ΔΥΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Με την αρχή του καλοκαιριού ξεκίνησαν και οι παραστάσεις στα διάφορα υπαίθρια θέατρα της Ελλάδας.

Η πρώτη παράσταση λοιπόν που είδα ,στο θέατρο της τάφρου στα Χανιά, ήταν μια απολαυστική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης αμέσως μετά την παρουσίαση της στο Ηρώδειο.

Η πασίγνωστη κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι ,Υπηρέτης δυό αφεντάδων, από τις πιο αντιπροσωπευτικές της Commedia dell'arte, μεταφέρθηκε στην εποχή μας από τον Γιάννη Κακλέα σε ρέουσα μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ με ευφάνταστο και πρωτότυπο τρόπο χωρίς διάλειμμα και με σύνδεση των πράξεων με εξαιρετικά χορευτικά και κουστούμια των χορευτών που παρέπεμπαν στο καρναβάλι της Βενετίας.

Με ένα τελείως μινιμαλιστικό αλλά λειτουργικό σκηνικό ο σκηνοθέτης κατάφερε να δώσει μια ζωντανή παράσταση χωρίς κοιλιές, εκμεταλλευόμενος βέβαια και τους αξιόλογους ηθοποιούς που διέθετε.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος με το πηγαίο ταλέντο που διαθέτει μας έδωσε ένα απολαυστικό Τρουφαλντίνο, ένα κουτοπόνηρο υπηρέτη που προσπαθεί να υπηρετήσει δυο αφεντικά και να κερδίσει ταυτόχρονα και από τους δύο, να ικανοποιήσει την πείνα του αλλά και να παντρευτεί και την κοπέλα που ερωτεύεται .

Η σκηνή που σερβίρει ταυτόχρονα τα αφεντικά του με πιάτα που του πετάνε οι σερβιτόροι είναι από τις πιο απολαυστικές και από αυτές που κρύβουν εξαντλητικές δοκιμές με τον συγχρονισμό που απαιτείται.

Μια ιδέα από την παράσταση μπορεί να πάρει κανείς από το παρακάτω σύντομο βίντεο.

Η δεύτερη παράσταση που είδα στο κατάμεστο κηποθέατρο Παπάγου, ήταν ο CAVEMAN του Rob Becker που παίζεται συνέχεια εδώ και 5 χρόνια, αρχικά από τους Χριστόδουλο Στυλιανού και από τον Γεράσιμο Γεννατά και τώρα πλέον από τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη.

Ο Becker με εμπειρία στην stand up comedy έγραψε ένα μοναδικό κείμενο επάνω στις σχέσεις άνδρα- γυναίκα που είναι πανανθρώπινο, πέρα από φυλές και κράτη και γι΄ αυτό είχε επιτυχία σε πάνω από 30 χώρες και 15 διαφορετικές γλώσσες.

Στο Broadway είναι η μοναδική παράσταση με μονόλογο που κράτησε 5 χρόνια και που έκανε τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης να αποκαλεί την 18η Ιουλίου ημέρα του Caveman και να μετονομάσει την οδό 44 West σε Caveman Way.

Στην παράσταση που είδα ο Κυριακίδης καταφέρνει μόνος του να γεμίσει όλη την σκηνή με το πληθωρικό ταλέντο του στον ρόλο του Σωτήρη που τον έχει πετάξει έξω από το σπίτι η γυναίκα του, μετά από καυγά, μαζί με τα πράγματα του.

Ο Σωτήρης προσπαθεί να κατανοήσει τους γενετικούς λόγους της διαφορετικής συμπεριφοράς και του τρόπου σκέψης των ανδρών από τις γυναίκες.

Ο Κυριακίδης κεντάει πραγματικά ως Σωτήρης απευθυνόμενος συχνά και στο κοινό με το οποίο ανοίγει και διάλογο που φτάνει μέχρι και το κέρασμα μπύρας!

Δεν είναι περίεργο που ολόκληρο το θέατρο στο τέλος όρθιο τον χειροκροτούσε ενθουσιασμένο και κατευχαριστημένο από το απολαυστικό θέαμα που είχε παρακολουθήσει!

Μια πολύ αμυδρή εικόνα από την παράσταση μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βιντεάκι.

Τέλος από ότι διάβασα θα γυρίσουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και δύο παραστάσεις για τις οποίες έχω γράψει τον χειμώνα στο ποστ μου ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ .

Πρόκειται για την η κωμωδία του Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου ,Αυτός ο Αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του και για την Κατσαρίδα.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 22-7-11

Εκτός από το θέατρο όμως υπάρχει και ο κινηματογράφος.

Αυτή δε την εβδομάδα κατά καλή συγκυρία παίζονται 3 από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες.

Αυτές είναι:

1- Τα Μοντέρνα τέρατα (1977), μια φοβερή σάτιρα με 14 σκέτς των Μονιτσέλι, Ρίζι και Σκόλα με τους ανεπανάληπτους Γκάσμαν, Σόρντι ,Τονιάτσι.

Σκηνές σαν αυτήν που ο Σόρντι εγκαταλείπει την μάνα του μετά από πίεση της γυναίκας του στο γηροκομείο λέγοντας καθώς φεύγει με σπαραγμό -Να μου την έχετε σαν βασίλισσα, είναι από που έχουν μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ο δε Γκάσμαν σαν καρδινάλιος που μέχρι να του φτιάξουν το αμάξι βγάζει ένα δεκαρικό στους πιστούς μιας εκκλησίας με αριστερό παπά και τους παίρνει με το μέρος του είναι καταπληκτικός και αξέχαστος.

Ο ίδιος δε με τον Τονιάτσι, ομοφυλόφιλοι μάγειροι σε καυγά ζηλοτυπίας, πετάνε μέχρι μια αρβύλα μέσα στην σούπα που φτιάχνουν και την οποία εκθειάζουν μετά οι καλοκοσμικοί που την τρώνε είναι ανεπανάληπτοι.

2-Οι ομπρέλες του Χερβούργου (1964) με την μουσική του Μισέλ Λεγκράν είναι το μοναδικό μιούζικαλ που ακόμα και οι διάλογοι τραγουδιούνται, διαθέτει δε μια πανέμορφη Κατρίν Ντενέβ.

3-Για τα 400 κτυπήματα (1959), ταινία ορόσημο της νουβέλ βαγκ, δεν νομίζω πως χρειάζεται να γράψω τίποτα περισσότερο.

Από την καινούργια σοδιά θα έλεγα να δει κανείς δύο από αυτές που δεν πολυδιαφημίζονται και είναι το Μαζί ποτέ (2004) του Φατίχ Ακίν,και το Πες μου το όνομα σου (2010) πρωτότυπη κομεντί με μια αριστερή ακτιβίστρια που με το σεξ κάνει τους φασίστες να αλλάξουν ιδέες!