ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑΣ

Η πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει το εκλογική σκηνικό για τις δεύτερες εκλογές.
Ήδη ο Μητσοτάκης οδεύει στις εκλογές της 25 Ιουνίου με την βεβαιότητα να πετύχει μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ενώ αντίστοιχα ο Ανδρουλάκης επιδιώκει να καρπωθεί απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καταστεί αυτός αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα μήνα είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει να ανακάμψει από την εσωστρέφεια και την εσωκομματική φαγωμάρα που αναπόφευκτα θα υπάρξει, μόλις τα στελέχη του ανανήψουν από την έκπληξη και την αμηχανία που τα έχει καταλάβει από την πανωλεθρία και αρχίσουν να αναζητούν τον υπεύθυνο που οδήγησε το κόμμα τους σε αυτήν. Ο κυριότερος υπεύθυνος είναι ο επονομαζόμενος ειρωνικά ως «άχαστος», μετά τις 5 συνεχείς εκλογικές ήττες που έχει υποστεί στην σειρά.
Οι αιτίες της ήττας είναι προφανείς και έχουν αναφερθεί από τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να τις κατανοήσουν.
Προσπάθησε να κτυπήσει τον Μητσοτάκη με το θέμα των υποκλοπών, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αυτό αφορούσε τον Ανδρουλάκη ενώ ταυτόχρονα παρακολουθήσεις υπήρξαν και επί των ημερών του.  
Το ίδιο προσπάθησε να κάνει και με την τραγωδία των Τεμπών όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι ευθύνες είναι σε σημαντικό βαθμό διαχρονικές.
Μίλαγε, υπερασπιζόμενος την απλή αναλογική που είχε ψηφίσει, για κυβερνήσεις συνεργασίας, όταν όλοι οι άλλοι την αρνιόντουσαν κατηγορηματικά και έκανε όπισθεν ολοταχώς όταν ο κατ΄αυτόν μελλοντικός κυβερνητικός του εταίρος άρχισε να μιλάει για Δήμητρες κτλ.
Ποτέ δεν κατάφερε, γιατί στην ουσία δεν είχε, να αναπτύξει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που να προσφέρει στον κόσμο ένα όραμα για ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτό ακριβώς που έκανε ο Μητσοτάκης.
Αλλά πως θα μπορούσε να το κάνει αυτό όταν το έμψυχο υλικό του εμφορείται από ξεπερασμένες από πολλά χρόνια ιδέες του τύπου «η κανονικότητα μπορεί να μην είναι ευκαιρία για την αριστερά όπως  ομολόγησε ανερυθρίαστα η συντρόφισσα Αχτσιόγλου!
Και γι αυτό γράφει ο Βουλαρίνος:Μα πάνω και πρώτα από όλα είναι νίκη της κανονικότητας και της ωριμότητας. Είναι συντριβή της τοξικότητας, του φανατισμού, της ιδεοληψίας, της εχθροπάθειας, του μίσους, της αρπακόλας, της μαύρης προπαγάνδας, της διαστρέβλωσης, της εφηβικής παρόρμησης, της απροθυμίας επαφής με την πραγματικότητα και της αδιαφορίας για τα αληθινά προβλήματα των πολλών. Είναι ήττα της ελληνικής εκδοχής του τραμπισμού. Είναι δηλαδή ήττα όλων όσων εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του.
Ίσως σημαντικότερο γεγονός από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική ζωή της χώρας να είναι αυτό που επισημαίνει σε άρθρο του ο Δημήτρης Τριανταφυλλιδης:
Το εκλογικό αποτέλεσμα με κύριο χαρακτηριστικό την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτα άλλο από το γύρισμα της πρώτης σελίδας του τελευταίου κεφαλαίου της λούμπεν αριστεράς στην Ελλάδα. (σχετικό το πρόσφατο άρθρο μου Η ΛΟΥΜΠΕΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ )
Επί 15 χρόνια, η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση ομηρίας μιας ομάδας ανθρώπων, οι οποίοι με τις εμμονές τους, την καταδίκασαν σε μια περίοδο στασιμότητας, όταν κυρίαρχα συστατικά του δημόσιου λόγου ήταν η τοξικότητα, το μίσος, η εχθροπάθεια και πολλές φορές, η χυδαιότητα. 
Και επισημαίνει παρακάτω:
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που νοσεί βαριά από το σύνδρομο της ναρκισσιστικής διαταραχής. Δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα, δεν μπορεί να συνομιλήσει μαζί της. Κι αυτό γιατί θεωρεί πως αρκούν πολιτικές αποφάσεις των οργάνων του, για να υπακούσουν σε αυτές οι νόμοι που κινούν τις κοινωνίες. Είναι ένα μεθοδολογικό λάθος το οποίο πλήρωσε και θα πληρώνει ακριβά για ένα μεγάλο διάστημα, μέχρι την επιστροφή του στις ρίζες του, οι οποίες δεν είναι άλλες από το όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Το επόμενο διάστημα θα γίνουμε μάρτυρες σημαντικών εσωκομματικών εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ, βασισμένες στις καλύτερες παραδόσεις της σταλινογενούς αριστεράς, συνοδευόμενες από ανθρωποφαγίες και κανιβαλισμό. 
Τέλος ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος συμπεραίνει :
..ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε συνειδητοποίησε ότι με το να είναι η μεγαλύτερη δύναμη του προοδευτικού χώρου δεν καταλάμβανε απλώς ένα χώρο, αλλά αναλάμβανε μια συνολικότερη ευθύνη απέναντι σε ευρύτερα λαϊκά κοινωνικά στρώματα.
Μόνο που αυτή την ευθύνη τελικά δεν την ανέλαβε ποτέ πραγματικά.
Και αυτά τα στρώματα δεν το συγχώρησαν ποτέ αυτό.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.