ΚΑΙ ΟΤΑΝ Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟΤΕ….

Το άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού Επικίνδυνος πόθος θέτει επί τάπητος μερικές σκέψεις και ερωτήματα κοινής λογικής που μόνο στην Ελλάδα δεν θεωρούνται αυτονόητα από πολλούς και μάλιστα προερχόμενους  από διαφορετικούς  πολιτικούς χώρους.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη όσες χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη να αποδεχθούν μνημόνια, προ του κινδύνου για την χώρα τους, οι αντιτιθέμενες πολιτικές δυνάμεις ομονόησαν, τα εφήρμοσαν και ήδη βγήκαν από αυτά.

 Η σημερινή ατέρμονη διαπραγμάτευση ήδη έχει προκαλέσει οικονομική καθίζηση στην χώρα την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παραβλέπει, καθώς το μόνο που την απασχολεί είναι να περιορίσει όσο μπορεί την  περαιτέρω καθίζηση των συνεργαζομένων κομμάτων τους.

Στα παρακάτω άρθρα μου που δημοσίευσα από την αρχή της κρίσης μπορεί να δει κανείς ότι συνιστούσα από τότε πως πρέπει όλες οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη να συνεργαστούν για το καλό της χώρας.

"ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ" ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  8-11-2011

Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ 4-11-2011

ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΥΡΙΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ;  5-11-2011

ΣΑΜΑΡΑΣ -ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ 10-12-2011

Η ΚΑΥΤΗ ΠΑΤΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙ. 8-5-2012

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΠΟΥΡΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΟΥΛΙΑ 12-5-2012

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ 18-6-2012

Τότε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν δεχόταν αυτή την συνεργασία.

Μπορεί ο Μαρξ να έχει πει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα αλλά φαίνεται ότι  δεν γνώριζε την ιδιομορφία της χώρας μας. Στην  Ελλάδα δυστυχώς επαναλαμβάνεται πάλι σαν τραγωδία, μόνο που έχουν αλλάξει οι πρωταγωνιστές. Τώρα στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΝΔ.

Και η ιστορία συνεχίζεται….

(οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου)

Οι μόνες ίσως θετικές πολιτικές στιγμές στα επτά χρόνια της κρίσης ήσαν οι ψηφοφορίες στη Βουλή το τραγικό καλοκαίρι του 2015, όταν όλα τα κόμματα, πλην γνωστών Λακεδαιμονίων, ψήφισαν όσα απαιτούσαν οι εταίροι μας προκειμένου να παραμείνουμε στην ευρωζώνη.

Βεβαίως, αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει από το 2010, δηλαδή να είχε υπερψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο τουλάχιστον από τη Νέα Δημοκρατία. Στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Κύπρο έτσι έγινε: τα βασικά κόμματα εξουσίας αποδέχθηκαν τις απαιτήσεις της ΕΕ προκειμένου να σωθούν οι χώρες τους.

Στη χώρα μας, ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο πρώτος που κήρυξε αντιμνημονιακό αγώνα - γύριζε στα Ζάππεια και υποσχόταν προγράμματα ανάπτυξης, όπως έκανε στη συνέχεια και ο Αλέξης Τσίπρας. Ποιος από τους δύο είχε μεγαλύτερες αυταπάτες ή ποιος εξαπατούσε περισσότερο τους ψηφοφόρους, είναι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας. Η ουσία είναι ότι και οι δύο ανέτρεψαν τους προηγούμενους πρωθυπουργούς για να γίνουν οι ίδιοι, αδιαφορώντας για το κόστος που είχαν οι αυταπάτες και τα ψεύδη τους για τη χώρα.

Αλλά τώρα έχει αλλάξει η κατάσταση: από τη ΝΔ μάς πληροφορούν πως ναι μεν θα καταψηφίσουν ό,τι και αν φέρει η κυβέρνηση ως συμφωνία με τους θεσμούς, όμως έχουν γίνει πλέον καλύτεροι από τη ΝΔ του Σαμαρά, θα εφαρμόσουν ό,τι συμφωνηθεί, αν έρθουν στην εξουσία. Διότι είναι σοβαρό κόμμα η ΝΔ, σέβεται τη «συνέχεια του κράτους».

Και αν κάποιοι βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ αρνηθούν να υποστηρίξουν τη συμφωνία και δεν μπορεί να εγκριθεί από τη Βουλή, τι θα κάνει η Νέα Δημοκρατία; Με βάση όσα λέει, θα καταψηφίσει και αυτή για να γίνουν εκλογές, να απαλλαγούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ - με ποιο προεκλογικό πρόγραμμα από την πλευρά της; Μήπως «αφού το κράτος δεν έχει δεσμευθεί, τα ακυρώνουμε όλα και θα κάνουμε καλύτερη διαπραγμάτευση»; Ή μήπως «θα εφαρμόσουμε τα καταστροφικά μέτρα που καταψηφίσαμε γιατί πρέπει να μείνουμε στην ευρωζώνη»;

Έτσι ή αλλιώς, τυχόν εκλογές και νέες καθυστερήσεις δεν θα μεγεθύνουν τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η καθυστέρηση της συμφωνίας, όπως σωστά καταγγέλλει η ΝΔ;

Δυστυχώς, ούτε αντιφάσεις ούτε κίνδυνοι ούτε γελοιότητες μπορούν να κατασιγάσουν τον πόθο της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εξουσία. Γιατί η ΝΔ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν και παραμένει και αυτή «κόμμα για τον εαυτό της».