ΜΑΡΙΑ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ β΄ Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΦΡΟΪΝΤ ΚΑΙ Ο ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΙΚΟΣ ΟΡΓΑΣΜΟΣ

Το προηγούμενο: ΜΑΡΙΑ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ α΄-ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ, ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Η έντονη ερωτική ζωή της Μαρίας Βοναπάρτη με διάφορους εραστές δεν είχε παρ΄ όλα αυτά ως αποτέλεσμα την σεξουαλική της ικανοποίηση  (volupté) και τον οργασμό.

Για τον  λόγο αυτό άρχισε να μελετάει την σημασία της κλειτορίδας στον οργασμό.

Μέχρι σχεδόν τα τέλη του 19ου αιώνα η κλειτορίδα θεωρείτο ως  ένα όργανο που οδηγεί τις γυναίκες στον αυνανισμό για τον οποίο πίστευαν τότε πως μπορεί να οδηγήσει μέχρι και τον θάνατο (!)

 Για τον λόγο αυτό χρησιμοποιούσαν την κλειτοριδεκτομή ως θεραπευτική μέθοδο (σχετικά στο ποστ μου Β ΄Η κλειτοριδεκτομή στις Δυτικές χώρες ως θεραπεία του αυνανισμού)
Οι γιατροί της εποχής θεωρούσαν πως οι γυναίκες είτε δεν έχουν οργασμό είτε ότι αυτός μπορεί να προκληθεί μόνο με την κολπική διείσδυση.

Δεν γνώριζαν βέβαια τότε ότι σύγχρονοι μελετητές όπως οι  Alfred  Kinsey και Shere Hite έχουν διαπιστώσει πως το 50% και ίσως μέχρι και το 70% των γυναικών, δεν φτάνουν τακτικά σε οργασμό μέσω της διείσδυσης.

Όπως γράφω στο ποστ μου  ΟΤΑΝ Ο ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ! έπρεπε να φτάσουμε το 1890 όταν ο  Leonard Rau ανέφερε ότι η  κλειτορίδα έχει πρωταρχική θέση στον οργασμό της γυναίκας ενώ άλλος καθηγητής της γυναικολογίας το 1900 την ονόμασε ηλεκτρική καμπάνα!

Το 1918 πλέον στο  δημοφιλές σεξουαλικό εγχειρίδιο   με τίτλο Παντρεμένη αγάπη γίνεται εκτεταμένη αναφορά στον ρόλο της κλειτορίδας στον οργασμό.

Το 1905 όμως  ο Φρόιντ στο έργο του Τρία δοκίμια για την θεωρία της σεξουαλικότητας θεωρεί ότι : η κλειτορίδα παίζει για κάθε μικρό κορίτσι τον ρόλο του πέους, είναι η  έδρα μιας ιδιαίτερης ευαισθησίας, το όργανο που προκαλεί την αυτοερωτική ικανοποίηση. Η μεταμόρφωση του μικρού παιδιού σε γυναίκα χαρακτηρίζεται κυρίως  από το γεγονός ότι αυτή η ευαισθησία μετατοπίζεται ολοκληρωτικά σε συγκεκριμένο χρόνο από την κλειτορίδα στην είσοδο του κόλπου. Στις περιπτώσεις της λεγόμενης σεξουαλικής αναισθησίας των γυναικών η κλειτορίδα διατηρεί την ευαισθησία της ακέραιη.
Όποτε αν η γυναίκα δεν φτάνει   στον οργασμό με την διείσδυση του πέους  τότε η θεραπεία της θα γίνει με την ψυχανάλυση.

 Η Βοναπάρτη έχει μια διαφορετική άποψη και αυτή αναπτύσσεται στην εργασία της  Consideration sur les causes anatomiques de la frigidite chez les femme  που δημοσίευσε το 1924 με το ψευδώνυμο  A.E Narjani στο περιοδικό Bruxelles Médical.

Η κλειτορίδα παραμένει το κεντρικό όργανο ηδονής για κάθε γυναίκα και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από την ευαισθησία του κολπικού θόλου, που δεν καταφέρνει ποτέ να αναπληρώσει την κλειτορίδα. Επειδή η κλειτορίδα είναι το αντίστοιχο του πέους, όπως μας λέει άλλωστε και η εμβρυογενετική, η φυσιολογική γυναίκα δεν μπορεί να αποποιηθεί την κλειτορίδα κατά την διάρκεια της πράξης ,για την προσωπική της ηδονή από την επαφή ,όπως και ο φυσιολογικός άνδρας δεν μπορεί να στερηθεί το πέος.

H Βοναπάρτη  μέτρησε την απόσταση ανάμεσα στην κλειτορίδα και τον  κόλπο σε 243 γυναίκες, και κατέληξε στο συμπέρασμα μετά την ανάλυση της σεξουαλική τους ιστορίας ότι η απόσταση μεταξύ των δύο αυτών οργάνων ήταν κρίσιμη για την ικανότητα να φτάσουν σε οργασμό. Οι γυναίκες με μια μικρή απόσταση (παρακλειτοριδικές), φτάνουν σε οργασμό εύκολα κατά τη συνουσία, ενώ οι γυναίκες με απόσταση μεγαλύτερη από δυόμιση εκατοστών (τελεκλειτοριδικές ),  έχουν δυσκολίες, ενώ οι μεσοκλειτοριδικές  βρίσκονται ανάμεσα.  .
Οι τελεκλειτοριδικές είναι συνήθως οι ψηλές γυναίκες και γι΄αυτό τον λόγο, καθώς και η ίδια είναι πάνω από 1,70, θεώρησε ότι ανήκει σε αυτή την κατηγορία και πως έτσι βρήκε τον λόγο γιατί δεν αισθάνεται σεξουαλική ικανοποίηση.

Όπως ανέφερα στο πρώτο μέρος, η ίδια έχει γράψει πως :Αγαπούσα  τους δολοφόνους. Έτσι και το ψευδώνυμο  Narjani προήλθε από τα αρχικά αυτών που θεωρούσε ως "δολοφόνους".

Να (Ναπολέων), R (Ρολάνδος ο πατέρας της), Ja (Jack από τον Τζάκ τον Αντεροβγάλτη τα εγκλήματα του οποίου διάβαζε 14 ετών) και Νi (από την Νίνα την γιαγιά της

Ήδη από το 1919 καθώς αναρωτιέται για την ψυχική της υγεία, έχει συνδεθεί με τον νεοσύστατο ψυχαναλυτικό  κύκλο της Γαλλίας και τον ψυχίατρο και ψυχαναλυτή  René Laforgue (1894-1962) που διατηρούσε αλληλογραφία με τον Φρόιντ.               

Γνωρίζει επίσης τον  ψυχαναλυτή Otto Rank (1884 -1939) που είναι για 20 χρόνια το δεξί χέρι του Φρόιντ και ένας από τα 6 μέλη μιας μυστικής επιτροπής, του "ring", που είχε φτιάξει για να υπερασπίζονται τις αρχές του για την ψυχανάλυση από τις διαφορετικές απόψεις του Adler και του  Jung.
Στην φωτογραφία η επιτροπή το 1922. 
Όρθιοι Rank, Abraham, Eitington, Jones Καθιστοί Φρόιντ, Ferenczy, Saks

Στις 9 Απριλίου 1925 ο Laforgue γράφει εκ μέρους της στον Φρόιντ: Δεν γνωρίζω αν ο  Rank σας ανέφερε πως ένα βράδυ ήμασταν καλεσμένοι στην κατοικία της πριγκίπισσας Γεωργίου της Ελλάδος, η οποία πάσχει από ιδεοληπτική νεύρωση που, χωρίς ασφαλώς να έχει επιφέρει βλάβες στις διανοητικές της ικανότητες, έχει διαταράξει την ψυχική της ισορροπία. Η εν λόγω κυρία σκοπεύει να σας επισκεφτεί στη Βιέννη και με παρακαλεί να σας ρωτήσω αν θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να την αναλάβετε.

Παρά την επιστολή του Laforgue ο Φρόιντ δεν την δέχεται και αναγκάζεται η ίδια στις 1 Ιουλίου 1925 να του γράψει. Τελικά της απαντά ότι την περιμένει στην Βιέννη στις 30 Σεπτεμβρίου.

Αυτή την μέρα η Βοναπάρτη ,43 ετών, συναντά για πρώτη φορά τον Φρόιντ και όπως λέει η ίδια για να βρεί σ΄αυτόν το πέος και τον φυσιολογικό οργασμό.

«Είδα τον Φρόιντ σήμερα το απόγευμα» γράφει την ίδια μέρα στον, Laforgue σε ένα γράμμα που σηματοδοτεί την αρχή της πραγματικής της ζωής. «Η εντύπωση που μου έκανε ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η πραότητα συνυπάρχει με τη δύναμη. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς γνωρίζοντάς τον είναι πως ο άνθρωπος αυτός διακατέχεται από αισθήματα "συμπάθειας" για ολόκληρη την ανθρωπότητα...».

 Εκείνος δεν αργεί να της μιλήσει για τον καρκίνο με τον οποίο παλεύει: «Γι' αυτό σας προειδοποιώ πως το καλύτερο θα ήταν να αποφύγετε να δεθείτε υπερβολικά μαζί μου» καταλήγει.
Η αντίδραση της Μαρίας είναι να βάλει τα κλάματα και να του πει πως τον αγαπά. «Να ακούσω τέτοιο πράγμα στα εβδομήντα μου!» αναφωνεί ο Φρόιντ χαρούμενος.

Ο Φρόιντ βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του και ο κινημοτογραφικός παραγωγός Σάμιουελ Γκόλντουιν του έχει προτείνει 100.000 δολάρια για να συμμετέχει σε σενάρια διάσημων ερώτων της ιστορίας, όπως ο Αντώνιος  και η Κλεοπάτρα, πρόταση που την απέρριψε οργισμένος!

Η Βοναπάρτη ψυχαναλύεται  στο ντιβάνι του Φρόιντ λέγοντας του:
Η ερωτική ζωή μου ξεκίνησε καταστροφικά. Αυτός είναι το δίχως άλλο ο λόγος που γνωρίζω μόνο τον κλειτοριδικό οργασμό. Σύμφωνα με τις θεωρίες σας είμαι ψυχρή. Γιατρέψτε με αγαπητέ πατέρα. Θέλω να γίνω η ζωντανή απόδειξη ότι ο οργασμός μπορεί να μεταφερθεί από την κλειτορίδα στον κόλπο, ολοκληρωτικά, επειδή έτσι απαιτεί η φροϋδική θεωρία.

Αν και  συνέχιζε την ψυχανάλυση, επειδή δεν έβλεπε διαφορά στην σεξουαλικότητα της  κατάφυγε  στον Βιεννέζο γυναικολόγο  Josef von Halban και χειρουργήθηκε για να πλησιάσει η κλειτορίδα της τον κόλπο και την εγχειρητική αυτή πρακτική την δημοσίευσε ως εγχείρηση Halban-Narjani.

Το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό οπότε χειρουργήθηκε και δεύτερη φορά πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.

Παρά το ότι μετά την πρώτη εγχείρηση γράφει πως αυτό  είναι το τέλος του μήνα του μέλιτος με την ψυχανάλυση, γράφει στον Laforgue:

Τι υπέροχη που είναι η ψυχανάλυση. Δεν μπορεί κανείς να αγαπήσει άλλο επάγγελμα όταν την έχει δοκιμάσει. Μα πότε θα μπορέσω και εγώ να ψυχαναλύσω -παραλίγο να γράψω δολοφονήσω-άλλους ανθρώπους;

Όταν γυρίζει στις 27 Φεβρουαρίου 1926 στο Παρίσι είναι πλέον από τους ενθουσιώδεις προπαγανδιαστές της βιεννέζικης ψυχανάλυσης.

Ο Laforgue  τον Νοέμβριο  1926 ιδρύει την Ψυχαναλυτική Εταιρεία του Παρισιού   στον πυρήνα της οποίας ανήκει πλέον και η Βοναπάρτη, ενώ μαζί της και με την οικονομική της ενίσχυση, ιδρύει την Revue française de psychanalyse  όπου και δημοσιεύει άρθρα της.

Μεταφράζει στα γαλλικά τα έργα του Φρόιντ και αρχίζει να δημοσιεύει τα πρώτα βιβλία της.

Την ίδια εποχή επίσης  προσφέρει στην Εταιρεία το διαμέρισμα του μπουλβάρ Σαίν -Ζερμαίν για το Ινστιτούτο Ψυχανάλυσης της Εταιρείας.

Ο Φρόιντ αναγνωρίζοντας τον ρόλο της στην διάδοση της θεωρίας του  την συγκαταλέγει το 1929 στα μέλη του "ring"

Όταν πέθανε το 1928 ο για πολλά χρόνια  στενός φίλος και συνεργάτης του Φρόιντ Wilhelm Fliess (στην φωτογραφία δεξιά με τον Φρόιντ αρχές του 1890) η Βοναπάρτη αγόρασε από την γυναίκα του τις επιστολές που του είχε στείλει στον παρελθόν ο Φρόιντ από το 1887-1904. Παρά το ότι αυτός ήθελε να καταστραφούν αυτή τις φύλαξε και δημοσιεύτηκαν τελικά το 1986.

Στο σύντομο βίντεο του 1935 η Μαρία Βοναπάρτη είναι στο σαλόνι του Φρόιντ στην Βιέννη και βλέπουμε και το ντιβάνι στο οποίο ξάπλωναν για ψυχανάλυση οι ασθενείς του.

Είναι απόσπασμα από ένα μεγαλύτερο βίντεο διαρκείας 24΄ το οποίο αποτελείται από διάφορες οικιακές λήψεις με τον Φρόιντ.

Η κόρη του Άννα επεξηγεί ποια είναι τα εμφανιζόμενα πρόσωπα στα φιλμάκια  .

Οι λήψεις σε αυτό που έχουν γαλλικούς τίτλους, έχουν γίνει από την Μαρία Βοναπάρτη στην Βιέννη, το Παρίσι και το Λονδίνο.
Το βίντεο αυτό δεν επιτρέπει την ενσωμάτωση του στο μπλογκ και υπάρχει εδώ.

Στα τέλη Μαΐου του 1933, μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία τα βιβλία του Φρόιντ κάηκαν, όπως και άλλα ψυχαναλυτικά έργα, ενώ επίσης σύμφωνα με διαταγή απαγορευόταν η συμμετοχή Εβραίων σε επιστημονικά συμβούλια.

Ο Φρόιντ το αντιμετώπισε με χιούμορ και ειρωνεία χωρίς να μπορεί να προβλέψει το δυσοίωνο μέλλον. Είπε:

«Μα τι εξέλιξη είναι αυτή! Στον Μεσαίωνα θα έκαιγαν εμένα. Τώρα καίνε μόνο τα βιβλία μου».... 

Οι Ναζί με την είσοδό τους στην Αυστρία δήμευσαν την περιουσία της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Βιέννης, αλλά και το διαμέρισμα του Φρόϊντ. Η Βοναπάρτη έδωσε 4.824 δολάρια σε διάφορους αξιωματούχους για να εξασφαλίσει την άδεια εξόδου του δασκάλου από τη Βιέννη με την κόρη του Άννα , γιατί είχαν παγώσει τους δικούς του τραπεζιτικούς λογαριασμούς.
Έτσι αναχώρησε  με την βοήθεια της  Βοναπάρτη και του Αμερικανού πρέσβη W.Bullitt από την Βιέννη .

Φτάνει στο Παρίσι στις 5 Ιουνίου 1938.
 Οι φωτογραφίες είναι από την άφιξη του εκεί και από την ταράτσα του  σπιτιού της Βοναπάρτη στο Παρίσι, στο οποίο παρέμεινε μέχρι τον επόμενο χρόνο.

Ο Φρόϊντ πήγε στην συνέχεια στο Λονδίνο, στις 23 Σεπτεμβριου 1939,για μόνιμη εγκατάσταση και η άφιξή του στην αγγλική πρωτεύουσα, καλύφθηκε εκτενώς στον τύπο, με τιμητικές αναφορές στο ιατρικό περιοδικό Lancet και από το  ιατρικό σώμα της Μεγάλης Βρετανίας.

 Οι τέσσερις αδελφές του που έμειναν στην Αυστρία πέθαναν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1939 και η τέφρα του τοποθετήθηκε σε μια ελληνική υδρία που του είχε χαρίσει η Βοναπάρτη.

Το τέλος

ΜΑΡΙΑ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ γ΄ ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ