ΤΑ ΚΑΤΑ ΑΘΕΟΦΟΒΟΝ ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ!

Ο θρησκόληπτος Μακρυγιάννης στα Οράματα και Θάματα περιγράφει πως ο ίδιος ο θεός του έκανε βίζιτα στο σπίτι του!

 «Τότε μού λέγει τρεις φορές:
Γιάννη, Γιάννη και Αγιάννη, ήρθα και μόνος μου
κάτω εις την οικίαν σου. Δεν απόλαψε άλλος
τοιούτως σε τούτην την ζωή. Μόνον εσύ.»

Ο Αθεόφοβος δεν έχει τύχει τέτοιων τιμητικών επισκέψεων στα όνειρα του γιατί από ότι φαίνεται ο θεός δεν θέλει να ενισχύσει την μηδενική πίστη του  σε αυτόν.

Γι΄αυτό το μόνο που μπορεί να περιγράψει είναι τι είδε στον ύπνο του, δυστυχώς χωρίς θάματα, αλλά με  αντίστοιχα στην θέση τους  πλούσια θεάματα!

 Περπατούσα λοιπόν άσκοπα σε μια ρηχή  θάλασσα με το νερό να είναι λίγο πιο πάνω από τα γόνατα. Στα δεξιά μου υπήρχε ένα νησάκι που μου θύμιζε τον Σκορπιό του Ωνάση.

Σαν γνήσιος τουρίστας είχα κάνει και εγώ πριν λίγα χρόνια την βόλτα με το καραβάκι από το Νυδρί γύρω από αυτόν και γύρω από την Μαδουρή, που υπάρχει  το αρχοντόσπιτο του Βαλαωρίτη.

Καθώς περνούσα δίπλα από την νησί είδα στα πευκόφυτα ανηφορικά βράχια του να βρίσκονται σκορπισμένα καμιά 30ρια νεαρά αγόρια και κορίτσια μερικά από τα οποία σκαρφάλωναν επάνω τους προς τα πάνω, ενώ μερικά άλλα ανέβαιναν από μια φαρδιά πέτρινη σκάλα που δεν φαινόταν το τέλος της .

Ενώ προχωρούσα πλατσουρίζοντας προς την άκρη του νησιού, σε ένα πλάτωμα είδα μερικά αγόρια να βρίσκονται μέσα στα ερείπια ενός μικρού αρχαίου ναού του οποίου τα κομμάτια από τις  πεσμένες κολώνες είχαν τοποθετηθεί παράλληλα σε μια μεριά σαν να ήσαν τσιγάρα.

Τρία -τέσσερα από τα αγόρια σήκωναν με μεγάλη ευκολία κάθε ένα κομμάτι και φαίνονταν σαν να το εξέταζαν για να διαπιστώσουν αν ήταν ακέραιο.

Η πρόθεση τους μου ήταν παραπάνω από προφανής!

Είχαν σκοπό να τα πάρουν καθώς το νησάκι απείχε μόνο λίγα μέτρα από την στεριά.

Αυτόματα τους έβαλα τις φωνές λέγοντας:

Ει, αφήστε τα κάτω, αφήστε τα εκεί που τα βρήκατε!

Με την φωνή μου γύρισαν ξαφνιασμένοι ,,,,και τότε ξύπνησα!

Επειδή κρύωνα, σηκώθηκα και έριξα ένα κάλυμμα στο κρεβάτι  και προσπάθησα να βρω την συνέχεια του ονείρου μου για να δω τι έγινε τελικά με τα αρχαία.

Ξαναβρέθηκα μεν στην  θάλασσα αλλά όχι πλέον στο ίδιο μέρος.

Τώρα βρισκόμουν σε βάθος και κρατιόμουν από ένα απότομο κάθετο βράχο με το κεφάλι προς τα κάτω χωρίς καμία εξάρτηση, αλλά το  κάτω ήταν μια άβυσσος που δεν μπορούσα να δω το βάθος της.  

Το συναίσθημα που με διακατείχε ήταν μάλλον ευχάριστο όπως όταν κατεβαίνεις με το ψαροντούφεκο προς τον βυθό.

Έβαλα μια δυνατή φωνή και παρά το  ότι δεν έβλεπα το βάθος της αβύσσου άκουσα τον αντίλαλο της φωνής μου να μου απαντά.

Ξαναφώναξα και έγινε πάλι το ίδιο με τον αντίλαλο να μου απαντά, αλλά τώρα κάποια μυστηριώδης  λειτουργία του εγκεφάλου μου έκανε την σκέψη , μπορείς να φωνάζεις μέσα στο νερό; ....οπότε  ξαναξύπνησα!

Σκέφτηκα πως για να βλέπω τόση θάλασσα στον ύπνο μου μπορεί αυτό να οφείλεται στο ότι κοιμάμαι σε παραθαλάσσιο μέρος αλλά μπορεί και σε βιολογική ειδοποίηση. Αφού λοιπόν άδειασα τις μπυρίτσες που είχα πιεί το βράδυ ξαναπαραδόθηκα στας αγκάλας του Μορφέως.

Μόνιμος και συνεχής θεατής  κινηματογραφικών ταινιών μερικά από  τα όνειρα που βλέπω έχουν την δομή μιας ταινίας την οποία υπάρχουν φορές που  κατευθύνω ο ίδιος την έκβασή τους σαν σκηνοθέτης!

Υπάρχουν μέρες που έχω ξυπνήσει γελώντας από κάτι που μου φάνηκε ιδιαίτερα αστείο στον ύπνο, που δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές ξυπνώντας δεν το θυμάμαι.

Το σημερινό όμως όνειρο δεν είχε θάλασσα, είχε όμως δομή ταινίας που μου θύμιζε το περίφημο όνειρο του Νταλί στην ταινία του Χίτσκοκ Νύχτα Αγωνίας (Spellbound) του 1945 !

Λειτουργούσα σαν κάτι μεταξύ ήρωα και αφηγητή, σε μια ταινία που κάποιοι έψαχναν ένα τύπο για άγνωστο λόγο σε ένα σκοτεινό δρόμο με πλακόστρωτο.

Αυτός είχε βρει καταφύγιο σε ένα υπνωτήριο αστέγων και εκεί είχε συναντήσει ένα άλλο τύπο που δεν μου ήταν σαφές αν τον ήξερε από πριν ή τον είχε μόλις τότε γνωρίσει εκεί.   

Όταν όμως αυτοί που τον έψαχναν μαζί με μένα, που ήμουνα αόρατος παρατηρητής, έφτασαν στο υπνωτήριο  πήγαν και τον βρήκαν να  κοιμάται κουκουλωμένος με μια κουβέρτα.

 Όταν  τον γύρισαν  ανάσκελα  εκεί με έκπληξη διαπιστώσαμε πως στην θέση του ήταν ο άλλος τύπος, ο οποίος ήταν νεκρός, με ένα χαμόγελο στα χείλη σαν να έλεγε -σας την έφερα!

Μετά από μια μικρή περιπλάνηση στην Αθήνα βρέθηκα μόνος μου σε μία έρημη πάροδο της οδού Πειραιώς, κοντά στην Ομόνοια και εκεί σε μια άκρη σε άκτιστο οικόπεδο, κάπου δύο μέτρα κάτω από το επίπεδο του οδοστρώματος, είδα δύο πτώματα τυλιγμένα με άσπρο σεντόνι και δεμένα με σχοινί όπως τα βλέπουμε στις ταινίες όταν θέλουνε να τα πετάξουν στην θάλασσα.

Πλησίασα και το ένα είχε μια χάρτινη ταμπέλα επάνω με το όνομα ενός παλαιού καθηγητή της Ιατρικής, που το όνομα του  το είχα ακούσει από τον πατέρα μου να το αναφέρει,  ενώ στο άλλο  το σεντόνι ήταν μισοτραβηγμένο στο πρόσωπο  οπότε με έκπληξη είδα πως ήταν ο Μολότωφ!

Με έκπληξη αναφώνησα: Μα δεν είναι  δυνατόν, και οι δύο έχουν πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια , και τότε πλέον ξύπνησα  για τα καλά .

Πίνοντας τον πρωινό  μου καφέ καθώς μου έρχονταν στο μυαλό τα παραπάνω όνειρα σκέφτηκα πως ευτυχώς τώρα πια μπορώ να περιγράφω επακριβώς τι είδα στον ύπνο μου, γιατί παλιότερα, πριν τα 35-40 μου, τα όνειρα που έβλεπα αρκετές φορές ήσαν ΧΧΧ!

Έτσι έμειναν στην μνήμη μου και τα τρία όνειρα μιας νύχτας, αλλά μου δημιούργησαν την  απορία πως δημιουργήθηκαν, γιατί πριν χρόνια βρέθηκα γύρω από τον Σκορπιό, είναι καιρός που διάβασα για την πώληση του, το μόνο  ναό  περίπου σαν του ονείρου τον είχα δει πριν 2 χρόνια στο Νας της Ικαρίας, δεν έχω δει κανένα να κλέβει αρχαία, στην θάλασσα έχω από πέρσι να μπω, όταν ψαρεύω με το ψαροντούφεκο το βάθος της θάλασσας δεν ξεπερνά τα 10-15 μέτρα, ταινία κατασκοπίας έχω καιρό να παρακολουθήσω, εξίσου πολύ καιρό είχα να δω ή να διαβάσω για τον Μολότωφ και το μόνο που είχα πρόσφατα δει σε ταινία ήταν τυλιγμένο σε σεντόνι πτώμα.

Άβυσσος λοιπόν το υποσυνείδητο μας!