ΠΩΣ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Σε πρόσφατο άρθρο του ο Γιάννης Μαρίνος αφηγείται την παρακάτω ιστορία που δυστυχώς εξηγεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα έχει, σε μεγάλο μέρος του, απαξιωθεί και αποξενωθεί από τον κόσμο  :

Όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη μια κατηγορία εργαζομένων πίεζε με στάσεις εργασίας και απεργίες για την ικανοποίηση ενός όντως δίκαιου αιτήματός τους. Η Μελίνα πείστηκε από τον διευθυντή του σχετικού οργανισμού να επιλύσει και άλλα εκκρεμούντα προβλήματα. Ενθουσιασμένος ο διευθυντής ανακοίνωσε το ευχάριστο γεγονός στους συνδικαλιστές. «Και ποιος σου είπε, κύριε διευθυντά, να διαπραγματευτείς τη λύση και για τα προβλήματα αυτά χωρίς μάλιστα να μας ρωτήσεις;

Εμείς θα πρέπει προηγουμένως να κάνουμε αγώνα σκληρό για να αναγκασθεί έτσι η κυβέρνηση να μας τα δώσει. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνες»! Αποτέλεσμα: Η Μελίνα οργισμένη πήρε πίσω όλες τις λύσεις που είχε αποδεχθεί και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια με αγώνες για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των συνδικαλιστών. («Το Βήμα», 23/7/1997)

Το παραπάνω κείμενο μου θύμισε μια αντίστοιχη ιστορία από τα νιάτα μου την εποχή που ήμουνα  νέος νοσοκομειακός γιατρός  και έγινε η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα απεργία ειδικευομένων, βοηθών και επιμελητών !

Την εποχή εκείνη στα νοσοκομεία υπήρχε ένας ορισμένος αριθμός έμμισθων θέσεων για τους ειδικευόμενους. Αν ήσουν τυχερός, όπως εγώ που διορίστηκα στην προτελευταία έμμισθη θέση, είχες ένα χαμηλό μισθό, αλλιώς, όπως η κουμπάρα μου, τελείωνες τα χρόνια της ειδικότητας χωρίς να πληρωθείς ούτε μια μέρα.

Αντίστοιχα εφημέρευες σχεδόν μέρα παρά μέρα και βέβαια χωρίς καμία υπερωριακή αμοιβή. Εργαζόμασταν και τα Σάββατα και σε ορισμένα  τμήματα  το προσωπικό τους λόγω της  συνεχούς 24ωρου λειτουργίας τους δούλευε με κυκλικό ωράριο. Αυτό σήμαινε για 7 μέρες την εβδομάδα ωράριο από 7 έως 3, την επομένη από 3 έως 11 το βράδυ και την τρίτη από 11 το βράδυ μέχρι 7 το πρωί. Κάθε 3 βδομάδες ήταν το μεγάλο Σαββατοκύριακο, δηλαδή έφευγες στις 3 το μεσημέρι του Σαββάτου από το Νοσοκομείο και επέστρεφες την Κυριακή το βράδυ στις 11!

Ο μισθός του ειδικευόμενου και ειδικευμένου ιατρού ήταν στα ιδιωτικού δικαίου νοσοκομεία 4.500-5000 δρχ και στα κρατικά 4700δρχ . Συγκριτικά στα ορεινά αγροτικά ιατρεία ο μισθός ήταν 8200 δρχ τον πρώτο χρόνο και μετά  περίπου 11.500 δρχ.

Τα κυριότερα λοιπόν αιτήματα των νοσοκομειακών γιατρών  ήσαν εκτός από μισθολογικές αυξήσεις, τα παρακάτω, που μπορεί να είναι σήμερα αυτονόητα κεκτημένα, όμως τότε αποτελούσαν βασικά αιτήματα επιβίωσης:

1-Να διορίζονται και οι γιατροί αντί με τον 8ο εισαγωγικό βαθμό  με τον 6ο όπως όλοι οι άλλοι πτυχιούχοι υπάλληλοι.

2-Να έχουν και αυτοί ιατροφαρμακευτική περίθαλψη!

3-Να πληρώνεται η υπερωριακή εργασία τους και να καθοριστεί ανώτατο όριο εφημεριών.

4-Να αναγνωρίζεται η προϋπηρεσία τους  για την λήψη επιδομάτων και για τις άδειες.

5-Να καταργηθούν οι βραχυχρόνιες συμβάσεις εργασίας, δίμηνες, εξάμηνες που αποτελούσαν αρκετές φορές μέσον εκβιασμού και πίεσης για τους ειδικευμένους βοηθούς.

Η ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών-Πειραιώς) ήταν ένα νεοσύστατο σωματείο που κάλυπτε τους ειδικευόμενους και ειδικευμένους βοηθούς και τους επιμελητές και με δυναμισμό πρόβαλε με ένταση τα παραπάνω αιτήματα στην κυβέρνηση.
Αντίστοιχες ενώσεις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και στις μεγάλες επαρχιακές πόλεις .

 Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν με μια προειδοποιητική πανελλαδική απεργία τον Φεβρουάριο και άλλη μια τον Μάρτιο του 1975 και επειδή οι κυβερνητικές υποσχέσεις για επίλυση των παραπάνω θεμάτων παρέμεναν υποσχέσεις, τον Ιούλιο του 1975 ξεκίνησε μια 18ήμερη απεργία από την Αθήνα μια απεργία, στην οποία δεν υπήρχαν απεργοσπάστες παρά το γεγονός ότι όσοι ήσαν έμμισθοι τις ημέρες που απεργούσαν τους κοβόταν ο μισθός τους.    

Για να καλυφθούν όσοι αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα και για να μην αναγκαστούν να σπάσουν την απεργία είχε συσταθεί απεργιακό ταμείο για ενίσχυση τους από χρηματικές εισφορές όσων μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα αλλά και από αρκετό κόσμο που συμπαραστεκόταν στην απεργία.

Σε λίγο διάστημα η απεργία έγινε πανελλήνια, δημιουργήθηκε Συντονιστική Επιτροπή και εθελοντές της ΕΙΝΑΠ κοιμόντουσαν το βράδυ σε πολυθρόνες στα γραφεία του Ιατρικού Συλλόγου της Αθήνας στον οποίο μπορούσαν να τηλεφωνήσουν από επαρχιακά νοσοκομεία για να ενημερώσουν για ότι πρόβλημα αντιμετώπιζαν.

Τα δίκαια και  λογικά αιτήματα είχαν σαν αποτέλεσμα ακόμα και οι νοσηλευόμενοι ασθενείς να συνηγορούν στην επίλυση τους.

Έγιναν επίσης ακόμα και επεισόδια με ασθενείς όπως μπορεί  να διαβάσει κανείς στην καταγγελία της Συντονιστικής Επιτροπής.

Τελικά η κυβέρνηση πέρασε νομοσχέδιο που ικανοποιούσε τα περισσότερα και ουσιαστικότερα από τα παραπάνω αιτήματα.

Μετά αυτή την τεράστια επιτυχία και τις τόσες μέρες απεργιακού αγώνα, που είχε εξουθενώσει οικονομικά τους περισσότερους,  τι λέτε ότι πρότεινε  η συνδικαλιστική ηγεσία;

Την συνέχιση του αγώνα γιατί  δεν είχαν εκπληρωθεί στο σύνολο τα αιτήματα των απεργών, όπως πχ  το αίτημα οι επιμελητές να φτάνουν στον 3ο βαθμό των δημοσίων υπαλλήλων!

Αποτέλεσμα οι γιατροί να την  γράψουν δεόντως, να επιστρέψουν στην δουλειά τους και να αρχίσει έτσι ο εκφυλισμός του συνδικαλιστικού ιατρικού κινήματος που δυστυχώς έκτοτε άρχισε να αποκτά μόνιμα συνδικαλιστικά στελέχη από τα οποία πολλά  εξαργύρωσαν αργότερα την συμμετοχή τους με βουλευτικές θέσεις και διαφόρους διορισμούς .

Γι αυτό σήμερα μπορεί να λένε οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για απεργίες που προκηρύσσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και να πηγαίνει ο κόσμος και να διαπιστώνει ότι όλοι βρίσκονται στις θέσεις τους και εργάζονται.

Η απεργία για την οποία έγραψα παραπάνω είναι ίσως η προτελευταία που είχε λόγω των απολύτως αυτονόητων και λογικών αιτημάτων της πάνδημη σχεδόν συμμετοχή και την συμπαράσταση του κόσμου και γι΄αυτό και ανάγκασε την τότε κυβέρνηση  να αποδεχτεί τα αιτήματα μας. 
Επακολούθησε άλλη μια επιτυχής το 1977 για την οποία θα γράψω σύντομα.

Δυστυχώς οι συνδικαλιστές έκτοτε εκφύλισαν την αξία της απεργίας προκηρύσσοντας πολλές φορές απεργίες για ψήλου πήδημα, νομίζοντας ότι έτσι εμφανίζονται  ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα του κλάδου.
Δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι η  απεργία είναι  ένα όπλο  αποτελεσματικό, ιδίως σε ένα χώρο όπως τα νοσοκομεία, μόνο αν αποτελεί  το έσχατο όπλο ενός διεκδικητικού και δίκαιου αγώνα .