500

Με αυτό το ποστ συμπληρώνονται 500 αναρτήσεις στο μπλογκ μου στα 4 1/2 περίπου χρόνια που υπάρχει.
Σε άλλα τόσα δηλαδή χρόνια ίσως να μπορέσουμε να βρεθούμε με κανένα 1000ράκι σαν το πρώτο μου και αξέχαστο αυτοκίνητο!
Μετά την κακή έκβαση που είχε το εορταστικό ποστ που είχα φτιάξει πέρσι για τα 400, το σημερινό δεν θα έχει εορταστική εικόνα, για να ξορκίσω το κακό μάτι που με μάτιασε και κατάφερε να μου κλείσει ο άσπλαχνος Blogger το αρχικό μου μπλογκ Atheofobos.
Όμως επειδή του Aθεόφοβου ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει και τον ίδιο δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά, αναγκάστηκε μεν το μπλογκ για λίγο καιρό να ξαποστάσει αλλά τελικά ξανά ο ίδιος τράβηξε προς την δόξα ως Atheofobos2 εμπνεόμενος από το κατωτέρω επίκαιρο άσμα.



Έτσι χάρις στην βοήθεια και τις γνώσεις του φίλτατου Locus Publicus κατάφερα
να μεταφέρω όλα τα ποστ του Atheofobos στο Atheofobos2 ,που απετέλεσε και την συνέχεια του, με σημαντική όμως απώλεια αναγνωστών κυρίως από τους μη τακτικούς που δεν έμαθαν την τραγική αυτή ιστορία που κράτησε σε συγκίνηση όλη την μπλογκόσφαιρα μέχρι να δούν το Atheofobos2, σχεδόν στον ίδιο βαθμό με τον εγκλωβισμό των μεταλλωρύχων της Χιλής. Ιαχές ενθουσιασμού ξέσπασαν όταν εμφανίστηκε το νέο μου μπλογκ μόνο που ο δικός μας πρόεδρος δεν ήρθε να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει!
Σήμερα λοιπόν επειδή τα 500 συνέπεσαν και με την επιστροφή μου στο κλεινόν Άστυ από την Κρήτη, σκέφτηκα να σας ποστάρω μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξα πριν φύγω από τις ομορφιές της φύσης που υπάρχουν στο περιβόλι μας εκεί, για να φαιδρύνω τα μάτια σας αυτές τις μουντές φθινοπωρινές μέρες.
Στην πρώτη φωτογραφία υπάρχουν τα κρινάκια της άμμου από την κοντινή μας παραλία και μετά τα λουλούδια που έχει φυτέψει η κ. Αθεόφοβου που ως γνήσια φιλανθής ακολουθεί ένα δικό της απλό κανόνα ώστε να μην την ταλαιπωρεί ότι γενικώς φυτεύει: όποιο δεν πάει καλά βγάλτο και φύτεψε άλλο!

Και τώρα με την μυρωδιά της γαζίας στην μύτη ας περιπλανηθούμε στο κτήμα για δούμε και τους καρπούς της εποχής στα δέντρα.
Ως άνθρωπος της πόλης είμαι παντελώς άσχετος από καλλιέργειες και δέντρα και την αναγκαία φροντίδα τους, αλλά παρ΄όλα αυτά μου δημιουργεί ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πηγαίνω σαν φαλακρή Κοκκινοσκουφίτσα με ένα καλαθάκι, σορτσάκι και σαγιονάρα να κόβω τους καρπούς από αυτά.
Βλέπετε όσοι έχουμε γεννηθεί σε πόλεις τα φρούτα όταν είμαστε πολύ μικροί αρκετοί πίστευαν ότι φυτρώνουν στα καφάσια του μανάβη!
Η δε βαφτιστήρα μου κλαίγοντας έλεγε στην γιαγιά της ότι δεν θέλει από αυτόν τον πουρέ που φτιάχνει με πατάτα αλλά από τον άλλο,τον γνήσιο,που είναι σε φακελλάκι!

Ήρθαν ευτυχώς και δύο γεωπόνοι που μας μπόλιασαν αφιλοκερδώς μερικές νεραντζιές σε λεμονιές και μανταρινιές και ενθουσιάστηκαν όταν είδαν να υπάρχει στο περιβόλι ένα δέντρο που είχε μεγάλα κιτροπεργαμόντα ( δεν τα είχα ξανακούσει ποτέ μου!) οπότε σαν ανταμοιβή για τον κόπο τους πήραν κλωνάρια για να έχουν να μπολιάζουν.

Βέβαια εκτός από την χλωρίδα στο κτήμα υπάρχει και περιφερόμενη πανίδα.
Δεν συζητάω για τα διάφορα πουλιά που υπάρχουν ,ούτε για ένα μεγάλο κούνελο που κυκλοφορεί αδέσποτος στο κτήμα και τον βλέπω από μακριά να τρέχει να κρυφτεί.
Ούτε για τον σκύλο του γείτονα που όταν μας βλέπει κατουριέται μονίμως από την χαρά του.

Αλλά για όλες τις περαστικές γάτες της περιοχής που επειδή βάζω φαί σε ένα κεσέ πάντα περνούν για να πάρουν το κολατσό τους.
Η πιο δειλή ήταν μια μονόφθαλμη που δεν σε άφηνε να την πλησιάσεις βάσει δε της γατικής ιεραρχίας περίμενε υπομονετικά την σειρά της, για να φάει πρώτα μια πανέμορφη μαύρη με άσπρα πατάκια η οποία δεν φοβόταν να την πλησιάσεις και η οποία είχε εγκατασταθεί στο περιβόλι πριν να πάμε εμείς εκεί, γιατί είχε γεννήσει και είχε κρυμμένο μέσα σε ένα μικρό κιούπι το μοναδικό από ότι φαίνεται γατάκι που επέζησε από όσα είχε γεννήσει.
Βλέπετε στα χωριά τα ζώα γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν με τους κανόνες της φύσης και όχι σαν τους "ευτυχισμένους" και φυλακισμένους σε διαμέρισμα ευνούχους των κουμπάρων μου.
Βέβαια η απόλαυση ήταν το μικρό γατί της τελευταίας φωτογραφίας που μου το έφεραν τα ανίψια μου όταν το βρήκαν να κλαψουρίζει πεινασμένο σε ένα παρκινγκ με τον κίνδυνο να γίνει πλακέ από κανένα αυτοκίνητο.
Φεύγοντας τους παρέδωσα τον μικρό χαριτωμένο διάβολο, μεγαλωμένο και καλοθρεμμένο να το προσέχουν.