BEAUTIFUL CITY- ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

Ο Asghar Farhadi είναι σήμερα ο σημαντικότερος Πέρσης σκηνοθέτης και  ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες παγκοσμίως.
Το 2011 με την αριστουργηματική ταινία του Ένας χωρισμός ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης από την χώρα του που η ταινία του βραβεύτηκε με Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, Χρυσή Άρκτο και βραβείο Σεζάρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Το 2016 κατέκτησε για δεύτερη φορά το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας με την ταινία του Ο Εμποράκος, αλλά λόγω της απαγόρευσης από τον Τραμπ να εισέρχονται μουσουλμάνοι από 7 μουσουλμανικές χώρες στις ΗΠΑ, δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην απονομή.

Σήμερα όμως θα ασχοληθώ με την δεύτερη ταινία που έχει γυρίσει το Beautiful City (2004) και  οποία δεν έχει προβληθεί στην χώρα μας ,παρά μόνο σε κινηματογραφικές λέσχες. https://www.youtube.com/watch?v=3QhKLi4rEQo
Είναι μια εξαιρετική ταινία που θέτει μερικά  αναπάντητα  υπαρξιακά ερωτήματα θίγοντας μαζί μια σειρά από κοινωνικά, θρησκευτικά, ηθικά ζητήματα με ένα προσγειωμένο, ξεκάθαρο τρόπο, μαζί με συμπάθεια και ειλικρίνεια για τους ήρωες της.
Ο προφανής λόγος που δεν έχει προβληθεί είναι ότι δεν είναι εύκολη η παρακολούθηση της από τον δυτικό θεατή, που δεν γνωρίζει το μουσουλμανικό δίκαιο που επικρατεί στην χώρα του στις περιπτώσεις δολοφονίας.   
Στο Ιράν, το Πακιστάν, στην Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ισχύουν, σε περίπτωση δολοφονίας, οι διατάξεις του  Diya. Ειδικότερα, μπορεί να μετατραπεί η θανατική  ποινή ενός καταδικασμένου δολοφόνου, εάν η οικογένεια του θύματός της δολοφονίας συναινέσει να τον συγχωρήσει. Αυτό συνεπάγεται ότι η οικογένεια του δολοφόνου θα πληρώσει «χρήματα αίματος» στην οικογένεια του θύματος ως κάποιου είδους αποζημίωση και ως πράξη λύπης.
Είναι μια εναλλακτική ποινή έναντι του qisas (ίσα αντίποινα).
Στο Ιράν και το Πακιστάν, το diya είναι το ίδιο για τους μουσουλμάνους και τους μη μουσουλμάνους, ενώ στη Σαουδική Αραβία διαφέρει ανάλογα με τη θρησκεία του θύματος.
Ενώ η δολοφονία ενός άνδρα είναι βαρύτατο αδίκημα, η δολοφονία μιας γυναίκας είναι μικρότερο έγκλημα!
Γι΄αυτό, αν ένας μουσουλμάνος σκοτώσει εσκεμμένα μια μουσουλμάνα, πρέπει να εκτελεστεί, αλλά ο δολοφόνος μπορεί να τιμωρηθεί μόνο αφού ο κηδεμόνας της γυναίκας πληρώσει το μισό από το «χρήμα αίματος» ή το ποσό που θα άξιζε ο άντρας αν ζούσε μια κανονική ζωή· αυτό γίνεται με διαπραγμάτευση και καταβάλλεται στην οικογένεια του άνδρα.
Αντίθετα, με τις γυναίκες δολοφόνους οι συγγενείς τους δεν έχουν την υποχρέωση να πληρώσουν «χρήματα αίματος» και πρέπει να εκτελεστούν.
Η ιστορία την ταινίας είναι απλή.

Ο Ακμπάρ σε ηλικία 16 ετών έχει σκοτώσει από έρωτα την κόρη του του Αμπολκασέμ από τον πρώτο γάμο του. Με την συμπλήρωση των 18 ετών και την ενηλικίωση του ο Ακμπάρ μεταφέρεται από το αναμορφωτήριο στις φυλακές για να εκτελεστεί με απαγχονισμό. Ο τίτλος και αυτής της ταινίας έχει ειρωνική και διφορούμενη χροιά, καθώς το Shahr-e-Ziba (Όμορφη πόλη) είναι το όνομα της γειτονιάς στη βορειοδυτική Τεχεράνη όπου βρίσκεται ένα Κέντρο Κράτησης Ανηλίκων.  

Ο φίλος του από το αναμορφωτήριο Αλά μόλις απολύεται πηγαίνει και βρίσκει την 
αδελφή του Ακμπάρ, Φιροζέχ που ζει σε μια υποβαθμισμένη συνοικία και η οποία έχει προσπαθήσει πολλές φορές αλλά αποτυχημένα, να πείσει τον Αμπολκασέμ να συγχωρέσει τον Ακμπάρ.
Αρχίζουν μαζί τις προσπάθειες να πείσουν τον  Αμπολκασέμ, που αντίθετα επιζητεί τον εκτέλεση του Ακμπάρ,  αλλά η διαδικασία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέχρις ότου να συγκεντρώσει το αντισταθμιστικό «χρήμα αίματος» το οποίο και δεν έχει και προσπαθεί να το βρει πουλώντας ακόμα, το σπίτι του.

Η δεύτερη γυναίκα του Αμπολκασέμ καταφέρνει να το αποτρέψει, γιατί πρωταρχική ανάγκη γι΄αυτήν  είναι να χειρουργηθεί η ανάπηρη κόρη της .
Η Φιροζέχ που έχει ένα παιδί από τον ναρκομανή τέως σύζυγό της με τον οποίο έχουν χωρίσει, αισθάνεται όπως και ο μικρότερος της Αλά, μια αμοιβαία έλξη μετά την καθημερινή τους επαφή.
Μην θέλοντας να αποκαλύψω το τέλος της ταινίας, αυτό που θα ήθελα να επισημάνω είναι ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο ο Farhadi σκιαγραφεί τους ήρωες της ταινίας του και του πως αντιμετωπίζουν τα πράγματα μέσα από τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα της χώρας τους, αλλά και της προσωπικότητας τους .
Είναι σαφές πως δυστυχώς οι κανόνες βάσει των οποίων ζούμε σε μια κοινωνία δεν μπορούν να δώσουν απόλυτες απαντήσεις σε όσα προβλήματα προκύπτουν στην ζωή μας.
Ο Farhadi με αριστοτεχνικό τρόπο μας δίνει τις διαφορετικές συμπεριφορές που έχουν οι άνθρωποι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με θέματα που σχετίζονται με την εκδίκηση, την συμπόνοια και την συγχώρεση, τον ωφελιμισμό και την αγάπη.
Το σημαντικό είναι ότι ό ίδιος αποφεύγει κάθε διδακτισμό αφήνοντας τον θεατή να αποφασίσει μόνος του σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις και πεποιθήσεις.
Μια ενδιαφέρουσα περίληψη της ταινίας στα αγγλικά υπάρχει εδώ.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.