ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΠΑΝΕΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ "ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ"

Τέρμα οι ανέφελες μέρες της σχολικής ζωής που οι περισσότεροι είχαμε περάσει όταν κάνοντας την πρώτη μας επανάσταση στην εξουσία γονέων και σχολείου κάναμε τότε σκασιαρχείο, σήμερα πλέον κοπάνα, από το σχολείο με την ελπίδα ότι οι γονείς μας δεν θα το πάρουν χαμπάρι..

Τώρα πλέον με e-mail ή με sms θα ειδοποιούνται πάραυτα οι γονείς!

Στα 6 χρόνια που πέρασα στο Γυμνάσιο για πρώτη φορά κοπάνα έκανα στην 5η Γυμνασίου, δηλαδή στην πραγματικότητα στην 3η Γυμνασίου γιατί ακόμα τότε είχε μείνει η παλιότερη ονομασία των τάξεων όταν το Γυμνάσιο ήταν 8τάξιο.

Το σχολείο μου, το  Α΄Πρότυπο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, που βρίσκεται στην Πλάκα, στεγαζόταν ακόμα τότε στο παλιό ιστορικό του κτήριο στην οδό Σχολείου  πριν να μεταφερθούμε στην οδό Ηπίτου, όπου βρίσκεται  σήμερα το Λύκειο .

 Στις φωτογραφίες με αυτή την σειρά τα δύο αυτά κτήρια.

Στο πρώτο σήμερα  στεγάζεται το Πολιτιστικό Σωματείο “Eλληνικοί Χοροί” Δώρας Στράτου και στο δεύτερο το 1ο Πρότυπο Πειραματικό Γενικό Λύκειο Αθηνών - Γεννάδειο.

Οι πρώτες κοπάνες έγιναν την χρονιά που στο πρώτο εξάμηνο αρχίσαμε Άλγεβρα, την οποία λόγω και του ανεπαρκούς καθηγητού μας αλλά και της γενικότερης απέχθειας μου για τα Μαθηματικά, από την αρχή την πήρα πολύ άσχημα.(ίσως τα πράγματα να ήσαν διαφορετικά αν είχαμε μια καθηγήτρια σαν της φωτογραφίας!)

Ήταν βέβαια και η εποχή  που εκτός από την παραφιλολογία της ηλικίας (Μάσκα, Μυστήριο, Μικρός Ήρως κτλ) είχα αρχίσει να ανακαλύπτω την γοητεία της λογοτεχνίας με αποτέλεσμα αντί να μελετάω τα ανιαρά μαθήματα του σχολείου, να διαβάζω ακόμα και 4-5 βιβλία την εβδομάδα, τόσο από την οικογενειακή βιβλιοθήκη όσο και από τις βιβλιοθήκες φίλων μου.

Όπως ήταν επόμενο, τα μαθήματα του σχολείου έρχονταν σε 2η ή και 3η μοίρα, μιας και η μόνη φιλοδοξία  που είχα  ως μαθητής  ήταν να μην μείνω μετεξεταστέος, καθώς είχα πετύχει  πασαλείβοντας τα μαθήματα να περνάω τις τάξεις  !

Έτσι λοιπόν μια και το μάθημα της Άλγεβρας είχε την ατυχία να είναι την τελευταία διδακτική ώρα,  κρυβόμουνα συχνά στα αποχωρητήρια και μόλις άνοιγε η πόρτα της αυλής  αντί να χασμουριέμαι στην αίθουσα διδασκαλίας έκανα ωραίες βόλτες στα τόσο ενδιαφέροντα αξιοθέατα που έχει η Αθήνα στα μάτια ενός 15χρονου παιδιού.

Ευτυχώς η απουσία μου δεν γινόταν αισθητή γιατί όπως  γράφω και στο ποστ μου  ΟΤΑΝ Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ ! εφάρμοζα την σοφή αρχή  του "λάθρα βιώσαι" η οποία βασίζεται στην απόλυτα λογική σκέψη πως όταν  δεν σε ξέρουν οι καθηγητές τόσο λιγότερες φορές θα σε σηκώσουν στο μάθημα για να καταλάβουν πόσο αδιάβαστος είσαι, όταν μάλιστα στην τάξη υπάρχουν, όπως τότε, 60 μαθητές! Έτσι ο Αθεόφοβος κατάφερε, να τον σηκώνουν στο μάθημα μόνον  όταν είχε την ατυχία ο καθηγητής να δει στον κατάλογο ότι δεν είχε εξεταστεί σε όλο το τρίμηνο.

Μόνο ένας αντιπαθέστατος φιλόλογος με είχε πάρει χαμπάρι και είχε πει στον πατέρα μου  όταν είχε έρθει στο σχολείο για να μάθει πως πάει το βλαστάρι του: Είναι της ήσσονος προσπαθείας!

Το ατυχές  όμως τελικά αποτέλεσμα  από τις κοπάνες, ήταν η καταστροφική βαθμολογία του πρώτου εξαμήνου. Α΄τρίμηνο 9, Β΄τρίμηνο 9, γραπτές εξετάσεις  3, τελική βαθμολογία Α εξαμήνου 6!

Ευτυχώς οι γονείς μου δεν είχαν τις ανησυχίες που έχουμε οι σημερινοί γονείς και δεν τους απασχολούσαν ιδιαίτερα οι σχολικές μου επιδόσεις μιας και μέχρι τότε δεν είχαν κάποιο πρόβλημα παρά το ότι ήμουνα της  "ήσσονος προσπαθείας"

Έτσι δεν πήραν χαμπάρι την θριαμβευτική αυτή βαθμολογία η οποία μου δημιούργησε για πρώτη φορά στην ζωή μου άγχος πως θα καταφέρω να μην μείνω μετεξεταστέος για να περάσω ένα ανέμελο καλοκαίρι χωρίς διαβάσματα.

Αυτό το 6 πάντως ήταν το καλύτερο μάθημα που πήρα στην ζωή μου και με βοήθησε αργότερα να περάσω στους 11 πρώτους στο Πανεπιστήμιο !

Γιατί για  πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως με τα πασαλείμματα δεν γίνεται τίποτα και αν δεν στρώσεις  κώλο δεν πετυχαίνεις στον σκοπό σου.

Στο Β΄ εξάμηνο αρχίσαμε Γεωμετρία, η οποία μου άρεσε κιόλας , αλλά λόγω της βαθμολογίας του Α΄εξαμήνου,παρά το γεγονός ότι λόγω του διαβάσματος που είχα ρίξει "έσκισα" όσες φορές με σήκωσε ο καθηγητής, βλέποντας αυτός το 6ρι μου έβαλε και στα δύο τρίμηνα από ένα  φτωχό 10, με αποτέλεσμα να πρέπει να γράψω για 18 για να περάσω, ό τελικά και εγένετο, προς μεγάλη του κατάπληξη!

Σε μεγαλύτερη τάξη του Γυμνασίου με ένα φίλο μου και νυν κουμπάρο, αποφασίσαμε μια μέρα ότι θα κάνουμε κοπάνα και θα πάμε να δούμε 2 γκραν γκινιόλ ταινίες που έπαιζε από τις 10 το πρωί το ΜΟΝΤΙΑΛ.

(Σχετικά με αυτόν τον κινηματογράφο γράφει ο Πέτρος Μανταίος εδώ)

Ήταν η εποχή που μετά την επιτυχία του Δράκουλα με τον Κρίστοφερ Λή παιζόντουσαν ένα σωρό ταινίες με βρυκόλακες τις οποίες προτιμούσε το νεανικό κοινό της εποχής.

Μέχρι να πάει 10 η ώρα, που άρχιζε η πρωινή προβολή, κρυφτήκαμε στον Εθνικό κήπο προσέχοντας να μην πέσουμε στην διαδρομή ενός καθηγητή που τον διέσχιζε καθημερινά και είχε δει στο παρελθόν άλλους κοπανατζήδες και μετά κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου προσέχοντας να μην πέσουμε στον πατέρα μου που μπορούσε να κυκλοφορεί στο κέντρο, φτάσαμε στον κινηματογράφο. Σε αυτόν απολαύσαμε μαζί με άλλους σκασιάρχες μαθητές από τα γυμνάσια της Αθήνας, αλλά και τους διάφορους αργόσχολους των πρωινών προβολών, τις δύο ταινίες .

Επειδή η κοπάνα 2-3 από κάθε τάξη ήταν σύνηθες καθημερινό φαινόμενο, κανένα από τους καθηγητές δεν τον απασχολούσε το γεγονός, γιατί και λόγω του αριθμού των μαθητών στις τάξεις αυτή δεν γινόταν αισθητή.

Έλα όμως που την ημέρα που την είχαμε εμείς κοπανήσει, την ίδια ιδέα είχαν κάπου 10 μαντράχαλοι από την τάξη μας!

Έτσι την επομένη βρεθήκαμε όλοι στο γραφείο του Γυμνασιάρχη παραταγμένοι σε μια σειρά και αυτός άρχισε, ξεκινώντας από τον πρώτο, να ρωτάει  γιατί δεν είχαμε  έρθει στο σχολείο.

Το πρόβλημα με τον Γυμνασιάρχη ήταν ότι ο ατυχής ήταν αλλήθωρος και έτσι ενώ κοιτούσε τον πρώτο στην σειρά απαντούσε ο τρίτος γιατί αυτόν φαινόταν ότι κοιτούσε, με αποτέλεσμα να επικρατήσει μια χάβρα και ελαφρά θυμηδία, με κατάληξη να θυμώσει και να ζητήσει να του φέρουμε την επομένη χαρτί από τον κηδεμόνα μας.

Άντε τώρα να πεις στον πατέρα σου ότι είχες κάνει κοπάνα και να υποστείς και όλη την σχετική ανάκριση γιατί την έκανες, που πήγες, με ποιόν ήσουν παρέα κτλ μαζί με όλες τις πιθανές κυρώσεις .

Οπότε ο Αθεόφοβος σκέφτηκε ότι εδώ γλυτώσαμε φτηνά το μπερντάχι από το 6  τώρα θα κωλώσουμε για ένα κωλόχαρτο;

Πήρε λοιπόν ένα λευκό χαρτί έβαλε ημερομηνία και έγραψε από κάτω:

Βεβαιώ ότι ο υιός μου λόγω ελαφράς εμπυρέτου βρογχίτιδος απουσίασε  δικαιολογημένα χθες από το σχολείο.

Ο κηδεμών  του και μια τσίφρα από κάτω!

Είχα δει και από άλλες φορές ότι κανένας καθηγητής δεν τα διάβαζε και απλώς τα μάζευαν και τα έβαζαν σε ένα ντοσιέ.

Άντε τώρα μέσα στον σωρό να βρουν ποιος  είναι αυτός ο ανώνυμος μαθητής με την εμπύρετο βρογχίτιδα!

Η δεύτερη φορά που κινδύνευσα να μείνω μετεξεταστέος ήταν στην τελευταία τάξη.

Τον στριφνό καθηγητή που εύστοχα μεν είχε πάρει χαμπάρι ότι ήμουνα της ήσσονος προσπαθείας, αλλά αντιμετώπιζε τους μαθητές σαν εχθρική απειλή, είχα την ατυχία να τον έχω σε αυτήν Ιστορία και Λατινικά. Παρ΄ολίγο λοιπόν να με αφήσει μετεξεταστέο τότε βάζοντας μου  και στα δύο από ένα 9ρι (το καθίκι!)!

Ευτυχώς ο υποδιευθυντής, ένας σπάνιας αξίας φιλόλογος ονόματι Κοφινάς  που με συμπαθούσε για τα  σχόλια που του έκανα  στην Αντιγόνη που μας την δίδασκε από λογοτεχνική μετάφραση, του είπε τι πας να κάνεις αυτός ετοιμάζεται για Ιατρική.

Όταν είχαν βγει τα αποτελέσματα των εισαγωγικών πέτυχα τον στριφνό στην Μητροπόλεως κάτω από το υπουργείο Παιδείας στην Μητροπόλεως.

Ήταν τότε σε εκείνο το κτήριο που για να μην χάσει φράγκο η Εκκλησία της Ελλάδος που της ανήκε, "έθαψε" το γραφικό εκκλησάκι  της Αγίας Δύναμης στην στοά του.

Τον είδα  να έρχεται, χωρίς το σύνηθες ξυνισμένο ύφος του, με χαμόγελο στα χείλη και το χέρι του έτοιμο να με συγχαρεί για την επιτυχία μου στις εισαγωγικές ,καθώς αυτή αντανακλούσε βέβαια και στο σχολείο και τους καθηγητές της .

Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στην ζωή μου που μόλις τον είδα του γύρισα εμφανώς την πλάτη και έφυγα αφήνοντας τον άναυδο.