ΜΑΡΙΑ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ α΄-ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ, ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Πρόσφατα μου χάρισαν το βιβλίο Οι διακόσιες κλειτορίδες της Μαρίας Βοναπάρτη  της Αλιξ Λεμέτ (Εκδόσεις Πατάκη) και διαβάζοντας το θυμήθηκα πως στο οικογενειακό άλμπουμ της γυναίκας μου υπάρχει η παραπάνω φωτογραφία της 10ετιας του 50 στο σπίτι της γιαγιάς της στην Κρήτη. Δίπλα της κάθεται ο πρίγκιπας Γεώργιος και από την άλλη πλευρά η γυναίκα του, η Μαρία Βοναπάρτη.

Στην άκρη δεξιά είναι η πεθερά μου στην οποία η Βοναπάρτη της έδωσε ένα κομμάτι από το βέλο της για να κάνει αγόρι μιας και το έφερε βαρέως το ότι μέχρι τότε είχε κάνει 3 κορίτσια στην σειρά !

Το βέλος αποδείχτηκε θαυματουργό και έτσι η οικογένεια απέκτησε τον πολυπόθητο διάδοχο του θρόνου!

Στο βιβλίο  η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας, χωρίς να είναι ψυχαναλύτρια, κάνει, με μια ρέουσα γραφή, μια ενδιαφέρουσα ανάλυση  της Βοναπάρτη σε σχέση με την οικογένεια της  και την σχέση της  με τον Φρόιντ όπως και τις απόψεις της σχετικά με τον κλειτοριδικό οργασμό. Σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου υπάρχει και μια παραπομπή σε έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε τα έργα του οποίου είχε μεταφράσει η Βοναπάρτη το 1933 στο Edgar Poe. Étude psychanalytique με πρόλογο του Φρόιντ.

Σχετικά με την Μαρία Βοναπάρτη και τις εγχειρήσεις στην κλειτορίδα της είχα γράψει στο παρελθόν  στο ποστ μου  Β΄ ΤΟ ΠΕΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΥΠΤΙΚΗ

Αλλά αξίζει να δούμε με την ευκαιρία αυτού του βιβλίου τα σχετικά με την ζωή και τα έργα αυτής της πολυδιάστατης ανεξάρτητης, καλλιεργημένης  και ευφυούς  προσωπικότητας(1882-1962) που συνέβαλλε σημαντικά στην εδραίωση της ψυχανάλυσης.
Όπως έγραψε η ίδια το 1951,  η βιογραφία της θα έπρεπε να έχει τον τίτλο η τελευταία Βοναπάρτη, γιατί τα ξαδέλφια μου από την αυτοκρατορική μεριά είναι Ναπολέοντες. .

Ο παππούς της ήταν ο Πιέρ Ναπολέων Βοναπάρτης, γιος του αδελφού του  Ναπολέοντα Λουσιέν Βοναπάρτη.
Ο γιος του Πιέρ,  Ρολάνδος, ο  πατέρας της, ήταν επιστήμονας, ανθρωπολόγος και συγγραφέας και  είχε παντρευτεί μετά από πίεση της μητέρας του, την πλούσια  Μαρί Φελιξ Μπλάνκ γιατί  ο δικός της πατέρας  ήταν ο μεγαλύτερος και πλούσιος κατασκευαστής ακινήτων του Μόντε Κάρλο .

Έτσι από την πλευρά του πατέρα απέκτησε το ένδοξο όνομα και την παιδεία  και από την πλευρά της μητέρας της, η οποία πέθανε ένα μήνα μετά την  γέννα της, μια μεγάλη περιουσία.

Όπως γράφει η Λεμέτ η Βοναπάρτη είναι μια γυναίκα περικυκλωμένη από δολοφόνους. Η ίδια στα απομνημονεύματα της γράφει: Αγαπούσα τους δολοφόνος Μου φαίνονταν ενδιαφέροντες.

Η ίδια χαρακτηρίζει τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη "εμβληματικό δολοφόνο" O παππούς της είχε δολοφονήσει τον δημοσιογράφο Βίκτορ Νουάρ για τον οποίο έχω γράψει πρόσφατα στο ποστ μου ΤΟ ΤΡΙΨΙΜΟ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ ΕΝΟΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ!

Μερικά χρόνια νωρίτερα είχε μαχαιρώσει θανάσιμα στην Ιταλία ένα αξιωματικό της Παπικής φρουράς.

Την Μαρία την βάφτισε ένας "δολοφόνος καλόγερος" όπως υπερηφανευόταν η ίδια, ο οποίος είχε γίνει καλόγερος για να τιμωρηθεί λόγω του ότι είχε σκοτώσει σε μονομαχία τον καλύτερο του φίλο.

Η ίδια, που αγαπούσε τον πατέρα της, αλλά και άλλοι, υποψιαζόταν πως αυτός  και η γιαγιά της  είχαν δηλητηριάσει την μάνα της γιατί λίγο πριν να πεθάνει είχε κάνει ασφάλεια ζωής και είχε κάνει διαθήκη που κληροδοτούσε όλη την περιουσία της στον άνδρα της και στην κόρη της.

Μεγάλωσε σε΄ένα σπίτι  με τον αδιάφορο ανθρωπολόγο και βιολόγο πατέρα της,  που ενδιαφερόταν μόνο για τις επιστημονικές του έρευνες και δραστηριότητες, και με την τυραννική γιαγιά της, που ήταν δραστήρια, έξυπνη, θρασεία και αδίστακτη, προκειμένου να επιτύχει την κοινωνική καταξίωση που ονειρευόταν ,γιατί ήταν κόρη ενός υδραυλικού που δούλευε ως θυρωρός.

. Η Μαρία Βοναπάρτη την χαρακτήρισε αργότερα «πραγματική γυναίκα φαλλό» και  όταν πέθανε σημείωσε: «Μου φαίνεται πως μαζί με τη γιαγιά θάψαμε και το Θάνατο»,
Η Μαρία έλαβε μια εκπαίδευση που της επέτρεψε να είναι  πολύγλωσση , να αγαπά το θέατρο και να θέλει να γίνει γιατρός, αλλά ο πατέρας της την απέτρεψε.

Ερωτεύεται στα 16 της τον γραμματέα του πατέρα της Antoine Leandri άτομο με συζητήσιμο παρελθόν για τον οποίο έγραψε αργότερα: ο Κορσικανός, μαύρα μαλλιά, μπλέ  μάτια, μυτερή γενειάδα, ήμουν δεκαέξι, ήταν τριάντα οκτώ, ήμουν άσχημη, ήταν όμορφος.
Του γράφει ερωτικές επιστολές και αυτός αργότερα την εκβιάζει πως θα τις δημοσιεύσει οπότε αναγκάζεται όταν ενηλικιώνεται να τις εξαγοράσει με 100.000 φράγκα.  

Σε αυτή την ηλικία καταφέρνει να θεραπευτεί από την φυματίωση για την οποία γράφει: Δεν μπορούσα να γιατρευτώ από το φάντασμα της φυματίωσης πριν κλείσω τα 22, την ηλικία του θανάτου της μητέρας μου.

Σε ηλικία 29 ετών στις 21 Νοεμβρίου 1907, στο Παρίσι, παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας με πολιτικό γάμο, και με θρησκευτική τελετή στις 12 Δεκεμβρίου 1907 στην Αθήνα. 
Το ζεύγος έτυχε θερμής υποδοχής όταν ήρθε στην Ελλάδα, στις 9 Δεκεμβρίου, γιατί θεωρούσαν ότι η οικογένεια Βοναπάρτη έχει ελληνικές ρίζες, σύμφωνα με την εκδοχή της Λάουρας Στεφανοπούλου-Ζενότ, δούκισσας Ντ' Αμπραντές στο βιβλίο της Mémoires historiques sur Napoléon Ier. 
 Καλωσόρισαν την Μαρία με πανό που έγραφαν το όνομα Καλόμεροι, δηλαδή την ελληνική εκδοχή του επωνύμου Βοναπάρτη.
Από το 1909 το ζεύγος εγκαταστάθηκε στο Παρίσι γιατί ο Βενιζέλος δεν ήθελε στα πόδια του τον πρίγκιπα με τον οποίο μάλωνε στη Κρήτη.

Ήταν ναύαρχος  σε τρεις στόλους (Ελλάδα – Ρωσία – Δανία).
Το 1897 είχε πάρει  μέρος στον αποκλεισμό της Κρήτης ως επικεφαλής του ελληνικού στόλου κι ένα χρόνο αργότερα με εντολή των Μεγάλων Δυνάμεων είχε αναλάβει ως  ύπατος αρμοστής της Κρήτης εξ ού και το οικόσημο, το γραμματόσημο και ο θυρεός της Κρητικής Πολιτείας (1896-1913).

Το 1899 συγκρότησε την Κρητική Χωροφυλακή, αλλά το 1905 υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη Κρήτη. Οι κατηγορίες για σκληρότητα και η αθυροστομία του ήταν οι βασικές αιτίες μαζί με την  καχυποψία των Άγγλων για φιλορωσική  πολιτική ( η μητέρα του ήταν Ρωσίδα) που τον οδήγησαν στην απόσυρση του  από το προσκήνιο.
Η Αλμυρούπολη, ένα ωραίο παραθαλάσσιο χωριό που βρίσκεται μεταξύ Χανίων και Ρεθύμνου στις εκβολές του ποταμού Αλμυρού, είχε μετονομαστεί  το 1899 σε Γεωργιούπολη για να τον τιμήσουν. 
Σε συμφωνία μεταξύ του πατέρα της και του Γεωργίου  αυτός παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος επάνω στη περιουσία της νύφης.

Οι πρώτες εντυπώσεις της για τον άντρα της :
Είναι ψηλός, αδύνατος, ξανθός, με μουστάκι όμοιο με αυτό του πατέρα του, ίσια μύτη και γαλανά, γελαστά μάτια. Μόνο που έχει λίγα μαλλιά, είναι σχεδόν φαλακρός.

Επίσης:
ο αγαθός αυτός γίγαντας φαίνεται να είναι κάπως καταπονημένος, κι αυτό τον κάνει να φαίνεται ακόμα πιο ευαίσθητος και συμπαθητικός..
Το πρόβλημα με τον άνδρα της όμως ήταν ότι  αυτός ήταν ερωτευμένος με τον θείο του  Βλάντεμαρ, τον μικρότερο αδελφό του πατέρα του!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 3-1-2018 Στο σπίτι του στην Αθήνα ήταν σε φωτογραφίες  παντού παρών στους τοίχους ο πνευματικός πατέρας, ο πρίγκιπας Βάλντεμαρ. Πότε επίσημος, πότε γελαστός, πότε σε μια κορφή, πότε δίπλα σε μια λίμνη, πότε μ΄ένα πηλήκιο ναυτικό, πότε στο κρεβάτι της αρρώστιας…..

Το μυστικό βέβαια  αυτής της σχέσης το ήξεραν και η Μαρία αλλά και η πριγκίπισσα Μαρία της Ορλεάνης, η σύζυγος του Βλάντεμαρ.
Το 1939, ο πρίγκιπας χάνει τον εραστή του, ο οποίος πέθανε μετά από πενήντα έξι χρόνια σχέσης μαζί του και η  Μαρία Βοναπάρτη απευθύνεται στον Γεώργιο στο βιβλίο της «Σύντροφος από παλιά»: 
«Το σώμα σου, εχθρικό για το γυναικείο σώμα, το σώμα σου, δοσμένο όπως και η ψυχή σου στον άνδρα, προσκολλημένο με αγνότητα και πάθος στον μοναδικό Φίλο».
 Η ίδια περιγράφει τον Βαλντεμάρ ως «άνθρωπο κοινότατο, χωρίς ιδιαίτερη ευφυΐα ή εξωτερική εμφάνιση, καθόλου γενναιόδωρο, που συχνά γίνεται δύστροπος ειδικά με τα παιδιά του». 
Ωστόσο αναγνωρίζει την ικανότητά του να εμπνεύσει στον Γεώργιο «ένα μεγάλο πάθος, πράγμα τόσο σπάνιο όσο και η μεγαλοφυΐα, σύμφωνα με τον Ρουσό».

Η Μαρία της Ορλεάνης έκανε πέντε παιδιά, ενώ η Μαρία Βοναπάρτη σταμάτησε στα δύο, τον Πρίγκιπα Πέτρο (1908-1980) και τη Πριγκίπισσα Ευγενία (1910-1988).

Η Μαρία έζησε με τον Γεώργιο όλη της την ζωή γιατί όπως είχε γράψει:
«Ο σύζυγός μου. Με κάνει να πλήττω, με κρατά δέσμια μιας ζωής που δεν με ικανοποιεί, είναι όμως ο μοναδικός άνδρας που θα με αγαπά μέχρι να πεθάνω. Όταν υποφέρω, έχω ανάγκη απ' το πλατύ στέρνο του πιστού μου συζύγου. Ολοι οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται· ακόμα και τα παιδιά, η ζωή θα τα πάρει μακριά μας».

Ο πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδος έζησε στη Γαλλία και πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 1957. Στα 88 του χρόνια. Θάφτηκε στο Τατόϊ. 
Στο τάφο του υπάρχει  η φωτογραφία του θείου του Βάλντεμαρ και μια τούφα από τα μαλλιά του. Όπως ζήτησε ο ίδιος γράφτηκε στην πλάκα του τάφου  «Γεώργιος ο Κρης». 
Βέβαια η Μαρία ανικανοποίητη σεξουαλικά από τον σύζυγο άλλαζε τους εραστές της σαν πουκάμισα.

Μεταξύ αυτών ήταν ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Αριστείδης Μπριάντ (1862-1932) που ήθελε να κάνει τον Γεώργιο βασιλιά της Ελλάδας και  ο γαλλοπολωνός ψυχαναλυτής Ρούντολφ Λόβενστάϊν (1898-1976), 

Και στις  σημειώσεις της έγραφε: «Έπειτα από μερικές απέλπιδες προσπάθειες να γνωρίσω την αγάπη, έζησα δύο μεγάλους έρωτες. Μεταξύ των τριάντα και πενήντα μου χρόνων, δύο ήταν οι άνδρες που με συντρόφεψαν. Ο πρώτος, από πλευράς ηλικίας και εξουσίας, θα μπορούσε να είναι πατέρας μου. Κανείς όμως δεν με αγάπησε όπως αυτός. Ο δεύτερος ήταν σαν μεγάλος αδελφός. Αυτή η αγάπη κράτησε, σε ένταση και χρόνο, πιο πολύ από κάθε άλλη».

Ο δεύτερος δεν ήταν άλλος παρά ο Ζίγκμουντ Φρόϊντ.

Το β΄μέρος: 

ΜΑΡΙΑ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ β΄ Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΦΡΟΪΝΤ ΚΑΙ Ο ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΙΚΟΣ ΟΡΓΑΣΜΟΣ

Το γ΄μέρος

ΜΑΡΙΑ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ γ΄ ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ