Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΜΕΛΑ





Στις 31-1-1945 δημοσιεύεται στην 2η σελίδα της μονόφυλλης τότε  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ  ένα  ειδησάριο με τον τίτλο ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ στο οποίο αναγράφεται ότι ένας ευπρεπώς ενδεδυμένος κύριος βούτηξε τον ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά από το πέτο του παλτού του στην οδό Σταδίου του τράβηξε δύο γερά χαστούκια και του είπε φωνάζοντας: Πως τολμάς να περιφέρεσαι ακόμα ελεύθερος ενώ είσαι δοσίλογος;
Ο Μελάς κατάφερε να διαφύγει σε ένα βιβλιοπωλείο αφού έμεινε το πέτο του παλτού του στα χέρια του αγνώστου κυρίου!


Στις 3-2-1945 στην ίδια σελίδα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ δημοσιεύεται επιστολή του Μελά στην οποία ισχυρίζεται ότι ο άγνωστος κύριος τον εξέλαβε για κάποιο άλλο, υβριστή της μνήμης του Ιωάννη Μεταξά, δεν κατέφυγε για να γλυτώσει σε βιβλιοπωλείο ,αλλά  ότι πήγε με τον άγνωστο στο αστυνομικό τμήμα, όπου αφού διευκρινίστηκαν οι ταυτότητες τους , αυτός του ζήτησε συγνώμη και ομολόγησε την πλάνη του.
Σε συνομιλία δε που είχε με τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας του είπε  ότι πήγε με τον δράστη στο Α΄αστυνομικό τμήμα και ότι εκεί, μετά την διευκρίνηση των ταυτοτήτων, διαπιστώθηκε πως ο δράστης δεν ήταν άγνωστος, όπως έλεγε στην επιστολή του, αλλά γνωστός του, αρνήθηκε  όμως με επιμονή να αποκαλύψει  το όνομα του, λέγοντας  ότι το απόγευμα  ο δράστης θα πέρναγε από τα γραφεία της εφημερίδας   για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς του Μελά.


Η εφημερίδα απευθύνθηκε στον διοικητή του Αστυνομικού τμήματος ο οποίος τους δήλωσε ότι δεν έχει καταγραφεί  τέτοιο επεισόδιο σε αυτούς  όπως επίσης  βέβαια  δεν πέρασε και κανένας κύριος από την εφημερίδα.  
Είναι προφανές ότι το επεισόδιο είχε γίνει όπως είχε περιγραφεί  αρχικά από την εφημερίδα και ο Μέλας προσπαθούσε να καλύψει τα πραγματικά γεγονότα.


Ο Μελάς χρονογραφούσε τότε στην φιλοβασιλική εφημερίδα "Ελληνικόν Μέλλον" η οποία προπολεμικά υποστήριζε το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη, είχε διακόψει  την έκδοσή της στις 29.4.1941 και επανεκδόθηκε για λίγο την περίοδο 1945-1946, οπότε και σταμάτησε η έκδοση της  οριστικά.
Ήδη πριν να περάσει ούτε ένας μήνας από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς (12-10-1944) ,στις 5 Νοεμβρίου στην γενική συνέλευση του Σωματείου Ελλήνων Λογοτεχνών επικυρώθηκε με ευρεία πλειοψηφία η διαγραφή του Σπύρου Μελά από το σωματείο χωρίς να γίνουν οι χρονοβόρες διαδικασίες των πειθαρχικών οργάνων .
Η κατηγορίες κατά του Μελά ήταν ότι είχε γράψει χρονογραφήματα στα οποία προέτρεπε για συνεργασία με τους κατακτητές.
Ο Θεοτοκάς ματαίως προσπάθησε να τον υπερασπιστεί αλλά δεν εισακούστηκε λόγω της αριστερής πλειοψηφίας του σωματείου. Σύμφωνα με τον Θεοτοκά τα άρθρα αυτά δεν του προσπόρισαν κανένα προσωπικό οικονομικό όφελος κατά την διάρκεια της Κατοχής. Αντιθέτως ο Μελάς κατάφερε να επιζήσει σχεδόν οριακά από τις μικρές εισπράξεις κάποιων θεατρικών έργων που είχε γράψει. Ο ίδιος δικαιολόγησε την στάση του δηλώνοντας ότι φοβήθηκε για την ζωή του και χαρακτήρισε τις ενέργειες τους ως ξέσπασμα δειλίας και επιπολαιότητας.
Ο Μελάς  κέρδισε αργότερα δικαστικά την ακύρωση της διαγραφής του αλλά δεν επέστρεψε στην εταιρεία.
To 1948 η εταιρεία διασπάστηκε και ιδρύθηκε η Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών συσπειρώνοντας στους κόλπους της συγγραφείς κυρίως του κεντροδεξιού πολιτικού χώρου, αλλά ούτε αυτή ήθελε τον Μελά.
Ο Μελάς από νέος είχε διακριθεί εκτός από τα γράμματα και για τις πιο αλληλοσυγκρουόμενες  πολιτικές θέσεις που πήρε στην ζωή του.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε το 1910 είχε ριζοσπαστικές, σοσιαλιστικές θέσεις, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του '20 θα φυλακιστεί για τις βενιζελικές του ιδέες γεγονός που δεν στάθηκε όμως εμπόδιο να γράφει άρθρα εναντίον του Βενιζέλου αλλά και να γίνει την ίδια περίοδο αρχισυντάκτης βενιζελικής εφημερίδας!
Ενώ το 1933-4 είναι διευθυντής στο περιοδικό "Ιδέα", με συνεργάτες που πρέσβευαν την ελευθερία του πνεύματος, με τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Μεταξά θα γίνει θερμός οπαδός του νέου καθεστώτος.
Ήδη το 1935, σε ηλικία μόλις 53 ετών, είχε γίνει  ακαδημαϊκός.
Το 1939 θα πάει ως ανταποκριτής της Καθημερινής στην Ισπανία και θα προπαγανδίσει  τα επιτεύγματα του Φράνκο.

Στην κατοχή όταν ορκίστηκε η κυβέρνηση Τσολάκογλου ο Μελάς πήγε στο πρωθυπουργικό γραφείο για να τον συγχαρεί ενώ ταυτόχρονα με τα χρονογραφήματα του στην Καθημερινή στήριζε την κυβέρνηση και υποστήριζε την συνεργασία με τους Γερμανούς.


Στις 27-4-1941 φτάνουν οι Γερμανοί στην Αθήνα και  στις 30-4-1941 γράφει το διθυραμβικό χρονογράφημα του  για τον Τσολάκογλου, με τίτλο "Ο Στρατηγός":


Η φυσιογνωμία του στρατηγού Τσολάκογλου, που ανεδέχθη χθες το πρωθυπουργικό αξίωμα εμπνέει την πιο δικαιολογημένη εμπιστοσύνη στην κοινή γνώμη της Ελλάδος. Η φήμη πήρε το όνομα του στα φτερά της από την αρχή του πολέμου. Μαχηταί, μετόπισθεν, λαός, τον εγνώρισαν κατά τα ευτυχέστερα γεγονότα του αγώνος, στα χιονισμένα Αλβανικά βουνά! Τον είδα, διοικητή Σώματος επάνω στην ακμή της μάχης στη Χότιστε, στ' αντερείσματα της Μόροβας με τα προκεχωρημένα κλιμάκια των  Μονάδων του και δύο από τους μεράρχους του να διευθύνη την επίθεσι. Ψηλός, μελαχροινός, λεβεντάνθρωπος, γενναίος, νηφάλιος, καρτερικός ήθος  απόλυτα στρατιωτικό,  λακωνικότης στην έκφρασι. Ενεργητι­κός, ταχύς και ακούραστος, Η επταήμερη μάχη της Μόροβας τον έφερε στην πρώτη γραμμή των στρατιωτικών αρχηγών μας, Ο αδιάκοπος πό­λεμος ολοκλήρων μηνών, στις χιονισμένες κορυφογραμμές της αφιλόξε­νης οροσειράς της Κάμιας, εστερέωσε  την εκτίμησι του Στρατού  και Λαού στο πρόσωπο του. Η άψογη και ανώδυνη σύμπτυξις του δεξιού μας στο Αλβανικό μέτωπο, όταν αι περιστάσεις επέβαλαν την κίνησι αυτή αποτελεί ιδικό του τίτλο. Η ατυχής εξέλιξις των επιχειρήσεων, τις τε­λευταίες εβδομάδες, τον βρήκαν στας επάλξεις άγρυπνο φρουρό της τι­μής του Ελληνικού στρατεύματος και των εθνικών  συμφερόντων. Έθεσε τέρμα στον αγώνα με αξιοπρεπή συνθηκολόγησι. Απ'  τα βουνά της Αλ­βανίας έρχεται τώρα στην Κυβέρνηση του τόπου, για  ν' αναλάβη ένα άλλο αγώνα, πολύ σπουδαιότερο, που θα απαιτήση εξαιρετική δραστηριό­τητα. Τον αγώνα της ανασυγκροτήσεως της Ελλάδος και της προσαρ­μογής της στα δεδομένα της νέας καταστάσεως. Αυτό το έργο δεν είνε τυχαίο. Η χώρα μας αποτελεί σήμερα μέρος μιας πανευρωπαϊκής  οργανώσεως που την διέπουν αρχαί σαφείς και αποκρυσταλλωμέναι, προς τας οποίας oι Έλληνες καλούμεθα να προσανατολίσωμεν τον ρυθμόν της ζωής  μας, Και θα χρειασθή προσπάθεια σύντονος, ειλικρινής, γοργή και αποτελέσματική για να λυθούν όλα τα προβλήματα που θέτουν oι ανάγ­κες αυτού του νέου προσανατολισμού. Στους πλατείς ώμους του πρόκει­ται να σηκώση ο στρατηγός το βάρος του  σοβαρού τούτου έργου,. Οι Έλ­ληνες όλοι ανεξαιρέτως, έχομεν καθήκον να τον συντρέξωμεν ο καθένας από της πλευράς του, να εκπληρώση την αποστολήν του. Ενωμένοι γύ­ρω του, πειθαρχημένοι , ας  εργασθούμε  , στην κατεύθυνσιν , που επιβάλλουν  οι πραγματικές καταστάσεις, για να διευκολύνουμε , όσο μπορούμε, την προσπάθειάν του. Η καλή μας θέλησις , η  αφοσίωσις  μας στο καθήκον και  η εργατικότης μας, είνε απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία του , που θα είνε  επιτυχία του συνόλου.

Στις 2.5.1941 γράφει:
Αυτού καλείται να αγωνισθή τώρα ο ήρως της Νιμέρτοκας και της Τρεμπεσίνας [δηλ. ο Τσολάκογλου] για την ανασυγκρότησι της Ελλάδος. Αφού την υπεράσπισε με το αίμα του και την λάμπρυνε με τα κατορθώματά του, πρέπει τώρα πεσμένη, λαβωμένη, να την αναστήση με τον ιδρώτα του.

Στις 4-5-1941 μετά την απόφαση του Χίτλερ για απελευθέρωση και επαναπατρισμό όλων των Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου, αμέσως μόλις αυτοί αφοπλίζονταν «λόγω της γενναίας συμπεριφοράς τους» γράφει:
Χάρις εις την γενναιόφρονα χειρονομία του Αρχηγού του Γερμανικού Έθνους οι πολεμισταί μας επιστρέφουν στα σπίτια τους. Έτσι επιστρέφουν μ’ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν και μ’ ελαττωμένο τον πόνο τους.
(Το πόσο κράτησαν τις υποσχέσεις τους οι Γερμανοί στο ποστ μου Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ! έχω γράψει για την εμπειρία του από την επιστροφή του από την Αλβανία.)

Στις 6-5-1941:
Η Ευρώπη, αφού κατέλυσε την περίοδο της ειρήνης και με τον πόλεμο το καθεστώς του κόσμου αυτού, επέβαλε παντού μια καινούργια οργάνωσι όπου κυριαρχεί η διευθυνομένη αντιπλουτοκρατική οικονομία... Πρέπει να νοιώσουμε βαθειά τι γίνεται γύρω μας. Και να προσπαθήσουμε να συμμορφωθούμε με την καινούργια πραγματικότητα.

Στις 7-5-1941:
...Ο κ. πρωθυπουργός εκάλεσε τους δημάρχους “όπως αποκατασταθή παρά τω λαώ η ειλικρινής και ανυπόκριτος συνεργασία μετά της Γερμανίας”. Θα τολμούσα να προσθέσω μία λέξι ακόμα: Και ενεργητική. Ο μόνος τρόπος ν’ αντικρύσωμεν την “άνευ ορίων” καταστροφήν, όπως την εχαρακτήρισεν εις τον ιστορικόν του λόγον ο Χίτλερ. Ο μόνος δρόμος για να περισώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να περισωθή ακόμη, είναι αυτός. Ειλικρινής και ενεργητική συνεργασία με τον νικητήν.
[...] Για όλους εμάς, οι οποίοι δεν ελιποτακτήσαμε, για λόγους καθαρώς τομαρικούς, αλλά μείναμε εδώ, να πιούμε μέχρι τρυγός το πικρό ποτήριον της δυστυχίας μαζί με τον Ελληνικό λαό, ένα μ’ αυτόν όπως είχαμε γίνει ένα με τον φαντάρο στο μέτωπο, δεν μπορεί να υπάρχη ούτε υπάρχει άλλη Ελλάς, απ’ αυτή που μένει ο αποστρατευθείς και καταματωμένος πολεμιστής μας, αυτός που μας γέμισε με δόξα και τώρα μας εξασφαλίζει το σέβας των νικητών.
Για μας δεν υπάρχει νησιώτικον κράτος. Ποίον νησιώτικον κράτος άλλως τε, όταν οι Γερμανοί καταλαμβάνουν δύο-δύο, τρία-τρία τα νησιά μας; Την Κρήτη; Την έχουμε και αυτή εδώ μαζί μας... Η Ελλάς, όλη η Ελλάς ζη σήμερα εδώ για να υποστή όλον το βάρος του εθνικού δράματος και να κυττάξη να συμμαζέψη τα αιματόβρεκτα ράκη της. Αυτό είναι μια πρώτη πραγματικότης που πρέπει να αναγνωρισθή και να ρυθμίζη τις ενέργειές μας».

Στις  8-5-1941:
«Οι Έλληνες είμαστε λαός περίεργος. Είχαμε κράτος ολοκληρωτικό και πολεμούσαμε με την σημαία των Δημοκρατιών... Τέτοιου είδους αντίφασις μετάγινε ποτέ στην πολιτική ιστορία; ... Φανταζόμουνα για μια στιγμή νίκη της σημαίας με την οποία πολεμούσαμε. Και γελούσα μέχρι δακρύων. Τι θα εσήμαινε η νίκη αυτή;... Πολιτική αυτοκτονία του νικητού. Τι θα γινότανε την επαύριον το ολοκληρωτικό καθεστώς μας; Στάχτη και καπνός. Αι αντιφάσεις όμως τελειώνουν εδώ; Τι γυρεύουν σήμερα μερικοί, ελάχιστοι ευτυχώς πια; Νοσταλγούν μετά την νίκη του ολοκληρωτικού καθεστώτος, την φιλελεύθερη οικονομία και την φιλελεύθερη φλυαρία των πλουτοκρατικών Δημοκρατιών. Ορίστε να συνεννοηθήτε...».



Την προσκόλληση του Μελά στην εκάστοτε εξουσία την έχει περιγράψει με ενάργεια το 1948 ο Θεοτοκάς:
 Σε παλαιότερα χρόνια ελευθεροτυπίας και μεγάλων εκλογικών αγώνων, όταν ο νέος κυβερνήτης πήγαινε να αναλάβει την εξουσία, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο πως θα έβρισκε στον προθάλαμο του πολιτικού γραφείου τον Σπύρο Μελά να τον περιμένει. Ηταν ο ίδιος ο Σπύρος Μελάς που λίγο πριν τον είχε καταγγείλει από τις στήλες του Τύπου ως εχθρό του λαού, ως προδότη των εθνικών ιδανικών. Τώρα τον άρπαζε με φωνή συγκινημένη, συχνά με δάκρυα στα μάτια (γιατί παρασύρεται σαν τους ηθοποιούς από τον ρόλο που παίζει και κλαίει αληθινά) και του έλεγε: "Είμαστε στο πλευρό σας, πρόεδρε, έτοιμοι για κάθε θυσία. Τραβάτε εμπρός και σας ακολουθούμε μέχρις εσχάτων". Ολος ο κόσμος ήξερε πως είχε πει τα ίδια λόγια στον αρχηγό της αντίπαλης παράταξης και πως θα τα ξανάλεγε με την πρώτη ευκαιρία.


 Ταυτόχρονα δεν είχε και κανένα πρόβλημα να εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας.
Το 1951 είχε μεταβεί στην Σουηδία εμφανιζόμενος σαν εκπρόσωπος της Ακαδημίας και των Ελλήνων συγγραφέων  και σε συνεργασία με τον πρέσβη της Ελλάδας επισκέφτηκε τα μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας και ενήργησε ώστε να μην απονεμηθεί το Νόμπελ στον Νίκο Καζαντζάκη χαρακτηρίζοντας τον κομμουνιστή!
Εξ αιτίας του Μελά ο Αλέξης Μινωτής είχε αποκαλέσει την Ελλάδα Μελάδα!
Το 1959 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.


Όμως εκτός από τον Καζαντζάκη την ίδια εχθρική συμπεριφορά επιφύλαξε και το 1966 για τον Σεφέρη όπως αναφέρει η γυναίκα του Μάρω Σεφέρη:
Ο Μελάς μας έκανε τον φίλο, αυτό ήταν το άσχημο. Θυμάμαι μια φορά που είχε έρθει να μας παραλάβει από το καράβι και του φώναζε από κάτω: "Ελα, έλα να σε κάνουμε ακαδημαϊκό!". Όταν όμως ο Σεφέρης πήγε να γίνει ακαδημαϊκός, ο Μελάς είναι ο άνθρωπος που ενήργησε το περισσότερο για να μη γίνει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι πέντε - έξι μέρες πριν πεθάνει μόνο και μόνο για να πάει να τον καταψηφίσει.

21 σχόλια:

  1. ο μελας δεν ηταν τυχαιος ειχε ταλεντο και ικανοτητες ακολουθησε στρατευμενος την προελαση του ελληνικου στρατου στους βαλκανικους πολεμους και αποτυπωσε με ρεαλισμο τα γεγονοτα αναφερθηκε σε υπερβασεις που εγιναν σε βαρος των τουρκων ακομα θυμαμαι μια εικονα τραυματια στον τραχηλο που πεθαινει απο υποδοριο εμφυσυμα η γραφη του μελα και εν μερει ο πολιτικος βιος και διαδρομη ειναι αναλογη αυτης του μυριβιλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν γράφω για την λογοτεχνική αξία του Μελά αλλά για την συμπεριφορά του.
      Πρέπει, όσο και αν είναι δύσκολο, να διαχωρίζει κανείς την ζωή και τις πράξεις ενός μεγάλου συγγραφέα από το έργο του.
      Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Αμερικανός Εζρα Πάουντ ,απ' τους πιο σημαντικούς ποιητές του αγγλοαμερικανικού μοντερνισμού, που ήταν από τους ένθερμους υποστηρικτές του Άξονα, αλλά και ο Κνουτ Χάμσουν με βραβείο Νόμπελ στην λογοτεχνία που ήταν και αυτός υποστηρικτής του φασισμού.
      Ακόμα και ο Καζαντζάκης που όλο το έργο του είναι διαποτισμένο από τον θαυμασμό του για τις ηρωικές φυσιογνωμίες από τον φόβο που είχε για τον πατέρα του παντρεύτηκε στα κρυφά την Γαλάτεια στην εκκλησία του νεκροταφείου!
      Τέλος για τα κείμενα του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η μόνη δικαιολογία που υπάρχει υπέρ του, είναι ότι όταν γράφτηκαν ένα μέρος του κόσμου συμφωνούσε με τα γραπτά του γιατί θεωρούσαν προτιμότερη την ανάληψη της εξουσίας από Έλληνες αντί τον διορισμό από τους Γερμανούς ενός γκαουλάιτερ.

      Διαγραφή
  2. συμφωνω απολυτα καλη πηγη για τους δοσιλογους ειναι η μονογραφια η μαυρη σκια στην ελλαδα απο το περιοδικο στρατιωτικη ιστορια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σπύρος Μελάς: Ένας "μικρός" της λογοτεχνίας μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πνευματικό έργο του Μελά είναι μεγάλο και πολύπλευρο.
      Έχει εκτός από τα βιβλία του γράψει θεατρικά έργα, άπειρα χρονογραφήματα,ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός, καθηγητής δραματουργίας, εκδότης των σημαντικών περιοδικών Ιδέα και Ελληνική Δημιουργία κτλ
      Μόνο "μικρός" δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
      Όπως έγραψα και παραπάνω πρέπει να διαχωρίζουμε το έργο από τον άνθρωπο και τις πράξεις του.
      Πχ σύμφωνα με τον Θεοτοκά στην Κατοχή : "Ο Κώστας Βάρναλης, τέως επίσημος ποιητής του Ελληνικού κομμουνισμού, επιδεικνύεται σε επίσημα τραπέζια στην Βουλγαρική πρεσβεία την στιγμή που η Βουλγαρική κυβέρνηση διακυρύττει ότι είναι εμπόλεμη στο πλευρό του Άξονα εναντίον της ΕΣΣΔ και που, ως εκ του περισού, οι Βούλγαροι σφάζουν 30.000 ρωμηούς στη Μακεδονία........"
      όπως επίσης "και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος της Ακαδημίας Αθηνών, δέχτηκε να συνεργαστεί στην ελληνόφωνη προπαγανδιστική ιταλική εφημερίδα "Κουαδρίβιο" που τυπώνεται στην Ρώμη και αποτείνεται στο Ελληνικό κοινό. Άλλοι γνωστοί λόγιοι που συνεργάστηκαν είναι ο Κ. Καιροφύλλας, ο Κλέων Παράσχος, ο Φώτης Κόντογλου, ο Γάτόπουλος, ο Ποριώτης...."

      Διαγραφή
  4. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ασχοληθεί και ιδιαίτερα με το Μελά αλλά ήξερα γενικά ότι ήταν ένας από τους τόσους ¨Νενέκους¨ που κατά καιρούς βγάζει αυτός ο τόπος. Η σημερινή σου ανάρτηση με έκανε πιο σοφό σχετικά με το βίο και την πολιτεία του.
    Την παράδοση του Μελά στις υποκλίσεις και στο γονάτισμα μπροστά στους ξένους και ισχυρούς κρατάνε, επάξια, σήμερα αυτοί που μας κυβερνάνε και που κάποτε η ιστορία θα τους αναφέρει με τα ονόματά τους σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την σχέση της διανόησης με την εξουσία την έχει σκιαγραφήσει με μια μοναδική φράση ο Νόαμ Τσόμσκι:
      Η παράδοση των διανοουμένων είναι να υπηρετούν την Εξουσία, και αν δεν την πρόδινα, θα ντρεπόμουν για τον εαυτό μου.
      Πάντως η απαρέσκεια προς την εκάστοτε εξουσία που εκφράζεις, είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων, που το έχει περιγράψει ποιητικά ακόμα και ο Παλαμάς τον περασμένο αιώνα:
      Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα,
      ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
      κούφιοι και οκνοί καταφρονάν τη θεία τραχειά σου γλώσσα,
      των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι ...

      Διαγραφή
  5. ο μελας ηταν τυχερος το σωματιο ηθοποιων αριστερο καταδικασε σε θανατο την παπαδακη η οποια περασε απο λαικο δικαστηριο και εκτελεσθηκε για αυτην εχουν γραψει ο πολυβιος μαρσαν και εμμεσα ο θεοτοκας στο ασθενεις και οδοιποροι παλια το θεατρο ηταν συντεχνια και ο ηθοποιος ειχε βιβλιαριο οπως η πορνη και ο ναυτικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για την ακρίβεια το ΣΕΗ δεν την καταδίκασε σε θάνατο αλλά στην συνεδρίαση του στις 20 Οκτωβρίου 1944 την διέγραψε και της στέρησε το δικαίωμα εργασίας στο ελληνικό θέατρο μαζί με άλλους 14, "που πρόδωσαν τον ιερό Εθνικό Ελληνικό Αγώνα" παρά το ότι υπήρξαν συνάδελφοι της που την υποστήριξαν όπως οι Ροζάν, η Μουστάκα, ο Μουσούρης, ο Λογοθετίδης, ο Νέζερ, οι αδελφές Καλουτά κ.α.. Παρόντες ήταν ο πρόεδρος Σπύρος Πατρίκιος, ο Μάνος Κατράκης, ο Τίτος Βανδής, ο Αλέκος Μπούμπης και ο Σπύρος Καψάλης της Λυρικής .
      Οι αναπόδεικτες κατηγορίες ήταν πως είχε σχέσεις με τον κατά 25 χρόνια μεγαλύτερο της πρωθυπουργό Ράλλη, φίλο του πατέρα της και ότι έβγαινε με έναν νεαρό Γερμανό αξιωματικό που της είχε συστήσει ο Άγγελος Σικελιανός. Γεγονός είναι ότι η ίδια δεν ευνοήθηκε από αυτές τις σχέσεις, αλλά τις «χρησιμοποίησε» για να σώσει πολλά άτομα από τη φυλακή και το εκτελεστικό απόσπασμα.
      Είναι δε χαρακτηριστικό ότι επειδή δεν είχε ενοχές για το παρελθόν της στην κατοχή δεν είχε καταφύγει στα Δεκεμβριανά στην περιοχή της Αθήνας που δεν ήλεγχε ο ΕΛΑΣ, όταν στις 21 Δεκεμβρίου την συνέλαβαν στο σπίτι μάλιστα του Δημ. Μυράτ που ήταν τότε γραμματέας του ΕΑΜ θεάτρου.
      Τέλος η απόφαση της εκτέλεσης δεν ήταν απόφαση λαϊκού δικαστηρίου αλλά ήταν ενός 23χρονου καπετάν Ορέστη επικεφαλής της ΟΠΛΑ της περιοχής Πατησίων. Αυτός πέρασε στις 28 Δεκεμβρίου από λαϊκό δικαστήριο του ΕΛΑΣ και εκτελέστηκε για τις εγκληματικές του πράξεις.
      Ο εκτελεστής της, Βλάσης Μακαρώνας, ύστερα από δίκες, που έγιναν τον Ιούνιο του 1945 και τον Ιούλιο του 1946, καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε, πίσω από τη «Σωτηρία» στο Γουδή, μαζί με άλλους έντεκα εκτελεστές των Διυλιστηρίων της Ούλεν, στις 21 Φεβρουαρίου 1948.

      Διαγραφή
    2. Στο ΣΕΗ υπήρχαν ηθοποιοι που φώναζαν" θάνατος στην Παπαδάκη" όπως και έγινε. Επίσης πραγματοποιήθηκε η επιθυμία των αριστερών να μην ξαναπαίξει ακριβώς χάρις στην δολοφονία της, οπότε αυτοί που ζήταγαν την διαγραφή της πρακτηκά εξηπηρετήσαν τον στόχο τους χάρις στην δολοφονία της, εκτός αν έχεις την ψευδαίσθηση πως χωρίς την δολοφονία θα έμενε για πάντα θεατρικά ανενεργή. Επίσης η "εκτέλεση" του Ορέστη έγινε στο ίδιο σύντομο χρονικό διαστημα που έγινε και η δολοφονία της Παπαδάκη. Αυτά για να σκεφτούμε κάποια πράγματα.

      Διαγραφή
    3. Και κάτι που ξέχασα αθεόφοβε, η Ελένη Παπαδάκη ΠΕΡΑΣΕε από λαικό δικαστήριο, γιατί ο Ορέστης και ο κάθε Ορέστης, ήταν την εποχή εκείνη ο λαός, αυτό πίστευε ο κάθε 20χρονος πολιτοφύλακας και αυτό ήταν (μιλάμε για μια από τις δεκάδες πλευρές της αλήθειας σε τέτοιες εποχές) ο Ορέστης μπορεί να νόμιζε πως ήταν ο μεγαλύτερος άνθρωπος του σύμπαντος και πως οι αποφάσεις του είναι πάνω και απ του Σιάντου, ε λοιπόν αφού δεν βρέθηκε κανείς να του πει το αντίθετο, έτσι ήταν.
      Ο Ορέστης ήταν τυπικός εκπρόσωπος της μιας πλευράς (όταν καταλαγιάζουν τα πνεύματα μένουν μόνο οι δύο αντικροούμενες αλήθειες και οι υποαλήθειες του καθενός πηγαίνουν στην μια ή την άλλη πλευρά) λοιπόν ο Ορέστης ήταν η αλήθεια της αριστεράς, η αλήθεια που ζήταγε τον θάνατο των αντιφρονούντων ή των προδοτών υπαρκτών και μη, η αλήθεια που ζήταγε τον θάνατο της Παπαδάκη, η αλήθεια του Βεάκη, της Παπαδούκα, του Πατρίκιου, του Γληνού, του Μακαρώνα και των άλλων αριστερών, Η άλλη αλήθεια ανήκει σε εκείνους που αποθανατίστηκαν στην κηδεία της Παπαδάκη και δεν είναι και λίγοι (πολλοί απ αυτούς βέβαια μπορεί να ήταν οι άνανδροι κωλοτούμπες που άλλα λένε σήμερα άλλα αύριο), όταν όμως η μία πλευρά διαξεύδει την αλήθεια τοης, δεν είναι σαν να διαψεύδει την ιδια της την ύπαρξη? Πότε έδειξε η αριστερά πριν τις 21 Δεκεμβρίου πως είναι αντίθετη με τον κατατρεγμό της Παπαδάκη? Πότε έδειξε πριν τις 26 Γενάρη να είναι κατά της δολοφονίας (ο Ορέστης είχε χίλιους λόγους να βγει απ την μέση απ τους κολοτούμπες της παραταξής του). Κάποτε νόμιζα πως η αριστερά είχε μεγαλύτερη ειλικρίνεια και εντιμότητα, από καιρό όμως εχω δει πως δεν ισχύει τίποτα.

      Διαγραφή
    4. Αθεόφοβε και Ανώνυμε, μπορείτε σας παρακαλώ να με κατευθύνετε προς επιπλέον πηγές για την Παπαδάκη?

      Διαγραφή
    5. Έχουν γραφτεί από όσα ξέρω δύο βιβλία γι΄αυτήν:
      Πολύβιος Μαρσάν, Ελένη Παπαδάκη: Μια φωτεινή πορεία με απροσδόκητο τέλος, εκδ. Καστανιώτη 2001, ISBN 960-03-3162-6
      Μάνος Ελευθερίου, Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές, 1η έκδ. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2006.

      Διαγραφή
  6. ο μελας ηταν τυχερος το σωματιο ηθοποιων αριστερο καταδικασε σε θανατο την παπαδακη η οποια περασε απο λαικο δικαστηριο και εκτελεσθηκε για αυτην εχουν γραψει ο πολυβιος μαρσαν και εμμεσα ο θεοτοκας στο ασθενεις και οδοιποροι παλια το θεατρο ηταν συντεχνια και ο ηθοποιος ειχε βιβλιαριο οπως η πορνη και ο ναυτικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. αθεοφοβε γ ? φρ ειλικρινα σε θαυμαζω και θελω να σου δινω ερεθισματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αθεοφοβε δυστυχως μονο η χρυση αυγη για ιδιοτελης λογους θυμηθηκε στην ιστοσελιδα της την παπαδακη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φιλιπ Πεταιν: Συνήψε ανακωχή το 1940 ισχυριζόμενος πως ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η Γαλλία.
    Μετά το τέλος του πολέμου καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που μετετράπη σε ισόβια.
    Στην φυλακή προσεβλήθη απο άννοια και πέθανε το 1951.
    Γεώργιος Τσολάκογλου. Συνήψε ανακωχή το 1941, ισχυριζόμενος ότι έτσι "απέφευγε το ολοκαύτωμα της Πατρίδος".
    Μετά το τέλος του πολέμου καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που μετετράπη σε ισόβια.
    Στην φυλακή προσεβλήθη απο λευχαιμία και πέθανε το 1948 στερημένος σύνταξης και πάμπτωχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι πως ο Τσολάκογλου είχε διαγνωστεί με λευχαιμία όταν ήταν ακόμη στο μέτωπο, αλλά ζήτησε να μην το μάθει κανείς, για να συνεχίσει να επιβλέπει την έκβαση του πολέμου. Έμεινε εκεί, όταν κανείς στρατηγός από την Αθήνα δεν δεχόταν να πάει να τον αντικαταστήσει, γνωρίζοντας πως θα του φορτωνόταν η ρετσινιά του ηττημένου στρατηγού, καθώς είχε αρχίσει να φαίνεται ότι έμεναν λίγες ημέρες πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση του μετώπου. Χάρη σε αυτόν και στη συμφωνία που εντέχνως έκλεισε με τους Ναζί (χρειάζεται ολόκληρη παράγραφος για να αναλυθεί το πώς τα κατάφερε) οι Έλληνες στρατιώτες μπόρεσαν και γύρισαν πίσω στα σπίτια τους, στις οικογένειές τους και δεν πήγαν αιχμάλωτοι στα κολαστήρια της Γερμανίας. Χρειάζονται σελίδες ολόκληρες για ν'αποδείξει κανείς το πόσο αδικημένη προσωπικότητα είναι ο Τσολάκογλου (όπως και πολλοί άλλοι άγνωστοι Έλληνες, οι οποίοι προτίμησαν να είναι χρήσιμοι, και όχι αρεστοί, όπως εμείς, το πόπολο, αντιλαμβανόμαστε την έννοια του "αρεστού").

      Διαγραφή
    2. Ο συγγραφέας, ο κάθε συγγραφέας είναι δημόσιο πρόσωπο. Όχι μόνο τα γραφόμενα, αλλά και η στάση στη ζωή και η συμπεριφορά πρέπει να προβάλλονται και αν υπάρχουν ανάρμοστες σκιές να επικρίνονται.Η συμπεριφορά του Μελά είναι συμπεριφορά προδότη.Τα έργα του είναι σημαντικά, αλλά δεν ταυτίζονται με ανάλογη συμπεριφορά.Τέλος πιστεύω ότι πάνω από γνώσεις και συγγραφικό έργο εκείνο που μετρά είναι ο χαρακτήρας.

      Διαγραφή
  10. Πολύ πλούσιες και ενδιαφέρουσες τεκμηριώσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή