ΜΠΟΡΟΥΜΕ Ν΄ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Μερικές φορές υπάρχουν μέσα στο μυαλό σου κάποιες απόψεις οι οποίες παραμένουν διάχυτες στην σκέψη σου και δεν έχουν τύχει να πάρουν την λεκτική τους διατύπωση και έκφραση σε κάποια κουβέντα.
Και μια μέρα ξαφνικά διαβάζεις την σκέψη σου, διατυπωμένη από κάποιον άλλο, όπως ακριβώς τελικά θα την εξέφραζες και συ, και μένεις κατάπληκτος από την ταυτότητα με τις απόψεις σου, από κάποιον που σου είναι τελείως άγνωστος.
Αυτό ακριβώς έπαθα διαβάζοντας μια συνέντευξη του Ολλανδού αρχιτέκτονα Rem Koolhaas ,τον οποίο, άσχετος με την αρχιτεκτονική, δεν γνώριζα ,παρά το ότι το 2008 το Time τον κατέταξε στους 100 ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο.
Αυτή η διάκριση στον ανατρεπτικό αυτόν αρχιτέκτονα, δημοσιογράφο και κινηματογραφιστή, έγινε γιατί το 1998 άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της αρχιτεκτονικής επινοώντας την ελεύθερη τομή.
Αν η ελεύθερη κάτοψη σημαίνει απόλυτη ελευθερία για την κίνηση στο οριζόντιο επίπεδο ενός κτιρίου, ­ τα διαμερίσματα ­, η ελεύθερη τομή υποδηλεί τη μαγεία του να ζει κανείς σε χώρους των οποίων το ύψος αλλάζει.
Για τον λόγο αυτό το 2000 κέρδισε το Pritzker Prize το σημαντικότερο βραβείο στον τομέα του.

Δύο από τα χαρακτηριστικά έργα του Rem Koolhaas
Επάνω-Seattle Το εξωτερικό της Κεντρικής Βιβλιοθήκης όπως φαίνεται από την 5η Λεωφόρο.
Κάτω- Porto, Portugal.Casa da Música Αίθουσα Μουσικής

Αυτά απλώς για να έχει κανείς μια αμυδρή εντύπωση για το ποιος είναι ο Koolhaas γιατί δεν έχω σκοπό να γράψω σχετικά με την πρωτοποριακή αρχιτεκτονική του αλλά για μια άποψη που εξέφρασε στην συνέντευξη του.
«Νομίζω ότι η νέα γενιά των ανθρώπων εκτέθηκε σε άπειρες εμπειρίες για να νιώσει ότι δεν θα έπρεπε να έχει όνειρα για το μέλλον της. Πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή, όμως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις νέων που φιλοδοξούν να δημιουργήσουν ένα μέλλον. Όταν κοιτάζω τα παιδιά μου, μάλλον δεν έχουν στο μυαλό τους αυτό που η γενιά του ΄60 είχε ως όνειρο, να αλλάξει δηλαδή τον κόσμο».
Πράγματι η ίδια σκέψη ακριβώς είχε περάσει από το μυαλό μου αλλά αυτό που δεν είχα και δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα μου είναι αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό.
Σαν άτομο της προηγούμενης γενιάς πράγματι μπαίνοντας στην ζωή ήμουνα σίγουρος ότι θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο!
Ανοίξαμε τα φτερά μας σε ένα κόσμο που είχε πια σταθεί στα πόδια του μετά από ένα καταστρεπτικό πόλεμο και σε μια Ελλάδα που είχε καταφέρει πια να ξεπεράσει τα τραύματα μια αδελφοκτονίας και βρισκόταν σε συνεχή εξέλιξη και άνοδο τόσο πολιτική όσο και πολιτιστική, παρά την αιμορραγία της μετανάστευσης.
Μια νέα επαναστατική ζωντανή μουσική το ρόκ ,αποκτούσε ένα ορμητικό, νεανικό παγκόσμιο κοινό ενώ ταυτόχρονα στην Ελλάδα Θεοδωράκης, Χατζηδάκις ,Ξαρχάκος ,Λοϊζος, Μαρκόπουλος και πολλοί άλλοι όχι μόνο χάραζαν μια ανεπανάληπτη και μέχρι σήμερα αξεπέραστη πορεία στην μουσική, αλλά καθιστούσαν ταυτόχρονα και την ποίηση κτήμα και του τελευταίου πολίτη

. Μαζί με αυτούς Σεφέρης ,Ελύτης, Κουν, Κακογιάννης, Μελίνα, για να αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά ονόματα, έβγαζαν τον τόπο αυτό από την μιζέρια της Ψωροκώσταινας.
Υπήρχε διάχυτο στην ατμόσφαιρα ένα αίσθημα ότι τα πάντα μπορούμε να τα πετύχουμε φτάνει να θέλουμε, να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε.
Με την ορμή της νιότης όμως δεν δίναμε τότε την σημασία που θα έπρεπε στην ρεαλιστική άποψη που είχε εκφράσει ο Γκράμσι:
Πρέπει να έχουμε την απαισιοδοξία της νοημοσύνης και την αισιοδοξία της βούλησης. Προχωράω μ΄ αυτή την σκέψη.
Μας ήταν πιο συμπαθής η άποψη του Μ. Βέμπερ:
Ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε το εφικτό αν δεν πάσχιζε να πραγματοποιήσει το ανέφικτο
Το πρώτο αναπάντεχο και καίριο κτύπημα στην αισιοδοξία και τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο μέλλον, μας ήρθε με την χούντα.
Τα επτά χρόνια σκλαβιάς μας ωρίμασαν απότομα και μόνο οι ελπιδοφόρες ειδήσεις από το εξωτερικό όπως ο Μάης του 68, η ήττα της Αμερικής στο Βιετνάμ, η κατάρρευση των πολύχρονων δικτατοριών στην Πορτογαλία και την Ισπανία μας διατηρούσαν το όνειρο ότι ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει.
Η πτώση της χούντας και η μεταπολίτευση με την απαλλαγή της βασιλείας, με το βαρύ τίμημα όμως της εισβολής στη Κύπρο μας ξανάδωσε πιο προσγειωμένες ελπίδες για αλλαγή αυτής της χώρας που ή ίδια η Αλλαγή όμως μας τις διέψευσε αργότερα προσγειώνοντας μας πια στην αμείλικτη πραγματικότητα και τις υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής.
Το τελειωτικό κτύπημα ήρθε με την ουσιαστική κατάρρευση των ιδεολογιών και την αναγόρευση σαν κυρίαρχης ιδεολογίας την απόκτηση του χρήματος μέχρι και αυτή τελικά να υποστεί την τραγική καταβαράθρωση της στις μέρες μας.
Ο Γ.Αλλεν στην ταινία του Συμφωνίες και ασυμφωνίες( Sweet and lowdown 1999) με μια μόνο του φράση δυστυχώς τα είπε όλα:Όλα τα όνειρα κάποτε γίνονται στάχτες
Δεν ξέρω αν είναι προτιμότερο να έχεις ζήσει με τις ψευδαισθήσεις και τα όνειρα της γενιάς μου ή να είσαι προσγειωμένος, όπως θεωρεί ο Koolhaas την νέα γενιά, για την οποία πιστεύει ότι νιώθει η ίδια πως δεν έχει όνειρα για το μέλλον της.
Η δικιά μου πάντως άποψη παρ΄ όλες τις διαψεύσεις πολλών προσδοκιών μου, ταυτίζεται με αυτό που έχει πει ο Κάρλ Πόπερ:
Στην ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων:οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι.

Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο.

Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε εδώ που έχει φτάσει, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους.
Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα είτε αισιόδοξος είτε απαισιόδοξος και να είσαι, η συμβουλή του Καβάφη παραμένει διαχρονική, αξεπέραστη και αδιαπραγμάτευτη
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις ,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις…