Η ΒΛΑΒΕΡΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ, Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ 1977 ΚΑΙ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Είχα μια διαφορετική αντίληψη για τον συνδικαλισμό από αυτήν που περιγράφω στο ποστ μου ΠΩΣ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Είχα βέβαια ως πρότυπο τον πατέρα μου που πριν την δικτατορία, υφηγητής από χρόνια στο Πανεπιστήμιο, όταν του ζήτησαν να συμμετάσχει στο ΔΣ  του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας δέχτηκε γιατί θεωρούσε ιδιαίτερα τιμητικό το να σε προτείνουν και να σε εκλέγουν να τους αντιπροσωπεύσεις οι συνάδελφοι σου.(Γράφω σχετικά στο ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΉ)

Έτσι λοιπόν είχα εκλεγεί  και εγώ ως εκπρόσωπος του Νοσοκομείου μου για να συμμετάσχω στις πρώτες συγκεντρώσεις που έγιναν προς το τέλος της δικτατορίας με σκοπό  την ίδρυση ενός σωματείου που να εκπροσωπεί τους νέους γιατρούς, της ΕΙΝΑΠ. Τελικά μετά από αρκετές διαβουλεύσεις  φτάσαμε να υπογράψουμε το ιδρυτικό καταστατικό της.

Η συνδικαλιστική μου αυτή δράση, από την εποχή που ήμουνα ειδικευόμενος ,είχε σαν αποτέλεσμα όταν επιτέλους προκηρύχτηκε για κανονική θητεία η θέση του εσωτερικού βοηθού που κατείχα για κάπου 2 χρόνια με ανανεούμενες  δίμηνες, και εξάμηνες συμβάσεις, ο καθηγητής της πανεπιστημιακής κλινικής που υπηρετούσα και ο οποίος γινόταν θηρίο κάθε φορά που ως εκπρόσωπος των γιατρών του ανακοίνωνα ότι θα γίνει κάποια απεργία, οι γιατροί διαμαρτύρονται για.. κτλ φρόντισε να με προτείνει 3ο στην σειρά μεταξύ  5 υποψηφίων!

Εκείνη την εποχή υπήρχε το εξής Ελληνικής έμπνευσης και διεθνούς πρωτοτυπίας, άκρως αξιοκρατικό σύστημα για να διοριστείς σε κάποια ιατρική θέση σε νοσοκομείο.

Μια επιτροπή γιατρών πρότεινε την σειρά τους 5 πρώτους υποψήφιους και ο υπουργός διόριζε ένα από αυτούς!

Παρά την τότε μεγάλη απογοήτευση που ένιωσα, η απόφαση που πήρα ήταν σωστή και μου άνοιξε νέους και εκ των υστέρων επιτυχημένους  ορίζοντες  για το μέλλον μου.

Με ειρωνεία πήγα στον καθηγητή και τον ευχαρίστησα για την τιμητική σειρά! που με είχε προτείνει, παραιτήθηκα και έφυγα.

 Ευτυχώς αμέσως  διορίστηκα σε άλλο νοσοκομείο ΙΔ στο οποίο πέρασα και τα καλύτερα 30 χρόνια της ζωής μου.

Μετά από 2-3 μήνες που βρισκόμουνα στην νέα θέση μου με έκπληξη έλαβα ένα χαρτί από το υπουργείο με το οποίο διοριζόμουνα στην θέση που είχα παραιτηθεί!

Τι είχε συμβεί;

Όπως έμαθα  ο τότε  υπουργός Κωστής Στεφανόπουλος είχε πάρει ο ίδιος τα χαρτιά των υποψηφίων  στα χέρια του, είδε ότι είχα τα περισσότερα προσόντα και έκρινε ότι, αντίθετα από την εισήγηση της καθηγητικής επιτροπής, ότι τα προσόντα μου ήσαν περισσότερα των άλλων υποψηφίων.

Την απόφαση αυτή την πήρε  χωρίς να γνωρίζει είτε μένα είτε την οικογένεια μου, χωρίς να έχω βάλει κάποιο μέσο, χωρίς να είμαι ψηφοφόρος ούτε του ίδιου ούτε του κόμματος του, αλλά και χωρίς να γνωρίζει βέβαια ότι δεν ενδιαφέρομαι πλέον για την θέση.

Ίσως μάλιστα διάφοροι παρατρεχάμενοι να τον είχαν ενημερώσει ότι είχα ενεργό συμμετοχή στο συνδικαλιστικό σωματείο με το οποίο βρισκόταν σαν υπουργός σε συνεχή αντιδικία.

Προς τιμήν  του όμως με είχε επιλέξει απλά και μόνο αξιολογώντας  από τα χαρτιά μου τα προσόντα που διέθετα.

Έτσι λοιπόν αναγκάστηκα να πάω να παραιτηθώ για δεύτερη φορά από την ίδια θέση!

Η αναπάντεχη, για μένα,  αυτή απόφαση του Κωστή Στεφανόπουλου φαίνεται ότι δεν ήταν ένα τυχαίο και συμπτωματικό γεγονός.

Η μετέπειτα πορεία του απέδειξε ότι διαθέτει ήθος και εντιμότητα και γι΄αυτό και  συγκεντρώνει στο πρόσωπο του τεράστια δημοφιλία στον κόσμο αλλά ταυτόχρονα και την ευρύτερη αναγνώριση του από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου.

Θυμάμαι ακόμα την εντύπωση που είχε κάνει τότε το γεγονός ότι όταν διέλυσε την ΔΙΑΝΑ επέστρεψε στο κράτος το μέρος της κρατικής επιχορήγησης που είχε πάρει και δεν είχε ξοδέψει! 

Το 1977 επί υπουργίας του έγινε και άλλη μια μεγάλη απεργία η οποία ξεκίνησε στις 13-5-77 και κράτησε 54 μέρες, με βασικό αίτημα  καλύτερη περίθαλψη για τον λαό και καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αμοιβής και εκπαίδευσης για τους γιατρούς.

Βασικά αυτή έγινε γιατί πολλά νοσοκομεία δεν πλήρωναν τις εφημερίες και υπήρχε και η υπόνοια ότι η κυβέρνηση για να γλυτώσει το κόστος τους, είχε σκοπό να εφαρμόσει κυκλικό ωράριο.

Για τον λόγο αυτό στα βασικά αιτήματα ήταν να μην θιγεί το πρωινό ωράριο στο οποίο υπάρχει όλο το δυναμικό της κλινικής και τότε βέβαια μπορεί να γίνει και η εκπαίδευση των ειδικευόμενων.

Επίσης μεταξύ των άλλων αιτημάτων ήταν η κατάργηση του Ρυθμιστικού, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η κανονική άδεια κτλ

Την δεύτερη μέρα της απεργίας πέθανε από καρδιακή εμβολή στην Θεραπευτική Κλινική που είχε εισαχθεί με εμπύρετο νόσημα  ο 81 ετών πατέρας του Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος είχε και βηματοδότη. Ο συνθέτης, με την γνωστή του αμετροέπεια και συγκλονισμένος βέβαια από το γεγονός, βγήκε δημοσίως και κατηγόρησε ότι φταίνε για τον θάνατο του οι γιατροί της κλινικής λόγω της απεργίας.

Στις 15-7-1977 μάλιστα καταθέτοντας στον διενεργούντα προκαταρκτική εξέταση  ανακριτή είπε πως δεν αποκλείει πως για τον θάνατο του πατέρα του να συνέτειναν και λόγοι προσωπικής αντιπάθειας προς το άτομο του!

Πρόσθεσε δε τα απίστευτα  ότι: Ίσως αυτοί να έλαβαν εντολή από την απεργιακή επιτροπή να μην δείξουν το απαιτούμενο ενδιαφέρον προς τον πάσχοντα πατέρα μου με τα γνωστά αποτελέσματα! (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 19-7-1977)

Η καταγγελία αυτή, από ένα από τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της εποχής, ήταν όπως καταλαβαίνει κανείς μάνα εξ ουρανού για την κυβέρνηση, η οποία απέστειλε αμέσως ιατρό υπάλληλο του υπουργείου που συνέταξε  πόρισμα προς την εισαγγελία Αθηνών,  στο οποίο έγραφε  ότι λόγω της απεργίας, δεν εφημέρευαν  οι εσωτερικοί γιατροί της κλινικής, όπου νοσηλευόταν ο πατέρας του μουσικοσυνθέτη, χωρίς βέβαια να κάνει τον κόπο να ακούσει και την δική τους άποψη.

 Έγραφε ότι  είχαν αντικατασταθεί από δύο γιατρούς άλλων κλινικών που δεν γνώριζαν όλα τα περιστατικά και τη σοβαρότητα με την οποία έπρεπε να αντιμετωπιστούν κάποια από αυτά.... Μόνο που στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ δεν υπήρχε άλλη παθολογική κλινική!

Η πραγματικότητα ήταν ότι δυστυχώς ο θάνατος του υπερήλικα πατέρα του Θεοδωράκη ήταν αναπόφευκτος λόγω της καρδιακής εμβολής στον  ήδη εξασθενημένο, λόγω του εμπύρετου, καρδιοπαθούς  οργανισμού του.

Η λιτή ανακοίνωση της ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ του Πανεπιστημίου Αθηνών αποδίδει πλήρως την πραγματικότητα.

Γνωρίζω δε καλά πως ο πατέρας του ήταν ίσως ο ασθενής της κλινικής που συγκέντρωνε την  ιδιαίτερη προσοχή όλων των γιατρών της, από τον τελευταίο ειδικευόμενο μέχρι τον καθηγητή Μουλόπουλο, ο οποίος μάλιστα είχε παραχωρήσει  στον Θεοδωράκη το προσωπικό του  γραφείο και στο οποίο ο συνθέτης βρισκόταν πολλές ώρες καθημερινά.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την υπόθεση εδώ. 

Αργότερα ο Θεοδωράκης, προφανώς μετά από ωριμότερες σκέψεις, απέσυρε τις μηνύσεις που είχε υποβάλλει.

Θυμάμαι δε καλά ότι σε όσους τότε είχαν αγανακτήσει για όσα απαράδεκτα είχε πει εν θερμώ και στην λύπη του ο Θεοδωράκης, απαντούσα πως μακάρι να είχαμε μερικούς ακόμα σαν τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκι και τον Σαββόπουλο και ας κάνουν ότι δηλώσεις θέλουν!