Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ξέρω ότι σήμερα και τις επόμενες μέρες το θέμα που θα κυριαρχεί στην επικαιρότητα θα είναι ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ προ της επικείμενης συμφωνίας.

 Μια μερίδα του θα προσπαθεί να πείσει τους εξαπατημένους ψηφοφόρους του, όπως οι καλόγεροι στις νηστείες ότι το κρέας είναι ψάρι και μια άλλη αντίθετη θα καταγγέλλει  όσους υπογράψουν μια συμφωνία που δεν θα βασίζεται στις ουτοπικές, εξωπραγματικές και εν πολλοίς  ψευδείς και ανεφάρμοστες  προεκλογικές υποσχέσεις που είχε δώσει.

Το μεγάλο πρόβλημα όμως κατά την άποψη μου δεν είναι το τι θα κάνουν οι Συριζαίοι μεταξύ τους . Συνήθως η εξουσία αποτελεί ισχυρό συνεκτικό κρίκο και όσοι την έχουν δεν θέλουν να την χάσουν βρίσκοντας πάντα τις κατάλληλες δικαιολογίες για τις κολοτούμπες τους, όπως πχ ο Σαμαράς μετά τα Ζάππεια.

Το πρόβλημα είναι ότι όπως γράφει, ο  πολιτικός επιστήμονας Λευτέρης Κουσούλης στο άρθρο του  Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κραυγές του:

Οι εκφραστές του πολιτικού ψεύδους στην εποχή μας επιχειρούν συνειδητά να δηλητηριάσουν τον δημόσιο βίο. Δεν αντέχουν την ύπαρξη του άλλου. Δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με το ανυπέρβλητο δεδομένο της πολιτικής σύγκρουσης, ότι πάντα θα υπάρχουν και άλλες απόψεις. Γι' αυτό και με περίσσεια πολιτική αναίδεια καταγγέλλουν, κατασκευάζουν εσωτερικούς εχθρούς, επιδιώκοντας έτσι μέσα από αυτό τη δικαίωσή τους. Ζητούν μια τελική λύση στα πράγματα. Θέλουν αυτοί να είναι οι δικαστές της Ιστορίας. Τα γεγονότα που κυλάνε αυτές τις μέρες γύρω μας το επιβεβαιώνουν. Ορισμένα προσθέτουν γραφικότητα. Άλλα επιχειρούν πολιτικούς χειρισμούς, χωρίς να γλιτώνουν πάντα από μια προφανώς σύμφυτη γελοιότητα.

Ο διχασμός αυτός, ο Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,  Αριστείδης Χατζής, θεωρεί  ότι στην Ελλάδα έχει ιστορικές βάσεις , όπως γράφει στο άρθρο του Ο νέος εθνικός διχασμός

Η ελληνική κοινωνία έχει διχαστεί όχι με τον συνηθισμένο αλλά με τον άσχημο τρόπο. Πριν εξηγήσω τι εννοώ θα πρέπει να κάνω μια κρίσιμη ιστορική διαφοροποίηση. Από τις πρώτες ημέρες της ελληνικής επανάστασης μέχρι και σήμερα, η ελληνική κοινωνία είναι μονίμως διχασμένη. Ο διχασμός είναι η συνήθης κατάστασή μας, όχι η εξαίρεση. Όταν βρισκόμαστε σε συνηθισμένους, χαμηλής έντασης διχασμούς μπορεί και να μην το αντιλαμβανόμαστε. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η σύγκρουση τρικουπικών και δηληγιαννικών στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην ερώτηση «ποια είναι η πολιτική σας;» ο Θεόδωρος Δηληγιάννης απαντούσε «Η αντίθετος της του κ. Τρικούπη». Εκατό χρόνια αργότερα ο διχασμός των πράσινων και των μπλε καφενείων ήταν επίσης ένας διχασμός χαμηλής έντασης όπως και εκείνος της ΕΡΕ με την Ένωση Κέντρου ακόμα και στο μέσο του ανένδοτου αγώνα, λίγο πριν τις εκλογές του 1963.

Αντίθετα, οι διχασμοί υψηλής έντασης οδηγούσαν πάντα σε πολλούς νεκρούς, σε εθνικές ήττες ακόμα και σε καταστροφές. Οι δύο εμφύλιοι αμέσως μετά την έναρξη της επανάστασης συνέβαλαν όσο τίποτε άλλο στη στρατιωτική της αποτυχία. Ακόμα και σήμερα οι ιστορικοί δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τα στρατόπεδα, ήταν ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ο εμφύλιος 1943-1949 είναι μια κατάμαυρη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Αυτοί που ενεπλάκησαν ανταγωνίστηκαν επάξια σε αγριότητα, εγκλήματα και αφροσύνη. Όμως υπάρχει και ένα τρίτο παράδειγμα που δεν οδήγησε σε εμφύλιο αλλά σε εθνική καταστροφή: ο διχασμός των ετών 1915-1936. Το κόστος όμως αυτού του διχασμού δεν εξαντλείται στη Μικρασιατική καταστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα που να εκφράζει καλύτερα το άρρωστο κλίμα της εποχής από τη δήλωση του κορυφαίου αντιβενιζελικού πολιτικού Νικόλαου Στράτου προς τον Βασιλέα Αλέξανδρο, το φθινόπωρο του 1920, λίγο πριν τις μοιραίες εκλογές: «Θα κτυπήσωμεν τον Βενιζέλον μ’ όλα τα μέσα. Θα τον θάψωμεν εκλογικώς ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη αν φτάσει την Ελλάδα».

Αυτό το είδος εθνικού διχασμού μου θυμίζει αυτό που συμβαίνει τώρα στη χώρα μας. Πριν το περιγράψω όμως θα πρέπει να μάθετε να αναγνωρίζετε τη δυναμική του και ειδικότερα τι είναι αυτό που τον τροφοδοτεί. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πειράματα που έγιναν στις ΗΠΑ στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, έδειξε τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη μιας ομάδας υιοθετούν ακραίες θέσεις εφόσον οι κοινωνικές επαφές τους περιορίζονται σε ομοϊδεάτες τους και αποκλείουν «αντιπάλους». Ακόμα και όσες/οι έχουν μετριοπαθείς θέσεις είναι εύκολο να μετατραπούν σε εξτρεμιστές όταν το περιβάλλον τους είναι πολιτικά ομοιογενές, αλλιώς εξοβελίζονται ως «προδότες». Κάτι παρόμοιο (group polarization) έχει συμβεί τώρα και στην Ελλάδα.

Σχεδόν οι πάντες έχουν πάρει θέση σ’ αυτόν τον υπό εξέλιξη εθνικό διχασμό. Δεν αντιμετωπίζουν πλέον τους αντιπάλους ως πεπλανημένους, ανόητους ή αδαείς. Αλλά ως εχθρούς. Ας δούμε το παράδειγμα των πρόσφατων συλλαλητηρίων με το αίτημα «Μένουμε Ευρώπη». Οι αντιδράσεις της απέναντι όχθης στην επιτυχία των συλλαλητηρίων δεν ήταν απλώς υπερβολικές ή εχθρικές, ήταν γνήσια παρανοϊκές. Ακόμα και άτομα που γνωρίζω καλά και εκτιμώ έγραψαν πράγματα για τα οποία είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα ντρέπονται.

Δυστυχώς τα παραπάνω επιβεβαιώνονται με τον χειρότερο τρόπο και από  ανθρώπους που προσωπικά τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση  από χρόνια, όπως ο Στάθης.

Το κείμενο του Το κουνάβι που «ελεύθερα συλλογάται» στο enikos.gr για την συγκέντρωση στο Σύνταγμα όσων διαδήλωσαν  να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη  είναι, κατά την γνώμη μου, επιεικώς απαράδεκτο και βαθειά διχαστικό και εμπαθές, γραμμένο όλο στην λογική του μαύρο-άσπρο, αντίστοιχο με αυτά που γράφονταν την εποχή του εμφύλιου.

Δυστυχώς η αδικοχαμένη Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν κατάφερε να εμποτίσει την Ελληνική Αριστερά με την διαχρονική της αλήθεια πως:

Ελευθερία είναι το δικαίωμα του άλλου να διαφωνεί μαζί σου.

ΥΓ

Στο παρελθόν με αφορμή μια γελοιογραφία του έχω γράψει το ποστ

Η ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗ, Ο ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΡΗΤΙΚΑΡΟΣ