ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

Ευτυχώς που  μερικές φορές το λαϊκό τραγούδι -ότι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο- έχει ακριβώς την ανάστροφη ρίμα .

Έτσι μια απόδραση   που ξεκίνησε με πόνο  είχε μια θαυμάσια κατάληξη.

Το τριήμερο είχε ξεκινήσει με ένα καθήκον που προκαλούσε και στους τρεις μας ιδιαίτερο πόνο γιατί θα πηγαίναμε στο μνημόσυνο, ένα χρόνο μετά τον αιφνίδιο θάνατο του αδελφικού μας φίλου Δημήτρη και νονού της κόρης μας, που θα γινόταν στην Σαλαμίνα το μέρος που γεννήθηκε, αγάπησε και πέθανε.

Η κακή μας ψυχική διάθεση έγινε ακόμα χειρότερη όταν μπαίνοντας στο αυτοκίνητο αυτό δεν έπαιρνε μπροστά λόγω του ότι  είχα ξεχάσει ένα φωτάκι στο εσωτερικό με αποτέλεσμα να έχει αδειάσει η μπαταρία.

Τελικά φτάσαμε με μικρή καθυστέρηση στο μνημόσυνο το οποίο όπως πάντα το παρακολούθησα από το προαύλιο της εκκλησίας επαναλαμβάνοντας στην σύζυγο και κόρη για πολλοστή φορά πως Σαν θάρθει η ώρα να -ανεπιστρεπτί- επιστρέψω στην Μάνα Γή δεν θέλω παπάδες να με ψέλνουν στην κηδεία ή σε μνημόσυνο και να υποστώ της ταπεινότητας μου την κορυφαία ταπείνωση, όπως έχει πει προσφυώς ο Σκαρίμπας: που από την μια μεριά θε να με βάλουνε μ΄εκείνο το «συγχώρεσον τον ανάξιον δούλον σου»- εμ δούλος εμ και ανάξιος!

Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;

Ευτυχώς μετά την εκκλησία έγινε το ουσιαστικό μνημόσυνο στο εξοχικό σπίτι του Δημήτρη τρώγοντας και πίνοντας με φίλους που όλοι είχαν κάποια ιστορία να θυμηθούν και να γελάσουν αποκτώντας εκείνη την καθαρτική ψυχική ευφορία που αποκτούν όλοι μετά από κηδείες και μνημόσυνα και η οποία διώχνει πρόσκαιρα μεν αλλά λυτρωτικά την ανάμνηση του θανάτου.

Η καλή ψυχική διάθεση μας παρέμεινε γιατί φεύγοντας από τις  κτισμένες περιοχές της Σαλαμίνας βρεθήκαμε στον δρόμο για την Φανερωμένη όπου το τοπίο διατηρεί την γνήσια ομορφιά του με τα πεύκα να φτάνουν στην θάλασσα, ένα τοπίο μαγευτικό που δικαιολογημένα ο Σικελιανός διάλεξε να ζήσει μέχρι τον θάνατο του σε ένα σπιτάκι δίπλα στην θάλασσα που σήμερα είναι ευτυχώς μουσείο.

 Από την Φανερωμένη περάσαμε απέναντι στα Μέγαρα και μέχρι  τους Αγίους Θεοδώρους κινηθήκαμε στην παλιά και γραφική εθνική οδό που είχα χρόνια να την περάσω και μου έφερε στην μνήμη πλήθος αναμνήσεις.

Από εκεί παίρνοντας τις εθνικές οδούς φτάσαμε στο Ξυλόκαστρο και ανεβήκαμε στα Μεσαία Τρίκαλα  που ήταν και ο τελικός προορισμός μας  και μας περίμενε εκεί μια εκλεκτή παρέα.

 Τον περασμένο αιώνα, όταν ήμουνα παιδί, η μητέρα μου, παρά το ότι είχε μεγαλώσει δίπλα στην θάλασσα και την αγαπούσε ιδιαίτερα, θεωρούσε ότι ο μονάκριβος της υιός, λόγω του ότι είχα πάθει "αδενοπάθεια" ,έπρεπε να  πηγαίνει σε βουνά για να αναπνέει καθαρό αέρα!

Έτσι έχω κάνω διακοπές όταν ήμουνα παιδάκι στο Μάτι, την Ερυθραία που τότε ήταν εξοχή, τα Τρίκαλα Κορινθίας, και τα Καλάβρυτα και όταν ακόμα βρισκόμαστε σε νησί το μισό καιρό εκτός από τα παραθαλάσσια μέρη τον περνάγαμε στο ορεινά του, όπως στην  Σάριζα της Άνδρου και την Ελαφίνα της Ρόδου.

Από τα Τρίκαλα δεν είχα πια καμιά ανάμνηση και δεν είχα φανταστεί την σημερινή ανάπτυξη που έχουν με μεγάλο αριθμό μικρών και μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων.

Το φυσικό τοπίο είναι μαγευτικό ιδίως αυτή την εποχή που αρχίζει η άνοιξη αλλά φαντάζομαι πως εξίσου μαγευτικό θα είναι και όταν η περιοχή θα είναι χιονισμένη.

Με μία παρέα κουμπάρων που είμαστε από νεανικής ηλικίας κολλητοί φίλοι , κάτι σαν τους 3 σωματοφύλακες που βέβαια, όπως και εμείς ήσαν 4,συν γυναιξί και τέκνοις είχαμε κάνει μια μονοήμερη εκδρομή στην ορεινή Κορινθία και είχαμε καταλήξει στην Καστανιά.

Είναι ένα καταπράσινο χωριό στα 1.100 μ. υψόμετρο, τριγυρισμένο από έλατα, κέδρους, καρυδιές και πουρνάρια. Δέντρο καστανιά δεν υπάρχει πουθενά αφού το περίφημο δάσος με τις καστανιές αφανίστηκε εδώ και 200 χρόνια (!)

Είχαμε πιεί καφέ στο Ξενία εκεί και με μια φωνή όλοι είπαμε πως θα έπρεπε να ξαναέρθουμε σε αυτό για να μείνουμε όταν θα έχει χιόνια.

Τελικά σαν το μυθιστόρημα του Δουμά -Μετά 20 έτη- καταφέραμε οι δύο από τους 4 σωματοφύλακες πριν μερικά χρόνια να πραγματοποιήσουμε την νεανική μας επιθυμία μόνο με τις γυναίκες μας, μιας και τα  παιδιά είχαν πλέον μεγαλώσει και φύγει, και ένα σαββατοκύριακο με χιόνια ανεβήκαμε και μείναμε στην Καστανιά.

Από εκεί τελικά καταλήξαμε στα Καλάβρυτα και έκτοτε η ανάμνηση της ομορφιάς του χιονισμένου ορεινού τοπίου μου είχε δημιουργήσει την επιθυμία να το ξαναδώ και την άνοιξη.

Τώρα πια αφού κοιμηθήκαμε στα Μεσαία Τρίκαλα σε ένα συμπαθητικό ξενοδοχειάκι την επόμενη μέρα το πρωί φεύγοντας επισκεφτήκαμε την μονή του Άγιου Βλάση που βρίσκεται 2 χιλιόμετρα από τα Άνω Τρίκαλα στα 1400μ στην πλαγιά της Ζήρειας. Στην καλοδιατηρημένη μονή το πιο ενδιαφέρον είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 18ου αιώνα στο καθολικό της μονής.

 Ο Άγιος Βλάσιος, σύμφωνα με το συναξάρι του, θεωρείται ο θεραπευτής των νοσημάτων του λαιμού και του λάρυγγα, αλλά όπως μας διαβεβαίωσε μια μοναχή εκεί θεραπεύει τα πάντα!

Έχοντας πάρει την ευλογία του Αγίου δια πάσαν νόσον, δια πάσαν μαλακίαν όμως δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, αφού περάσαμε από το Στενό και την Γκούρα καταλήξαμε στο γραφικό Μεσινό για βενζίνη και καφέ.

 Από εκεί πήγαμε στην τεχνητή λίμνη Δόξα στον Φενεό Κορινθίας που όπως η λίμνη Πλαστήρα έχει ομορφύνει το ορεινό τοπίο της περιοχής. Σε μία μικρή προεξοχή μέσα σε αυτή το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου είναι ιδιαίτερα γραφικό.

 Πάνω από την λίμνη υψώνεται σχετικά απότομα ο όγκος της Ντουρντουβάνας με υψόμετρο 2.109 μ.

Την μονή του Αγίου Γεωργίου Φενεού την είχαμε επισκεφτεί στο παρελθόν και έτσι ξεκινήσαμε από ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο, παρά τις προειδοποιήσεις ότι σε μερικά σημεία μπορεί να είναι γεμάτος λάσπη και αδιαπέραστος, να πάμε στην Ζαρούχλα.

Ευτυχώς ο Άγιος Βλάσιος είχε φροντίσει τα σημεία με την λάσπη να είναι βατά και τα δύο 4x4 που είμαστε παρά τα ταρακουνήματα λόγω του ανώμαλου δρόμου χωρίς κανένα πρόβλημα μας οδήγησαν στο προορισμό μας μέσα από ένα καταπληκτικής ομορφιάς τοπίο που μόνο σε τέτοια δυσπρόσιτα ορεινά μέρη συναντάς.

 Είχαμε σκοπό να κοιμηθούμε στη Ζαρούχλα αλλά ένα μεγάλο ξενοδοχείο που έχει ήταν πλήρες μάλλον από κάποια εκδρομή γυναικείου σωματείου γιατί στους δρόμους της έβλεπες να περπατούν μόνο γυναίκες.

Είπα εις την σύζυγο πως μάλλον χήρες θα είναι όλες αυτές και ελπίζω πως αν τα τινάξω πρώτος καλό θα ήταν να γραφτεί και αυτή σε κανένα τέτοιο σωματείο για να μην μαραζώσει στο σπίτι. Προφανώς αυτή η ιδέα δεν της άρεσε και γι΄ αυτό άρχισε τον συνήθη της εξάψαλμο για το ότι δεν αποφασίζω να κάνω  δίαιτα να χάσω μερικά κιλά κτλ και να φροντίσω να μην την αφήσω χήρα.

Μετά από αυτή την συζήτηση καταλήξαμε σε μία ταβέρνα και καθώς η ώρα ήταν 4 1/2 το απόγευμα οι συμβουλές για δίαιτα πάραυτα λησμονήθηκαν και η θηριώδης όρεξη της παρέας εξαφάνισε κρέατα, λουκάνικα, σαλάτες και μπύρες από το τραπέζι.

 Από την Ζαρούχλα ο δρόμος περνώντας από ένα γραφικό τοπίο μας οδήγησε στην λίμνη Τσιβλού η οποία όμως όπως και η Δόξα  είναι τεχνητή ,όμως από την ίδια την φύση!

Δημιουργήθηκε το 1913 από μια μεγάλη κατολίσθηση που έφραξε την κοίτη του παταμού Κράθη.

 Στην συνέχεια περνώντας  από το χιονοδρομικό Κέντρο, που είχε ακόμα χιόνι  καταλήξαμε  στα Καλάβρυτα. Το βράδυ κοιμηθήκαμε σε αυτά, στα οποία όπως είπα παραπάνω έχω κάνει διακοπές σε παιδική ηλικία κάπου 7-8 ετών.

Θυμάμαι ακόμα την επίσκεψη στην Αγία Λαύρα και το Μέγα Σπήλαιο που τα έχω βέβαια επισκεφτεί ξανά και στο προηγούμενο ταξίδι.

 Πάντως στα Καλάβρυτα κοινώνησα τότε και μάλιστα 2 φορές!

Είχα ξυπνήσει ένα πρωί στο ξενοδοχείο που έμενα με την μάνα μου και αυτή δεν ήταν στο δωμάτιο. Ντύθηκα, κατέβηκα κάτω και δεν την βρήκα στο ξενοδοχείο οπότε βγήκα σε μία πλατεία, μάλλον στην κεντρική πλατεία Ζαΐμη και είδα μερικά παιδιά να τρώνε βγαίνοντας από μια εκκλησία ένα ψωμάκι.

Φτάνοντας  πεινασμένος στην εκκλησία στήθηκα σε μια μεγάλη ουρά από παιδιά που ο παπάς τους έδινε μετάληψη  και μετά ένα ψωμάκι. Το κρασάκι και το ψωμάκι μου άρεσαν  και έτσι ξαναστήθηκα στην ουρά και πήρα άλλη μια δόση.

Αυτή ήταν και η μοναδική  φορά που στην ζωή μου που κοινώνησα, αλλά πρόσφορο δοκίμασα και πριν λίγα χρόνια στον ορθόδοξο ναό στην Οδησσό.

Μάλιστα είχα με την σύζυγο σχολιάσει ως πολιτισμό πως στο πανέρι που τα είχαν, το καθένα ήταν με ένα χαρτάκι που θεωρήσαμε πως ήταν για καθαριότητα και βέβαια δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα έκπληκτα βλέμματα των ντόπιων όταν πήραμε από ένα, μέχρι που πιο σχετικοί με τα της θρησκείας μας εξήγησαν πως αυτά τα χαρτάκια ήταν προσευχές από τους πιστούς!

 Το κέντρο των Καλαβρύτων έχει πεζοδρομηθεί και προσφέρεται για μια  ευχάριστη βόλτα καθώς είναι αρκετά φροντισμένο.

Πριν να φύγουμε κάναμε μια επίσκεψη στο μνημείων των δολοφονηθέντων από τους Γερμανούς κατοίκων των Καλαβρύτων και έσφιξε η ψυχή μας διαβάζοντας τα ονόματα τους, ιδίως των ανήλικων παιδιών.

 Καθώς οι δύο κυρίες της παρέας δεν είχαν κατέβει ποτέ με τον οδοντωτό από τα Καλάβρυτα, ο τυχερός της παρέας ήμουνα εγώ που  συνόδευσα και τις 3 ενώ οι άλλοι δύο άνδρες κατέβασαν τα αυτοκίνητα στο Διακοπτό .

Από παιδί είχα να κάνω αυτή την διαδρομή αλλά στην μνήμη μου είχε χαραχτεί ανεξίτηλα η ομορφιά του Βουραϊκού φαραγγιού.

Πριν μερικά χρόνια είχα προσπαθήσει να πάρω τον οδοντωτό από κάτω προς τα επάνω αλλά στο Διακοπτό δεν έβγαζαν εισιτήριο με επιστροφή, οπότε μετά ένα μικρό καυγά που έκανα για το απαράδεκτο γεγονός σιδηρόδρομος να μην σου εξασφαλίζει εισιτήριο με επιστροφή, ανέβαλα ζοχαδιασμένος την άνοδο στα  Καλάβρυτα. 

 Για όσους δε κάνουν αυτή την πανέμορφη διαδρομή και τους έχει μείνει η απορία γιατί το τραίνο περνάει μέσα από κάτι πύλες που δεν έχουν κάποια εμφανή χρησιμότητα, η εξήγηση είναι απλή!

Είχαν στο παρελθόν πόρτες που έκλειναν ώστε να μην ανεβαίνουν με τα μουλάρια οι χωρικοί από τις γραμμές του τραίνου!

Στο Διακοπτό υπάρχει πολύ καλά διατηρημένη η παλιά μηχανή του οδοντωτού.

Η επιστροφή στην Αθήνα έγινε με μια αναγκαία στάση στο Ξυλόκαστρο για την αναγκαία ανθράκευση με μερικούς ψαρομεζέδες στην παραλία.

Για όσους ενδιαφέρονται να επισκεφτούν τα Τρίκαλα Κορινθίας προτείνονται  2 διαδρομές :

α) Σύντομη διαδρομή

Αθήνα – Ξυλόκαστρο (περίπου 1 ώρα & 20 λεπτά) Χ/τρα 120

Ξυλόκαστρο – Ρίζα – Ρέθι – Τρίκαλα (περίπου 40 λεπτά) Χ/τρα 28

Συνολικός χρόνος με μέση ταχύτητα 2 ώρες για τα 148 χιλιόμετρα.

β) Εκδρομική διαδρομή

Αθήνα – Κιάτο (περίπου 1 ώρα και 10 λεπτά) Χ/τρα 106

Κιάτο – Σούλι – Στύλια – Ρέθι – Τρίκαλα (περίπου 70 λεπτά) Χ/τρα 44

Συνολικός χρόνος με μέση ταχύτητα 2 ώρες & 20 λεπτά για τα 150 Χ/τρα.