείνη νόμισε ότι μπήκε μέσα του ο διάβολος και βρωμάει έτσι,οποτε του εφερε καπέλο την κατσαρόλα με τα αλντέντε μακαρόνια που μαγείρευε και επικαλούμενη τον Αγιο Σουλπίκιο να κάνει το θάυμα του εκείνος το έκανε και άρχισε πια ο thinks να γράφει ορθογραφημένα στα Ελληνικά!! :))

    ESKARINA-
    Μετα ιδιαίτερης χαρας βλέπω ότι το ποστ μου ξύπνησε σε όλους σας φύτουλες και μη τις αναμνήσεις από τα νεανικά μας χρόνια.
    Όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου την λήψη του πτυχίου μου χωρίς να έχω καθυστερήσει ούτε μήνα από την κανονική διάρκεια των σπουδών,που φαίνεται ότι στο μυαλό τους ήταν κάτι το αναμενόμενο και φυσιολογικό, με ρώτησαν απλώς με τι το πήρα ,οπότε τους απάντησα και εγώ με χαιρεκακία :με ότι και σεις, Λίαν καλώς!
    Όσο για τα βιβλία που λές αυτά πλέον τα έχω χαρακτηρίσει σαν νεόπλασμα. Τείνουν να καταλάβουν κάθε ζωτικό χώρο στο σπίτι και έχω αναγκαστεί να στήσω και βιβλιοθήκες στην αποθήκη.

    Orelia-
    Αγαπητή μου και τρυφερή ποιήτρια θα σου απαντήσω στο ερώτημα σου με ένα στίχο του Διονύση

    Πως να κρυφτείς απ΄τα παιδιά
    έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα
    και μας κοιτάζουνμε μάτια σαν κι αυτά
    όταν ξυπνούν στις δύο ή ώρα

    Δεν έκρυψα ποτέ μου τίποτα από την κόρη μου ακόμα και όταν ήταν μικρή.
    Απλά και οι δυό μας της δώσαμε την δυνατότητα να αποκτήσει την δική της κρίση ώστε να γίνει υπέυθυνο άτομο το οποίο να εμπιστευόμαστε πλήρως ώστε πλέον στα 18 της να πάει να σπουδάσει μόνη της μακριά από μας δίνοντας της μόνο μια συμβουλή και ένα εισητήριο με ανοικτή ημερομηνία.
    Από δώ και πέρα η ζωή είναι στα χέρια σου και αν δεν μπορείς να τα καταφέρεις παίρνεις τα πρώτο αεροπλάνο και γυρνάς πίσω σε μας που έτσι κι αλλιώς θα είμαστε πάντα με το μέρος σου.
    Στην αντίστοιχη περίπτωση ο πεθερός μου,ένας άνθρωπος χωρίς πτυχία, αλλά με μια πλήρη επίγνωση των αρχων που είχε δώσει στις κόρες του, όταν η γυναίκα μου που ήταν η πρώτη στην σειρά, έπρεπε να φύγει από το χωριό της Κρήτης για να έρθει να σπουδάσει σην Αθήνα, όλος ο κοινωνικός του περίγυρος του έλεγε:
    Που θα αφήσεις ένα κορίτσι να παει μόνο του στην Αθήνα ,αυτός τους έδινε την αφοπλιστική απάντηση,της έχω εμπιστοσύνη ακόμα και να πάει να μείνει μέσα σε ένα σύνταγμα πεζικού!
    Βέβαια αντί για σύνταγμα πεζικού βρέθηκε στας αγκάλας του Αθεόφοβου που εκείνα τα χρόνια αντιστοιχούσαν τουλάχιστον σε μία ίλη του ιππικού!
    Όσο για την κόρη μου δεν έχασε ούτε μια μέρα από τις σπουδές της,γύρισε και πέρασε και την διδακτορική της διατριβή και είναι ένας επιστήμων που μόνο καλά λόγια ακούω τόσο στην δουλειά της όσο και από τον περίγυρο και βέβαια μάλλον θα έιναι περιττό να σου τονίσω πόσο υπερήφανοι είμαστε και οι δύο γι΄αυτήν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Βέβαια παρά την συμβουλή που έδωσα στον thinks για την ορθογραφία έγραψα το παραπάνω κείμενο κατ΄ευθείαν στα σχόλια, οπότε διαβάζοντας το μετά, εκείνο το εισητήριο αντι εισιτήριο μου έβγαλε το μάτι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. H νοσταλγική "επίσκεψη" της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, είναι και για μένα το αντίδοτο της κυνικότητας της μέσης ηλικίας. Το κείμενό σου μέ άγγιξε πολύ, κάπως ετσι μεγάλωσα και γώ, αν και εκτός απο τα Λατινικά, δεν τα πήγαινα καλά και με την Χημεία η οποία και μου κόστισε την εισαγωγή στην Ιατρική. Αλλα ή ζωή προχωράει.

    Το στοιχείο του αυτοσαρκασμού που υπάρχει διάχυτο στα πόστ του μπλόγκ, δείχνει έναν πνευματώδη και ωραίο άνθρωπο. Το μόνο μειονέκτημα βέβαια η φαλάκρα, αν και φημολογείται πως οι φαλακροί κάνουν θραύση σε ερωτική ζήτηση. Πράσινη ανάπτυξη και φαλακροί είναι δηλαδή ΙΝ στην νέα δεκαετία:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Τι όμορφα χρόνια και αναμνήσεις.

    Αθεόφοβε έχω μια απορία, γιατί μας φαίνονται τόσο όμορφα και ρομαντικά τα "πίσω" χρόνια;
    Συμβαίνει σε όλους;

    Τέτοιες φωτογραφίες τρελαίνομαι να βλέπω (κι έχω αρκετές διασώσει ευτυχώς).

    Εμείς δεν μαζεύαμε καπάκια, αλλά θυμάμαι κάτι περίεργα που κάναμε...π.χ. περίπτερο όπου πουλούσαμε ο ένας στον άλλον "Μπλεκ" "Κλασσικά εικονογραφημένα" "Αστερίξ" ....... κι επίσης κάναμε και βαφτίσια στις κούκλες.

    Φιλιά και καλή εβδομάδα :-)

    Μπράβο φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. σας αγαπώ ακόμη πιο πολύ και μου αρέσετε το ίδιο πολύ
    και οι δυό σας
    χαίρομαι
    χαίρομαι πολύ

    *δεν είχα ρολόι να δω τι ώρα ητανε, πάντως ξύπναγα συχνα τα βραδια για να φουγκραζομαι τις ανασες των γονιων :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Locus Publicus-
    Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που στο φροντιστήριο είχα δύο δασκάλους με όλη την σημασία της λέξης που μου έμαθαν μέσα σε ένα χρόνο δύο πράγματα που στα 6 χρόνια του Γυμνασίου πίστευα ότι είναι αδύνατο ο ανθρώπινος εγκέφαλος να μάθει.
    Το πρώτο ήταν η γραμματική και το συντακτικό.
    Με ένα φυλλάδιο 29 σελίδων ! που είχε γράψει έμαθα και τα δύο χωρίς κόπο.
    Το δευτερο ήταν η Χημεία.Όμως όποιος τυχερός είχε καθηγητή στο φροντιστήριο τον Μανωλικίδη δεν υπήρχε περίπτωση να μην μάθει και στο τέλος να αγαπήσει αυτό το μάθημα με αποτέλεσμα να λύνω ασκήσεις χημείας με την ίδια ευχαρίστηση που έλυνα σταυρόλεξο.
    Δεν είναι περίεργο ότι και η κόρη μου από το ίδιο βιβλίο έμεθε χημεία.
    Από τότε πια πιστεύω ότι όλα τελικά είναι θέμα διδασκαλίας.
    Όσο για την φαλάκρα σε παραπέμπω σε δύο παλιότερα σχετικά ποστ μου.
    ΦΑΛΑΚΡΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
    http://atheofobos2.blogspot.com/2006/05/atheofobos.html


    ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΟΙ ΦΑΛΑΚΡΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
    http://atheofobos2.blogspot.com/2007_01_01_archive.html

    Βάσσια-
    Το έγραψα παραπάνω, στην ψυχιατρική αυτό λέγεται εξωραϊσμός του παρελθόντος.
    Άσε που όσο μεγαλώνουμε χάνουμε πιο εύκολα την πρόσφατη μνήμη.
    Τι έφαγες προχθές; :))

    Orelia-
    ..και οι γονείς τις ανάσες των παιδιών ,και μυρίζουν τόσο όμορφα όταν γεννιούνται τα άτιμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Απολαυστικό όπως πάντα.
    Κι εμείς σαν πιτσιρικάδες κάτι τέτοια κάναμε.
    Αλλά το "μάθε παιδί μου γράμματα" της δικής μου γενιάς έμελε ν΄αλάξει τα πράγματα.

    Στα πρώτα χριστούγεννα ως φοιτητές, ο φίλος μου ο Δημητράκης, έφερε ένα άσπρο πράγμα σαν τηλεόραση κι έλεγε γεμάτος καμάρι ότι είναι 8088!!!!

    Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι.
    Ο 8088 έγινε Core Duo, η γκαζόζα Sprite ή Seven up και πάει λέγοντας.
    Μια χαρά είμαστε. Ας μην γινόμαστε σαν τους δασκάλους που έδερναν τα παιδιά επειδή χρησιμοποιούσαν στυλό διαρκείας και όχι κονδυλοφόρο. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Η στιγμή που ήξερα πλέον με σιγουριά ότι η μελλοντική μου σύζυγος είχε διαλέξει τον σωστό άντρα, ήταν όταν η ξαδέλφη μου έφτασε στο χωριό για τον γάμο με την παραγγελία μου αρμένικου παστουρμά για έδεσμα στο δείπνο, και, αφού τον δοκίμασε αποφάσισε να μην τον βγάλουμε στους καλεσμένους και να τον κρατήσουμε για τους δυό μας! (οι γνώμες διαφέρουν ως το αν προσπάθησε έτσι να σώσει τους καλεσμένους ή τον παστουρμά –πάντως έφαγε πολύ). Κι’ εγώ ανταποδίδοντας έμαθα να ξυρίζω προσούτο με μεγάλο μαχαίρι, και να κόβω σε ταλιατέλες ή παπαρδέλες την ζύμη που απλώνει… Όπα! Το Greek Language Spell Checker δεν αναγνωρίζει «προσούτο» και «ταλιατέλες»!

    Τώρα όμως πρέπει να σας αφήσω για λίγο, διότι ένας πιλότος, φρέσκος από τους πρώτους τρείς μήνες στο Embry Riddle Aeronautical University, θέλει να μου δείξει τι γράφει εδώ και τέσσερεις μέρες στο φορητό του κομπιούτερ, από τότε που ο Πρύτανης του ανέθεσε προσωπικά να οργανώσει μόνος του τον καινούργιο Πανεπιστημιακό κλάδο της Επαγγελματικής Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών! –μόλις δύο εβδομάδες αφού πήρε την πιστοποίηση πτήσης με όργανα σε χρόνο ρεκόρ για το Πανεπιστήμιο!

    Καθώς αναπολούμε τις μνήμες που τρεμοσβήνουν από τις πρώτες μας δεκαετίες δεν υπάρχει πράγμα πιο γλυκό από το να βλέπουμε τα παιδιά μας να χτίζουν τις δικές τους…

    Και, μια που φαίνεται ότι δεν καταφέρατε να μας κολλήσετε τίποτα υιούς, ώρα είναι να φάμε καναδυό σουβλάκια στον Ισθμό στον δρόμο για το τζάκι και το χιονισμένο μας χωριό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αχ αυτές οι αναμνήσεις... Εμείς πάντως ως νέοι μαζεύαμε κάρτες και τέτοια. Όχι καπάκια (όπως εσείς οι μεγαλύτεροι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Χμμ, Δευτέρα μου έκανες την ερώτηση, άρα το Σάββατο ήταν που έφαγα..... λαχανοντολμάδες (με πολίτικη συνταγή) :-)

    Σώζομαι Αθεόφοβε
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Α! έπιασα κι'άλλο! Το αυτόματο λεξικό δέν ξεχωρίζει ιούς από υιούς! Ευτυχώς που κάνω κι' αυτές τις ...δοκιμές για να ξέρουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. b.b. chris -
    To 8088 ήταν πριν το 1986 που πήγα να κάνω κατι μαθήματα κομπιούτερ. Γρήγορα όμως πέιστηκα ότι για να καταφέρω να μάθω το MS-DOS και να το δουλεύω θα τρώω περισσότερο χρόνο από αυτόν που χρειάζομαι να κάνω τα ίδια πράγματα με το χέρι.
    Χάρισα λοιπόν τον AMSTAD που είχα πάρει στον ανιψιό μου για να πάιζει και ξανασχολήθηκα όταν πια υπήρχαν τα Windows 96.

    thinks-
    Έπεσες βλέπω σε ιταλίδα που έκτιμά τις νοστιμιές!Ένας φίλος μου που έχει παντρευτεί γερμανίδα δεν τολμάει να πλησιάσει στο σπίτι εφ΄ όσον έχει φάει παστρουρμά.
    Αλλά γιατι να συζητάμε για νοστιμιές όταν κατάφερες να προσγειώσεις κοντά σου ένα πιλότο που σου χαρίζει με την παρουσία του ότι πιο νόστιμο υπάρχει σ΄αυτή την ζωή.
    Ελπίζω βέβαια να μην είναι από αυτούς που κάνουν αεροψεκασμούς και έχουν ψεκάσει τα μυαλά μερικών που πιστεύουν ότι έτσι προκειται να μας εξοντώσουν όλους!

    ο δείμος του πολίτη-
    Τα καπάκια άξιζε να τα μαζέψεις τότε που υπήρχαν πολλές και μικρές φίρμες που έφτιαχναν λεμονάδες-πορτοκαλάδες ή κατά την σύντμηση ενός περιπτερά ΛΕΜ/ΔΕΣ ΠΟΡ/ΔΕΣ !

    Βάσσια-
    Έσύ παιδί μου έχεις μνήμη ελέφαντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ουδεμία ανησυχία! Από πολύ μικρή ηλικία του χάρισα ένα μπουρδόμετρο το οποίο μαθαίνει να χρησιμοποιεί κάθε χρόνο και καλύτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Καλησπέρα.... στη σχολή Χατζηδάκη στο Γαλάτσι πήγα στο δημοτικό ...(δεκαετία 70)....έπεφτε πολύ φάπα και ο διευθυντης ( Χατζηδάκης )είχε ένα χέρι σαν κουπί....το σχολείο το θυμάμαι αυστηρό ...θα ήταν ενδιαφέρον να βρω κανενα συμμαθητη.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Δυστυχώς εγώ πήγα εκεί αρκετά χρόνια νωρίτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή