ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ

Είναι γνωστή η πρόσφατη απόφαση του πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ για διαγραφές και επιπλήξεις δημοσιογράφων που υποστήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, που προκάλεσε σάλο για την αυθαιρεσία της.

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, αυτοί που ψήφισαν υπέρ της διαγραφής των δημοσιογράφων είναι οι 3 συνταξιούχοι  που συμμετέχουν στο πειθαρχικό συμβούλιο και είναι η  Πόπη Χριστοδουλίδου που διατηρούσε δεσμούς με την παράταξη Financial Crimes, προσκείμενη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι άλλοι δύο συνταξιούχοι, είναι ο Γιώργος Μέρμηγκας και ο Γιάννης Αποστολόπουλος που συνδέονται με τον «Δούρειο Τύπο», παράταξη που διατηρεί σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς οι παραπάνω ανήκουν σε αυτούς που προσφυώς ο καθηγητής του Συνταγµατικού Δικαίου στο Πανεπιστήµιο Αθηνών Γιώργος Χ. Σωτηρέλης έχει χαρακτηρίσει ως «παλαιοηµερολογίτες» της Αριστεράς, που έχουν μείνει στον 19ο αιώνα που κατέληξε  στον 20ο,στον σταλινισμό και τον μαοϊσμό και στην μια και μοναδική αλήθεια που εκφραζόταν από τον "αλάθητο" ηγέτη.

Από ότι φαίνεται δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι πειθαρχικές ποινές θα μπορούσε, και θα ήταν μάλιστα αναγκαίο,  να επιβάλλουν αν οι διαγραφέντες είχαν αλλοιώσει ΕΙΔΗΣΕΙΣ.

Είναι όμως αναφαίρετο δικαίωμα οποιουδήποτε ατόμου να εκφράζει την άποψη  του  για οποιοδήποτε θέμα και αυτονόητα βέβαια και των δημοσιογράφων.

Όπως με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης θα πρέπει αντίστοιχα να γίνει παραπομπή και άλλων 30 δημοσιογράφων που:

   1ο. Καλλιέργησαν για μια πενταετία ψευδαισθήσεις στον λαό ότι η οικονομία της χώρας θα μπορούσε να ανορθωθεί χωρίς σκληρά μέτρα. Η ζωή απέδειξε ότι έλεγαν ψέματα.

   2ο. Συνηγόρησαν στην άποψη δύο συγκεκριμένων κομμάτων ότι τα Μνημόνια  καταργούνται με ένα νόμο και το Χρέος μπορεί να διαγραφεί μονομερώς. Η ζωή απέδειξε ότι κινούντο στη σφαίρα του παραλογισμού.

   3ο. Υποδαύλισαν το μίσος και την οργή ενός μεγάλου κομματιού του λαού  εναντίον πολιτικών και δημοσιογράφων που είχαν την αντίθετη άποψη από τη δική τους και υιοθέτησαν χαρακτηρισμούς όπως προδότες, Μερκελιστές, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, γενοκτονία, ανθρωπιστική κρίση που προξένησαν διχασμό στην κοινωνία και στον πολιτικό κόσμο δημιουργώντας κλίμα διαρκούς εχθροπάθειας και κλιμακούμενης όξυνσης. Η ζωή απέδειξε ότι η βλάβη που προκάλεσαν ήταν αδικαιολόγητη, απαράδεκτη  και ανήκεστος.

   4ο. Υπονόμευσαν με πάθος τις πενιχρές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που  επιχειρήθηκαν, ακόμα και τις πιο αυτονόητες, υιοθετώντας κάθε πολιτικό  λαϊκισμό και κολακεύοντας κάθε συντεχνία με αποτέλεσμα να είναι συνεργοί στο ιστορικό έγκλημα να οδηγηθεί η χώρα σε άλλα δύο Μνημόνια. Η ζωή έδειξε ότι η εφαρμογή ενός μόνο Μνημονίου ήταν αρκετή στις όμορες χώρες.

   5ο. Συνέβαλαν αποφασιστικά στη γιγάντωση των αντιμηνημονιακών κομμάτων  και στην κατάληψη της εξουσίας από αυτά, παίζοντας εξ αντικειμένου  ενεργό πολιτικό ρόλο, αφού επηρέασαν μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων  αναπαράγοντας και προπαγανδίζοντας τις εμφανώς ανεδαφικές υποσχέσεις που αυτά τα κόμματα καλλιεργούσαν. Η ζωή έδειξε ότι προπαγάνδιζαν απατηλές προσδοκίες.

   6ο. Υπέθαλψαν και στήριξαν τις παρανοϊκές πολιτικές της πρώτης περιόδου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που οδήγησαν τη χώρα στον έλεγχο κεφαλαίων, στην απαξίωση και αφελληνισμό των Τραπεζών και φυσικά στο αχρείαστο τρίτο Μνημόνιο, αναμασώντας μαζί με τους υπουργούς τις ηρωικές προπαγανδιστικές φαιδρότητες περί ανάκτησης της αξιοπρέπειας και της περηφάνειας του λαού. Η ζωή έδειξε ότι τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν τον αγαπημένο τους Βαρουφάκη και την πρωθιέρεια της Επιτροπής Χρέους που τότε είχαν θεοποιήσει.

   7ο. Στο ενδιάμεσο έγιναν συναυτουργοί της μεγαλύτερης απάτης που  εξυφάνθηκε ποτέ εις βάρος του λαού, του Δημοψηφίσματος, συνεργώντας παθιασμένα στην εκμαίευση του μεγάλου ΟΧΙ. Η ζωή έδειξε ότι  χειροκρότησαν μετά ένα μεγαλύτερο ΝΑΙ.

   Πώς είπατε; Κρίνω δημοσιογράφους με πολιτικά κριτήρια; Μπα; Και η  παραπομπή των τηλεοπτικών συναδέλφων στο Πειθαρχικό με τι κριτήρια έγινε, με ερωτικά; Αυτό ακριβώς θέλω να πω. Είναι ανεπίτρεπτο η ίδια η Ενωση Συντακτών, που φύσει και θέσει οφείλει να υπερασπίζεται την ελευθερία του Τύπου να επιχειρεί να λογοκρίνει δημοσιογράφους γιατί έχουν άλλη άποψη από μια συγκυριακή πλειοψηφία της. Δεν χρειάζεται να προσθέσω πως διώκει δημοσιογράφους που η ζωή έδειξε ότι είχαν το δίκιο, γιατί δεν έχει σημασία.

Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που η ΕΣΗΕΑ απασχολεί αρνητικά την επικαιρότητα.

Πριν δύο χρόνια  είχα γράψει το ποστ  Η ΕΣΗΕΑ ΚΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ όταν παραχώρησε την αίθουσα της για την παρουσίαση του βιβλίου του Σάββα Ξηρού του δολοφόνου της 17 Ν, οργάνωσης  που είχε δολοφονήσει τους δημοσιογράφους  Μπακογιάννη και Μομφεράτο!

Αλλά και μεταδικτατορικά η πολιτική που εφάρμοζε για την εγγραφή σε αυτήν δημοσιογράφων ήταν απαράδεκτη.

Ο αξέχαστος Βασίλης Ραφαηλίδης περιγράφει με μοναδικό τρόπο την προσωπική του περιπέτεια:

Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας. Αλλά στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια δεν πήγα να γραφτώ στο σύλλογο των αντιστασιακών, για να μπορέσω να εξαργυρώσω σε κάποιο δημόσιο ταμείο τη μικρή, την ελάχιστη προσφορά μου στον αγώνα κατά της νέας παραλλαγής του παλιού φασισμού. Ούτε δέχτηκα να γραφτώ στην ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μου σωματείο, ως αντιστασιακός. Ούτε πήγα να εξαγοράσω τα εφτά χρόνια της δικτατορίας για να μου αναγνωριστούν ως συντάξιμα.

Κι όταν κάποτε απόχτησα τα από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ προβλεπόμενα τυπικά προσόντα και πήγα να γραφτώ στο επαγγελματικό μου σωματείο, με απέρριψαν ως στερούμενο… ουσιαστικών προσόντων. Πέντε χρόνια απέρριπταν συνεχώς την αίτησή μου. Φαίνεται πως ούτε μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερα να αποκτήσω ουσιαστικά προσόντα ως δημοσιογράφος. Και ξέρετε ποιοι αντέδρασαν περισσότερο στην εγγραφή μου; Αυτοί που γράφτηκαν ως αντιστασιακοί! 

Για μένα, η πιο σημαντική πράξη ήταν το ότι μπόρεσα και αντιστάθηκα στον πειρασμό να εξαργυρώσω καθʼοιονδήποτε τρόπο τη στράτευσή μου στον αγώνα κατά της χούντας. Κι ακόμα, το ότι πέτυχα την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ με δικαστική απόφαση. Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που εγγραφόταν στο επαγγελματικό του σωματείο με δικαστική απόφαση. Και η νομολογία που δημιουργήθηκε άνοιξε το δρόμο για πολλούς συναδέλφους. Δεν έχει σημασία που έχασα εφτά συντάξιμα χρόνια. Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου. Άλλωστε από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 12-4-2016