ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή μια, από αρκετά χρόνια, εδραιωμένη πεποίθηση μου, που την έχω ήδη πολλές φορές μέχρι σήμερα εκφράσει.

Μακάρι σε αυτή την χώρα να είχαμε μερικές  μουσικές ιδιοφυΐες  σαν τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκι και τον Σαββόπουλο.

Μπορεί πολλές φορές να διαφωνεί κανείς με τις δηλώσεις ή τις πράξεις τους αυτό όμως που θα μείνει τελικά από αυτούς είναι το ανεπανάληπτο και μεγαλειώδες έργο τους.

Σχεδόν όλοι μας, όταν μας αρέσει το έργο ενός δημιουργού, θεωρούμε αυτονόητο πως ο άνθρωπος που το δημιούργησε, σαν προσωπικότητα, είναι ισάξιος με το σπουδαίο έργο του, παραγνωρίζοντας έτσι ότι έχει και αυτός, όπως όλοι οι άνθρωποι, προτερήματα και ελαττώματα.

Θυμάμαι ακόμα όταν έχοντας διαβάσει στα περισσότερα βιβλία του Καζαντζάκη τον θαυμασμό του για άφοβους, γενναίους, λεβέντες  Κρητικούς, την έκπληξη μου όταν διάβασα ότι επειδή φοβόταν τον πατέρα του παντρεύτηκε την Γαλάτεια στην εκκλησία του νεκροταφείου!

Όλες αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό με τα πρώτα σχόλια που ξεκίνησαν ήδη πριν από την ομιλία του μεγάλου μας μουσουργού στο Σύνταγμα.

Λάβροι επικριτές του όσοι στο μυαλό τους τον είχαν τοποθετημένο στην αριστερά, δεν μπορούν να χωνέψουν πως γίνεται να μιλάει ο Θεοδωράκης σε συγκέντρωση, που ενώ ακούγεται το τραγούδι του Σώπα όπου νάνε θα σημάνουν οι καμπάνες, από κάτω να χειροκροτεί ο Μιχαλολιάκος με αναπόφευκτη συνέπεια τα σκωπτικά σχόλια!

Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι όψιμοι ένθερμοι θαυμαστές του για την πατριωτική του ομιλία, οι οποίοι,παραβλέποντας τα κόμματα από τα οποία έχει διατελέσει βουλευτής και υπουργός,  θεωρούν, όπως η υπεύθυνη Τύπου του συλλαλητηρίου, Γεωργία Μπιτάκου, ότι είναι μια «προσωπικότητα που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με κόμματα, που είναι εθνικό κεφάλαιο για τη χώρα και την αγαπάνε και υποκλίνονται όλοι σύσσωμοι οι Έλληνες».

Και οι μεν και οι δε δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ο μεγάλος μουσουργός μας είναι μια προσωπικότητα που σε όλη την πορεία της ζωής του, πιστεύω ασυνείδητα,  συντονίζεται κάθε εποχή με το κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα .

Έτσι όταν η Αριστερά μετά τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια άρχισε να αποκτά σημαντική δυναμική στην πολιτική ζωή, γίνεται πρόεδρος των Λαμπράκηδων (1963-1967) και  βουλευτής της ΕΔΑ (1964-1967) και με την δικτατορία συνιδρυτής του ΠΑΜ (1967) και  στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού (1970-1972).

Μετά την δικτατορία και την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, που ανέδειξε στα μάτια πολλών την δράση του στον αντιστασιακό αγώνα της κατοχής, διετέλεσε  υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων (1978) και βουλευτής του ΚΚΕ (1981-1986).

Με την άνοδο ξανά της Δεξιάς γίνεται από το 1989-1993   βουλευτής και Υπουργός  της Νέας Δημοκρατίας.

Μετά την αποτυχία της Σπίθας να δημιουργήσει κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό κίνημα στηρίζει αρχικά τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΟΧΙ, αλλά όταν αρχίζουν και αυτοί να ξεφτίζουν τους ασκεί έντονη κριτική.

Η παρορμητική του προσωπικότητα τον έχει οδηγήσει ακόμα και σε μερικές απαράδεκτες δηλώσεις όπως αυτή που γράφω στο ποστ μου

Η ΒΛΑΒΕΡΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ, Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ 1977 ΚΑΙ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Επίσης ως γνήσιο πληθωρικό άτομο σε όλη την μακρόχρονη ζωή του μέχρι τα σημερινά βαθιά γεράματα είτε με την μουσική του, είτε με την ενασχόληση του με την πολιτική είναι προφανές ότι ενσυνείδητα ή όχι επεδίωκε να βρίσκεται στο προσκήνιο.

Η χθεσινή του αποδοχή από χιλιάδες κόσμο είμαι σίγουρος ότι του προσέφερε άφατη ικανοποίηση που ήταν εμφανής στο πρόσωπο του, που έλαμπε και  είμαι σίγουρος ότι του θύμισε τις αξέχαστες μεταδικτατορικές μέρες που γέμιζε τα γήπεδα και μας συνέπαιρνε με τα τραγούδια του.

 Είχε καταφέρει ξανά στα 93 του να βρίσκεται στο προσκήνιο της χώρας του!

Υποστηρίζοντας  χθες τον παραλογισμό  του να μην υπάρχει το όνομα Μακεδονία στο όνομα της πρώην Γιουγκοσλαβικής  Δημοκρατίας της Μακεδονίας,  προφανώς δεν θυμόταν πως πριν καμιά 20 χρόνια όταν είχε θριαμβεύσει στα Σκόπια, ως επίσημος προσκεκλημένος του υπουργείου Πολιτισμού της πΓΔΜ στην συναυλία που είχε δώσει παρουσία του Γκλιγκόροφ με την Κρατική Ορχήστρα και Χορωδία των Σκοπίων, είχε δηλώσει:

«Πάντως νομίζω ότι το θέμα της ονομασίας θα ξεπεραστεί όταν οι σχέσεις των δυο λαών φθάσουν σε τέτοιο σημείο, που το όνομα δεν θα έχει καμιά σημασία». ( εφημ.ΕΞΟΥΣΙΑ 14-4-1997)

Τελικά με την πάροδο του χρόνου και όταν ο Μίκης αλλά και πολλοί από μας δεν θα βρίσκονται πλέον στην ζωή ίσως μερικοί να θυμούνται ακόμα ότι είχε πει το περίφημο Καραμανλής ή  τανκ και το πρόσφατο για τον αριστερόστορφο φασισμό. 

Αντίθετα όμως από τις δηλώσεις του, η μουσική του  θα διατηρείται ζωντανή στο εθνικό μας υποσυνείδητο και όπου βρίσκονται των Ελλήνων οι κοινότητες  θα τραγουδούν να κρατήσουν οι χοροί καθώς θα ακούγεται η θεία φωνή του Μπιθικώτση στο είμαι αητός χωρίς φτερά ή τον ίδιο τον  Μίκη να τραγουδά ένα τραγούδι  που θα μπορούσε να είναι και ο Εθνικός μας Ύμνος.