ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΠΕΥΚΟΦΥΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ.

Μετά από τις φωτιές στην Πεντέλη, Ντράφι, Παλλήνη, Ανθούσα και Γέρακα θυμήθηκα ένα σχετικό ποστ μου που είχα δημοσιεύσει πριν 13 χρόνια και το οποίο δυστυχώς έκτοτε παραμένει επίκαιρο και γι΄αυτό και το αναδημοσιεύω.
Το ποστ είχε τίτλο ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΣΠΙΤΙ ΣΕ ΠΕΥΚΟΦΥΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ. και στην αρχική του ανάρτηση είχε 17 σχόλια.

 Όταν πριν μερικά χρόνια τα οικονομικά μας, μας επέτρεπαν πια να αποκτήσουμε δικό μας σπίτι, βεβαίως με την βοήθεια δανείου από την τράπεζα, η κ Αθεόφοβου ξαμολήθηκε, με την καταπλήσουσα ενεργητικότητα που την διακρίνει όταν την ενδιαφέρει κάτι, να ψάχνει.
Στο μυαλό της όμως είχε εισχωρήσει η ιδέα ότι κανένα σπίτι δεν είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τις δικές της επιθυμίες, οπότε δεν έμενε τίποτα άλλο παρά να εκπληρώσει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο της παιδικής της ηλικίας που δεν ήταν τίποτα άλλο από το να αρχιτεκτονίσει!
Για να το πετύχει όμως αυτό ήταν αναγκαία μια βασική προϋπόθεση.
Να έχει ένα οικόπεδο!
Άρχισε λοιπόν να επισκέπτεται διάφορα βουνά πέριξ της Αθήνας και να βλέπει διάφορα οικόπεδα που τότε ήσαν στου διαόλου την μάνα, σε δάση, δίπλα από ρέματα, ή μπροστά σε χαράδρες αλλά όμως ήσαν μέσα στις οικονομικές μας δυνατότητες.
Όταν με πήγε να δω μερικά από αυτά πάραυτα και κατηγορηματικώς απερρίφθησαν όλα από μένα για δύο βασικούς λόγους.
Ο πρώτος ήταν ότι ρίγη φρίκης με έπιασαν στην ιδέα κατασκευής ενός σπιτιού γιατί ήξερα τι επρόκειτο να επακολουθήσει.
Η κ Αθεόφοβου θα ασχολιότανε με το τι πλακάκια θα πάρουμε ,τι πόμολα ,τι χρώμα θα βάλουμε ενώ εγώ θα έπρεπε να ασχολούμαι με τα αναγκαία υλικά, ασβέστες, τούβλα ,άμμο τους κτίστες, τους σοβατζήδες, τους μπογιατζήδες ,τους υδραυλικούς και όλο αυτό τον εσμό των επαγγελματιών που η επαγγελματική τους συνείδηση είναι αντίστοιχη της θρησκευτικής μου πίστης.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος ήταν ότι γεννημένος και μεγαλωμένος στο κέντρο της Αθήνας δεν είχα καμιά διάθεση να κάνω παρέα με τις κουκουβάγιες και να αναγκάζομαι ,λόγω της εργασίας μου στην Αθήνα να κάνω εκδρομή καθημερινά στο σπίτι μου.΄
Αφού λοιπόν άκουσα τα εξ αμάξης από την σύζυγο για την αποφασιστική μου άρνηση τόσο για να αρχιτεκτονίσει , όσο και για ξενιτευτώ από την Αθήνα, έψαξε για διαμέρισμα στα όρια που είχα θέσει (μέχρι το Χολαργό). Πράγματι βρήκε ένα έτοιμο διαμέρισμα που κάλυπτε πλήρως τις ανάγκες μας οπότε πάραυτα χωρίς δεύτερη σκέψη το πήραμε και από το οποίο πλέον θα μας βγάλουν κάποτε οριζόντιους.
Βέβαια η κ Αθεόφοβου δεν σταμάτησε την γκρίνια και τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον δυσπροσάρμοστο σύζυγο της που δεν της έκτισε ένα σπίτι κοντά σε ένα πνεύμονα πρασίνου όπου θα μπορούσε καθημερινά να κάνει οξυγονοθεραπεία.
Η εκδίκηση όμως είναι ως γνωστόν ένα φαγητό που τρώγεται κρύο.
Έκτοτε κάθε φορά που βλέπουμε το καλοκαίρι αυτές τις τραγικές εικόνες με τις φωτιές ή τα προβλήματα με τα χιόνια τον χειμώνα ,σαν άλλος Προμηθέας λέω με χαιρεκακία στον θηλυκό μου Επιμηθέα: Τι κρίμα να μην φτιάξουμε ένα ωραίο σπιτάκι εκεί ! Θα σε έδειχνε και η τηλεόραση με τον κουβά στο χέρι!
Επακολουθεί μουγκαμάρα και μετά από λίγο φράσεις συμπαράστασης στους ατυχήσαντες και δεινοπαθούντες παρ΄ ολίγον γείτονες μας, συμπάσχουσα πλήρως μαζί τους βλέποντας την τηλεόραση και αναφωνώντας κατά διαστήματα :πα, πα, παα !!
Θυμάμαι δε ένα αγαπητό μου φίλο που έχει φτιάξει ένα ωραίο σπίτι στο Ντράφι τι μου απάντησε με χιούμορ πριν μερικά χρόνια όταν τον ρώτησα που είχαν πάει το καλοκαίρι.
Μείναμε στο σπίτι ,δεν πήγαμε πουθενά.
Γιατί;
Γιατί με τον φόβο της φωτιάς με το ένα κρατούσαμε την μάνικα και με το άλλο το ντουφέκι!
Και τι το θέλατε το ντουφέκι;
Κοίτα να δεις ,εδώ στην ερημιά είμαστε σαν το Φαρ Ουέστ ,άμα ένα άγνωστο αυτοκίνητο περάσει δεύτερη φορά μπροστά από το σπίτι, είναι προφανές ότι πρόκειται για εμπρηστή, οπότε πρώτα πυροβολούμε και μετά ρωτάμε που πάει!

 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.