ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ 3 ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ

Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από το μνημείο της Ελευθερίας όπως είναι σήμερα.
Η τρίτη φωτογραφία είναι από το μνημείο της Ελευθερίας όπως την φωτογράφησα τότε.
Την φυλάει στη βάση ένας Ρώσος στρατιώτης.
Όταν κατέρρευσε το καθεστώς ο Ρώσος στρατιώτης εξαφανίστηκε.

Πριν την διάλυση του ανατολικού μπλοκ και την μετέπειτα διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είχα πάει για πρώτη φορά στη Βουδαπέστη.
Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στη Ευρώπη από την Ελλάδα με αυτοκίνητο .
Η ιδέα του να διασχίσεις την τότε Γιουγκοσλαβία με αυτοκίνητο δεν με ενθουσίαζε αλλά θα ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο ενός συναδέλφου που ζώντας 6 χρόνια στην Αγγλία είχε έρθει πολλές φορές οδικώς από εκεί στην Ελλάδα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν 3 συνάδελφοι ,η τρίτη ήταν η γυναίκα μου, Νοέμβριο μήνα, για την Βουδαπέστη με την ευκαιρία ενός συνεδρίου που γινόταν εκεί ,αλλά ουσιαστικά για να την δούμε.
Η γυναίκα μου πάντα όταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό προτιμά τις οργανωμένες καταστάσεις και με μόνιμη φοβία να μην χαθεί σε όλα τα ταξίδια έχει δύο σημεία αναφοράς πάντα στο οπτικό της πεδίο. Η εμένα ή τον ξεναγό. Αφήνει τα τηλέφωνα των ξενοδοχείων στην υπόλοιπη οικογένεια και όπως ήταν επόμενο και εδώ πριν να φύγουμε μας ρώτησε αν έχουμε κλείσει ξενοδοχείο πριν να φύγουμε. Την διαβεβαίωσα ,ψευδώς βέβαια για να την καθησυχάσω, ότι όλα τα έχει κανονίσει ο συνάδελφος και ηρέμησε. Σιγά τώρα να μην βρίσκαμε ξενοδοχείο στην Βουδαπέστη ,Νοέμβρη μήνα, όταν στον οδηγό της πόλης είχαμε δει με τον συνάδελφο ότι έχει ένα σωρό .
Ξεκινήσαμε λοιπόν και την πρώτη μέρα φτάσαμε στα Σκόπια όπου και μείναμε το βράδυ.
Το πρωί ανεβήκαμε στο κάστρο όπου είχα και μια ενδιαφέρουσα συνάντηση. Με πλησίασε ένας νεαρός και με ρώτησε με άπταιστα Ελληνικά ,Έλληνες είσαστε; Απαντώντας του ναι τον ρώτησα και εγώ ,και εσύ Έλληνας είσαι; Η απάντηση ήταν ,όχι Μακεδόνας. Αφελώς τότε του ξαναλέω ,δηλαδή Έλληνας, όχι μου απαντά Μακεδόνας. Εκεί σταμάτησε και η κουβέντα γιατί πλέον κατάλαβα τι εννοούσε.
Από τότε και από άλλον ένα που μου είπε τα ίδια στο Παρίσι μετά ένα χρόνο, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχουν άτομα που έχουν αυτή την εθνική συνείδηση.
Μετά από αυτή την σύντομη βόλτα στα Σκόπια φτάσαμε στο Βελιγράδι όπου είχα την περιέργεια να μπω σε ένα πολυκατάστημα για να δω αν έχουν σιδερώστρες.
Ναι καλά καταλάβατε πτυσσόμενες σιδερώστρες που σιδερώνουμε τα ρούχα!
Η απορία για το αν έχουν σιδερώστρες στην Γιουγκοσλαβία μου δημιουργήθηκε στα σύνορα όπου είχαμε δεί το εξής μοναδικό θέαμα. Ένας ταλαίπωρος Γιουγκοσλάβος με ένα ύφος επικείμενου κακού και 3 γυναίκες σε ένα βαρυφορτωμένο από τα ψώνια στην Ελλάδα Zastava , γύρναγε στη χώρα του.
Οι τελωνιακοί της Γιουγκοσλαβίας τους είχαν βγάλει όλους έξω και έβγαζαν διάφορα γουναρικά που είχαν ψωνίσει οι κυρίες που κουβαλούσε με το αμάξι κάτω από τα καθίσματα και μέσα από τα παλτά τους! Το ωραιότερο όμως ήταν ότι εκτός από τα γουναρικά που είχαν αγοράσει οι κυρίες είχαν δεμένες πάνω στο πορτ μπαγκάζ και 3 σιδερώστρες που όπως διαπίστωσα και στο Βελιγράδι ήταν ίδιες με αυτές που υπήρχαν και στην πατρίδα τους!
Βέβαια ο ταλαίπωρος και αξιολύπητος Γιουγκοσλάβος πήγαινε γυρεύοντας γιατί δεν του έφτανε που ήρθε για ψώνια στην Ελλάδα με την σύζυγο προφανώς είχε πάρει μαζί του και την πεθερά και την κουνιάδα η την αδελφή του. Άξιος της τύχης του.
Αλλά ας γυρίσουμε στο κυρίως θέμα.
Φεύγοντας από το Βελιγράδι φθάσαμε τελικά στην Βουδαπέστη βράδυ.
Οργανωμένοι με τον οδηγό και τον χάρτη της πόλης πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο που είχαμε δει ότι συνδύαζε δύο βασικές ιδιότητες ,ήταν κοντά στο συνέδριο και ήταν και κοντά στα οικονομικά μας.
Δυστυχώς όμως δεν είχε δωμάτια και ξανανοίγοντας τον οδηγό πήγαμε στη δεύτερη επιλογή μας με μία σύζυγο να αρχίζει ένα μικρό εξάψαλμο γιατί τότε πλέον κατάλαβε ότι βέβαια δεν είχαμε κλείσει από πριν δωμάτιο.
Τελικά για να μην πολυλογώ φτάσαμε στο Intercontinental που ήταν και το πιο ακριβό της πόλης.
Δυστυχώς και εκεί η απάντηση ήταν η ίδια.
Η ώρα είχε φτάσει 11 και μισή και η μόνη λύση ήταν να καταφύγουμε σε ένα γραφείο τουρισμού που είχε στο κέντρο της πόλης.
Εκεί μας πληροφόρησαν ότι δεν υπάρχει άδειο δωμάτιο στην Βουδαπέστη σε ξενοδοχείο.
Η λύση ήταν να μας βολέψουν και τους 3 σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο σε σπίτι.
Ρίγη φρίκης με διαπέρασαν για το τι θα είναι , γιατί τον προηγούμενο χρόνο είχα δει διαμέρισμα 3μελούς οικογένειας σε πολυκατοικία στην Μόσχα και για να ανοίξεις τον μπουφέ έπρεπε να τραβήξεις από μπροστά το τραπέζι!
Βρεθήκαμε λοιπόν με μία διεύθυνση ανά χείρας για ένα διαμέρισμα σε κάποιο από εκείνα τα συγκροτήματα πολυκατοικιών λίγο έξω από την πόλη και μία σύζυγο με την παντελή έλλειψη χιούμορ που την διακρίνει, που αντί να το διασκεδάζει να βγάζει ατμούς από τα αυτιά.
Σφυρίζοντας αδιάφορα εγώ και ο συνάδελφος και χωρίς να απαντάμε στα δηκτικά και δηλητηριώδη σχόλια του τρίτου μέλους της παρέας βρήκαμε ένα ταξί και με τον ταξιτζή μπροστά, φτάσαμε τελικά κατά τις 1 τη νύχτα στο διαμέρισμα που θα μας φιλοξενούσε ,ξυπνώντας τον ευγενέστατο Ούγγρο ιδιοκτήτη.
Το ενοικιαζόμενο δωμάτιο ήταν το σαλόνι του σπιτιού μιας 3μελους οικογένειας επιπλωμένο με Δανέζικα έπιπλα που γινόντουσαν και κρεβάτια. Το καλό με αυτά τα προκατασκευασμένα διαμερίσματα ήταν ότι είχε χωριστά το WC από το μπάνιο και έτσι μπορούσαν το πρωί να εξυπηρετηθούν δύο άτομα. Σε σχέση με το αντίστοιχο της Μόσχας ήταν η μέρα με την νύχτα.
Ευτυχώς την επόμενη μέρα το γραφείο τουρισμού μας βρήκε για 3 μέρες ένα ωραιότατο ξενοδοχείο στην Βούδα και έτσι ησυχάσαμε από την γκρίνια της μαινάδας που είχαμε μαζί μας. Δυστυχώς all the good things came to an end και μετά το ευτυχές τριήμερο πάλι βρεθήκαμε χωρίς ξενοδοχείο, οπότε και εμείς πήγαμε για άλλες δύο μέρες στη λίμνη Μπάλατον που είναι θερινό θέρετρο και διαλέγεις τον χειμώνα και το δωμάτιο στο ξενοδοχείο.
Περιττόν να σας πω ότι θυμήθηκα τον ταλαίπωρο Γιουγκοσλάβο γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα, στην σκέψη ότι μπορούσαν οι Έλληνες τελωνειακοί να μας ανοίξουν το πόρτ μπαγκάζ όποτε πιθανόν θα μας είχαν συλλάβει ως λαθρέμπορους υαλικών και πορσελάνων τα οποία αγοράστηκαν για να εξευμενιστεί το βρυχώμενο θηρίο που είχαμε στο αμάξι.
Είχαμε βέβαια φροντίσει να φτάσουμε στα σύνορα κατά τις 4 την νύχτα οπότε ψάχναμε να βρούμε ξύπνιο τελωνιακό για να τα περάσουμε , οπότε κανείς δεν είχε όρεξη για οποιοδήποτε έλεγχο.
Ηθικόν δίδαγμα: η κλείνετε ξενοδοχείο στο εξωτερικό από πριν η δεν παίρνετε μαζί την σύζυγο!