ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΤΙΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

Όταν πριν λίγα χρόνια βρέθηκα για δεύτερη φορά στο Κάιρο και περπατούσα έξω από την Ιατρική Σχολή, μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση ότι ο αριθμός των φοιτητριών με μαντίλα ήταν πολλαπλάσιος σε σχέση με την προηγούμενη μου επίσκεψη στα τέλη της 10ετιας του 70.

Το ίδιο γίνεται και τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, όπου υπάρχει σε πολλές χώρες έντονο πρόβλημα με τις μουσουλμάνες που φορούν κάποιο από τα παραπάνω καλύμματα της κεφαλής τους.

Σε πρόσφατη απόφαση του το  Ευρωπαϊκό Δικαστήριο  αποφάνθηκε πως μια ιδιωτική επιχείρηση μπορεί να προβλέψει στον εσωτερικό της κανονισμό την απαγόρευση της ισλαμικής μαντίλας - τουλάχιστον για εκείνους τους υπαλλήλους της που έρχονται σε επαφή με τους πελάτες.

Πολύ σωστά όμως στην  απόφαση του  επισημαίνει πως η απαγόρευση δεν μπορεί να αφορά μόνο την μαντίλα των μουσουλμάνων αλλά και την εμφανή δήλωση  όλων  των  πολιτικών  φιλοσοφικών  και θρησκευτικών πεποιθήσεων των υπαλλήλων.

Έτσι λοιπόν δεν μπορεί να απαγορεύει μόνο την ισλαμική μαντίλα, αλλά ταυτόχρονα να επιτρέπει το εβραϊκό κιπά ή τον χριστιανικό σταυρό.

Το 2003 η εταιρεία G4S στο Βέλγιο προσέλαβε τη μουσουλμάνα Σαμίρα Ακτίμπα ως  ρεσεψιονίστ. Ο εσωτερικός άγραφος κανονισμός  της εταιρείας, απαγόρευε στους υπαλλήλους της να φορούν διακριτικά των θρησκευτικών, των πολιτικών ή των φιλοσοφικών πεποιθήσεών τους.

Μετά από 3 χρόνια που η Σαμίρα δούλευε στην εταιρία, τους είπε πως επιθυμεί να φοράει την μαντήλα της στην ρεσεψιόν.

Η εταιρεία δεν το επέτρεψε και πέρασε στον εσωτερικό της κανονισμό την απαγόρευση  στους υπαλλήλους να φέρουν όταν εργάζονται στη εταιρία  ορατά αντικείμενα των πολιτικών, των φιλοσοφικών ή των θρησκευτικών τους αντιλήψεων, ή να τα εκδηλώνουν διαφορετικά με σταυροκοπήματα ή με προσευχές σε χαλάκι στο πάτωμα. Αυτή επέμεινε, με αποτέλεσμα να την απολύσουν και αυτή να  καταφύγει  αρχικά στην βελγική δικαιοσύνη , μετά στο Ανώτατο Βελγικό Δικαστήριο και τελικά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που έβγαλε την παραπάνω απόφαση.

Παρ΄όλα αυτά, σε μια παρόμοια  υπόθεση μιας άλλης μουσουλμάνας από την Γαλλία της οποίας ζητήθηκε να μην την φοράει, κατόπιν παραπόνων πελατών της εταιρείας της, που αισθάνονταν άβολα με την μαντίλα, και μετά την άρνηση της η εταιρεία την απέλυσε, το δικαστήριο αποφάνθηκε  ότι δεν μπορεί ο πελάτης μιας εταιρείας να μην δέχεται να εξυπηρετηθεί από υπάλληλο με μαντίλα ή άλλο θρησκευτικό σύμβολο.

Δεν θεωρώ παράλογο σε μια εταιρεία να απαιτεί από τους υπαλλήλους της να μην φέρουν εμφανή θρησκευτικά σύμβολα. Κατά τον ίδιο τρόπο όλοι κατανοούν ότι  όταν εργάζεσαι κάπου δεν μπορείς να φοράς ότι θέλεις ή να σε βολεύει πχ να φοράς Τ- shirt,σορτσάκι, βρώμικο τζίν  ή σαγιονάρες.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει κατά την άποψη  μου και σε επισκέψεις σε θρησκευτικούς χώρους όπου πρέπει να σέβεται κανείς τον χώρο της συγκεκριμένης θρησκείας. Είναι ανεπίτρεπτο επειδή είναι καλοκαίρι να θέλει να μπει κάποιος με το μαγιό του σε εκκλησίες, μοναστήρια, τζαμιά ή βουδιστικούς ναούς.  

Στον δημόσιο τομέα η Γαλλία έχει την πιο αυστηρή νομοθεσία από όλη την Ευρώπη για τις μαντίλες. Το πέπλο ή νικάμπ, απαγορεύεται σε όλους τους δημόσιους χώρους. Το 2004, η Γαλλία απαγόρευσε τα κορίτσια να φορούν μαντίλες  ή χιτζάμπ, στα δημόσια σχολεία - και όλα τα άλλα θρησκευτικά σύμβολα, όπως σταυρούς ή τουρμπάνια.

Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, πρέπει να αφαιρούν όταν φτάνουν στην δουλειά τους οποιοδήποτε από τα θρησκευτικά σύμβολα φορούν.

Στον παρακάτω πίνακα (ΝΕΑ) μπορεί να δει κανείς τι ισχύει στις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Σε ένα σύγχρονο κράτος η οποιαδήποτε θρησκεία πρέπει να περιορίζεται στους χώρους λατρείας της και να μην προσπαθεί να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες στην ζωή των πολιτών.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν χαθεί αμέτρητες ζωές από «πιστούς» που σκότωσαν αλύπητα και αδίστακτα «άπιστους» που δεν ήθελαν να αλλαξοπιστήσουν.

Πολύ σωστά ο νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου λέει: Αν είμαστε όλοι άθεοι ο κόσμος θα ήταν πιο ειρηνικός, δεν θα συνέτρεχε λόγος να μισούμε τους όμοιους μας.

Ο αναμορφωτής της Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ είχε κατανοήσει την οπισθοδρομική επίδραση της θρησκείας στην χώρα του και με την απόλυτη εξουσία που κατείχε, εκσυγχρόνισε το νομικό της σύστημα στα πρότυπα του ελβετικού, κατήργησε την πολυγαμία  υιοθετώντας τον πολιτικό γάμο, έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και λίγο αργότερα το δικαίωμα να εκλέγονται,  αντικατέστησε  δε την αραβική γραφή με το λατινικό αλφάβητο και βέβαια απαγόρευσε το 1924  τα θρησκευτικά σύμβολα της μαντίλας, του φερετζέ και του φεσιού.

Δηλαδή πριν από περισσότερα από 90 χρόνια έδωσε, με αυταρχικό μεν τρόπο, μια ουσιαστική σπρωξιά στην χώρα του για να ενσωματωθεί στον Ευρωπαϊκό χώρο και οι γυναίκες να καταστούν ισότιμες με τους άνδρες. Δυστυχώς όμως τόσο στην χώρα του όσο και στους μουσουλμάνους της Ευρώπης οι ισλαμιστές προσπαθούν ανεπισήμως να επιβάλουν τον θρησκευτικό κώδικα διαβίωσης την γνωστή Σαρία η οποία επισήμως από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση  δυστυχώς εφαρμόζεται μόνο στην ελληνική Θράκη!

Είναι γνωστή η πρόσφατη ιστορία με την προσπάθεια που έγινε να απαγορευτεί το μπουργκίνι στην Γαλλία .

Όπως έγραψε ο Δημοσθένης Κούρτοβικ:

Πόσο μπορεί μια ανοιχτή κοινωνία να αναγνωρίσει καθεστώς εξαίρεσης για μια ολόκληρη (και μεγάλη) θρησκευτική κοινότητα που επιβάλλεις τις γυναίκες της –μόνο στις γυναίκες!­ να κυκλοφορούν ντυμένες με αυστηρά καθορισμένο, ομοιόμορφο τρόπο, υποδηλωτικό μιας απρόσωπης και με μειωμένη αξία ύπαρξης, λίγο πολύ όπως η στολή των δούλων στην αρχαιότητα; Δεν είναι αυτό πιο κατάφωρη μορφή ρατσισμού από τα σεξιστικά ανέκδοτα, που σημαίνουν συναγερμό στις ευαισθησίες των πολιτικά ορθών (αναρωτιέμαι τι κάνουν οι ευαισθησίες τους όταν βλέπουν στον δρόμο ένα ζευγάρι μουσουλμάνων με τη γυναίκα φασκιωμένη και τον άνδρα δίπλα της με εμπριμέ πουκαμισάκι και μπλουτζίν επιδεικτικά ξασπρισμένο στον καβάλο);

Και συνεχίζει:

 Εκείνος ο ιμάμης στη Γαλλία που παρουσίασε φωτογραφίες καλογριών να τσαλαβουτούν στη θάλασσα με τα ράσα τους, για να αποδείξει ότι τάχα η απαγόρευση του μπουρκίνι είναι μεροληπτική, έδειξε στην πραγματικότητα πειστικότερα από οποιονδήποτε οπαδό της απαγόρευσης γιατί το ρούχο αυτό έχει αποκρουστικούς συμβολισμούς..

Παραλληλίζοντας τις γυναίκες της πίστης του με καλόγριες αποκάλυψε την ουσία του ζητήματος. Οι μουσουλμάνες οφείλουν να συμπεριφέρονται καλογερικά (...)

Το μήνυμα που στέλνει το μπουρκίνι, το χιτζάμπ, το νικάμπ είναι: Είμαστε ολότελα διαφορετικοί από εσάς, δεν αναγνωρίζουμε τις αξίες της ανοιχτής, φιλελεύθερης κοινωνίας σας, θα τις επικαλούμαστε όμως για να σας αναγκάσουμε να υποκλιθείτε στις δικές μας.