Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ.

Όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Χαροκόπος πριν 5 χρόνια με κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου, η χώρα μας ζούσε μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της, καθώς η τότε κυβέρνηση  έκανε ότι ήταν δυνατόν για να παραδώσει τους οκτώ τούρκους στρατιώτες που είχαν αιτηθεί ασύλου, στο εκτελεστικό απόσπασμα του Ερντογάν.
Στο τέλος Δεκεμβρίου 2017 σύμφωνα με την κυβερνητική ανακοίνωση «ακολουθώντας την πάγια θέση σε σχέση με τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς, όπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί, υποβλήθηκε σήμερα εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης αίτηση ακύρωσης κατά της χθεσινής απόφασης παροχής ασύλου της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφυγών».
Επιστρέφοντας τότε ο Ερντογάν από την Αθήνα είχε αναφέρει ότι η ελληνική κυβέρνηση του είχε υποσχεθεί ότι θα παραδώσει τους 8 Τούρκους αξιωματικούς «μέσα σε 15-20 μέρες»
Τελικά όμως ο  Άρειος Πάγος δέχθηκε τα επιχειρήματά των τούρκων στρατιωτικών, ότι ενδεχόμενη έκδοσή τους θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή τους και θα τους εξέθετε σε βασανιστήρια και εξευτελισμό και δεν εκδόθηκαν. 
Η προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου, να κατευθύνει κατά το δοκούν το δικαστικό σύστημα και να εξαντλήσει κάθε νομικό μέσο για να εκδώσει και να οδηγήσει τους «ικέτες» τούρκους στρατιωτικούς στα χέρια του Τουρκικού καθεστώτος και πιθανότατα στο απόσπασμα, αποτελεί μια τεράστια δυσώδη κηλίδα στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας.
Σε αυτή ακριβώς την υπόθεση αναφέρεται ο Απόστολος Δοξιάδης στο παρακάτω δημοσίευμα του κάνοντας σύγκριση το πως έδρασαν σε αυτήν δύο γυναίκες που σήμερα συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΔΥΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ, ΔΥΟ ΕΛΛΑΔΕΣ
Δεν θέλω να μπω σε λογική συγκρίσεων των ψηφοδελτίων Επικρατείας των κομμάτων, πράγμα άλλωστε περιττό αφού το καθένα εκφράζει αυτό που είναι ο αρχηγός του, ο μόνος που αποφασίζει για το ζήτημα. Και το ποιος είναι ο καθένας το ξέρουμε για όλους.
Αλλά μια σύγκριση πνίγομαι αν δεν την κάνω, γιατί έχω προσωπική εμπειρία, πολύ πικρή: τη σύγκριση της Ειρήνης Αγαπηδάκη στο Επικρατείας της ΝΔ και της Ζαχαρούλας Τσιριγώτη στου Σύριζα.
Αρχές του 2017, η Αγαπηδάκη, τότε απλή πολίτης, εντελώς άγνωστη έξω από το διαδίκτυο, αλλά με σημαντικό επαγγελματικό και ακαδημαϊκό έργο και πίσω της τον πρωταγωνιστικό, αλλά άγνωστο καθότι αδιαφήμιστο, αγώνα της για το "Μένουμε Ευρώπη", έδωσε μαζί με εμένα και μερικούς άλλους τον καλό αγώνα για τη σωτηρία των Οκτώ τούρκων ικετών. Των άμοιρων αυτών ανθρώπων που ήρθαν στην Ελλάδα να σωθούν από έναν δικτάτορα και που ο Τσίπρας (ναι αυτός που μιλάει τώρα για "Δικαιοσύνη Παντού") έταξε πεσκέσι στον Ερντογάν, παράνομα, ανήθικα, απάνθρωπα και δουλοπρεπέστατα. Τότε γνωριστήκαμε ουσιαστικά με την Ειρήνη, όταν συνέβαλλε καθοριστικότατα στον τίμιο αγώνα της σωτηρίας των Οκτώ. Και έφερε σε αυτόν όλο της το θάρρος, το πάθος, την οξύνοια και τον κοφτερό της δημόσιο λόγο. Λιοντάρι πραγματικό.
Η Τσιριγώτη, τότε αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ, υπεύθυνη για τους Αλλοδαπούς και το Μεταναστευτικό, υπήρξε αντίθετα το χέρι του Τσίπρα, που ήθελε πάση θυσία να τους στείλουμε πίσω, και υλοποιούσε τη βούληση του στην Αστυνομία. Κολλητή η Τσιριγώτη του ενορχηστρωτή από το Μαξίμου του άνομου αγώνα του Τσίπρα, του Βαγγέλη Καλπαδάκη, αλλά και της συντρόφου του, Φεϊζά Μπαρουκτσού, πολιτικής υπευθύνου στην Τουρκική Πρεσβεία και ενορχηστρώτριας της προσπάθειας να πάρουν τους Οκτώ από την άλλη μεριά, κάθε βδομάδα καλεσμένη στο σπίτι τους, και κολλητή φιλενάδα της κυρίας Μπαρουκτσού, ως πειθήνιο όργανο, έκανε ό,τι της έλεγαν για να παίζει το κυβερνητικό παιχνίδι.
Γενικά, οι αστυνομικοί που φύλαξαν τους Οκτώ έδειξαν βαθιά ανθρωπιά και ενσυναίσθηση, περιορισμένοι βέβαια από το καθήκον τους. Αλλά ειδικά με ευθύνη της Τσιριγώτη, επί δύο χρόνια, μέχρι και ο Άρειος Πάγος αλλά και το Συμβούλιο Επικρατείας, με τη συμπαράσταση της κοινωνίας πολιτών, να αριστεύσουν σώζοντας τους Οκτώ, οι οκτώ κρατήθηκαν δυο χρόνια σε ένα φρικτό υπόγειο σκοτεινό κελί, σαν τα ζώα. Αυτή ήταν η δημοκρατική της ευαισθησία, αυτή η ανθρωπιά της: του μεσαιωνικού δεσμοφύλακα.
Τέλη του Δεκεμβρίου 2016, όταν η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ασύλου έδωσε το άσυλο στον πρώτο από τους Οκτώ, και ελευθερώθηκε κατά νόμον, το άλλο πειθήνιο όργανο του τρίδυμου Τσίπρας-Καλπαδάκης-Μπαρουκτσού, ο τότε υπουργός Μετανάστευσης Μουζάλας προσέβαλλε την απόφαση.
Είχαμε πάει με τον απελευθερωθέντα στην Υπηρεσία Ασύλου, με τον Πρόεδρο του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και τον δικηγόρο του ανθρώπου στον Άρειο Πάγο. Αλλά λαμβάνοντας τις διαταγές της από το Μαξίμου, η Τσιριγώτη, για να μην γίνει η αρπαγή του ανθρώπου παρουσία μας, ξεγελώντας μας δόλια, με όλη τη δουλoπρέπεια και την πονηριά του Χατζηαβάτη, κρύβοντας για λίγο τον Βεληγκέκα μέσα της, μας απομάκρυνε από την Υπηρεσία Ασύλου όπου είχαμε και μας κάλεσε όλο γλύκα δίπλα, στο γραφείο της, τάχα "για να συζητήσουμε το που θα στεγαστεί τώρα που ελευθερώθηκε". Ανάξιο και δειλό, γελοίο τέχνασμα, έμπνευση προσωπικότητας σάπιας. Και το έκανε μόνο και μόνο ώστε να αρπάξουν τον άνθρωπο χωρίς την παρουσία μας, άρα και την παρέμβασή μας, που θα ήταν ηχηρότατη και ντροπιαστική για την ίδια και το σύστημα που υπηρετούσε.
Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί εκεί, στην Υπηρεσία, είχαμε αφήσει με τον άνθρωπο την Ειρήνη Αγαπηδάκη (το ξαναλέω: απλή πολίτη τότε) και την Ελένη Κουτσουράκη, δικηγόρο από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και εξ ίσου γενναία υπερασπίστρια του δίκιου των Οκτώ. Αυτές δεν τις λογάριασε η Τσιριγώτη ως επικίνδυνες και δεν τις φώναξε και αυτές για να τις ξεγελάσει στο γραφείο της. (Ποιος ξέρει, μπορεί να σκέφτηκε "γυναίκες είναι μωρέ, σιγά") Αλλά όταν τα αστυνομικά όργανα που διέταξε η Τσιριγώτη άρπαξαν τον άνθρωπο -- στην κυριολεξία άρπαξαν -- η Ειρήνη και η Ελένη πιάστηκαν απάνω του και τον κρατούσαν, σαν καλές μανάδες που πάνε να σώσουν με προσωπικό κίνδυνο το παιδί τους, μέχρι που οι αστυνομικοί να τις διώξουν από πάνω του με σωματική βία.
Φυσικά, επικράτησε τότε, για λίγο, ο νόμος του ισχυρού. Όμως, μήνες μετά, με τη λήξη των δικαστικών αγώνων στο Συμβούλιο της Επικρατείας, και τον κοινό μας αγώνα με όλους αλλά και τον αείμνηστο Stavros Tsakyrakis και τον Νίκο Αλιβιζάτο, νίκησε ο γλυκός νόμος του δίκιου. Και οι Οκτώ σώθηκαν.
Χάρη και στην Ειρήνη Αγαπηδάκη, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σωτηρία τους. Κόντρα στο φρικαλέο και ντροπιαστικό σχέδιο που υλοποιούσε και η τάχα πατριώτης και δημοκράτης Ζαχαρούλα Τσιριγώτη, που δεν ντράπηκε τον όρκο, τη στολή και τα γαλόνια της.
Φίλες και φίλοι, κυρίες και κύριοι, Ελληνίδες, Έλληνες και οι δύο συμμετέχουν από σήμερα στα ψηφοδέλτια Επικρατείας δύο κομμάτων. Διαλέγετε και παίρνετε.

Ο Απόστολος Δοξιάδης το 2021 έγραφε για τον  Βαγγέλη Καλπαδάκη, Διπλωματικό Σύμβουλο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον δεσμό του με τη Φεϊζά Μπαρουτσού, στελέχους της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα: «Οταν κάποιος άνθρωπος, διπλωμάτης ή μη, κατέχει κρατική θέση ύψιστης διαβάθμισης και μέγιστης εθνικής ευαισθησίας σε μια χώρα, απλούστατα δεν είναι δυνατόν να διατηρεί τόσο στενό δεσμό με ένα όργανο της κυβέρνησης μιας άλλης χώρας, χώρας μάλιστα με την οποία η σχέση της πρώτης είναι τόσο ευαίσθητη, επικίνδυνη και συχνότατα απειλητική, όσο της Τουρκίας με την Ελλάδα»
Ο Απ. Δοξιάδης σημειώνει ότι οι πολιτικές και κοινωνικές απόψεις της Barutçu άλλαξαν, όπως και δεκάδων χιλιάδων άλλων Τούρκων κρατικών λειτουργών, αμέσως μετά τη 15η Ιουλίου εκείνου του χρόνου, όταν έγινε η φερόμενη ως «απόπειρα πραξικοπήματος των γκιουλενιστών». Από την επόμενη μέρα πέρασε στη σκληρή γραμμή ταύτισης με το νέο καθεστώς. «Γνωρίζουμε μάλιστα από μαρτυρίες ότι, μεταξύ άλλων, πήγαινε στα σπίτια στην Αθήνα των συναδέλφων της που διέφευγαν στη Δύση, για να τα ψάξει. Φυσικά, αυτό δεν περιλαμβάνεται στα καθήκοντα ενός διπλωμάτη, αλλά ενός ασφαλίτη», σημειώνει.
Την επόμενη ημέρα, 16 Ιουλίου 2016, οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί προσγειώθηκαν με ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη, ζητώντας άσυλο από την Ελλάδα. Λίγες ώρες αργότερα, ο Τσίπρας υποσχέθηκε στον Ερντογάν ότι «θα σου τους στείλω πίσω σε δύο βδομάδες το πολύ», κατά τη διατύπωση που μετέφερε ο ίδιος ο Ερντογάν.
Ο Δοξιάδης σημειώνει ότι το «τάξιμο» των «8» του Τσίπρα στον Ερντογάν τού το έχει επιβεβαιώσει «ανώτατος πολιτειακός παράγοντας, παρουσία μάλιστα μάρτυρα, λέγοντάς μου ότι την πράξη του την παραδέχτηκε στον ίδιο ο Τσίπρας».
Στην συνέχεια περιγράφει τις δύο συναντήσεις του με ανώτατα στελέχη του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ, το κλίμα τρόμου που επικράτησε στον Άρειο Πάγο με πρόεδρο τότε την Βασιλική Θάνου καθώς και μια ακόμα συνάντηση με τον Καλπαδάκη, και τον Μάρκο Καραβία, στενό φίλο των αδελφών Τζανακόπουλων που είχε στο μεταξύ διορισθεί, ως πρωθυπουργικός εκλεκτός, επικεφαλής της Υπηρεσίας Ασύλου, και αρνιόταν να τους χορηγήσει το άσυλο, παρά την ομόφωνη απόφαση του ΣτΕ.
Προσθέτει δε πως «Η αντιστράτηγος Ζαχαρούλα Τσιριγώτη, όχι μόνο άνθρωπος με ισχυρή κομματική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ –σήμερα (31-3-21) άλλωστε είναι επίσημα σύμβουλος του Τσίπρα– αλλά στενή φίλη της Barutcu, και τακτική συνδαιτυμόνας του ζεύγους, διορίσθηκε Γενική Επιθεωρητής Αλλοδαπών και Φύλαξης Συνόρων, θέση που δημιουργήθηκε ειδικά για εκείνη, τότε».
Τέλος, ο Απόστολος Δοξιάδης σημειώνει ότι :οι κ.κ. Αποστολάκης, Καλπαδάκης και Τσιριγώτη ανήκουν τώρα επίσημα στο σκιώδες ΚΥΣΕΑ του ΣΥΡΙΖΑ. Η σχέση Καλπαδάκη-Barutçu, από όσο γνωρίζω, έχει λήξει. Εκείνη, με το που άλλαξε η κυβέρνηση στην Αθήνα, επέστρεψε το καλοκαίρι του 2019 στην Αγκυρα και υπηρετεί στη Γενική Διεύθυνση Αεροναυτιλίας και Ασφάλειας Συνόρων.
Όσο για τον Τσίπρα ο Δοξιάδης θεωρεί πως :εκτός από την κουτοπονηριά του, την καπατσοσύνη του στα εσωτερικά του κόμματός του και το ταλέντο του να ξεγελάει τον κόσμο λέγοντας ξεδιάντροπα ψέματα, ο Τσίπρας δεν είναι πολύ έξυπνος. Επιπλέον, είναι αφελής, γεγονός που έχει ως αιτία, πέρα από πιθανή έμφυτη προδιάθεση και έλλειψη φυσικών χαρισμάτων νόησης και διάκρισης, την τραγική υστέρηση στην ευρύτερη παιδεία του, χάρη στην παραμονή του για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη γυάλινη σφαίρα της κομμουνιστικής θεωρίας και ιστοριογραφίας, ένα χρυσόψαρο στη γυάλα ενός παραμορφωμένου κοσμοειδώλου».
Στον Δοξιάδη απάντησε ο Καλπαδάκης ότι τα παραπάνω είναι   «Ψεύδη, διαστρέβλωση και ευφάνταστες θεωρίες»
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.