ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΙ

Πρόσφατα η Ψιλικατζού και ο Νίκος Δήμου ασχολήθηκαν με την ομοιοπαθητική, αποδεικνύοντας ότι ουσιαστικά δεν έχει καμία επιστημονική βάση.
Οι αντιτιθέμενες απόψεις για το θέμα έχουν εκτεθεί εκτενώς και δεν βρίσκω την ανάγκη να επαναληφθούν εδώ.

Αυτό όμως που είναι ενδιαφέρον είναι ότι αρκετά post συλλήβδην και αθρόως ήσαν κατά της ιατρικής και των ιατρών.
Γι ’αυτό λοιπόν το θέμα θα ήθελα να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου.
Εάν διαβάσει κανείς ένα οποιοδήποτε βιβλίο Ιστορίας της Ιατρικής θα διαπιστώσει ότι οι εξελίξεις, κυρίως των τελευταίων 100 ετών έχουν οδηγήσει τον σημερινό άνθρωπο να ζει και να είναι υγιής σε ηλικίες που παλαιότερα έφταναν μερικοί μόνο από γερή κράση και τύχη.
Η ευλογιά ,η πανούκλα, η λέπρα, η ελονοσία, η φυματίωση, ο τύφος, η σύφιλη και ένα σωρό άλλα νοσήματα θέριζαν είτε με πανδημίες η με εξάπλωση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Η περιγεννητική και παιδική θνησιμότητα ήταν τόσο μεγάλη που ανάγκαζε τις γυναίκες να γεννούν 10-15 παιδιά γιατί τα περισσότερα πέθαιναν ενώ συγχρόνως πέθαιναν και πολλές από αυτές είτε στον τοκετό είτε από επιλόχειες λοιμώξεις.
Η ανακάλυψη των αντιβιοτικών έδωσε την δυνατότητα για θεραπεία ,εκτός από σωρεία παθολογικών νοσημάτων ,στη χειρουργική να αντιμετωπίσει εγχειρήσεις ,που προηγουμένως ήταν αδιανόητες, στον θώρακα, την καρδιά την κοιλιά ,τον εγκέφαλο.
Τα εμβόλια προφυλάσσουν εκατομμύρια ανθρώπους από νοσήματα που προηγουμένως ήσαν θανατηφόρα.
Η ανάπτυξη της ακτινοθεραπείας, της χημειοθεραπείας και της χειρουργικής έχει οδηγήσει να θεραπεύονται πλήρως πάνω από το 40% των καρκινοπαθών σε ορισμένες δε μορφές του καρκίνου το ποσοστό αυτό να φθάνει σχεδόν το 100%.
Ακόμη και νοσήματα νέα όπως το AIDS ,που ξεκίνησε με τραγική θνησιμότητα ,σήμερα μπορεί να μην θεραπεύεται ακόμη πλήρως αλλά στα λίγα χρόνια που είναι στο προσκήνιο αναπτύχθηκαν θεραπείες που επιτρέπουν στους ασθενείς να ζουν ουσιαστικά μια φυσιολογική ζωή.

 Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει την απαρίθμηση των εξελίξεων της Ιατρικής από τον καιρό που ξέφυγε από τα κλύσματα τις αφαιμάξεις και τις βδέλλες αλλά πιστεύω ότι για κάθε καλόπιστο είναι χωρίς νόημα.

Το άλλο θέμα είναι το μένος πολλών κατά των ιατρών.
Οι γιατροί ,όπως είναι αυτονόητο ,αποτελούν και αυτοί μέρος της κοινωνίας μας και δυστυχώς είναι αναπόφευκτο και σε αυτούς να υπάρχουν γαϊδούρια, εκμεταλλευτές, απατεώνες και αγράμματοι.
Εδώ προκύπτει το ερώτημα ;
Γιατί δεν τους αποβάλλει το υπόλοιπο σώμα των ιατρών;
Η απάντηση είναι πάλι μια ερώτηση.
Ποια επαγγελματική τάξη το κάνει αυτό στη Ελλάδα;
Δυστυχώς καμία. Ίσως κάτι έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στους δικαστικούς.

Από την άλλη μεριά το μεγαλύτερο μέρος των ιατρών προσφέρει ουσιαστικές υπηρεσίες στον κόσμο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία μελέτη της Υγειονομικής Σχολής, που δημοσιεύτηκε πριν λίγα χρόνια ,από τους 5000 ,αν θυμάμαι καλά, ερωτηθέντες οι οποίοι είχαν νοσηλευτεί σε κάποιο Δημόσιο Νοσοκομείο ,το 70% δήλωσε ικανοποιημένο από την παροχή των ιατρικών υπηρεσιών που δέχτηκε.
Λίγο πολύ εκεί είναι και η πραγματικότητα και τελειώνοντας θέλω να δώσω τους δύο ουσιαστικότερους χαρακτηρισμούς για το ποιος είναι καλός γιατρός
-αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη
-ο τελευταίος!

Όταν τον Αύγουστο ξεκίνησα να επαναδημοσιεύω κείμενα μου που έχουν γραφτεί πριν 11 χρόνια, χρειάστηκε μόνο 2-3 φορές να προσθέσω μια επεξηγηματική υποσημείωση.

Στο σημερινό όμως άρθρο αισθάνθηκα την ανάγκη να προσθέσω δύο λόγια γιατί μέσα στην τελευταία 10ετια η Ιατρική έχει κάνει θεαματικές προόδους ,αποτέλεσμα του ότι  η ιατρική γνώση, χάρις στις έρευνες που γίνονται,  διπλασιάζεται κάθε 5-6 χρόνια!

Ξεκινώντας από την μάστιγα του AIDS ο αριθμός των θανάτων που συνδέονται με το AIDS έπεσε από το 1,9 εκατομμύριο το 2005 σε 1 εκατομμύριο το 2016, σύμφωνα με στοιχεία της UNAIDS.
Υπάρχει η ελπίδα ότι  την επόμενη 3ετια θα έχει επιτευχθεί ο στόχος των «τριών 90» δηλαδή το 90% των ατόμων που έχουν προσβληθεί από τον ιό HIV να γνωρίζουν την κατάστασή τους, μεταξύ αυτών το 90% να λαμβάνει θεραπεία και από αυτούς το 90% να καταφέρει να περιορίσει την παρουσία του ιού σε μη ανιχνεύσιμα επίπεδα στο αίμα του.

Χάρις στην έρευνα, αλλά και τις εξελισσόμενες θεραπείες για τον καρκίνο,  

έχει επιτευχθεί  να παρατείνεται η  ζωή των καρκινοπαθών και έτσι  πάνω από 2 στους 3 να ζουν περισσότερο από 5 χρόνια μετά τη θεραπεία, ενώ τα ποσοστά θανάτου έχουν μειωθεί κατά 20% την τελευταία 20ετία (στοιχεία ΗΠΑ), με την τελευταία 7ετία να έχει δείξει μείωση 10% (στοιχεία Μ. Βρετανίας). 

Χάρις στην γενετική, βρίσκεται σε εξέλιξη η αποκωδικοποίηση του γενετικού κώδικα των συνηθέστερων μορφών καρκίνου με τελικό στόχο την σημαντική μείωση της θνησιμότητας από την νόσο.
Η ήδη πολλά υποσχόμενη γονιδιακή θεραπεία έφτασε να είναι διαθέσιμη στις ΗΠΑ στο εμπόριο για  παιδιά και νέους έως 25 ετών με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία (ALL) και που έχουν υποτροπιάσει μετά δύο τουλάχιστον προηγούμενες θεραπείες  ή είναι ανθεκτικοί στις υπάρχουσες.

Όμως και οι ανασοθεραπείες κερδίζουν συνεχώς έδαφος την τελευταία πενταετία. Ήδη έχουν πάρει έγκριση έξι φάρμακα στις ΗΠΑ, εκ των οποίων τα τρία κυκλοφορούν και στην Ελλάδα, για τον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα, τον καρκίνο του νεφρού, του ουροθηλίου, της κεφαλής τραχήλου, καθώς επίσης και για ένα μικρό ποσοστό, περίπου 4%, των καρκίνων του εντέρου.

Σύντομα θα πάρει έγκριση ένα νέο φάρμακο για στον κληρονομούμενο καρκίνο του μαστού, που όμως έχει μεταλλάξεις στα γονίδια BRCA1 και ΒRCΑ2 και είναι πιο αποτελεσματικό από την χημειοθεραπεία δεύτερης και τρίτης γραμμής.

Σήμερα πλέον ο καρκίνος του μαστού, του εντέρου, του πνεύμονα και των ωοθηκών έχει γίνει στην ουσία μια χρόνια νόσος.

Με το εμβόλιο κατά του HPV, του ιού στον οποίο οφείλεται ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας, έχουν ήδη εμβολιαστεί εκατομμύρια γυναίκες.
Με το νέο εμβόλιο κατά της ελονοσίας υπάρχει η ελπίδα ότι θα εξαφανιστούν τα σημερινά  214 εκατομμύρια νέα περιστατικά ελονοσίας που καταγράφονται παγκοσμίως κάθε χρόνο, ενώ οι θάνατοι από αυτήν φθάνουν αντίστοιχα  τους 584.000 ετησίως.

Στην θεραπευτική φαρέτρα αρχίζει να διαφαίνεται η δυνατότητα για αναπρογραμματισμό κυττάρων, δηλαδή «χειραγωγώντας» μερικά γονίδια στα κύτταρα, μπορούμε να μετατρέψουμε απλά κύτταρα του δέρματος ή του αίματος σε πολυδύναμα κύτταρα, σαν τα βλαστικά, τα οποία με τη σειρά τους μπορούν να μετατραπούν σε οποιοδήποτε κύτταρο που έχει καταστραφεί. Η εξέλιξη αυτή ανοίγει ευρείς ορίζοντες στο ανερχόμενο πεδίο της αναγεννητικής ιατρικής (αντικατάσταση ιστών και οργάνων) και στην προοπτική θεραπείας πληθώρας ασθενειών με κυτταρικό υλικό του ίδιου του ασθενούς.

Επανάσταση έχει γίνει επίσης και στα διαγνωστικά  μέσα που έχουμε.

Εκτός από την συνεχή εξέλιξη των υψηλής ακρίβειας μαγνητικών  και αξονικών τομογράφων, ψηφιακών μαστογράφων  και υπερηχογράφων με το PET/CT που είναι  συνδυασμός δύο εξετάσεων, της τομογραφίας εκπομπής ποζιτρονίων (Positron Emission Tomography) και της αξονικής τομογραφίας (CT) λαμβάνουμε λειτουργικές και ανατομικές πληροφορίες του οργανισμού και της νόσου.

Οι λεγόμενες  “Υγρές βιοψίες”  ανιχνεύουν και αναλύουν το DNA ενός  όγκου σε δείγμα αίματος.

Καταπίνοντας ένα «χάπι» που έχει κάμερα, αυτή μόλις περνά τον οισοφάγο καταγράφει μέχρι και 870.000 εικόνες, με συχνότητα 30 καρέ/δευτερόλεπτο, τις οποίες και αποθηκεύει ασύρματα σε κάρτα SD. Οι φωτογραφίες συνδυάζονται κατόπιν αυτόματα και έτσι έχει κανείς ένα βίντεο του γαστρεντερικού συστήματος,  

Η χειρουργική με την ανάπτυξη της λαπαροσκοπικής χειρουργικής, έχει πετύχει στην σημαντική μείωση της νοσηλείας των ασθενών.

Η ανάπτυξη της ρομποτικής τεχνολογίας έχει οδηγήσει στην ρομποτική χειρουργική με αποτέλεσμα να μπορούν να γίνουν  εγχειρήσεις με λεπτούς χειρισμούς που δεν είναι εύκολο να γίνουν με τα χέρια.

Συγκλονιστικό δε τέλος είναι το επίτευγμα να γίνει εφικτό  ένας άνθρωπος μόνο με την σκέψη του να μπορέσει να κινήσει προσθετικά μέλη!

Αξίζει να δείτε το συγκλονιστικό αυτό βίντεο.

http://www.videoman.gr/70721

Διαβάζοντας όλα αυτά τα παραπάνω αισθάνεται κανείς απογοήτευση όταν διαπιστώνει ότι υπάρχουν πολλοί αφελείς ή και αστοιχείωτοι που μπορεί να δίνουν βάση στα λεγόμενα αγυρτών και εκμεταλλευτών του ανθρώπινου πόνου και αντί να επιζητούν  μια σωστή ιατρική αντιμετώπιση της ασθένειας τους καταφεύγουν σε «εναλλακτικές» και βέβαια μη αποτελεσματικές θεραπείες που τους οδηγούν στον θάνατο.  

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα  του Steve Jobs για το οποίο γράφω στο  ΠΕΡΙ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ή της Μαίρης Παπαγιαννίδου για την οποία γράφω στο  Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

Το ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΙ  δημοσιεύτηκε στις 22-5-2006 (7 σχόλια)

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 9-10-2017

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σχετικό θέμα είναι το:

Καταρρίπτοντας 10 επίμονους μύθους για τον καρκίνο