ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΟ ΧΩΡΟ

Δεν ξέρω αν οι προγραμματιζόμενες αλλαγές στα νοσοκομεία έχουν ως μόνο κίνητρο την εξοικονόμηση πόρων ή ταυτόχρονα προέρχονται από την διαπίστωση ότι οι χρόνιες δυσλειτουργίες του ΕΣΥ έχουν φτάσει στο απροχώρητο.

Οι συνολικές δαπάνες πάντως που επιβαρύνουν τα δημόσια νοσοκομεία, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Υπουργείου Υγείας, ανέρχονται περίπου στα 4 δις € το 2009.Οι λειτουργικές δαπάνες ήσαν το 35% και η μισθοδοσία το 65%.Σύμφωνα με αδρές εκτιμήσεις το 30-40% των ετησίων δαπανών αποτελούν σπατάλες. Αν λοιπόν με τις σχεδιαζόμενες αλλαγές πετύχει και την εξοικονόμηση δαπανών και την βελτίωση της λειτουργίας των νοσοκομείων θα έχει πετύχει με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια.

Βέβαια η όποια αλλαγή ξεβολεύει πολλούς, διαλύει εγκατεστημένα μαγαζάκια και συνήθειες και γι΄ αυτό και οι αντιδράσεις είναι έντονες και επίμονες.

Στα νοσοκομεία της χώρας η σπατάλη είναι μεγάλη και διαπιστωμένη από πολύ παλιά, αλλά ουσιαστικά μέτρα για την καταστολή της δεν έχουν ποτέ ληφθεί.

Σχετικά με τις προμήθειες και τις υπερτιμολογήσεις των υλικών τα σχετικά άρθρα του Έρμιππου δίνουν μια σαφή εικόνα.

Εκτός όμως από αυτά υπάρχει διαρκώς άσκοπη σπατάλη υλικού από το προσωπικό που δεν σέβεται την αξία του, όπως και δεν σέβεται και τον χώρο που δουλεύει αφήνοντας πχ τα φώτα αναμμένα άσκοπα, τις βρύσες να τρέχουν, φαγητά να πετάγονται, ενώ επίσης συχνές είναι και οι κλοπές υλικού από σύριγγες και φάρμακα μέχρι κωλόχαρτα που πληρώνονται τελικά από την τσέπη όλων μας. Έχω γράψει στο παρελθόν για την τριτοκοσμική σχέση των Ελλήνων στην αντιμετώπιση του δημόσιου χώρου σε σχέση με τον ιδιωτικό.

Χωρίς δε να υπάρχει ένας κεντρικός προγραμματισμός των διαφόρων αναγκών για κάθε περιοχή, γίνεται πολλές φορές παραγγελία πανάκριβων μηχανημάτων που μερικές φορές υπάρχουν σε κάποιο διπλανό νοσοκομείο ή ακόμα χειρότερα παραμένουν αχρησιμοποίητα να σκουριάζουν στις αποθήκες γιατί αυτός που τα παρήγγειλε ή άλλαξε νοσοκομείο ή συνταξιοδοτήθηκε και οι διάδοχοι του δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρονται να τα αξιοποιήσουν.

Οι συνενώσεις δε των διοικήσεων ή και οι καταργήσεις νοσοκομείων έπρεπε από πολλά χρόνια να γίνουν αλλά κανένας υπουργός μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να πάει κόντρα στα τοπικά μικροσυμφέροντα που συντηρούν νοσοκομεία με λίγα κρεβάτια και ανεπαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αντί ένα καλύτερο, μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο νομαρχιακό νοσοκομείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νοσοκομείο στα Κρεστένα που απέχουν μόνο 20 χιλιόμετρα από τον Πύργο ή το Σπηλιοτοπούλειο που χωρίζεται από ένα τοίχο από το Έλενα.

Αντί για την πολυδιάσπαση του νοσοκομειακού δυναμικού αυτό που χρειάζεται είναι η ενδυνάμωση μετά από χωροταξική μελέτη ορισμένων νοσοκομείων που να μπορούν να καλύπτουν πλήρως και αποτελεσματικά μια ευρύτερη περιφέρεια.

Το πρόβλημα αυτό είναι υπαρκτό και αρκετά δυσεπίλυτο ιδίως στις νησιωτικές περιοχές της χώρας και δεν βλέπω δυστυχώς να προτείνονται ούτε τώρα λύσεις για αυτές τις περιοχές.

Η υπάρχουσα πολυδιάσπαση δημιουργεί και το πρόβλημα των ράντζων στα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας. Στο μεγαλύτερο μέρος των επαρχιακών νοσοκομείων υπάρχουν κενά κρεβάτια και τα ράντζα είναι άγνωστα και αυτό είναι ευνόητο γιατί εκεί δεν υπάρχει η ανάλογη ζήτηση ιατρικών υπηρεσιών από τον κόσμο επειδή ακριβώς αυτές οι μικρές μονάδες δεν μπορούν να τις καλύψουν, οπότε ο κόσμος εξαναγκάζεται να καταφεύγει στα κεντρικά νοσοκομεία.

Άρα η συνένωση και ανάπτυξη μεγαλύτερων μονάδων με κλείσιμο άδειων κλινών εκεί που δεν υπάρχει ζήτηση, είναι απολύτως αναγκαία. Η ανάπτυξη σωστού μεγέθους και με κάλυψη όλων των ειδικοτήτων νοσοκομείων όπως πχ στην Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα, τα Χανιά ή την Λάρισα έχει δείξει ποιός είναι ο σωστός δρόμος για την συγκράτηση του τοπικού πληθυσμού στον τόπο του αντί για την φυγή στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.

Μιλούν διάφοροι ότι η μείωση του αριθμού των κρεβατιών είτε με κατάργηση τους είτε με διάθεση μικρού αριθμού από αυτά σε ασθενείς που θα πληρώνουν, θα είναι κτύπημα στην λειτουργία του ΕΣΥ.

Αυτό που δεν είδα να επισημαίνει κανείς, το οποίο είναι το σημαντικότερο, είναι πως δεν έχει τόση σημασία ο αριθμός των κλινών ενός συστήματος υγείας όσο Η ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ . Εάν ένα ασθενή μπορείς να τον διακινήσεις πχ σε 5 μέρες, αντί να λιμνάζει σε ένα κρεβάτι για 15 μέρες, γιατί πχ τα εργαστήρια δεν μπορούν προχωρήσουν τις εξετάσεις του ή γιατί τα χειρουργεία δεν επαρκούν, τότε χρειάζεσαι όπως είναι και εδώ ευνόητο, το 1/3 των κρεβατιών γιατί στο ίδιο κρεβάτι θα νοσηλευτούν 3 αντί για 1.

Στο λίμνασμα δε των ασθενών οφείλεται και ένα μεγάλο μέρος από το βούλιαγμα των ταμείων που πληρώνουν άχρηστα νοσήλια και χωρίς επίσης να υπολογίζει κανείς τις χαμένες εργατοώρες των ασθενών.

Ούτε και σε αυτό το πρόβλημα όμως είδα να προτείνονται τρόποι βελτίωσης του.

Από την άλλη μεριά η διάθεση ενός μικρού αριθμού κλινών σε ιδιωτικούς ασθενείς που επιθυμούν να νοσηλευτούν σε νοσοκομεία και όχι σε ιδιωτικές κλινικές, θα έχει πολλαπλό κέρδος από πολλές απόψεις.

Ουσιαστικά το νοσήλιο που θα πληρώνουν οι ίδιοι ή οι εταιρείες με τις οποίες έχουν συμβόλαια υγείας θα είναι σαφώς μεγαλύτερο από το πολύ χαμηλό που πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Αν σκεφτεί δε κανείς τους λόγους που θα οδηγήσουν αυτούς τους ασθενείς αντί στις ιδιωτικές κλινικές στα δημόσια νοσοκομεία προφανώς δεν θα είναι η καλύτερη ξενοδοχειακή παραμονή τους σε αυτά, αλλά η σαφής επιλογή τους ότι θα τύχουν καλύτερης ιατρικής φροντίδας.

Θα είναι ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που συντέλεσαν στην επιτυχία των απογευματινών ιατρείων που γεμίζουν το απόγευμα τα νοσοκομεία και με την λειτουργία των οποίων κερδίζει το νοσοκομείο, αλλά ταυτόχρονα και οι ιατροί και το προσωπικό που επιθυμούν να δουλέψουν πέραν του ωραρίου τους από το εισιτήριο που εισπράττεται από το νοσοκομείο.

Ένα μέρος της αποτυχίας από την μέχρι τώρα λειτουργία του ΕΣΥ οφείλεται στο γεγονός ότι το 40% των ασθενών δεν προσέρχεται στα νοσοκομεία απρόσωπα, εμπιστευόμενο τις παροχές υγείας που προσφέρουν αυτά, αλλά επιλέγοντας με διάφορους τρόπους τον γιατρό που θα τους αναλάβει.

Είναι γεγονός πως οι ιατροί που έχουν αποκτήσει φήμη, αυτή δεν την απέκτησαν οι περισσότεροι ανοίγοντας ένα ιατρείο αλλά από τα καλά αποτελέσματα της δουλειάς τους σε νοσοκομείο και αυτοί βέβαια είναι και αυτοί που επιδιώκουν να τους αναλάβουν προσωπικά οι ασθενείς.

Ένα ποσοστό δε από αυτούς τους ασθενείς εκτός από το ταμείο του έχει και ιδιωτική ασφάλεια υγείας η οποία και θα μπορεί να του καλύψει τα νοσήλια και την αμοιβή του ιατρού του ιδιωτικώς πλέον σε ένα νοσοκομείο, που προφανώς θα έχει και σαφώς ανταγωνιστικότερες αμοιβές από τις ιδιωτικές κλινικές .

Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες καταβάλουν κάθε χρόνο κοντά στο 1 δισ. ευρώ στον ιδιωτικό τομέα.

Με τον τρόπο αυτό οι αμοιβή του γιατρού και του νοσοκομείου θα γίνεται επισήμως μέσω του λογιστηρίου του νοσοκομείου και καταργούνται έτσι οι αδιαφανείς διαδικασίες με το "φακελάκι" προς όφελος και του δημοσίου.

Ο αντίλογος ότι έτσι θα υπάρχουν ασθενείς δύο ταχυτήτων και θα υπονομευθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του νοσοκομείου μόνο αφελείς μπορεί να πείσει και όσους δεν γνωρίζουν την σημερινή πραγματικότητα στα νοσοκομεία.

Τα μόνα κρεβάτια στα νοσοκομεία που όχι μόνο δεν πρέπει να μειωθούν αλλά αντίθετα πρέπει να αυξηθούν είναι τα κρεβάτια των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας.

Τα εμφανιζόμενα ως κενά σήμερα οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει το ανάλογο προσωπικό να τα λειτουργήσει.

Τέλος δεν βλέπω καμιά αλλαγή στην γελοιότητα του Αβραμόπουλου που για να μην έχει αντιδράσεις από τους νοσοκομειακούς γιατρούς πέρασε το πολυδιευθυντικό σύστημα με το οποίο τώρα πλέον στα περισσότερα τμήματα των νοσοκομείων υπάρχουν μόνο διευθυντές και ειδικευόμενοι, μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία!

Δεν συζητάω δε την άλλη γελοιότητα της ετήσιας βαθμολόγησης των ιατρών η οποία περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων τραγελαφικών και το ερευνητικό τους έργο (!), στο οποίο όλοι βαθμολογούνται με άριστα 8-10, ακόμα και αν υπηρετούν στο ΚΥ Άνω Κωλοπετινίτσας το οποίο διαθέτει βεβαίως γνωστό παγκοσμίως ερευνητικό κέντρο με το εξ ίσου γνωστό με το αντίστοιχο ερευνητικό ινστιτούτο του ΚΥ του Κάτω Διαλορέματος !

Ούτε βέβαια την τραγική πραγματικότητα που αναγκάζει ένα διευθυντή αν θέλει να ξεφορτωθεί έναν ανίκανο ή άχρηστο ιατρό, μόνιμο όμως στο σύστημα, να τον βαθμολογήσει αναγκαστικά με άριστα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορεί να συναγωνιστεί αυτός τους άλλους αριστούχους υποψηφίους για την κατάληψη κάποιας άλλης θέσης!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 15-8-11

Η έκθεση των αποτελεσμάτων από την μελέτη των στοιχείων που δίνουν τα νοσοκομεία επιβεβαιώνει δυστυχώς πλήρως όσα αναφέρω σε αυτό το ποστ .

Πληρώνουμε νοσοκομεία χωρίς ασθενείς!