Η γοητεία του ψευδώνυμου

Ο Wilhelm έθεσε ένα ερώτημα στο προηγούμενο post: τι επάγγελμα κάνω.
Βέβαια δεν πρόκειται να απαντήσω όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί έτσι αναγκάζουμε την φαντασία μας να προσγειωθεί.
Εάν γράψω τι επάγγελμα κάνω, πόσων χρονών είμαι, εάν είμαι παντρεμένος η όχι, πατέρας, πλούσιος η φτωχός, ψηλός η κοντός και όλα όσα χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο τότε θα είμαι μια συγκεκριμένη προσωπικότητα με την δεδομένη υπόσταση που έχω μέσα στη κοινωνία και θα έχω και το αντίστοιχο αντίκρισμα στην αντιμετώπιση μου από τους άλλους.
Η ανωνυμία που προσφέρει ένα ψευδώνυμο, χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία, επιτρέπει στους άλλους να δημιουργήσουν μια προσωπική εικόνα για τον καθένα μόνο από τα κείμενα του και από τα στοιχεία που ο ίδιος θέλει να δώσει.
Πάρτε παράδειγμα τον Νίκο Δήμου.
Μου αρέσει να διαβάζω τα γραπτά του γιατί ξέρω ποιος είναι και ποίες ιδέες έχει.
Σαν άτομο λοιπόν διαθέτει ένα υψηλό κύρος και τα γραφόμενα του συναντούν χάρις σ’ αυτό μια γενικότερη αποδοχή.
Αν όμως αντί με το όνομα του υπέγραφε ως πχ- το βλέφαρο της γαλής- και το blog του είχε τίτλο- Ένα πουλάκι καθόταν γιατί τα δύο τα έφαγε η γάτα –ούτε τόσοι πολλοί θα τον διάβαζαν και πιθανώς πολλοί περισσότεροι θα είχαν αντιρρήσεις σε ορισμένα θέματα η απόψεις του.
Η ανωνυμία λοιπόν προσφέρει την δυνατότητα στον καθένα να γράψει πράγματα που πιθανώς δεν θα έγραφε επωνύμως ,και στους άλλους να φτιάξουν στο μυαλό τους μια φανταστική εικόνα για τον καθένα από εμάς.
Ακόμη και η επιλογή του ψευδώνυμου δημιουργεί διαφορετικούς συνειρμούς για τον καθένα και για την παρόρμηση του να διαλέξει το συγκεκριμένο ψευδώνυμο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα 3 ξεχωριστά μέλη των blog που τις διαβάζω πάντα αλλά και αυτές μου κάνουν την τιμή να με παρακολουθούν σε ότι γράφω.
Γιατί η Πωλίνα και η Ραλλού διάλεξαν αυτά τα απλά ονόματα που μπορεί να είναι και τα πραγματικά τους;
Στο μυαλό μου τα ψευδώνυμα αυτά δημιουργούν την εικόνα γυναικών συγκροτημένων που ξέρουν που πατούν και τι θέλουν.
(Σκέψου όμως πίσω από ένα από αυτά τα ψευδώνυμα να κρύβεται κανένας μουστακαλής μαντράχαλος!)
Μην γελάτε!Το ανάποδο έχει γίνει.
Στο παρελθόν ο Αλκης Θρύλος ήταν γυναίκα η οποία στην ανδροκρατούμενη εποχή της μόνο έτσι μπορούσε να περάσει τα γραπτά της.
Αντίθετα το γλυκό και τρυφερό χουλιγκανάκι με το ψευδώνυμο που έχει διαλέξει μου δημιουργεί την εικόνα μίας ευαίσθητης, χαριτωμένης κοπέλας η οποία είναι και λίγο στριμμένο άντερο.(όχι θα γλίτωνες!)
Η ανωνυμία είναι λοιπόν και η γοητεία των blog.
Πριν 3 μήνες που δεν γνώριζα ούτε την ύπαρξη τους δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσω στυλό να γράψω οτιδήποτε ,απλώς γιατί βαριόμουν και δεν με ενδιέφερε να γράφω για το συρτάρι μου.
Έγραφα μόνο επιστημονικές εργασίες και ορισμένα θέματα που έχουν σχέση με την ιστορία της επιστήμης μου.
Επειδή επίσης είμαι και φανατικός κινηματογραφόφιλος έγραφα και γράφω καμιά σύντομη κριτική όταν δω μια ταινία στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ με το ψευδώνυμο cinemaniac.
Όταν ανακάλυψα τα blog διαπίστωσα ότι στην πλειονότητα γράφουν άνθρωποι με ενδιαφέροντα, με προβληματισμούς, με ευαισθησίες, με χιούμορ, πράγματα που με παρακίνησαν να μπω και εγώ στον χορό δίνοντας τα στοιχεία που ήθελα για τον εαυτό μου στο πρώτο μου post (ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΝ) και ορισμένα, εκτός από τα περιπαικτικά,στο profile.
Έτσι λοιπόν όλοι όσοι με διαβάζετε σχηματίζετε μια εικόνα για μένα, η οποία μπορεί να είναι και τελείως απατηλή.
Ας μείνουμε λοιπόν με τις ψευδαισθήσεις μας και την γοητεία των φανταστικών προσωπικοτήτων που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας ,ο ένας για τον άλλο, και ποιος ξέρει μπορεί να έρθει κάποτε η ώρα η η διάθεση να βγουν οι μάσκες που κρυβόμαστε από πίσω και να αποκαλυφθεί το πραγματικό μας πρόσωπο.