ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΡΑΓΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ;

Όταν πριν ένα μήνα διάβασα το άρθρο του ομότιμου καθηγητού του ΕΜΠ Θεοδόση Τάσιου  η πεποίθηση του πως η πλειονότητα του Λαού-μας ΔΕΝ θέλει άλλη Ελλάδα μου φάνηκε λίγο υπερβολική.

Βέβαια δεν είχε καταλήξει αυθαίρετα σε αυτήν όταν διαπίστωνε:

Εκατομμύρια συμπολίτες-μας ήσαν πολύ ευχαριστημένοι απ' την Ελλάδα-μας, μέχρι και πέρυσι: Η παραγωγή έπεφτε ολοφάνερα, τα ελλείμματα μεγάλωναν μπροστά στα μάτια μας - αλλά οι απολαβές-μας αυξάνονταν, κι ήμασταν μιά χαρά! Πώς; Διότι μια γενιά νταβατζήδων εκμεταλλευόταν προκαταβολικώς τα παιδιά της, και τα υποχρέωνε να πληρώσουν μεθαύριο τον πακτωλό των δανείων με τα οποία αναισχύντως ζούσαμε καλά εμείς-εδώ-και-τώρα. Άσε που, ταυτοχρόνως, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες-μας εξαπατούσαν το ΙΚΑ, εκατοντάδες χιλιάδες σταδιακώς προστιθέμενων κρατικοδίαιτων υπαλλήλων ζούσαν εις βάρος των συμπολιτών-τους του ιδιωτικού τομέα (που παρήγαν και φορολογούνταν για να ταΐζουν τις ιερές αγελάδες), εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών-μας κλέβαν ευθέως την εφορία - κι εκατομμύρια άλλων συναλλάσσονταν δίνοντας ή παίρνοντας μπαχτσίσι.

Η πρόσφατη όμως επικαιρότητα δυστυχώς τον έχει επιβεβαιώσει απόλυτα.

Σήμερα στην Ελλάδα η μόνη ουσιαστικά βαριά βιομηχανία που έχουμε είναι ο τουρισμός και ο στοιχειώδης κοινός νους λέει πως πρέπει τουλάχιστον αυτός να αποτελεί την βιτρίνα της χώρας μας.

Ε, πράγματι την αποτελεί όταν κλείνουμε απροειδοποίητα την Ακρόπολη λόγω ζέστης στην εποχή της αιχμής της τουριστικής σαιζόν !

Αντίστοιχα στην Τουρκία δεν βρήκαμε ποτέ κανένα αρχαιολογικό χώρο κλειστό, αλλά αντίθετα όλους ανοικτούς ,όλους καθαρούς και με σύγχρονες πεντακάθαρες τουαλέτες για τους επισκέπτες.

Ούτε ακούστηκε ποτέ αντίστοιχη ενέργεια σε μέρη πιο θερμά από εδώ ,όπως στην Κύπρο, την Ιορδανία, την Αίγυπτο, την Τυνησία, το Μαρόκο κτλ.

Το κλείσιμο της Ακρόπολης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως ο μέσος Έλληνας δημόσιος υπάλληλος αντιμετωπίζει την δουλειά του και τις υποχρεώσεις του σε ένα κράτος που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση  και έχει ανάγκη και το τελευταίο ευρώ για να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.

Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα μήπως είναι καλύτερη η κατάσταση;

Ας δούμε την περίπτωση της Χαλυβουργικής πέρα από το "ιερό δικαίωμα στην απεργία ή την εργασία" φράσεις που μας έχουν πιπιλήσει το κεφάλι τελευταία.

Η κοινή λογική λέει πως μια επιχείρηση που αναπτύσσεται και κερδοφορεί προσλαμβάνει κόσμο και δεν απολύει ούτε μειώνει τις ώρες εργασίας.

Η Χαλυβουργική παρουσίασε ζημιές το 2009 46εκ ,το 2010 48εκ και το 2011 56,1εκ.

Συνολικά δε , οι 5 ελληνικές χαλυβουργίες εμφάνισαν το 2011 ζημία 162,4 ευρώ.

  Η μείωση της ζήτησης σε χαλυβουργικά προϊόντα, που οφείλεται στην  διεθνή κρίση, έχει οδηγήσει το κλείσιμο στην Σαρλερουά του Βελγίου της χαλυβουργίας της, με 1000 εργαζόμενους απολυμένους, όπως επίσης και το κλείσιμο  2 ακόμα εργοστασίων Χαλυβουργίας στην Λιέγη με 500 απολυμένους.

Δυστυχώς λοιπόν όταν μια επιχείρηση δεν έχει κέρδη είτε κλείνει και οι εργαζόμενοι της μένουν άνεργοι, ή απολύει προσωπικό λόγω μείωσης της παραγωγής της, όπως ακριβώς έκανε και το ΚΚΕ απολύοντας κόσμο στην ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ όταν μειώθηκαν οι εργασίες της.  

Εδώ όμως το ΠΑΜΕ βρήκε την ευκαιρία να επαναλάβει την αγωνιστική  "επιτυχία" που είχε στο παρελθόν κλείνοντας με απεργία τελικά το εργοστάσιο της Pirelli.

Όπως πολύ προσφυώς γράφει η ΟΑΚΚΕ σχετικά : Χωρίς εργοστάσιο ούτε βιομήχανος καπιταλιστής ούτε εργάτες ούτε ταξική οικονομική πάλη υπάρχουν.

Όταν ανακοινώθηκε ότι το εργοστάσιο θα κλείσει, και με τα ΜΑΤ έγινε εφικτή η είσοδος σε αυτό όσων θέλουν να επαναλειτουργήσει, βγήκε εκείνος ο ανεκδιήγητος ο Στρατούλης να συμπαρασταθεί στους απεργούς δηλώνοντας :Ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος δεν γίνεται με την παρουσία των ΜΑΤ ! (ήδη μετά από 9 μήνες αναποτελεσματικών συζητήσεων!) Από κοντά βέβαια και οι Νεοναζί.

Δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια για οποιαδήποτε αλλαγή που να μην συναντάει την σθεναρή αντίδραση αυτών που τους αφορά αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση των κομμάτων που βρίσκονται εκτός της εξουσίας.

Ο νόμος για τα Πανεπιστήμια στην ουσία αυθαίρετα δεν εφαρμόζεται, ο νόμος  για την «Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού, καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση» που έχει ψηφιστεί εδώ και δύο χρόνια, συναντά την σθεναρή αντίδραση των εκπαιδευτικών, οι μετακινούμενοι νοσηλευτές από την Αγία Βαρβάρα, που ουσιαστικά κάθονται λόγω της χαμηλής πληρότητας του νοσοκομείου, αντιδρούν στο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Αττικόν για να λειτουργήσουν 3 κλινικές άμεσης ανάγκης και τέλος μια άλλη ατελείωτη σωρεία αναγκαίων αλλαγών σε διάφορους τομείς του Ελληνικού χώρου,  που δεν γίνονται λόγω των αντιδράσεων και των μικροσυμφερόντων που υπάρχουν.

Αναπόφευκτα λοιπόν καταλήγει κανείς πως ο καθηγητής Τάσιος   έχει απόλυτα δίκιο όταν διαπιστώνει πως η πλειονότητα του λαού μας ΔΕΝ θέλει άλλη Ελλάδα, την οποία πως άραγε θα μπορούσαμε να την  αποκτήσουμε;

Η απάντηση που δίνει είναι:

 Μόλις ο Λαός θα αποχτήσει την ηθοπολιτική ικανότητα να διακρίνει το σίγουρο μεσοπρόθεσμο συμφέρον του, έναντι του περιστασιακού «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» (και δέν λέω τίποτα για τους πώλους μας).  Άμποτε.