ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ β΄μέρος

Μετά τον πόλεμο ο κινηματογράφος αποτελούσε το βασικό μέσο διασκέδασης σε όλο τον κόσμο, με τις αμερικανικές ταινίες να κυριαρχούν, αλλά ταυτόχρονα με ισχυρές κινηματογραφίες στην Αγγλία, την Γαλλία και την Ιταλία στην Ευρώπη.
Αλλά και στην χώρα μας σημαντικό μέρος του κοινού πήγαινε στους κινηματογράφους για να δει ελληνικές ταινίες και στο ποστ μου ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ  εξηγώ το γιατί.
Θα μπορούσα να αφιερώσω πολλά ποστ μου αναφέροντας μόνο ένα πλήθος από σκηνές που έχουν εντυπωθεί στην μνήμη των περισσότερων Ελλήνων από τις συνεχείς επανειλημμένες προβολές τους στην τηλεόραση.

Πιστεύω πχ πως λίγοι σήμερα δεν έχουν βαθιά εντυπωμένη στην μνήμη τους τον Φούντα στην Στέλλα να λέει στην Μερκούρη -φύγε Στέλλα κρατάω μαχαίρι, τον Φωτόπουλο να λέει Αόμματος στην Κάλπικη λίρα, τον φαντάρο να χορεύει ζεμπέκικο στην Ευδοκία ή τον Ηλιόπουλο στον μεν Ατσίδα να λέει -Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα αλλά αντίθετα να εμφανίζεται ως  Δράκος στην ομώνυμη ταινία για την οποία έχω γράψει  το ποστ μου Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ
Πλήθος δε από ατάκες από τις ελληνικές ταινίες εκείνης της εποχής έχουν γίνει πλέον σχεδόν σλόγκαν στην καθημερινή ομιλία των νεοελλήνων. 

 Έχω ακούσει να παραγγέλνει πελάτης πορτοκαλάδα και το γκαρσόν που τον ξέρει να τον ρωτάει σαν τον Γκιωνάκη στα Κίτρινα Γάντια: Πορτοκαλάδα από πορτοκάλι;

Άσε που και ο ίδιος, σαν γνήσιος Λογοθετίδης έχω επαναλάβει πολλές φορές όταν βλέπω αναμμένο φως χωρίς λόγο, το αμίμητο που λέει για τους διακόπτες των φώτων: Μπαίνεις χραπ, βγαίνεις χραπ!  στο Ένα Βότσαλο στην Λίμνη.

Προσωπικά πιστεύω πως η σκηνή από την Σάντα Τσικίτα στην οποία ο Λογοθετίδης μαζεύει με το δάκτυλο του τα σουσάμια από το κουλούρι του, μόλις έχει φέρει 6 κρουσάν στο αφεντικό του χωρίς αυτός να του προσφέρει κανένα, ανήκει δικαιωματικά σε μια ανθολογία από μοναδικές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Δεν πιστεύω δε να υπάρχει κάποιος που όταν η σύζυγος αναφέρεται  με νοσταλγία σε κάποιο νεανικό της φλερτ να μην της θύμισε ο άνδρας της την καταπληκτική σκηνή με τον Κωνσταντάρα και την Κοντού που τους επισκέπτεται ο εξιδανικευμένος στην φαντασία της Στέφανος, στην ταινία Της ζήλιας τα καμώματα!
Μπορεί δε να ξεχάσει κανείς τον Τσάκωνα να αναλογίζεται στο Μάθε παιδί μου γράμματα : 6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο 12, 6 χρόνια στο Πολυτεχνείο 18, 6 χρόνια στο εξωτερικό 24, και 6 χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο 30, μέχρι τα 36 που είμαι ακόμα άλλα 6 χρόνια, που πήγανε;

Το ίδιο επίσης δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την μοναδική Σαπφώ Νοταρά από την ταινία Αχ! Αυτή η γυναίκα μου, να αναφωνεί με την χαρακτηριστική  της φωνή: Εδώ γίνονται Σόδομα και Γόμορα!
Ο Αυλωνίτης δε διαπρύσιος κήρυξ της ηθικής στην Ωραία των Αθηνών διακηρύσσει το αξέχαστο Πνεύμα και Ηθική  και στην ταινία ο Κλέαρχος η Μαρίνα κι ο κοντός εξαναγκάζεται να πει: Μην ξανακούσω να πεις τον κοντό κοντό!

Στο ποστ μου ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ αναφέρω 3 αξέχαστες σκηνές από ταινίες του μέγιστου  ηθοποιού μας Θανάση Βέγγου που προσωπικά τον ανακάλυψα στο γαμήλιο ταξίδι μας στην Ελλάδα καθώς τότε σε όλη την ελληνική επαρχία παίζονταν οι ταινίες του. Όπως δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που δεν θυμάται την σκηνή με τον Βέγγο στην ταινία Ο Θανάσης στην χώρα της σφαλιάρας, να οδηγεί το φορτηγό με ξεχασμένο το μεγάφωνο του ανοικτό και ακούγοντας απαγορευμένο Θεοδωράκη στην διαπασών, να  φτάνει στην γιορτή για την χούντα στην  πλατεία του χωριού και τότε να το παίρνει χαμπάρι!

Αλλά ο Βέγγος με την ίδια ευκολία που μας έκανε να γελάμε μπορούσε να αποδώσει και εξίσου καλά ένα τραγικό μονόλογο λέγοντας στον Χάρβεϋ Καιτέλ στο Βλέμμα του Οδυσσέα του Αγγελόπουλου μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο πως: Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε.... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο. 
Αξέχαστες όμως είναι και πλήθος σκηνές από την αριστουργηματική ταινία Της Κακομοίρας με τον Χατζηχρήστο ως Ζήκο, να εξηγεί στον Φέρμα ότι είναι και σχολικά μορφωμένος. Τελοιόφοιτος 4ης Δημοτικού, 16 χρόνια σχολείο, 4 χρόνια κάθε τάξη ή να λέει στο αφεντικό του  Με κρατάς και τον Νίκα, ποιος είναι αυτός ο Νίκας;  ή όταν μένει μπουκάλα που λέει το αμίμητο: Αι γυναίκαι είναι άπιστες, το φιλοσόφησα τώρα!
Μπορείς δε να μην θυμηθείς τα χαστούκια στα Χτυποκάρδια στο θρανίο η όσα έχει ρίξει ο Κωνσταντάρας στις ταινίες του με κορυφαίο αυτό στον Παύλο Λιάρο στην ταινία Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι όταν αυτός του λέει: τράβα ρε πατέρα να πιεις μόνος σου νερό και φέρε και σε μένα ένα ποτήρι»

Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλές σελίδες ακόμα με μοναδικές σκηνές που μας έχει προσφέρει ο ελληνικός κινηματογράφος.
Θα τελειώσω όμως με μια σκηνή που δυστυχώς δεν έχω δει, αλλά από την περιγραφή της την θεωρώ, όπως γράφω και στο ποστ μου
Ο ΓΚΟΥΣΓΚΟΥΝΗΣ ΚΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΣΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
μοναδική, καθώς σε ένα είδος που στοχεύει στην οπτική διέγερση του θεατή έδωσε μια τελείως σουρεαλιστική και κωμική διάσταση, διώχνοντας έτσι την υποσυνείδητη ντροπή που έχουν οι περισσότεροι θεατές ταινιών αυτού του είδους από την παρουσία τους στον κινηματογράφο.  Είναι η σκηνή που τον δείχνει να πηδάει και  αντί βογκητών λέει : α, ρε νάχα τώρα μια μπύρα  οπότε εμφανίζεται ένα χέρι και  του δίνει μια!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ α΄μέρος

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ γ΄μέρος