ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΜ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΤΟΥ ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Από τις παλιότερες αναμνήσεις που έχω να πηγαίνω κάπου με δημόσιο μεταφορικό μέσο, είναι  με τραμ. Στα παιδικά μου χρόνια, στην οδό Πειραιώς που μέναμε, τα τραμ που μας εξυπηρετούσαν ήσαν το 4 Ομόνοια-Ρουφ  το 10 Ιπποκράτους-Βοτανικός και το  11 Ιπποκράτους- Κολοκυνθού. Το 4 ήταν από τα παλιά πράσινα τραμ ενώ στις άλλες δυο γραμμές είχαν βάλει τα πιο νέα κίτρινα.

Στα τραμ, αλλά και στα λεωφορεία, εκτός από τον οδηγό υπήρχε και ένας εισπράκτορας ο οποίος κυκλοφορούσε σε αυτά και μάζευε τα εισιτήρια.

Στην αφετηρία ξεκινούσε από εμπρός και προχωρούσε προς τα πίσω.

Στα χέρια του ή σε ζώνη είχε ένα κερματοδέκτη για τις εισπράξεις και για τα ρέστα.

Στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού πήγαινα μόνος μου στο σχολείο μου, που ήταν στα Εξάρχεια ,οπότε στο χαρτζιλίκι της ημέρας  ήσαν και τα εισιτήρια για το τράμ 4 για να πάω και να γυρίσω από  την Ομόνοια, ενώ  μετά συνέχιζα ή επέστρεφα με το τραμ 2, δηλαδή τα ποδάρια μου!

Επειδή το σπίτι μου ήταν μόνο μια στάση από την Ομόνοια, που ήταν η αφετηρία, στην επιστροφή στεκόμουνα πάντα στην πίσω πόρτα και έτσι πολλές φορές δεν πλήρωνα εισιτήριο γιατί ο εισπράκτορας δεν είχε προλάβει να φτάσει εκεί ,ιδίως όταν υπήρχαν πολλοί όρθιοι.

Τα κερδισμένα έτσι χρήματα από τα εισιτήρια πήγαιναν κατευθείαν στις "ντουλάπες" της πλατείας Κουμουνδούρου που πουλούσαν φτηνά, δεύτερο χέρι περιοδικά, όπως γράφω σχετικά στο ποστ μου Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ

Για να κάνει στάση το τραμ υπήρχε κατά μήκος του διαδρόμου του ένα κορδόνι που τραβώντας  το βάραγε ένα κουδούνι πάνω από τον οδηγό και τον ειδοποιούσε να σταματήσει.

Πάνω από τον οδηγό υπήρχαν πινακίδες που με οδηγίες «Mη ομιλείτε εις τον οδηγόν», "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΖΕΙΝ"   και «AΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΑΝΕΡΧΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΕΤΕΡΑΣ ΓΡΑΜΜΗΣ Η ΚΑΤΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΤΕΛΟΥΣ ΣΤΑΣΕΩΣ»

(Η φωτογραφία του  1947 από το «Eικόνες της Eλλάδος 1944-1958», φωτογραφική συλλογή N. E. Tόλης, «Eξάντας» 1998).

Με την επέλαση των ΙΧ αυτοκινήτων τα τράμ άρχισαν να αποτελούν εμπόδιο στην κίνηση τους και έτσι  σιγά- σιγά  ο Καραμανλής άρχισε να τα ξηλώνει. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1960 είχε ξηλωθεί και η τελευταία γραμμή. (στην φωτογραφία το ξήλωμα των γραμμών από την Πατησίων)

Τα τραμ αντικαταστάθηκαν με τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία. 

Σε αυτά άρχισε να υπάρχει μια θέση δίπλα στην πίσω πόρτα στην οποία καθόταν πλέον ο εισπράκτορας. 

Αυτός είχε ένα μηχανάκι με μανιβέλα για τα εισιτήρια που την γύρναγε τόσες φορές όσα ήσαν τα εισιτήρια που ήθελε να κόψει.

Καθώς ήταν σύνηθες τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ να είναι γεμάτα με σαρδελοποιημένο τον κόσμο, γινόντουσαν πολλές φορές φασαρίες με ορισμένους που δεν είχαν ακούσει τον εισπράκτορα που φώναζε την στάση. Βέβαια πολλές φορές οι εισπράκτορες βαριόντουσαν να τις φωνάζουν και τα επεισόδια με τους επιβάτες  ήσαν συχνά.

Το 1961 λίγο μετά που ανέλαβε ως υπουργός Συγκοινωνιών ο Δημήτριος Βρανόπουλος (1900-1980) δικηγόρος, πρώην διευθυντής Αστυνομίας Πόλεων, αποφάσισε να μπει  στα λεωφορεία  εγκατάσταση μικροφώνου και μεγάφωνου για να προαναγγέλλει ο εισπράκτωρ όλες τις στάσεις και να μπορούν έτσι να τις ακούν όλοι για να προλαβαίνουν να κατεβαίνουν. 

Όταν εφαρμόστηκε το μέτρο αποφάσισε ο Βρανόπουλος μια μέρα χωρίς να έχει συνοδεία να πάρει ένα λεωφορείο για να διαπιστώσει  την εφαρμογή του μέτρου.

Η παρακάτω περιγραφή του τι έγινε από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟΣΤΟΜΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της  24-6-1962 ίσως είναι αυτή που οδήγησε έκτοτε στην καθιέρωση της φράσης του σημερινού τίτλου του ποστ.

Το κέρατο του Βρανόπουλου έπαψε να υπάρχει μαζί με τους εισπράκτορες.

 Αυτοί  αρχικά αντικαταστάθηκαν από ένα  κουτί δίπλα στον οδηγό που έριχνες το αντίτιμο του εισιτηρίου, αλλά στο οποίο πολλοί έριχναν  κουμπιά. βίδες και οτιδήποτε έκανε τον ήχο νομίσματος.