ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΑΞΗ;

Μπορεί το κλίμα των ημερών να είναι εορταστικό και να απαιτεί πιο ευχάριστα θέματα, αλλά τα προβλήματα όμως που αντιμετωπίζει η χώρα παραμένουν και επιζητούν τα περισσότερα άμεση λύση.

Μεταξύ αυτών, και ίσως το σημαντικότερο είναι και το ασφαλιστικό.

Ένας άνθρωπος που πάντα εύρισκα και βρίσκω τα κείμενα του να είναι τεκμηριωμένα και ιδιαίτερα αντικειμενικά είναι ο Γιάννης Μαρίνος.

Επίσης πολλές φορές έχει λειτουργήσει σαν  Κασσάνδρα και δυστυχώς όπως και αυτή δεν εισακούστηκε από κανένα.

Χαρακτηριστικά στο παραπάνω  βιβλίο, με το τόσο προφητικό  σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου στο εξώφυλλο, περιέχονται κείμενα του από το 1993-1996 στα οποία προέβλεπε  από τότε την οικονομική κρίση  που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα.  Σε κείμενο του της 23ης Οκτωβρίου 1994  επισημαίνει ότι «συμπεριφερόμαστε ως επιβάτες του Τιτανικού!»

16 χρόνια δε πριν από το 2010, δηλαδή από  το 1994,   υπάρχει σε κείμενο του η πρόβλεψη της προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (17/4/1994 - σελ. 99).

Πρόσφατα (6-12 και 13-12-2015) σε δύο Κυριακάτικες συνέχειες στο ΒΗΜΑ ανέπτυξε το πρόβλημα που υπάρχει με το Ασφαλιστικό, τις αιτίες  και τα αδιέξοδα του, αναλύοντας και τα στοιχεία με τα οποία γίνεται φανερό του πόσο είναι δυσεπίλυτο.

Αξίζει να τα διαβάσει κανείς για να αντιληφθεί  το μέγεθος του προβλήματος που αφορά κυρίως   τις επόμενες γενεές που πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν .

Όλες οι υπογραμμίσεις  είναι δικές μου.

Η βραδυφλεγής ατομική βόμβα του Ασφαλιστικού (06/12/2015)

Ηταν επί της δεύτερης τετραετίας διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου (1985-1988) όταν ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας Π. Ρουμελιώτης μια μέρα μου είπε ξαφνικά:

«Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να σκάσει στα χέρια μου η βόμβα του Ασφαλιστικού». Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 25 χρόνια, να ματαιωθούν με συνενοχή όλων των κομμάτων και όλων των συνδικαλιστών δύο σημαντικές προσπάθειες των Σπράου και Γιαννίτση, για να εκραγεί στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα η βόμβα. Και καθώς δεν υπάρχει πια όπως τότε η εύκολη αλλά ολέθρια λύση του ατέρμονος δανεισμού, δεν υφίσταται περιθώριο νέας αναβολής. Την απαιτεί αμέσως το οικονομικό αδιέξοδο, την επιβάλλει η τρόικα, και το τρίτο μνημόνιο που ενέκριναν ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική αντιπολίτευση και επιβάλλεται τώρα όλοι οι πολιτικοί μας να συμφωνήσουν σε ένα ριζικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού για τα επόμενα 50 χρόνια.

Είναι όμως αυτό εφικτό και με ποιο κόστος; Σύμφωνα με μία εκτίμηση, από 900.000 σήμερα οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ μόνο το 2050 θα φθάσουν το 1.420.000 άτομα και θα χρειάζεται το 34,6% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) για να συνταξιοδοτούνται. Και δυστυχώς οι μέχρι σήμερα εμβαλωματικές λύσεις, που έχουν εφαρμοσθεί ή εκκρεμεί η εφαρμογή τους, μεριμνούν κυρίως αν όχι αποκλειστικά για τους σημερινούς συνταξιούχους ή τους υπό συνταξιοδότηση και διόλου για τις νεότερες γενεές, που έτσι δικαιολογημένα φοβούνται ότι δεν θα είναι αυτή εφικτή, έστω και με τα ήδη αποδεκατισθέντα ποσά. «Δεν θέλουμε να γίνουμε η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας» λένε. Αλλά, όντας κατά κανόνα απληροφόρητοι, αγνοούν την τραγική πραγματικότητα, την οποία απεικονίζουν οι αμείλικτοι αριθμοί της στατιστικής:

Οι μόνιμοι κάτοικοι της Ελλάδας είναι 10.800.000. Από αυτούς τα 3.850.000 είναι εργαζόμενοι έστω και με γλίσχρες αμοιβές. Οι υπόλοιποι 7.000.000 δεν εργάζονται, δεν παράγουν, δεν προσφέρουν τίποτα και τους τρέφουν οι προαναφερθέντες εργαζόμενοι. Από αυτά τα 7.000.000, τα 2.000.000 είναι παιδιά, φοιτητές, αργόσχολοι (άεργοι), 2.350.000 είναι συνταξιούχοι και 1.150.000 είναι άνεργοι. Αυτό σημαίνει ότι κάθε Ελληνας που εργάζεται πρέπει με τη δουλειά του να τρέφει τον εαυτό του και άλλους δύο ακόμα που δεν εργάζονται και τα νούμερα αυτά καθημερινά επιδεινώνονται, καθώς τείνει κάθε εργαζόμενος να αντιστοιχεί πια προς έναν έως ενάμιση συνταξιούχο.

ΥΓ.: Καθώς μερικοί αναγνώστες μου με επικρίνουν έντονα για την πολεμική που ασκώ στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και επειδή θα ενοχληθούν και με το σημερινό άρθρο μου, θα τους πληροφορήσω ότι και εκείνος είχε συμφωνήσει ότι είχα δίκιο σε συνέντευξη που μου είχε δώσει το 1987 στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Όμως ήταν πια αργά για να αλλάξει ο ολέθριος πασοκικός λαϊκισμός, στον οποίο παραδόθηκαν και οι επόμενες κυβερνήσεις και του ΠαΣοΚ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, και στον οποίο δίνει σήμερα τα ρέστα του ο ολεθριότερος ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άλλωστε μαινόμενος υπονόμευε ως αντιπολίτευση κάθε προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος.

Το Ασφαλιστικό σε πλήρες αδιέξοδο (13/12/2015)

Το πώς έφθασε στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο το Ασφαλιστικό και Συνταξιοδοτικό είναι μια ιστορία τριών τουλάχιστον δεκαετιών με συνευθύνη όλων μας.

Αντικειμενικές αιτίες υπήρξαν και παραμένουν: πρώτα απ' όλα η υπογεννητικότητα, την οποία αντί να καταπολεμήσουν ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο οι αναίσχυντα ψηφοθηρούσες πολιτικές παρατάξεις κάθε χρώματος, οι συνεργοί τους συνδικαλιστές, ο φεμινισμός και η σχεδόν με περιφρόνηση αντιμετώπιση των πολύτεκνων οικογενειών. Η ένταξη των γυναικών στο εργατικό δυναμικό και ο καταναλωτισμός, υποδαυλιζόμενος από τη διαφημιζόμενη μίμηση των τηλεοπτικών προτύπων, απέτρεπαν την τεκνοποιία και βαθμιαία οδήγησαν σε παραμερισμό της κορυφαίας αποστολής που έταξε η φύση ή ο Θεός (δική σας η επιλογή) στο γυναικείο φύλο. Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε η φτωχοποίηση των Ελλήνων, που συμβάλλει και αυτή στην αποφυγή τεκνοποιίας. Καθώς ταυτόχρονα αυξήθηκε το προσδόκιμο ζωής μας για τις γυναίκες στα 84 χρόνια και για τους άνδρες στα 78, γεμίσαμε από ηλικιωμένους (σχεδόν το 30% του πληθυσμού είναι πάνω από 60 ετών), ενώ οι γυναίκες τεκνοποιούν κατά κανόνα σε μεγαλύτερη ηλικία και μετά βίας ένα τέκνο οι περισσότερες, ενώ ένα 25% δεν ανατρέφει παιδιά καθώς οι εκτρώσεις έχουν πιάσει ταβάνι.

Αξίζει να προσέξετε τις αγγελίες κηδειών για να συνειδητοποιήσετε ότι η ηλικία των αποθνησκόντων κυμαίνεται γύρω στα 80-95 έτη, αν δεν φεύγουμε από τη ζωή πρόωρα λόγω ασθένειας. Αν προστεθεί και ο αριθμός των νεκρών νέων λόγω τροχαίων, έχουμε την εικόνα του τραγικού αδιεξόδου μιας χώρας όπου οι μεσήλικοι και οι γέροντες κυριαρχούν. Αποτέλεσμα, η ασφυκτική επιβάρυνση του συνταξιοδοτικού συστήματος, που εισπράττει όλο και λιγότερα από τους εργαζομένους για να τροφοδοτεί τους μαζικά συνταξιοδοτουμένους που επιπλέον ζουν πολύ περισσότερα χρόνια από παλαιότερα.

Μια μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προβλέπει ότι από 11 εκατομμύρια το 2013 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί ως το 2060 κατά 2,4 εκατομμύρια και συνεπώς θα περιορισθεί σε 8,4 εκατομμύρια. Θα κυριαρχούν οι γέροντες και είναι αμφίβολο αν θα συνταξιοδοτούνται παρά μόνο με ψιχία, αφού οι ελάχιστοι νέοι που θα εργάζονται δεν θα επαρκούν για να τροφοδοτούν με ασφαλιστικές εισφορές το συνταξιοδοτικό σύστημα.

Στους αντικειμενικούς λόγους που επιδείνωσαν το «πρόβλημα» είναι και οι τεράστιες επιτυχίες της ιατρικής επιστήμης και της φαρμακευτικής στην καταπολέμηση πλήθους ασθενειών που έστελναν πρόωρα στον τάφο τους ανθρώπους, καθώς και ο δραστικός περιορισμός της παιδικής θνησιμότητας.

Και είναι επίσης οξύμωρο η βελτίωση της υγιεινής κατάστασης του ανθρώπινου γένους να δημιουργεί πρόβλημα επιβίωσης του ασφαλιστικού συστήματος καθώς έτσι 6 στα 10 άτομα του ενεργού πληθυσμού μας το 2060 θα είναι άνω των 65 ετών, ένας στους 4 ηλικίας 65-74 ετών θα εργάζεται και το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι το 72ο έτος!