ΟΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ…..αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ….

ΟΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ…..

Βγήκα το απόγευμα στην βεράντα με τον καφέ στο χέρι και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Ήρθε για επίσκεψη σε διπλανό σπίτι και την είδε.
Πλανεύτρα, με τα κύματα της άσπρα από τον αέρα που φύσαγε να σπάνε ορμητικά πάνω στα βράχια.
Την ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά.
Τόσο πολύ που το χειρόφρενο έμεινε κάτω.
Το κάλεσμα ήταν τόσο έντονο που τσούλησε σιγά σιγά μέχρι που ένας βράχος έκοψε την φόρα του και δεν επέτρεψε να πέσει τελικά στην αγκαλιά της.




Από την άλλη μεριά δεν την άντεχε άλλο.
Η ζωή μαζί της ήταν μια συνεχής τρικυμία..
Ποτέ δεν είχε ησυχία, πάντα βρισκόταν σε αναταραχή.
Αντίθετα έβλεπε κοντά του την στεριά γαλήνια, ήρεμη και σταθερή.
Από καιρό την κοίταζε και χωρίς αυτή να το ξέρει, την είχε ερωτευθεί παράφορα.
Σε ένα δυνατό κύμα η αλυσίδα που ήταν δεμένη σε ένα μεγάλο βράχο στον βυθό κατάφερε και πέρασε από κάτω από αυτόν και χωρίς δεσμά πλέον έτρεξε ελεύθερος στην πολυπόθητη αγκαλιά της που ήλπιζε να βρει την ηρεμία του, αλλά αυτή όμως αφιλόξενη και άγρια άσπλαχνα τον τραυμάτισε σε όλο του το σώμα.
Αισθάνθηκα προδομένος βλέποντας πέρυσι το φουσκωτό μου πληγωμένο από την ξένη αγκαλιά που το δέχτηκε με τόση σκληρότητα και δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτα του.

Ευτυχώς ένας γερανός σήκωσε απαλά και τους δύο ερωτευμένους και διέκοψε αποφασιστικά και βίαια το ειδύλλιο επαναφέροντας τους πληγωμένους από τον έρωτα άπιστους, στις αγκαλιές των δικών τους.

Με την φροντίδα του κατασκευαστή και αρκετά ευρώ, όλες οι πληγές του άπιστου φουσκωτού επουλώθηκαν και επέστρεψε ανανεωμένο και μετανιωμένο σε μένα.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ….

Μόλις είχα γράψει το κομμάτι αυτό και άρχισαν οι φωτιές να καταστρέφουν την Ελλάδα.
Έχω ανοικτή την τηλεόραση η οποία τελικά είναι μία γνήσια αντανάκλαση όλης της Ελληνικής κοινωνίας.
Άσχετοι άνθρωποι μιλάνε και έχουν γνώμη για τα πάντα, κάτοικοι λένε ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του, χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο πρόληψης αλλά και αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης , πυροσβεστική με κακή εκπαίδευση, ανεπαρκή εξοπλισμό, οχήματα χωρίς νερό, οδηγοί που δεν ξέρουν την περιοχή που πρέπει να κινηθούν ,χωρίς αντιπυρικές ζώνες, χωρίς δασικούς δρόμους, με ανεξέλεγκτες χωματερές , νομάρχες, δήμαρχοι ,αντιδήμαρχοι αντί να φροντίζουν για την περιοχή τους να περιμένουν να μιλήσουν στα κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, αρχές που δεν ξέρουν τι να κάνουν και πώς να κινηθούν, κάτοικοι που δεν έχουν φροντίσει να κόψουν ούτε ένα χορτάρι έξω από το σπίτι τους, και όλοι να περιμένουν από τα αεροπλάνα την σωτηρία.
Δεν μπορώ να ξέρω πόσες από τις φωτιές αυτές είναι εμπρησμός και πόσες όχι.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότερες δεν είναι, και ο εμπρησμός είναι μια βολική δικαιολογία για να καλύψουν όλοι τις ευθύνες τους.
Και όταν λέω όλοι δεν είναι μόνο η πολιτεία που ευθύνεται αλλά και αυτοί που κατοικούν σε περιοχές με δέντρα.
Κανένας δήμος δεν καθαρίζει τίποτα από τα ξερά πλάι στους δρόμους ,αλλά ούτε και οι ίδιοι οι κάτοικοι τα ξερά χόρτα της αυλής τους.
Απλά θα επαναλάβω αυτό που έλεγε ο καθηγητής Μάργαρης πριν λίγες μέρες.
Οι κουκουνάρες από τα πεύκα πετάγονται σε 3πλάσια απόσταση από το ύψος του δέντρου, δηλ από ένα δέντρο 8 μέτρων θα πεταχτούν 24 μέτρα μακριά !
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πως εξαπλώνεται ραγδαία μια φωτιά ιδίως σε πευκοδάση όταν φυσάει και αέρας, με αποτέλεσμα να έχουν πολλοί την εικόνα πολλαπλών ταυτόχρονων εστιών .
Εδώ σταματάω γιατί δεν μπορώ να γράψω τίποτα άλλο, έχει μαυρίσει η ψυχή μου με τόσους θανάτους που ακούω και ιδίως τόσων αθώων παιδιών.
Έχω ξαναγράψει για τις φωτιές πρόσφατα.