ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΙΑΤΡΙΚΑ ΠΕΣΚΕΣΙΑ

Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο σημαντική είναι για την ψυχική τους ηρεμία και ισορροπία η καθημερινή τους ρουτίνα, μόνο όταν την χάσουν από μια αρρώστια   και χρειαστούν να καταφύγουν στον γιατρό.

Όταν χάρις σε αυτόν  η υγεία τους αποκατασταθεί ,πολλοί ανακουφισμένοι πια από το άγχος της ασθένειας επιστρέφοντας στην καθημερινή τους ζωή, αισθάνονται την ανάγκη να ευχαριστήσουν τον γιατρό τους για την θεραπεία που τους προσέφερε, συνήθως με κάποιο φαγώσιμο είδος, πολλές φορές, από αυτά που είναι χαρακτηριστικά  προϊόντα  από την ιδιαίτερη πατρίδα τους .

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δεχτείς το πεσκέσι που είναι δώρο καρδιάς, γιατί αυτός που σου το φέρνει προσβάλλεται αν δεν το πάρεις, θεωρώντας ότι δεν  καταδέχεσαι το ταπεινό του δώρο.

Το πρώτο λοιπόν πεσκέσι που δέχτηκα σαν γιατρός ήταν στο αγροτικό ιατρείο.

Ένας έντρομος από τον φόβο του Κρητικός, εμφανίστηκε μια μέρα με ένα τεράστιο καλόγερο στο χέρι του, και αναγκάστηκε να καταφύγει σε μένα όταν πλέον ο πόνος κατανίκησε τον φόβο του για το τι πρόκειται να του κάνω.
Με λίγο χλωριούχο αιθύλιο, που προκαλεί τοπική ψύξη και μια νυστεριά, παροχετεύθηκε το πύον και η ανακούφιση βέβαια που είχε ήταν άμεση, γιατί  έλαμψε ταχύτατα το πρόσωπο του.

Την άλλη μέρα που ήρθε ενθουσιασμένος και ανακουφισμένος για αλλαγή, κρατούσε μια σακούλα με μούσμουλα και μου είπε:

-Τις δέσπολες αυτές γιατρέ μου τις μάζεψα ο ίδιος και χωρίς να με πονέσει το χέρι μου!

Μια άλλη φορά, καθώς έφευγα από το νοσοκομείο μαζί με τον επιμελητή μου, μας φώναξε ο θυρωρός και γυρίσαμε πίσω.

-Μου άφησαν εδώ δύο πεσκέσια για σας!

Τα πεσκέσια ήσαν δύο ολόκληρα αρνιά έτοιμα για την σούβλα!

Εύλογα λοιπόν ρωτήσαμε και μεις, ποιος  τα άφησε;  

-Δεν μου είπε το όνομα του !

Ποτέ δεν μάθαμε από ποιόν ήταν τα αρνιά, τα οποία βέβαια τα τιμήσαμε δεόντως με ειδική πρόποση κατά την βρώση τους υπέρ υγείας και μακροημέρευσης του δωρητού τους!

Πολλοί, που ντρέπονταν οι ίδιοι να φέρουν το πεσκέσι μόνοι τους, συχνά το άφηναν στο θυρωρείο.

Υπάρχει βέβαια και η κωμικοτραγική ιστορία σε άλλο νοσοκομείο στο οποίο υπήρχαν δύο γιατροί της ίδιας ειδικότητας, που χωρίς να έχουν την οποιαδήποτε συγγένεια μεταξύ τους, είχαν κατά διαβολική σύμπτωση το ίδιο επώνυμο και μικρό όνομα!

Όπως δεν είναι πάντα εύκολο να θυμάται κανείς τα ονόματα ασθενών και των συγγενών τους, αρκετές φορές ο ένας έπαιρνε τα  πεσκέσια που προορίζονταν για τον άλλο !
Μερικές φορές το πεσκέσι μπορεί να σου δημιουργήσει απρόβλεπτα προβλήματα, όπως πχ μια ζωντανή γαλοπούλα που είχαν φέρει στον πατέρα μου!

Προέκυψε αμέσως ο προβληματισμός ποιος θα την σφάξει και βέβαια τελικά αυτός ήταν ο χασάπης της γειτονιάς. Μέχρι όμως να λυθεί αυτό το πρόβλημα, η γαλοπούλα που την είχαμε αφήσει στην βεράντα, κατάφερε να πετάξει από δύο πατώματα και να προσγειωθεί σε μια διπλανή αυλή!

Εγώ ανέλαβα την αποστολή να επαναφέρω την φυγάδα στο σπίτι αλλά δυσκολεύτηκα λίγο  να την πάρω πίσω γιατί οι ιδιοκτήτες της αυλής μάλλον είχαν ελπίσει ότι το δώρο αυτό εξ ουρανού τους ανήκε δικαιωματικά.

Μία άλλη φορά ένας κυνηγός μου  είχε φέρει ένα λαγό που μόλις  τον είχε σκοτώσει. Η κόρη μου τότε θα ήταν κάπου 12-13 χρονών, οπότε της τον έδωσα να τον πάει στο επόμενο τετράγωνο που ήταν ο χασάπης μας, για να τον γδάρει. Αφού πέρασαν πάνω από τρία τέταρτα χωρίς να γυρίσει πίσω, άρχισα να ανησυχώ τι έγινε το παιδί. Αναγκαστικά ντύθηκα και μόλις κατέβηκα την είδα να έρχεται με το τρόπαιο ανά χείρας.

Η καθυστέρηση οφειλόταν στο ότι μόλις είδαν τον λαγό οι διπλανοί καταστηματάρχες από το χασάπικο  άρχισαν να διαφωνούν μεταξύ τους αν είναι λαγός ή κουνέλι, με αποτέλεσμα ο χασάπης να μην τον γδέρνει μέχρι το κονκλάβιο να αποφασίσει κατά πλειοψηφία ότι πρόκειται για λαγό!

Πολλές φορές ήσαν μερικοί που η φαντασία τους για το τι πεσκέσι θα φέρουν ξεπερνούσε κάθε όριο.
Μια μέρα εμφανίστηκε στο γραφείο μου ένας συνεσταλμένος σύζυγος του οποίου την γυναίκα είχα νοσηλεύσει πρόσφατα και με διακριτικότητα μου άφησε σε μια γωνία ένα μικρό ντενεκέ του 1/4, μέσα σε μια νάιλον σακούλα δεμένη με ένα χρυσό σύρμα στην κορυφή, λέγοντας μου ότι πρόκειται για φέτα που έφτιαξε ο ίδιος.

Αφού τον ευχαρίστησα, φεύγοντας το μεσημέρι την έβαλα στο πορτ μπαγκάζ και  βέβαια ξέχασα να την ανεβάσω επάνω όταν έφτασα στο σπίτι.

Τη θυμήθηκα όταν είχε νυχτώσει και κατέβηκα τότε να την πάρω, οπότε διαπίστωσα πως κατά την μεταφορά ζουμιά είχαν βγει από την σακούλα. Φώναξα εκνευρισμένος στην γυναίκα μου να μου πετάξει ένα ρολό χαρτί και αφού καθάρισα όσο μπορούσα το πορτ μπαγκάζ με αυτό, ανέβασα την σακούλα που έσταζε ζουμιά μαζί με τα βρώμικα χαρτιά όσο μπορούσα πιο γρήγορα στην  κουζίνα, πέταξα το σύρμα που κρατούσε κλειστή την σακούλα στο τραπέζι της κουζίνας και αφού καθάρισα τον ντενεκέ τον έβαλα στο ψυγείο.

Ύστερα από λίγο άκουσα την γυναίκα μου να μου φωνάζει από την κουζίνα:

-Τι είναι αυτό το δακτυλίδι στο τραπέζι της κουζίνας;

Το σύρμα που έκλεινε την σακούλα ήταν ένα χρυσό δακτυλίδι σε σχήμα φιδιού, που αν δεν είχαν τρέξει τα ζουμιά  σίγουρα θα είχε πεταχτεί στον σκουπιδοντενεκέ!

Προφανώς η σύζυγος του τυροκόμου θεωρούσε πολύ ταπεινό πεσκέσι την φέτα οπότε έβαλε αυτό το δακτυλιδάκι για να κλείσει  την κορυφή της σακούλας!

Μία ακόμα  απόδειξη ότι ο γυναικείος εγκέφαλος είναι ιδιαίτερα ευρηματικός και εφευρετικός, είναι το επόμενο ανεπανάληπτο και ευφάνταστο πεσκέσι.
Ήταν τότε που για τρεις μέρες στην σειρά,κάθε πρωί, έβλεπα έναν κύριο, που κάτι μου θύμιζε, να με καλημερίζει περπατώντας έξω από το γραφείο μου αλλά χωρίς να έρχεται να μου πει ή να ρωτήσει  τίποτα.

Την τέταρτη μέρα λύθηκε με δυναμικό και απρόβλεπτο τρόπο το μυστήριο του παράξενου επισκέπτη, όταν εμφανίστηκε στο γραφείο μου να τον τραβάει από το χέρι μια δυναμική  σύζυγος που την είχα νοσηλεύσει.

-Γιατρέ μου τον έχω στείλει τόσες μέρες για να σου πάρει μέτρα αλλά αυτός ντρέπεται να σου μιλήσει!

Ο ατυχής σύζυγος ήταν ράφτης και η γυναίκα του όταν την είχα πρωτοδεί μου είχε πει:
-Γιατρέ μου όταν θα γίνω καλά θα σου στείλω τον άντρα μου να σου πάρει μέτρα για ένα παντελόνι!

Τότε είχα πει καλά, καλά συγκαταβατικά, αλλά τώρα πλέον η αποφασιστική σύζυγος κρατώντας και ένα δειγματολόγιο από υφάσματα έβαλε τον ταλαίπωρο σύζυγο να μου πάρει μέτρα παρά τις επίμονες και συνεχείς αντιρρήσεις μου !
Είχα σκεφτεί τότε αν ο άντρας της αντί ράφτης ήταν νεκροθάφτης, θα τον είχε στείλει και αυτόν να μου πάρει μέτρα; 

Όμως την ένδυση μου φρόντισε και μια άλλη ασθενής, που την θυμάμαι με ιδιαίτερη συγκίνηση, γιατί ήταν μια τσιγγάνα που είχα νοσηλεύσει.

Ήταν από τις πιο ευγενείς,γλυκομίλητες  και πεντακάθαρες ασθενείς  που έχω φροντίσει . Όσο νοσηλευόταν καθόταν συνήθως σε κάτι καθίσματα έξω από το γραφείο μου και πάντα σηκωνόταν για να μου πει καλημέρα και αντίο.
Μετά την θεραπεία της φεύγοντας μου έφερε 3 ζευγάρια κάλτσες.

Ήταν άθλιας ποιότητας, από αυτές που το μεγάλο σου δάκτυλο μετά το πρώτο πλύσιμο εμφανίζεται ελεύθερο έξω από την κάλτσα. Είχε όμως  διαφορετικό χρώμα το κάθε ζευγάρι, γιατί όλες τις μέρες που με καλημέριζε πρόσεχε και τα ρούχα που φορούσα και έτσι οι κάλτσες είχαν και το σωστό ασορτί χρώμα με αυτά!

Όλα αυτά τα πεσκέσια αλλά και πολλά άλλα, τα θυμάμαι με ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί σηματοδοτούν την ανεπανάληπτη σχέση που αναπτύσσει  ο ασθενής με τον γιατρό του. Από την μεριά του ασθενούς υπάρχει το σημαντικό συναίσθημα ευγνωμοσύνης που του δημιουργείται όταν αποκαθίσταται η υγεία του και από την μεριά του γιατρού το εξ ίσου σημαντικό συναίσθημα ότι υπάρχει αναγνώριση της προσφοράς του, προσφορά  που μπορεί για τον συγκεκριμένο ασθενή να του έχει στοιχίσει σημαντικά σε κούραση τόσο σωματική όσο και ψυχική αλλά και αγωνία μέχρι να αποδειχτεί πως  η αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής που είχε στα χέρια του ήταν σωστή  και αποτελεσματική .