ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΧΕΖΕΙΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ !

Όταν το 1989 βρέθηκα για πρώτη φορά στη Ινδία μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η μυρουδιά κατουρίλας που υπήρχε σε όλο το Δελχί, όπως επίσης πηγαίνοντας με το τραίνο στην Άγκρα η εικόνα Ινδών να χέζουν χωρίς κανένα πρόβλημα κοντά στην σιδηροδρομική γραμμή, χαζεύοντας μάλιστα τα τραίνα που περνούσαν,όπως ήδη  έχω γράψει στο ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΣ !

Ήταν εύλογο να σκεφτεί κανείς ότι η έλλειψη αποχωρητηρίων  οδηγούσε τους ανθρώπους να κατουρούν και να χέζουν όπου βρουν.

Το 2012 που την ξαναεπισκέφτηκα  ή εικόνα  ήταν σαφώς καλύτερη, οπότε σκέφτηκα ότι στα χρόνια που πέρασαν οι συνθήκες υγιεινής  πρέπει να  είχαν βελτιωθεί.

Σκέφτηκα δε πως και στην Ελλάδα δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια που το αποχωρητήριο στα χωριά ενσωματώθηκε στην κατοικία.

Στις αρχές της 10ετίας του 70, όταν βρισκόμαστε σε Αγροτικό Ιατρείο στην Κρήτη, στο νεόκτιστο σπίτι που νοικιάσαμε και είμαστε οι πρώτοι ενοικιαστές, το αποχωρητήριο ήταν έξω από το σπίτι σε ένα βεραντάκι.   

Παρά το γεγονός ότι είμαι φανατικός κινηματογραφόφιλος  σπανίως βλέπω ινδικές ταινίες παραγωγής  Bollywood.

Όμως πρόσφατα μου κίνησε το ενδιαφέρον μια ταινία από εκεί, για την οποία τον Δεκέμβριο 2017 ο Bill Gates ανέφερε πως είναι ένα από τα έξι θετικά πράγματα που συνέβησαν αυτήν την χρονιά.

Η ταινία  Toilet - Ek Prem Katha (2017) διαρκείας 2 ½ ωρών, είναι μια σατυρική κωμωδία για την υποστήριξη των κυβερνητικών εκστρατειών για τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής, με έμφαση στην εξάλειψη της αφόδευσης σε ανοιχτούς χώρους, ειδικά στις αγροτικές περιοχές.

Η ταινία είχε 3 υποψηφιότητες στην 63η Τελετή Απονομής των Κινηματογραφικών Βραβείων Filmfare, συμπεριλαμβανομένων αυτού της Καλύτερης ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον Narayan Singh και Καλύτερου Ηθοποιού για τον Akshay Kumar.

Το στόρυ της είναι απλό. Ο Keshav είναι ένας χωρικός που έχει μείνει ανύπαντρος επειδή ο πατέρας του, που είναι ένας πολύ συντηρητικός και προληπτικός ιερέας, πιστεύει πως το ωροσκόπιο του γιου του έχει κάτι αρνητικό που τον καθιστά άτυχο. Αναγκάζεται  λοιπόν από τον πατέρα του να παντρευτεί μία μαύρη δαμάλα, για να του φύγει η κακοτυχία!.

Λίγο καιρό μετά, ο Keshav συναντά μια μορφωμένη κοπέλα τη Jaya, την ερωτεύεται και τελικά την πείθει να τον παντρευτεί. Όμως το σπίτι του Keshav δεν διαθέτει τουαλέτα ενώ η Jaya, που δεν είναι συνηθισμένη να κάνει την ανάγκη της στο ύπαιθρο, δυσανασχετεί γιατί είχε μεγαλώσει σε σπίτι με αποχωρητήριο.

Η λύση του να κατασκευάσει ένα στο σπίτι του συναντά την έντονη αντίθεση του πατέρα του, αλλά και των χωριανών του, που θεωρούν  ότι αυτό αντίκειται  στην παράδοση της θρησκείας τους και στα έθιμα τους!

Η «παράδοση» δε είναι οι γυναίκες του χωριού να κρατιούνται όλη την μέρα και το βράδυ να πηγαίνουν όλες μαζί στις καλαμιές για να κάνουν τις ανάγκες τους κρατώντας στο ένα χέρι μια λάμπα και στο άλλο το δοχείο με τα ούρα της ημέρας !

Η εικόνα της κοινωνίας που βλέπουμε στην ταινία είναι εξωπραγματική για τα δικά μας μάτια.

Ενώ όλοι έχουν από ένα σύγχρονο smartphone στα χέρια, το ζεύγος είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να έχει την πατρική συναίνεση για να παντρευτεί,θα ζήσει βέβαια στην πατρική στέγη, οι δε γυναίκες θεωρούν αυτονόητη την ανδρική εξουσία αλλά και τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής. Όλα αυτά παρά το γεγονός ότι και  οι δύο πατεράδες του ανδρόγυνου ανήκουν στους βραχμάνους, κάστα που είναι και η πιο υψηλή  στους Ινδούς και στην οποία ανήκουν μόνο οι ιερείς και οι λόγιοι. (σχετικά με τον ρόλο που παίζουν οι  κάστες γράφω στο Α΄ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ και στο ΜΗΠΩΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ;)

Ο ταλαίπωρος Keshav μεταφέρει καθημερινά την γυναίκα του στο σταθμό του τραίνου, για να προλάβει να πάει στις τουαλέτες του τα 7΄που αυτό σταθμεύει εκεί, μέχρι την μέρα που η Jaya κλείνεται  στην τουαλέτα γιατί δεν ανοίγει η πόρτα και το τραίνο φεύγει! Αγανακτισμένη τότε και αυτή επιστρέφει στο πατρικό της. Απελπισμένος  ο Keshav  κλέβει μια χημική τουαλέτα από ένα κινηματογραφικό συνεργείο και βέβαια τον συλλαμβάνουν.

Τελικά μετά από διάφορα επεισόδια με κρατικές ρεμούλες και μπλέξιμο με την αργοκίνητη γραφειοκρατία  στην κατασκευή δημοτικών αποχωρητηρίων το αγαπημένο ζευγάρι καταλήγει να κάνει αίτηση διαζυγίου.

Έτσι η ταινία θίγει ένα άλλο θέμα ταμπού για την Ινδία, το διαζύγιο.

Αυτό αποτελεί ένα κοινωνικό στίγμα για την γυναίκα αλλά και για την κοινότητα του χωριού οπότε το θέμα αποκτά ευρεία δημοσιότητα!. Η Ινδία έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά  διαζυγίων στον κόσμο μόλις 1,1% των γάμων!

Όπως καταλαβαίνετε τελικά η ταινία έχει happy end και παρά το ότι κινηματογραφικά είναι αρκετά απλοϊκή  απετέλεσε ένα blockbuster στην Ινδία αποδίδοντας  από τον Αύγουστο 2017 παγκοσμίως  33 εκ. δολάρια.

Η επιτυχία της ταινίας με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσα μεγάλα προβλήματα μπορεί να κρύβει μια χώρα τα οποία το περαστικό μάτι του τουρίστα δεν υπάρχει κανένας τρόπος να τα αντιληφθεί.

Μια ενδιαφέρουσα άποψη του γιατί υπάρχει το πρόβλημα με το δημόσιο χέσιμο στην Ινδία υπάρχει εδώ, επιβεβαιώνοντας μάλιστα όσα έγραψα στην αρχή για τις εικόνες που βλέπει κανείς από τα τραίνα.

Εδώ όλη η ταινία με αγγλικούς υπότιτλους.