ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ

Όταν είχα βρεθεί στο Παρίσι, σαν γνήσιος τουρίστας είχα πάει να δώ τις galleries Lafayette και κάνοντας μια βόλτα στο τμήμα με τις γραβάτες βρέθηκα μπροστά σε περίπου κανένα εκατομμύριο από αυτές, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διαλέξω πια να πάρω, καταλήγοντας να μην αγοράσω καμιά!
Αντίθετα ποτέ δεν είχα πρόβλημα να διαλέξω ανάμεσα σε πολύ λιγότερες.
Η σκέψη αυτή μου ήρθε στο μυαλό όταν από την αρχή της χειμερινής περιόδου στην Αθήνα δεν κατάφερα να διαλέξω για να δω έστω μια θεατρική παράσταση από τις πάνω από 200 που παίζονται σήμερα.
Αντίθετα σε περίπου 20 μέρες που βρίσκομαι στην Κρήτη ,είδα στα Χανιά και τις 4 θεατρικές παραστάσεις που παίχτηκαν εδώ, από τις οποίες οι 2 ήσαν από τοπικούς θιάσους!
Η επαρχία έχει σήμερα την δυνατότητα να συντηρεί τοπικούς θιάσους ενώ ταυτόχρονα έχει την τύχη να βλέπει, όχι πλέον μόνο το καλοκαίρι αλλά και τον χειμώνα, μερικές από τις θεατρικές παραστάσεις που σημείωσαν επιτυχία στην Αθήνα.
Η πρώτη παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν στο κομψό θεατράκι των Χανίων ΚΥΔΩΝΙΑ, που συμπλήρωσε ήδη 10 χρόνια λειτουργίας, μια σάτιρα γραμμένη από τον Χανιώτη αρχιτέκτονα Αριστείδη Αντωνά*, τα Κτίσματα με τους Αντώνη Παλιεράκη, Γιώργο Γραμματικάκη και Μιχάλη Βιρβιδάκη. (Για το θέατρο αυτό και τις παραστάσεις του, έχω ξαναγράψει εδώ)
Το έργο είναι μια σάτιρα της ανθρώπινης πλεονεξίας και βασίζεται, στην προκειμένη περίπτωση στην εμμονή δύο αργόσχολων αδελφών, να ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από το γκρέμισμα των ερειπωμένων κτισμάτων που νοικιάζουν με δικαίωμα του ενοικιαστή να τα γκρεμίζει. Κάνουν τις πιο απίθανες υποθέσεις και ενέργειες, γιατί είναι σίγουροι πως ο ενοικιαστής τους θα κερδίσει πολύ περισσότερα από το ικανοποιητικό ποσό που εισπράττουν οι ίδιοι .
«Τα κτίσματα», θέτουν ένα θεμελιώδες ερώτημα: κάθε αξία έχει ένα οικονομικό αντίτιμο ή μπορεί να εκτιμάται και διαφορετικά;
Η παράσταση ήταν ενδιαφέρουσα με καλή απόδοση των ρόλων από τους ηθοποιούς οι οποίοι παρεμπιπτόντως μας έσπασαν την μύτη τρώγοντας στην σκηνή, ένα -δυο μέτρα μακριά από μας, γνήσια τροφαντά σουβλάκια κατεβάζοντας συγχρόνως μερικές μπύρες, οπότε πάραυτα μετά την λήξη της παράστασης τρέξαμε με την κ. Αθεόφοβου στο πλησιέστερο σουβλατζίδικο και κατεβάσαμε και εμείς τα αντίστοιχα σουβλάκια αναλύοντας χορτάτοι πλέον την παράσταση.
Συμφωνήσαμε, με σπάνια μεταξύ μας ομοφωνία, πως ή το έργο θα έπρεπε να είναι λίγο συντομότερο ή το κείμενο θα έπρεπε να υποστεί λίγο ακόμα χτένισμα γιατί η βασική του ιδέα ήταν πρωτότυπη και ευρηματική.

Η δεύτερη παράσταση ήταν οι Δανειστές του Αύγουστου Στριντμπεγκ από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Με μια πολύ καλή και ρέουσα μετάφραση και σκηνοθεσία ,του Γιάννη Ιορδανίδη και σε ένα καλόγουστο σκηνικό, ο Ζαχαρίας Ρόχας , ο Μιχάλης Μαρκάτης και η Αγάπη Μανούρα ερμήνευσαν το ιδιότυπο αυτό παιχνίδι σχέσεων μεταξύ 3 ατόμων που ο κάθε ένας έχει γίνει κάποτε στο παρελθόν "δανειστής" του άλλου σκέψεων και απόψεων.

Σε αντίθεση με την εξαιρετική ερμηνεία των δύο ανδρών η Αγάπη Μανούρα ήταν τελείως ακατάλληλη και τελείως έξω από τις απαιτήσεις του ρόλου.
Το ίδιο έργο παίζεται ταυτόχρονα στην Αθήνα από την ομάδα Νάμα στο επί Κολονώ σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη .

Η τρίτη παράσταση, που μετά την επιτυχία της στην Αθήνα περιοδεύει στην Ελλάδα, ήταν η κωμωδία του Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου ,Αυτός ο Αλήτης ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του.
Αυτή η τρελή κωμωδία εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα «Ο Αλχημιστής» του Πάολο Κοέλιο και από ένα μπουλβάρ του ’80, το “It Had to Be You” θέτει το ερώτημα αν μπορεί κάποιος να καταφέρει τελικά να εκπληρώσει την επιθυμία του, φτάνει να έχει θέληση και να προσπαθεί να πετύχει τον σκοπό του με πείσμα, φαντασία, προσωπική τρέλα αλλά και συναίσθημα .
Για να είμαι ειλικρινής, μη παρακολουθώντας τα σήριαλ της τηλεόρασης, έχοντας δει λίγες μόνο περιστασιακά φορές την Εβελίνα Παπούλια, δεν είχα και σε μεγάλη εκτίμηση την παρουσία της ως ηθοποιού.
Στο κατάμεστο όμως θέατρο που παίχτηκε το έργο, με μεγάλη κατάπληξη είδα στην σκηνή μια σπουδαία ηθοποιό να παίζει ένα θεότρελο, σουρεαλιστικό αλλά απολαυστικό ρόλο με μια φοβερή άνεση και αληθοφάνεια, έχοντας βέβαια και την άμεση ανταπόκριση του κοινού που απολάμβανε διασκεδάζοντας το θέαμα.
Ο συγγραφέας και συμπρωταγωνιστής της Αλέξανδρος Ρήγας με έξυπνο τρόπο έδινε την ευκαιρία στην πρωταγωνίστρια να εκστομίζει τις ατάκες της που στον παραλογισμό τους έκρυβαν πολλές αλήθειες.

Η τέταρτη τέλος παράσταση ήταν μια μοναδική έκπληξη για μένα γιατί ήταν ένα έργο που ενώ έχει δημιουργήσει ήδη μεγάλο ντόρο εδώ και χρόνια, κατά περίεργο τρόπο δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα, ούτε και είχα διαβάσει τίποτα γι΄αυτό σχετικά .
Το έργο ήταν η Κατσαρίδα ένα τελείως πρωτότυπο ντανταϊστικό μιούζικαλ δρόμου, που ξεκίνησε από το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στις αρχές του 2005, για να παιχτεί μετά στον Κάτω Χώρο του ίδιου θεάτρου επί δυόμισι χρόνια με μεγάλη επιτυχία, συνεχίζοντας στην συνέχεια την καριέρα της στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Ήδη δε περιφέρεται εδώ και 4 χρόνια στην επαρχία , ενώ έχει παιχτεί και στο θέατρο Βρετάνια στην Αθήνα, τον δε Απρίλιο, όπως είδα στο διαδίκτυο, θα παιχτεί με την αρχική της διανομή, που δεν είναι άλλη από τον συγγραφέα και σκηνοθέτη της, Βασίλη Μαυρογεωργίου και τον συνθέτη της μουσικής της Κώστα Γάκη στο θέατρο Badminton .
Στα Χανιά στο έργο έπαιζαν ο Θοδωρής Πετρόπουλος και ο Σεραφείμ Ράδης που κατάφεραν να συνεπάρουν και να ξεσηκώσουν το κοινό ήδη από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν στην σκηνή. Το έργο είναι ότι πιο πρωτότυπο και φρέσκο έχω δει τον τελευταίο καιρό στο θέατρο, από την εποχή της πρωτοποριακής παράστασης που προέκυψε από την συνεργασία των Π.Μεντή και Θ.Παπαγεωργίου με την Θεατρική Ομάδα Ex Animo, στο έργο ΤΕΛΕΙΑ GR στο θέατρο Στοά, όπως είχα περιγράψει.
Στο τέλος της παράστασης οι δύο πρωταγωνιστές συγκέντρωσαν το πιο θερμό και αυθόρμητο χειροκρότημα που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε παράσταση, από το ενθουσιασμένο κοινό που είχε μείνει απόλυτα ικανοποιημένο από το θέαμα που πραγματικά είχε απολαύσει με όλη την ψυχή του .
.

.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ 9-2-2011
Μόλις άκουσα στο δελτίο ειδήσεων του ΜΕGA για τον θάνατο του Μιλτιάδη Έβερτ και τις διάφορες εξηγήσεις που δόθηκαν για το προσωνύμιο που του είχαν δώσει "Ο μπουλντόζας"
Καμία από αυτές δεν είναι πραγματική.
Γνωστός μου που ήταν συμμαθητής του στο σχολείο από το Δημοτικό μου είχε πει πως το παρατσούκλι αυτό το είχε από μικρός γιατί συνήθιζε τότε όπως ήταν και λίγο παχουλός να παίρνει φόρα και να δίνει σκυφτός κουτουλιές στα στομάχια των συμμαθητών του!

.

*ΠΡΟΣΘΗΚΗ 13-2-2011
Ο συγγραφέας των Κτισμάτων, αλλά και άλλων έργων του φανταστικού, Αριστείδης Αντονάς μιλάει για μια πρωτοποριακή μελέτη κτηρίου του, που πήρε το βραβείο της καλύτερης μελέτης των ετών 2008-2010, εδώ.