Ως
μαθητής ο Ζουράρις προφανώς είχε
διαβάσει το ομολογουμένως αξιόλογο για την εποχή του βιβλίο του πατέρα του «Ο αυνανισμός το πάθος εις το φώς της
Επιστήμης» για το οποίο μάλιστα τον είχαν οδηγήσει και στο στρατοδικείο με την κατηγορία «την υπονόμευση του μαχητικού φρονήματος του στρατεύματος»!
Ήξερε
λοιπόν πως όταν οι νεανικές ορμές δημιουργούν μια βορβορώδη
ψωλεκτασία εις τα
μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος για να ξεπρηστούν δύο τρόποι
υπάρχουν, είτε ο αυνανισμός είτε το πήδημα.
Διαβάζοντας λοιπόν την σημερινή συνέντευξη του Ζουράρι διακρίνω ότι, λόγω ηλικίας,
βρίσκεται πλέον στον αντίποδα των νεανικών του αντιλήψεων και ως άλλος Αμβρόσιος που τον έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος ως φασισταριό,
θέλει να
βάλει όρια και στο πότε οι μαθητές θα
πηγαίνουν στα μπουρδέλα!
«Οι μαθητές να πηγαίνουν στα μπορντέλα άλλη ώρα»», είπε ο υφυπουργός
Παιδείας για να δικαιολογήσει την απόφαση του υπουργείου,
επικαλούμενος την εμπειρία που είχε ο ίδιος σε σχολική εκδρομή του 1958!
«Από τους 24 που πήγαμε εκδρομή το 1958 11 πήραν διαγωγή κοσμία επειδή πήγαν στο
στρατιωτικό μπορντέλο του Μεσολογγίου… Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνουν στο
μπορντέλο τις τρεις αυτές ημέρες, να πάνε μετά», δήλωσε ευθαρσώς στον
ραδιοφωνικό σταθμό «Θέμα 104,6», για να προσθέσει ότι το σωστό είναι τα
παιδιά «να κάτσουν στο ξενοδοχείο και να διαβάζουν».
Ήδη
πριν από πάνω ένα χρόνο ο Τατσοπουλος
έχει πει σχετικά:
Για τον Ζουράρι -τον ΣΗΜΕΡΙΝΟ Ζουράρι- είχα γράψει ένα προφητικό κείμενο
εν έτει... 1999. Όχι, παίζουμε. Ή να είσαι προφήτης ή να μην είσαι. Στις
17.6.1999 είχε δημοσιευτεί στην αλήστου μνήμης εφημερίδα "Εξουσία",
όπου αρθρογραφούσα τότε, κι ένα χρόνο αργότερα το συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου
"Πιπέρι στη γλώσσα" (Καστανιώτης, 2000). Για να μην σας τα πολυλογώ,
ταξινομούσα τον Ζουράρι στους "μετα-γραφικούς" (δικός μου
νεολογισμός, ευχαριστώ). Τουτέστιν, σ' εκείνους που "δεν ντεμπουτάρουν
ευθύς εξαρχής ως γραφικοί αλλά εκπίπτουν ή μετακυλούν στο είδος με την πάροδο
των ετών. Εκείνους που δεν τους προίκισε η μητέρα φύση με κάποιο χρονοδιακόπτη
αξιοπρεπείας, ώστε ν' αποσύρονται αυτοβούλως από το προσκήνιο μόλις φυραίνουν ή
να υπομένουν αγόγγυστα το στερητικό σύνδρομο της δημοσιότητας. Εκείνους που
αποφασίζουν -εν πλήρη γνώσει των συνεπειών- ν' αναβιώσουν ως παρωδία τη χρυσή
τους νιότη". Αυτά για τον Ζουράρι, το 1999, πριν από δεκαεπτά χρόνια.
Σήμερα, με ανάλογο σκεπτικό, ίσως να τον συμπεριελάμβανα και στους
"μετα-μαλάκες". Αυτός όμως δεν θα ήταν δικός μου νεολογισμός. Θα ήταν
δικός του.
Ένα σχετικό κείμενο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη από τα ΝΕΑ της 20/21-1-2018
ΑπάντησηΔιαγραφήΒουντού, βουντού, παντού.
Ο τέως υφυπουργός (με τα βουντού) είναι αυτός που είναι - το θέμα όμως που εγείρεται είναι γιατί όλοι εκείνοι, από όλες τις παρατάξεις που τώρα τον μυκτηρίζουν, τον έχουν πάρει άπαντες και κατά καιρούς στο δικό τους κόμμα; Και το ΚΚΕ και η Νέα Δημοκρατία, οι ΑΝΕΛ, οι Πυρίκαυστοι, οι Πυρίμαχοι, οι PYREX, και ο Μίκης Θεοδωράκης στη Σπίθα. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους ξεπέρασε όλους κάνοντάς τον υφυπουργό, διότι «γεννήθηκε κομμουνιστής, όπως άλλοι γεννήθηκαν κωφάλαλοι». Ή κουφάλα-λοι.
Και τον παραίτησαν όχι όταν είπε ας πάρουν τα νησιά οι Τούρκοι και άλλα χειρότερα, αλλά επειδή ειρωνεύτηκε δυο ποδοσφαιρικές ομάδες, πράγμα προφανώς πολύ βαρύτερο. Εθνικά αβάσταχτο.
Αυτή είναι η χώρα. Και ξαναρωτώ: Γιατί όλα τα κόμματα θέλουν έναν Ζουράρι, και μάλιστα εν πλήρει επιγνώσει; Εδώ είναι το κυρίως πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας και όχι στον Ζουράρι καθαυτό, ο οποίος δικαιωματικά απολαμβάνει το παίγνιο. Διαφαίνεται ένας αδίστακτος κυνισμός, όχι στον πυρίκαυστο, αλλά στους κομματικούς και όχι μόνον μηχανισμούς, που ενώ γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, τον χρησιμοποιούν ωστόσο εν ψυχρώ. Ως καρύκευμα, υποτίθεται, ως φίρμα, ως σοβαρό διανοούμενο, ως ένα είδος μορφωμένου Ψωμιάδη, ως παοκτσή, ως φωτοσκίαση, ως τι; Κανείς δεν ξέρει, ούτε οι ίδιοι.
Το ωραιότερο όμως βρίσκεται στο ότι ο Ζουράρις είναι αυτός που δουλεύει τους πάντες συστηματικά, εκτρέφοντας βαθιά περιφρόνηση προς όλους, ξέροντας εντός του την εκτεταμένη αναξιότητα και την πολιτική άνοια που δέρνει το πολιτικό τοπίο. Παίζει μαζί τους ειρωνικά θεωρώντας τους ηλίθιους, αξιοκαταφρόνητους, θέτει υπεράνω όλων το περιούσιο «εγώ» του, πιστεύοντας ακράδαντα πως είναι ευφυέστερος όλων. Και ίσως είναι, εν προκειμένω, αφού τους χρησιμοποιεί αυτός, ξέροντας καλά πως νομίζουν ότι τον χρησιμοποιούν εκείνοι. Εξαπατάει τους απατεώνες. Φοράει το μαύρο γιλεκάκι και τα πεδιλάκια του μέσα στη Βουλή, φοράει τα μπλουζάκια του, πετάει κανένα πυρότουβλο, παίρνει και τα φράγκα. Είναι κομπλέ.
Ο Ζουράρις παίζει, ως Ελλην αεί παις. Το χόμπι του είναι η πρόκληση ως αυταξία. Απλώς για να τον προσέξουν ή να τον αγαπήσουν εκείνη τη στιγμή που μιλάει. Εχει αυτή την αέναη ανάγκη της διαρκούς καταξίωσης της στιγμής, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και το γενικότερο τοπίο - όπως η γάτα που για ένα ψάρι πούλησε το σπίτι. Είναι μια βαθιά ψυχική ανάγκη αυτό, όταν πιστεύεις στο «γεννήθηκα θεά, δοξάστε με». Είναι βασικό, κυρίαρχο χαρακτηριστικό αυτοθαυμαζόμενου Ελληνα που το έχουν κι άλλοι πολιτικοί και όχι μόνο - η πιο θεαματική περίπτωση ίσως να είναι ο Βαρουφάκης. Κοινά στοιχεία; Αστική οικογένεια, πιθανότατο πρόβλημα αγάπης (ή αναγνώρισης) απ' την πλευρά κάποιου γονέα στην παιδική ηλικία, ιδιαίτερη ευφυΐα, καλές σπουδές. Ακολουθούν η ταξική προδοσία (ακόμα και ο ΠΑΟΚ αυτό εκφράζει, τη συναναστροφή με τα λαϊκά παιδιά για να γίνει αποδεκτός), η διαρκής πρόκληση, η επιδειξιομανία, η πιθανώς επαναλαμβανόμενη συμβολική πατροκτονία, από ένα δομημένο ήδη, κυρίαρχο, παραληρηματικό υπερεγώ, στο μέγεθος του Καναδά. Αυτά είναι τα καταφανώς κοινά στοιχεία σε όλους της ταξιανθίας που συνήθως χρησιμοποιούν την υποτιθέμενη Αριστερά ως όχημα εκτροφής της εγωπάθειάς τους - αγαπούν δήθεν τον λαό, ενώ δι' αυτού χρηματίζουν απλώς τον αυτοδοξαζόμενο εγωτισμό τους. Γιατί όχι, αφού ο λαός προσφέρεται και τους κάνει βουλευτές; Θα ήταν (αστική) αγένεια να αρνηθούν.
συνέχεια στο επόμενο σχόλιο
Επομένως όλοι αυτοί καλά πράττουν. Και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Οι ιδέες μεγαλείου και το αυτοκρατορικό σύνδρομο απαιτούν διαρκή τροφή. Διαρκή πρόκληση. Αέναο ενδιαφέρον των άλλων, έστω και μέσα από την άρνηση, την κριτική. Αρκεί να ασχολείσαι μαζί τους διότι έτσι υπάρχουν - επομένως δεν ενοχλεί τον Ζουράρι ή τον Βαρουφάκη η απόρριψη, δεν τους αρκεί κανένας έπαινος, διότι είναι εκ γενετής πεπεισμένοι για την έξοχη ανωτερότητά τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Περιφρονούν τους πάντες, εντός τους, και καλά κάνουν αφού έτσι νιώθουν καλύτερα. Ετσι ζούνε, έτσι τους αρέσει. Είναι αυτοκράτορες. Αν τους γνωρίσεις από κοντά, το πιθανότερο είναι ότι θα τους συμπαθήσεις, ίσως μάλιστα και να τους θαυμάσεις αν είσαι επαρκώς άσχετος και αξιοσημείωτα αφελής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί λοιπόν ο εκάστοτε Τσίπρας γοητεύεται απ' τον Βαρουφάκη και τον Ζουράρι; Εκεί είναι το ζουμί - κι όχι μόνο ο Τσίπρας, αλλά, όπως ξέρουμε, όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα. Η απάντηση είναι απλή: γιατί ο Ζουράρις και ο Βαρουφάκης έχουν σε μεγάλο βαθμό δίκιο. Οχι σε απόλυτο, αλλά σε μεγάλο βαθμό - διότι υπάρχει προφανώς και ένας μικρός αριθμός πολύ σημαντικών πολιτικών προσώπων. Αλλά για μεγάλο αριθμό πολιτικών που βρίσκονται σε διάφορα κόμματα με τις γνωστές διαδικασίες και κριτήρια, ο Ζουράρις και ο Βαρουφάκης μάλλον έχουν δίκιο: δεν τυγχάνουν αντάξιοι της θέσης τους, εφόσον είναι εκείνοι που τους θαυμάζουν, τους εγγράφουν στο κόμμα τους και τους κάνουν υπουργούς. Το είπε ο Γκρούτσο Μαρξ και οι ως άνω δύο το ξέρουν: «Ποτέ δεν θα πήγαινα σε μια λέσχη που θα δεχόταν ως μέλος της κάποιον σαν και μένα».
Και βέβαια, τουλάχιστον ο Ζουράρις, ο Βαρουφάκης και μερικοί άλλοι έχουν και ευφυΐα και μόρφωση και χιούμορ, σε αντίθεση με πολλούς πολιτικούς - νοβοπάν. Εξ αυτού, κι όχι μόνο απ' το διογκωμένο υπερεγώ τους, προκύπτει και η δύσκολα κρυπτόμενη περιφρόνησή τους για τους ντεκαφεϊνέ υποκριτές που σήμερα υπουργοποιούν τις άπιστες και αχειραγώγητες πριμαντόνες και αύριο ανακαλύπτουν το κραυγαλέα προφανές. Ο Ζουράρις το φχαριστιέται και το γλεντάει (συν τον μισθό) και ο Βαρουφάκης το διασκεδάζει κανονικά. Καλώς πράττουν απ' την πλευρά τους, αφού τους δίνουν την ευκαιρία αμβλύνοα κόμματα. Ενώ όλοι εμείς ζούμε για να εκτρέφουμε αναγκαστικά τα θυλάκια και το «εγώ» τους - πόσο μεγάλη τιμή να μας θεωρούν υποκλινείς και επαρκώς ηλίθιους υπηκόους τους.
Βουντού, βουντού, και πάντα και παντού.