ΘΕΛΕΙΣ ΕΝΑ ΑΔΕΛΦΑΚΙ;

Το επαρχιακό σαλόνι2 δημοσίευσε το παρακάτω ποστ:
Από μικρό κι από τρελό .......

Δεν είναι τυχαίο το γνωμικό , τα παιδιά είναι ότι πιο αθώο υπάρχει , απορροφούν τα πάντα σαν σφουγγάρι , παπαγαλίζουν και λένε το πρώτο πράγμα που τους έρθει στο μυαλό , δίχως να το περάσουν από φίλτρα , δίχως να σκεφτούν συνέπειες κτλ κτλ , αυτό είναι που με σοκάρει ακόμα και σήμερα , ευχάριστα πάντα ।Καθόμουν στο σαλόνι και χάζευα στην τηλεόραση , ο μικρός δασκαλεμένος απ τη μάνα του ήρθε δίπλα μου , - Μπαμπά να σου πω κάτι ? ( δεν περίμενε απάντηση , απλά συνέχισε ) πότε θα μου κάνετε ένα αδερφάκι ?Η ερώτηση μ άφησε προς στιγμήν άφωνο , γάτα ο μπαμπάς όμως κατάλαβε ότι ο μικρός είναι βαλτός , και απάντησε φωναχτά για ν ακουστεί μέχρι την κουζίνα που η προβοκάτορας - μαμά περίμενε ν ακούσει την απάντηση :-Δεν έχουμε λεφτά αγόρι μου , υπάρχει οικονομική κρίση ( είναι η μόνιμη δικαιολογία που λέω πάντα στο οτιδήποτε ) απάντηση τετράχρονου

-ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΜΠΑ ΘΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ?

Κόκκαλο εγώ .....

Το ποστ αυτό μου γέννησε την ιδέα αντί σχολίου να περιγράψω την προσωπική μου εμπειρία.
Μέχρι να γίνει η κόρη μου 5- 6 χρονών δεν υπήρχε περίπτωση να αποκτήσει αδελφάκι γιατί ναι μεν μπορείς ίσως εύκολα και ευχάριστα να κάνεις παιδιά, αλλά πρέπει και κάποιος να τα μεγαλώνει.
Μέχρι όμως να φτάσει σε αυτή την ηλικία μας είχε βγάλει την πίστη αρχικά τους πρώτους μήνες της ζωής της με το να μην τρώει, να κοιμάται λίγο και να κλαίει πολύ ιδίως σε ένα τακτικό ωράριο 3-5 την νύχτα, δηλαδή τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που κάνει σήμερα!
Συνήθως δε οι ηλικίες που αποκτάς παιδί είναι αυτές που προσπαθείς να αποκτήσεις μια θέση στην κοινωνία, να διακριθείς στο επάγγελμα σου, να βελτιώσεις την οικονομική σου κατάσταση και όλα αυτά για να τα πετύχεις βέβαια, πρέπει να δουλεύεις σαν γαϊδούρι όλη την μέρα και πολλές φορές όλες τις μέρες της εβδομάδας।
Δουλεύοντας λοιπόν και οι δύο πολλές ώρες εκείνα τα χρόνια πρόεκυψε το πρόβλημα όταν τελείωσαν οι σχετικές άδειες της κύησης και του τοκετού, που το παρκάρεις το παιδί τις ώρες που δουλεύεις.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με παιδικούς σταθμούς.
Πήγαινε 3 μέρες, και τις υπόλοιπες 13 την είχαμε στο σπίτι με το θερμόμετρο να δείχνει σχεδόν θερμοκρασία βρασμού, γιατί κατάφερνε να μαζεύει όλες τις κυκλοφορούσες σε αυτούς ιώσεις.
Άντε λοιπόν τυλιγμένη ζεστά σαν πιτόγυρο να την πηγαίνεις με την ψυχή στο στόμα, για να προλάβεις να πάς εγκαίρως και στην δουλειά σου, στην μάνα σου, από τα Ιλίσια στο κέντρο της Αθήνας στην Ασκληπιού, μετά από συνεννόηση για την παραλαβή του πακέτου στον δρόμο επειδή σίγουρα αποκλειόταν να βρεις κάπου να παρκάρεις.
Αναγκαστικά λοιπόν προσλάβαμε βρεφοκόμο για να την φυλάει στο σπίτι αλλά και αυτή μια μέρα χωρίς να μας ειδοποιήσει δεν ξαναεμφανίστηκε!
Συνεχίσαμε με μια κυρία που υποτίθεται πως θα την φρόντιζε και θα την πήγαινε στο πάρκο αλλά μας πληροφόρησαν πως αντί για το πάρκο την πήγαινε μια βόλτα στο τετράγωνο πριν να έρθουμε, και ο καθαρός αέρας που ανέπνεε ήταν από τα πακέτα τσιγάρα που κάπνιζε στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση και μιλώντας με τον γκόμενο.
Μετά λοιπόν από μεγάλες ταλαιπωρίες και αφού την στείλαμε για 2 χρόνια στο νηπιαγωγείο, μπήκαν κάπως τα πράγματα σε μια σειρά και άρχισαν οι συζητήσεις μεταξύ μας για ένα δεύτερο παιδί.
Μια μέρα λοιπόν που είμαστε χαλαροί στο κρεβάτι με το βλαστάρι εγκατεστημένο μεγαλοπρεπώς ανάμεσα μας ,της θέσαμε το ερώτημα:
Θέλεις να σου κάνουμε ένα αδελφάκι;
Το σκατό ξύνει με αμηχανία το κεφάλι του και μας ξεφουρνίζει :
Θα σκεφτώ και θα σας απαντήσω!
Πέρασαν καμιά 15 μέρες χωρίς να μας δώσει καμία απάντηση οπότε την ξαναρωτήσαμε τι σκέφτηκε τελικά.
Η απάντηση ήταν αποστομωτική!
-Καλά δεν είμαστε οι τρείς μας;
Δυστυχώς, και μετά όλες τις ταλαιπωρίες που είχαμε τραβήξει τα προηγούμενα χρόνια για το μεγάλωμα της, η απάντηση αυτή μας βόλεψε και έτσι έκλεισε το θέμα για το δεύτερο παιδί.
Απλά τότε δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια και αυτό το τρυφερό πλασματάκι που χωράει μωρό στην αγκαλιά σου, σε λίγο διάστημα βρίσκεται καβάλα στο λαιμό σου, το καμαρώνεις στο ποδήλατο του ή όταν κολυμπάει και τρέχει , ανησυχείς όταν αρχίζει να κυκλοφορεί μόνο του έξω από το σπίτι, κρυφογελάς με τα πρώτα του φλέρτ, φοβάσαι μην βρεθεί κάποιος να στο τραυματίσει ψυχολογικά, βλέπεις με καμάρι να προσπαθεί να πάρει μόνο του πλέον την ζωή του στα χέρια του, φτάνει να γίνεται χωρίς να το καταλάβεις ένα ώριμο ενήλικο άτομο που έρχεται κάπου εκεί η ώρα που φεύγει από το σπίτι και μένεις με την γυναίκα σου να αναρωτιέσαι πως πέρασαν τόσο γρήγορα αυτά τα χρόνια χωρίς να το πάρετε και οι δυό σας χαμπάρι!
Τότε λοιπόν μετανιώνεις πικρά γιατί δεν φρόντισες έγκαιρα να αποκτήσεις ένα δεύτερο ή τρίτο ανταλλακτικό του πρώτου και μοναδικού σου παιδιού και να ζήσεις για δεύτερη ή ακόμα και τρίτη φορά όλη αυτή την μαγική πορεία !
Δεν μου αρέσει γενικότερα να δίνω συμβουλές σε άλλους αλλά αν θα έδινα μια συμβουλή στα νέα ζευγάρια αυτή θα ήταν πως πρέπει να το σκέπτεται κανείς δύο φορές όταν αποφασίζουν να μείνουν με ένα παιδί γιατί τις περισσότερες φορές όταν θα το μετανιώσουν δυστυχώς θα είναι αργά!
Βλέπετε πως μόνο στην Βίβλο γίνονται θαύματα ώστε η Σάρα να κάνει παιδί έχοντας το ένα πόδι στον τάφο!
।

Από μηνών έως 5 ετών αντιγράφονταςτον τότε καπνιστή μπαμπά।

Βέβαια υπάρχει πάντα και η αντίθετη άποψη!